วิถีไลฟ์สตรีมของโอนิสาวสายอัดกระแทก - ตอนที่ 58
“ก็จับถนัดดีนะ”
หลังจากแยกทางกับโคฮาคุและนอนพักรักษาร่างกาย ฉันก็มุ่งตรงไปยังร้านค้าอาวุธในทรีอา
มีคฑามือเดียววางพิงกำแพงอยู่ พอฉันลองหยิบอาวุธคล้ายตะบองเหล็กที่ดูหยาบกระด้างขึ้นมา ก็พบว่ามันพอดีกับมือของฉันเลย
“โอ้ว หายากนะที่จะมีแม่หนูสนใจเจ้านี้น่ะ”
“หืม~ อย่างนั้นเหรอ?”
“ก็นะ ส่วนใหญ่มักจะสนใจดาบหรือหอกกันมากกว่า รองลงมาก็ไม้เท้าล่ะนะ พวกนั้นถึงขายได้ขายดีกว่าไง ฉันก็เข้าใจอยู่หรอก แต่ถึงอย่างนั้นเจ้านี้ก็ไม่เป็นที่นิยมแม้กระทั่งในหมู่คฑามือเดียวเลยล่ะ”
“ก็หน้าตาของเจ้านี้ดูไม่ดีเลยนี่นา ดูยังไงก็ไม่น่าเป็นที่นิยมเลยจริงๆ”
“นั่นสิเนอะ”
กย๊าฮ่าฮ่า เจ้าของร้านหัวเราะออกมาหลังจากที่ได้พูดคุยด้วย ในขณะที่ฉันตรวจดูค่าสถานะของอาวุธ
พลังโจมตีมากกว่า 40 และความทนทานก็ต่ำในฐานะตะบองที่ 300 (ตะบองเหล็กที่ซื้อที่เมืองเริ่มต้นความทนทาน500) ถ้าคิดเผื่อความเสียหายเพิ่มเติมของ[ปิดฉาก](สกิลที่จะทำลายอาวุธแลกกับการเพิ่มความเสียหายตามความทนทานที่มี)แล้วคงรู้สึกว่าน้อยเกินไป แต่ในมุมมองของอาวุธทั่วไปความทนทานเท่านี้ก็มากเกินพอเลยล่ะ
ค่าความแข็งแกร่งที่ต้องการอยู่ที่ 30 ซึ่งถือว่าน้อย พอมาคิดๆดูแล้ว อาวุธที่ทำจากเฮฟวี่เมทัลต่างหากล่ะที่หนักผิดธรรมชาติ
แต่ยังไงฉันก็คิดว่าอาวุธชิ้นนี้ยังไงก็เป็นอาวุธเบาอยู่ดี
“ว่าแต่ ที่แขวนอยู่ข้างหลังของแม่หนูคือค้อนเฮฟวี่เมทัลใช่ไหม? ยิ่งไปกว่านั้นความบริสุทธิ์ของแร่ยังสูงมากเลยด้วย มองด้วยตาเปล่าคงไม่รู้แต่แม่หนูน่ะแข็งแกร่งน่าดูเลยสินะ”
“ก็เป็นคิจินนี่นา”
“ถึงจะจริงก็เถอะ แต่ด้วยเลเวลของแต่ละคนที่มาเมืองนี้แล้ว แม้แต่คิจินอื่นๆก็คงยกค้อนนั่นไม่ขึ้นแหงๆ”
ฟุมุ นั่นสินะ ฮารูรุเองก็พูดเหมือนกันว่ามีไม่กี่คนที่จะสามารถใช้ค้อนนี้ได้ คงหมายถึงเรื่องนี้สินะ
“จะว่าไปแล้วตะบองนั่นชื่อว่า[ตะบอง・ ทะลวง(อุงาจิ)]ล่ะ เดี๋ยวลดให้สนใจไหม?”
“อืม ฉันชอบนะ ฉันไม่ได้มีเงินติดตัวเท่าไหร่เพราะงั้นขอใช้วัตถุดิบแลกด้วยได้ไหม?”
