“เอาแบบนี้ละกัน ฉันจะไม่โจมตีเลยตลอดห้านาทีแรกนะ”

 

        ต่างจากหมาป่าแดง ต่างจากมังกรบริสุทธ์

        แต่เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน คิจิน

        เพราะว่าเธอนั้นเหมือนกับฉันเลยทำให้ฉันเข้าใจได้อย่างชัดเจน

        ความต่างกันอย่างสุดขีดระหว่างค่าสถานะของโคฮาคุกับของฉัน

        ความต่างของประสบการณ์ที่สั่งสมมา

        ความกดดันที่ฉันได้รับราวกับภูเขายักษ์ที่กำลังถาโถมเข้ามาเลย

 

        “ก่อนอื่นก็ โจมตีเข้ามาได้ตามสบายเลยนะ จะใช้สกิลด้วยก็ได้นะ”

 

        “….อืม!”

 

        หลังจากที่สงบใจลงนิดหน่อยขณะที่โคฮาคุพูดขึ้นมาอย่างสบายๆ ฉันก็มุ่งเข้าใส่โดยไม่ได้ใช้สกิลใดๆ

        พวกเราทั้งคู่ต่างไร้ซึ่งอาวุธ ถึงแม้ฉันจะมีสนับมือโลหะเฮฟวี่เมทัลอยู่ก็ตามแต่มันก็ไม่เปลี่ยนเรื่องที่ว่าพวกเรากำลังจะสู้กันในศึกหมัดปะทะหมัด

        ด้วยความต่างของส่วนสูงทำให้ฉันเสียเปรียบในด้านของระยะการโจมตี

        สำหรับตอนนี้ฉันเลยพุ่งเป้าไปที่หน้าอกของเธอ

 

        สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการโจมตีที่ฉันจะทำได้และความเร็วในการทำมัน เห็นได้ชัดว่าฉันแพ้เธอทั้งสองด้านแต่ในเมื่อโคฮาคุนั้นเชี่ยวชาญด้านความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ ช่องว่างระหว่างความว่องไวของพวกเราคงจะน้อยกว่ากัน

 

        และต้องขอบคุณอุปกรณ์สวมใส่ของฉันที่ทำให้ค่าSPของฉันใช้ได้มากกว่าเดิมถึงสองเท่าจากปกติ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องเข้าประชิดแม้จะหมดลมหายใจก็ตาม

 

        “เซย์!”

 

        “ฟุฟุฟุ”

 

        เธอคงจะจงใจให้ฉันเข้าประชิด มันง่ายเกินไปที่ฉันจะเข้ามาใกล้ตัวได้ขนาดนี้ แต่โคฮาคุก็ยังคงมีสีหน้าที่สดชื่นขณะที่ปัดการโจมตีต่อเนื่องของฉันออกไป

 

        เพราะรู้ว่าจะไม่มีการโจมตีสวนกลับมา ฉันจึงเตะต่อยไปโดยที่แฝงการโจมตีหนักๆเข้าไปด้วยต่างจากตอนที่สู้กับโรว

        ถึงจะบอกว่าการโจมตีของฉันถูกปัดออก ก็ใช่ว่าฉันจะโจมตีไม่โดนเลยหรอกนะ

        หมัดเร็วของฉันก็โดนบ้างเป็นบางครั้งแต่ค่าHPของโคฮาคุแทบไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

 

        เหตุผลก็ง่ายๆ พลังโจมตีของฉันในตอนนี้พอเทียบกับค่าความทนทานของเธอ หรือก็คือพลังป้องกันของเธอแล้ว ยังอ่อนเกินกว่าจะฝ่าไปได้

 

        ด้วยความที่เป็นคิจิน จึงสามารถพัฒนาความสามารถทางกายภาพอันแข็งแกร่งได้ แม้จะเชี่ยวชาญด้านใดเป็นพิเศษ ตราบใดที่เพิ่มเลเวลขึ้นก็จะมีความสามารถทางกายภาพสูงโดดเด่นกว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ

        ฉันไม่รู้หรอกว่าโคฮาคุมีเลเวลเท่าไหร่แต่วัดจากความรู้สึกหลังจากที่ได้สู้กันแล้วแปลงค่าเป็นตัวเลขมา ฉันคิดว่านะจะอยู่ที่เลขสามหลักเป็นอย่างต่ำ อ้างอิงจากเรื่องบางอย่างแล้ว ฉันคิดว่าเลเวลของเธอน่าจะเกิน200เลย ไม่เพียงแค่มากกว่าฉันสองเท่า ถ้าการคำนวณของฉันไม่ผิดพลาดล่ะก็ ความห่างของเลเวลอาจมากถึงหกหรือเจ็ดเท่าเลยด้วยซ้ำ

 