“เอาสิ”
และด้วยเหตุนั้นเอง รวมกับของที่ฉันขายไป ฉันก็ได้ซื้อตะบองเหล็กที่มีราคาเดิม40,000ไอริส ในราคา 20,000ไอริส
ตามที่ลุงร้านขายอาวุธเล่ามา มันถูกสร้างขึ้นมาจากโลหะผสมระหว่างโลหะทั่วไปกับโลหะที่มีชื่อว่าโลหะเบา(คารุฮะกาเนะ) ดูเหมือนว่าโลหะเบาจะมีคุณสมบัติตรงข้ามกันกับเฮฟวี่เมทัล จึงทำให้ตะบองนี้เบาและทนทานน้อยลง
จะว่าไปแล้ว สีของมันคือสีเงินสว่าง เกือบๆจะเป็นสีขาวเลย เทียบกับสีดำสนิทของ[Meteor Impact –Type Zero–]แล้ว ฉันเดาว่าสีของแร่โลหะเบาคงเป็นสีขาวๆสินะ
ฉันถอด[Meteor Impact –Type Zero–]ออกจากด้านหลังก่อนจะเก็บมันลงไปในช่องเก็บของก่อน แล้วจึงแขวนตะบองที่พึ่งซื้อมาไว้ด้านหลังของฉัน
“เป็นไง?”
[ฉันว่าดูดีนะ]
[รักเลย]
[เหมาะดีๆ]
[การกลับมาของโอนิสาวหวดจนตาย]
[ก็หวดจนถึงตายจริงๆนะเอ้อ….]
“ฟุฟุ…อาเร๊ะเมื่อกี้ชมกันใช่ไหมอ่ะ? นี่เมื่อกี้ชมใช่ไหม?”
ถ้ามองแต่คอมเมนต์ดีๆก็บอกได้ว่าฉันถูกชมอยู่ใช่ไหมนะ?
ไม่ เดี๋ยวสิ การถูกบอกว่าตะบองเหล็กเหมาะกับตัวเองนี่มันใช่ลักษณะที่เด็กสาวควรมีหรือเปล่านะ…?
“อยากจะไปเก็บเลเวลเพิ่มอยู่หรอกแต่…เพราะทรีอาเป็นเหมือนป้อมปราการกลางทะเลสาบหมายความว่ารอบๆนี้คงไม่ค่อยมีมอนสเตอร์สินะ?”
[ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ?]
[ซุคุนะแบบตัวเปียกเหยอ]
[ได้เวลาล่ามังกรวารีแล้ว!]
[จะเดินทางไปไหนไกลๆแทนเหรอ?]
“การล่ามังกรวารีถือว่าผิดกฎหมายที่นี่นะรู้ไหม อีกอย่างฉันว่ายน้ำเป็น แต่ถ้าไม่ได้สวมใส่สกิล[ดำน้ำ]ไว้ ดูเหมือนว่าSPจะหมดในชั่วอึดใจเลยล่ะ”
ว่ากันว่าSPที่เสียไปจะใช้สำหรับการหายใจใต้น้ำได้ แต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอก
จากที่ได้ยินมา ข้างใต้ทะเลสาบลึกที่ล้อมรอบเมืองทรีอาเอาไว้มีซากปรักหักพังอยู่ด้วยล่ะ
ดูเหมือนว่าแม้แต่ผู้เล่นที่มีสกิลดำน้ำสูงจะทำได้เพียงแค่มองมัน สำหรับตอนนี้ก็คงเป็นได้แค่จุดชมวิวจุดหนึ่งล่ะนะ
“สำหรับตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีประตูรั้วแค่อีกทางนอกจากทางที่เราเข้านะ ไปทางนั้นกันเถอะ เพราะเป็นเมืองป้อมปราการถึงได้ออกแบบมาให้ป้องกันภัยจากภายนอกได้ง่ายสินะ”
[ไม่เข้าใจอ่ะ]
[ไม่มีใครเชี่ยวๆเรื่องกลยุทธ์สงครามเลยเหรอ?]