        และยิ่งไปกว่านั้น สไตล์การต่อสู้ของโคฮาคุมีความเข้ากันได้กับของฉันในทางที่ค่อนข้างแย่

        ต่างจากฉันที่สู้โดยอาศัยการผสานกันระหว่างความว่องไว วิสัยทัศน์ในการมองการเคลื่อนไหว ปฏิกิริยาตอบสนอง การหลบหลีกและสวนกลับ รวมถึงการระมัดระวังในการใช้ค่าSPแล้ว โคฮาคุนั้นไม่ลังเลเลยการรับการโจมตีตรงๆ

        เธอเพียงแค่ระบุการโจมตีที่รุนแรงที่แฝงอยู่ในหมู่การาโมตีต่อเนื่องก่อนจะจัดการกับมันโดยไม่สนใจการโจมตีอื่น

        เป็นไปได้สูงว่าถ้าเธอคิดจะจัดการกับการโจมตีอื่นจริงๆเธอก็ทำได้ เพียงแค่เธอคงจะไม่ชอบเสียพลังงานในการจัดการกับอะไรพวกนั้นแล้วตัดสินใจรับตรงๆด้วยค่าสถานะที่มีมากกว่า

 

        รู้สึกเหมือนกับกำลังต่อยภูเขาอยู่เลยจากความต่างของความสามารถที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

        นี่ไม่ใช่เรื่องของการที่ฉันทดสอบเธอหรือพยายามวัดความสามารถอะไรแล้ว ทันทีที่ฉันรู้สึกแบบนั้นฉันก็เริ่มรู้สึกเหมือนกับว่าที่ทำอยู่มันเสียเวลาเปล่า

        ฉันตัดสินใจอย่างนั้นหลังจากที่พยายามกะความสามารถของเธอด้วยการโจมตีต่อเนื่องตลอดสองนาที หลังจากนั้นฉันจึงกระโดดถอยหลังออกมาสร้างระยะห่าง

 

        อย่างที่เธอบอกเอาไว้ว่าเธอจะไม่โจมตี โคฮาคุเลยไม่ได้ตามฉันมา

        ฉันก้าวเท้าซ้ายไว้ข้างหน้าก่อนจะเคาะกำปั้นทั้งสองที่ด้านหน้าของฉัน

 

        ☆

 

        สกิลของระบำยักษาไม่มีท่าทางพิเศษเฉพาะหรือคีย์เวิร์ดในการเรียกใช้งาน แต่แลกมาด้วยการที่เจ้าตัวจะต้องบันทึกวิธีการเรียกใช้งานเอง

        ผู้ใช้สามารถเลือกได้อย่างอิสระว่าจะใช้งานยังไง แต่ว่าในหมู่บ้านของคิจินแล้วส่วนใหญ่ลูกศิษย์จะสืบทอดวิธีการเรียกใช้งานจากอาจารย์ผู้สอน

        เพราะว่าฉันได้โคฮาคุแสดงวิธีใช้ให้ดู ฉันจึงสืบทอดมันมาจากเธออย่างซื่อตรง

 

        สำหรับระบำยักษาของโคฮาคุแล้ว ทุกกระบวนท่าของเธอใช้ท่าทางการ[ปรบมือ]เป็นฐาน

        และเสริมด้วยท่าเท้าที่วางและมุมของมือ หนึ่งในห้าท่ารำก็จะทำงาน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลักษณะท่าทางในตอนเรียกใช้งาน

        เมื่อวานนี้เพื่อที่จะจำให้ได้ฉันเลยใช้เวลาในการฝึกนานพอตัวเลย เพราะว่าหลังจากที่ตั้งค่าการเรียกใช้งานแล้ว ถ้าไม่ทำให้ถูกต้องสกิลก็จะไม่ทำงานขึ้นมา

 

        ต้นกำเนิดของสกิล[ระบำยักษา]นั้นมาจากยุคสมัยที่มันยังเป็นแค่[ระบำ] ส่วนการทำให้มันกลายเป็นสกิลที่ใช้งานได้จริงและง่ายต่อการใช้คือความสำเร็จของชูเท็น

        ถึงแม้ว่าจะยังมีข้อจำกัดในการใช้งานก็เถอะ พอคิดถึงความสุดยอดของผลสกิลแล้วก็ช่วยไม่ได้หรอกที่จะต้องมีข้อจำกัดเอาไว้

        แต่เดิมแล้วถ้านี่ไม่ใช้การต่อสู้ 1 ต่อ 1 แล้วล่ะก็ ข้อจำกัดก็ไม่ได้มีผลอะไรนักหรอก

 

        สิ่งที่ฉันเรียกใช้งานก็คือ [ท่ารำที่สอง สองคม]

        มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งและความว่องไวที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกเปราะบางลงจากการศูนย์เสียพลังป้องกันทั้งหมดไป

        ผู้ที่อยู่ตรงหน้าของฉันคือตัวตนที่เรียกได้ว่า[แข็งแกร่งที่สุด]ได้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

        ด้วยผลของท่ารำสองคมทำให้ไม่เพียงแต่พลังป้องกันจากค่าความทนทานของฉันถูกพรากออกไป พลังป้องกันจากอุปกรณ์สวมใส่ของฉันเองก็หายไปด้วย

        ฉันเหลือเพียงสามนาทีก่อนที่โคฮาคุจะเริ่มโจมตี ราวกับจะโชว์ให้เห็นว่าฉันตรวจสอบร่างกายตัวเองเรียบร้อยแล้ว ฉันกดเท้าไปยังพื้นข้างหน้าก่อนที่จะพุ่งตรงไปหาเธอพร้อมกับต่อยหมัดออกไป

 

        โคฮาคุหมายที่จะรับหมัดของฉันไว้ตรงๆจึงยืนมือออกมาแต่ก่อนที่หมัดของฉันจะถึงมือเธอ ฉันคลายมือออกก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปกุมมือของเธอไว้

        ใช้มือที่ฉันกุมไว้เป็นที่ยืดเหนี่ยว ฉันใช้มันเพื่อดึงให้ร่างของพวกเราเข้าชิดกันมากขึ้นก่อนที่จะใช้เท้ากดลงไปที่พื้นอีกครั้งหนึง่พร้อมกับผลักฝ่ามือเข้าไปยังตัวของเธอ

 

        “โอ้ว”

 

        ในขณะที่รับรู้ได้ว่าโคฮาคุเพียงแค่[ประหลาดใจเล็กน้อย] ในวันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันโจมตีโดนตรงๆ และด้วยผลของบัฟทำให้ฉันสามารถลดค่าHPของโคฮาคุลงไปได้

        ปริมาณที่ลดลงไปแม้จะน้อยนิดแต่ฉันก็รู้แล้วว่าตราบใดที่ฉันมีค่าความแข็งแกร่งเกิน300และสวมใส่อาวุธ ฉันสามารถฝ่าพลังป้องกันของเธอไปได้

 

        และในตอนที่ฉันกำลังคิดที่จะโจมตีต่อและกำลังจะปล่อยมือออกจากมือของโคฮาคุ เธอก็กำมือแน่นตรึงมือของฉันเอาไว้

 

        “กึ…ฟุโอ้วหวา!?”

 

        พอฉันดึงมือออกสุดกำลัง เธอก็ปล่อยมือทำให้ฉันส่งเสียงประหลาดๆออกมาในขณะที่พยายามจะไม่ล้มก้นกระแทกพื้น

        อาศัยจังหวะที่ว่างเว้นจากการต่อสู้โคฮาคุก็พูดออกมา

 

        “ท่ารำสองคมไม่ใช้อะไรที่จะใช้งานได้คล่องตั้งแต่ครั้งแรกหรอกนะ-…อ๊ะ พอมาคิดๆดูแล้วเธอเองก็มีสกิลที่คล้ายๆกันอยู่นี่นา”

 

        ต่อหน้าโคฮาคุที่มีสีหน้าประหลาดใจจริงๆ ฉันถึงได้รู้ว่าเธอมองออกเสียแล้ว

 

        ก็ไม่ใช่ว่าฉันพยายามจะสอนอะไรหรอกนะแต่เธอคงจะรู้ตั้งแต่ตอนที่สอนการใช้สกิลให้กับฉันแล้วว่าฉันเองก็มีสกิลบัฟอีกหนึ่งสกิลอยู่

        ไม่แน่ว่าโคฮาคุอาจจะเห็นตั้งแต่ที่ฉันสู้กับโรวกับอโพคาลิพส์แล้วด้วย

        พูดให้ถูกคือเธอน่าจะรู้อยู่แล้วว่าฉันมีอีกสกิลตั้งแต่ตอนนั้น

 

        ขณะที่พูดตอบฉันก็เคลื่อนที่ไปข้างหน้า

        เพราะว่าจะเสียเวลาเปล่าฉันจึงรีบเร่งขยับร่างกายเข้า

 

        “ถึงฉันจะใช้ไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานเลยใช้วันนี้ไม่ได้ก็เถอะนะ!”