ในเมื่อฉันได้หาอาวุธมาได้แล้ว หลังจากออกล่าก็ไปดันเจี้ยนต่อไปกันเถอะ
จบการวางแผนกันแค่นั้น ฉันก็ได้เดินไปยังทิศทางที่นำไปสู่เมืองฟีอัส
☆
เบื้องหน้าของฉันคือมอนสเตอร์ประเภทกอริล่า 1 ตัวที่กำลังคำราม
[พาวเวอร์กอริล่า] ถึงจะมีชื่อแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ดูแข็งแกร่งอะไรเลย ฉันเลยหวดตะบองใส่มัน
ถ้าจะให้อธิบายเพิ่มเติมก็คงบอกได้ว่าพวกมันทนไม้ทนมือ แต่ถึงจะทนแต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร
ก็แหม ฉันได้เจอกับพลังโจมตีของโคฮาคุมาซึ่งๆหน้าแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังโดนต่อยเข้าที่ท้องจังๆอีก การโจมตีของมอนสเตอร์พวกนี้ถือว่าน้อยไปเลยเมื่อเทียบกันแล้ว
แม้การง้างหมัดของมันจะกว้างแต่กลับไว ฉันใช้ตะบองปัดมันออกก่อนที่จะแทรกตัวเข้าประชิดและหวดไปยังด้านข้างของพาวเวอร์กอริล่า
เป็นเพราะว่าอาวุธที่เบาอยู่แล้วหรือเพราะว่าไม่ได้ใช้อาวุธเฮฟวี่เมทัลกันนะ
จะยังไงการใช้งานได้ง่ายแบบนี้ก็ดีจริงๆ ระยะโจมตีก็ยืดขึ้นมากว่าเดิม แถมยังขว้างได้อีกด้วย ตะบองเหล็กนี้ใช้งานง่ายจริงๆ
“นี่แหนะ!”
โกะกย๊า ด้วยเสียงอย่างนั้นฉันก็ได้ฟาดตะบองเหล็กเข้าไปยังคางของพาวเวอร์กอริล่า โดยไม่ปล่อยจังหวะให้มันมึนงงและเริ่มเสียการทรงตัว ฉันก็ใช้สกิลใหม่จากหมวดสกิล[อาวุธไร้คม]
ชื่อของสกิลคือ[หวดต่อเนื่อง] เป็นการหวดสองครั้งติดกัน ค่อนข้างเป็นสกิลที่เรียบง่ายเลยทีเดียว
มันเป็นสกิลที่ทำให้รู้สึกผิดหวังจากชื่อที่เรียบง่าย แต่การหวดที่ว่านั้นไม่มีข้อจำกัดเรื่องของท่าทางซึ่งนับว่าหาได้ยากในหมู่สกิล สำหรับ[หวดต่อเนื่อง]แล้ว ตราบใดที่ถืออาวุธไร้คมด้วยทั้งสองมือ ก็จะสามารถหวดใส่ศัตรูได้อย่างอิสระ ซึ่งถือได้ว่าเป็นข้อได้เปรียบของสกิลนี้
ด้วยเหตุนั้นฉันจึงสะบัดอาวุธใส่แก้มของมันจนพาวเวอร์กอริล่าสูญเสียHPจนหมดและสลายไป
ลืมบอกไปว่าฉันล่าไปเป็นสิบตัวแล้ว เพราะว่ามันทนทานดี ค่าประสบการณ์ที่ได้รับเองก็ดีเลยทีเดียว
“สงสัยจังว่าทำไมทุ่งราบนี้มีแต่กอริล่ากันนะ”
ฉันมองไปรอบๆสุดสายตา….ถึงแม้ว่าทุ่งราบจะไม่ได้กว้างมากนัก ก็ได้พบกับกอริล่าเดินไปมาทั่วทุ่งราบ
ถึงจะเรียกว่าทุ่งราบ แต่ก็ไม่ได้ราบเรียบขนาดนั้นนะ ก็มีเนินตรงนั้นตรงนี้ แต่โดยรวมก็สามารถมองเห็นรอบข้างได้กว้างไกลนะ
แถมสภาพอากาศยังดีอีกด้วย ท้องฟ้าสีคราม สายลมอบอุ่นที่พัดผ่านผิว แค่เดินเล่นก็รู้สึกดีแล้ว เป็นพื้นที่ที่สงบดีจริงๆ
ถ้าไม่ติดที่ว่ามีแต่พาวเวอร์กอริล่ามาคอยบดบังทิวทัศน์ล่ะนะ…
แล้วก็ยังมีอีกหนึ่งที่ไม่โจมตีฉัน ฉันเลยเมินมันมาตลอด แต่ว่ามีมอนสเตอร์ประเภทแรด[เรดไรเนอร์]อยู่ด้วย
เทียบกับกอริล่าแล้ว เลเวลของพวกมันมากกว่า และยังดูแข็งแกร่งกว่าด้วย แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นมอนสเตอร์ที่ไม่โจมตีผู้เล่นก่อนนะ
ได้เห็นพวกมันเคี้ยวหญ้าอย่างสงบเสงี่ยมก็ดีอยู่หรอก แต่ก็มีบางครั้งที่พวกมันถูกลูกหลงจากการต่อสู้ของกอริล่าอยู่ ได้เห็นผู้เล่นรวมถึงกอริล่าถูกเป่ากระเด็นแล้วทำให้รู้สึกได้ว่าพวกมันเป็นมอนสเตอร์แข็งแกรงประจำถิ่นแถวนี้
ฉันไม่ไปยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยหรอก ยิ่งอาวุธไร้คมดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลกับพวกมันแล้ว อีกทั้งกอริล่าเองก็ให้ค่าประสบการณ์สูงอีก ฉันล่าแต่กอริล่าอย่างเดียวก็พอ
“กอ~ริล่า กอริล่า กอ~ริล่า”
ใช้ตะบองเหล็กและบางครั้งก็[Meteor Impact –Type Zero–] ฉันก็ล่ากอริล่าไปพร้อมๆกับฮัมเพลง
เพราะว่าสกิลจากสกิล[อาวุธไร้คม]สามารถใช้งานได้ขณะที่ใช้คฑาสองมือด้วยเช่นกัน และแน่นอนรวมถึงสกิลจากสกิล[คฑาสองมือ]เองก็ด้วย ฉันใช้งานมันตามความสมควร
ฉันเคยอธิบายเรื่องนี้ไปแล้ว แต่การโจมตีครั้งหนึ่งของคฑาสองมือนี่น่ะค่อนข้างรุนแรงเลยล่ะ เพราะมีพลังโจมตีพื้นฐานที่สูงอยู่แล้ว รวมถึงการที่น้ำหนักส่งผลต่อความเสียหาย แล้วตัวคูณความเสียหายจากสกิลเองก็สูงด้วย
ทั้งหมดนี้แลกมากับการเคลื่อนไหวที่ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งไปกว่านั้น การควบคุมการโจมตีเองก็ยากอีกด้วย
โดยรวมแล้วเรียกได้ว่าเป็นอาวุธที่เข้าคู่กับตำแหน่งแทงค์หรือพวกที่เพิ่มค่าสถานะของตัวเองได้
ก่อนหน้านี้ที่ฉันพูดถึงสกิลหวดต่อเนื่องสามารถใช้ได้ในทุกท่วงท่าตราบใดที่ถืออาวุธด้วยทั้งสองมือ แต่ยังไงด้วยลักษณะของอาวุธไร้คมแล้ว สกิลส่วนใหญ่ก็มักจะไม่ถูกยึดติดไว้กับท่วงท่าอะไรอยู่แล้ว
ยกตัวอย่างเป็นอาวุธประเภทฟันนะ พวกเขาจำเป็นแค่ฟันใส่อีกฝ่าย ผลที่ตามมาคือความได้เปรียบในการโจมตีต่อเนื่องติดต่อกันไป
ในขณะที่ผลลัพ์จากการใช้อาวุธไร้คมนั้นมีแค่สามอย่าง ไม่ถูกหลบ ถูกปัดออก ก็ถูกเป้าหมายบดขยี้เข้าจังๆ
ถ้าใช้ดาบแล้ว หลังจากที่ฟันเป็นแนวทแยงแล้วก็สามารถโจมตีต่อครั้งที่สองได้อย่างง่ายๆ แต่ถ้าใช้อาวุธไร้คมในการกระทำแบบเดียวกัน การโจมตีก็จะสิ้นสุดที่ไหล่ของอีกฝ่าย ทำให้ไม่สามารถหวดเหนือหัวได้ในทันที
สกิลจะมีระยะเวลาหลังการใช้ที่แน่นอน แต่เมื่อใช้อาวุธไร้คมแล้ว ระยะเวลาที่ไม่สามารถทำอะไรได้หลังโจมตีจะยาวนานจนเกินไป
เพราะแบบนั้นสกิลของอาวุธไร้คมส่วนใหญ่จะยอมให้ใช้ได้ในท่วงท่าที่หลากหลาย และสกิลที่บังคับท่าจะมีเน้นสำหรับการโจมตีธรรมดาๆที่รุนแรง
จะว่าไปแล้วสกิลเบื้องต้นของ[คฑาสองคม]คือ[ทุบ]
แกว่งอาวุธตามท่วงท่าที่กำหนด เพิ่มความเสียหายเป็นสองเท่า เป้นเทคนิคที่เรียบง่ายสำหรับการทุบทั่วไปป
ได้ลดHPของกอริล่าพวกนี้ด้วยพลังระดับทำให้รู้สึกดีอยู่เหมือนกันนะ
“โอร่าโอร่าโอร่า!”