 

        “สกิลที่จำกัดการใช้งานแค่วันละครั้ง แปลกจังเลยนะ ฉันไม่คิดว่าผลของมันสมควรกับการจำกัดการใช้สกิลขนาดนั้นเลยน้า…”

 

        ขณะที่ตั้งใจป้องกันการโจมตีของฉันผิดกับก่อนหน้านี้ โคฮาคุพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าสบายๆ

        ฉันเองก็คิดแบบเดียวกัน ฉันมาคิดหลังจากที่ได้เรียนรู้ท่ารำสองคมเมื่อวานนี้ล่ะ

        ผลของมันก็คือการที่ฉันได้รับรู้เอฟเฟคอีกอย่างของหมาป่าผู้หิวโหยยังไงล่ะ เพราะงั้นสุดท้ายแล้วก็ไม่เสียเปล่าหรอกนะ

        มันมีความต่างในลำดับการใช้บัฟอยู่เพื่อที่จะให้ทั้งสองส่งผลได้ดีที่สุด หลังจากนี้นั่นจะเป็นความรู้สำคัญล่ะ

 

        ขณะที่พูดอยู่หมัดของฉันก็ไม่ได้หยุดลง ฉันใช้ลูกเล่นสกปรกอย่างการาโจมตีทีเผลออย่างหน้าไม่อาย

        แต่ว่าน่าเสียดายที่การโจมตีทีเผลอของฉันส่วนใหญ่มีจากมุมที่คาดไม่ถึงทำให้พลังโจมตีนั้นน้อยจนโคฮาคุไม่แม้แต่จะคิดหลบ

 

        “เธอนี่โจมตีได้จากทุกทิศเลยจริงๆนะ”

 

        “นั่นมันจุดเด่นของฉันเลย! นี่นะ!”

 

        ฉันล่ะเกลียดอำนาจของค่าสถานะจริงๆ ทั้งที่ค่าความแข็งแกร่งของฉันเพิ่มขึ้นมาสองเท่าแล้วแท้ๆ แต่ต่อให้โจมตีโดนเธอก็ไม่แม้แต่จะขยับด้วยซ้ำ

 

        “โฮร่า โฮร่า เหลือเวลาอีกแค่สองนาทีเองนะ”

 

        “นุอ๊าาาาาาาาา!!”

 

        ต่อหน้าโคฮาคุที่พูดจายุฉันด้วยการบอกเวลาที่เหลืออยู่ ฉันก็พุ่งเข้าไปอย่างดิ้นรน

        หลังจากนี้พอฉันกลับไปดูสตรีมที่บันทึกไว้แล้ว ในสนามที่ดูเหมือนสังเวียนขนาดเล็ก การต่อสู้ของพวกเราดูเหมือนดูกระทิงสู้กันเลยล่ะ

 

        จะว่าไปแล้ว

        ขณะที่เธอกำลังจัดการกับการโจมตีของฉันอยู่

        ดูเหมือนเธอจะสนุกมากเลยนะ โคฮาคุยิ้มกว้างอยู่ตลอดเวลาเลย

        ให้ตายสิ!

        ————————————————-

 

        โน้ต

        บัฟในเกม WLO

 

        ใน WLO บัฟประเภทที่มีตัวเลขบอกจะแสดงในรูปแบบของ % โดยที่ค่าดังเดิมคือ 100% หรือก็คือ คูณ 1 เพิ่มเลขที่ตัวเปอร์เซ็นต์ก็จะเปลี่ยนแปลงตัวเลขในส่วนของตัวคูณ

        ถ้าบวก 50% ก็จะกลายเป็น 150% ซึ่งก็คือ x1.5

        ถ้าบวก 100% ก็จะกลายเป็น 200%ของค่าเดิม ซึ่งก็คือ x2

        ปกติแล้วบัฟจากสกิลจะเป็นการบวกในค่าเดิม ถ้าบวก 150% เข้ากับค่าเดิม 100% ก็จะกลายเป็น 250% (หรือ x2.5)

        [ระบำยักษา]ก็ไม่ต่างกัน ถ้าใช้ทั้งท่ารำอสูรร้ายพร้อมกับท่ารำสองคม ค่าความแข็งแกร่งก็จะกลายเป็น 220% (x2.2)

        แต่ว่า[หมาป่าผู้หิวโหย]นั้นจะใช้ตัวเลขที่ผ่านการบัฟอื่นๆมาแล้ว แล้วบวก 50% ของมันเข้าไป

        เขียนเป็นสมการได้ว่า

        (1+บัฟ+บัฟ+บัฟ) x 1.5

        ผลของบัฟดูเหมือนจะทำให้เกิดการทำลายของเกสทัลท์เลย

 

        จะว่าไปแล้ว สาเหตุที่ใช้%เป็นเพราะบอสยูนีคตัวหนึ่งที่ทีมพัฒนาได้สร้างไว้ล่ะ

 

        และท้ายที่สุดนี้ ประเด็นที่อยากให้เข้าใจคือ[หมาป่าผู้หิวโหย]คือสกิลที่จะคูณผลรวมทั้งหมดของค่าสถานะด้วย 1.5