[ฮี๊]
[ฮี๊]
[เธอเกลียดกอริล่าเหรอ]
[จริงจังสุดๆ]
[ความเครียดสะสมหรือเปล่านะ]
[เสียงน่าสะอิดสะเอียนไปแล้วนะ]
พวกกอริล่าจะต้องตายให้หมด ฉันจะไม่ปราณีเด็ดขาด
พวกผู้สร้างเกมต่างหากล่ะที่ไม่ควรทำให้เจ้าพวกนี้ให้ค่าประสบการณ์มาขนาดนี้น่ะ
“-ท่านพี่…!”
ขณะที่ฉันกำลังล้างบางพวกกอริล่าด้วยตะบองเหล็กในมือ จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงร้องเรียกเบาๆกำลังร้องหาบางสิ่งอยู่
“หืม? เมื่อกี้ได้ยินอะไรกันไหม?”
[ไม่เลย]
[ไม่สักนิด]
[ไม่ได้ยินเลยนะ]
[คิดไปเองหรือเปล่า?]
[อุ…ในที่สุดซุคุนะตันเองก็…]
“ในที่สุดเหรอ ในที่สุดก็อะไรเล่า ฉันหมายถึง;jkปกติก็ได้ยินเสียงผู้เล่นอื่นแถวๆนี้กันอยู่หรอก แต่เสียงเมื่อกี้เหมือนเรียกหาฉัน…”
ในตอนที่ฉันมองไปรอบๆ ฉันก็มองหาคนที่อาจตรงกับเสียงที่ฉันได้ยิน
แล้วพอมองเทียบจากตำแหน่งที่ฉันยืนอยู่ ไกลออกไปราวๆสองร้อยเมตรก็มีผู้เล่นคนหนึ่งกำลังวิ่งมาทางฉัน
“อ่า~…เข้าใจล่ะ”
ระยะทางสองร้อยเมตรนั้น ด้วยร่างกายในโลกเสมือนนี้ก็สามารถย่นลงไปได้ในไม่กี่วินาที
บุคคลที่แสนคุ้นเคย…ไม่สิ ก็พึ่งจะเล่นด้วยกันเมื่อเร็วๆนี้เองนี่นะ
พอมานึกดูแล้วเธอก็น่าจะอยู่แถวๆทรีอาด้วยสิ
“ท่านพี่ซุคุนะ คะ!”
“ไม่ได้เจอกันนานนะ โทวกะจัง”
ก็นับได้ว่าสองวันในโลกนี้แล้วล่ะนะ
คนที่โผล่มาในสภาพเหนื่อยหอบคือลูกพี่ลูกน้องของรินจังและคนที่ฉันดูแลดั่งน้องสาว โทวกะจังล่ะ
——————————————————————————————–
โน้ต
เหมือนจะมีเรื่องที่ตัวเอกระบายความเครียดกับกอริล่าหลังจากที่แพ้ศัตรูที่เก่งกว่าด้วยสินะ
โน้ตคนแปล
เจอกันใหม่ปีหน้าครับ
YOU MAY ALSO LIKE
