“อึน~~…ฟุเฮะ…”

        มาโผล่ในโรงแรมในเมืองทรีอาที่ที่ฉันล็อกเอาท์ออกเมื่อวาน ฉันได้บิดร่างกายไปมาพร้อมกับเช็คสิ่งที่ฉันตั้งใจจะทำในวันนี้

        ฉันมีนัดกับโคฮาคุเพื่อฝึกฝนกับเธอในช่วงเที่ยง ตอนแรกฉันตั้งใจจะมาถึงที่นี่เร็วกว่านี้นะถ้าไม่ใช่เพราะชูเท็นพาตัวฉันไป แผนการในวันนี้เลยต้องเลื่อนออกไปเล็กน้อย

 

        ฉันเปิดหน้าจอเมนูขึ้นมาเพื่อดูเวลา แต่กลับพบสิ่งที่ผิดแปลกไป

 

        “อึน? เอ๋? เวลาไม่ได้ผ่านไปเลยเหรอ…?”

 

        เวลาที่ฉันล็อกอินเข้าเกมกับเวลาตอนนี้…ไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย

        ฉันมั่นใจว่าฉันไปที่แห่งนั้นได้ห้านาทีเป็นอย่างต่ำแต่ว่า…สงสัยฉันจะดูเวลาผิดแล้วล็อกอินไวกว่าที่คิดล่ะมั้ง?

 

        “เอาเถอะ ไหนดูสิ ใจกลางเมืองทรีอาคือที่ที่สังเวียนวารีอยู่สินะ?”

 

        ถือตั๋วที่โคฮาคุให้เอาไว้ในมือ ฉันได้ออกมาจากโรงแรม

        ที่ที่เธอนัดฉันไว้คือส่วนหนึ่งของสถานบันเทิงแห่งหนึ่งในทรีอา เรียกกันว่าสังเวียนวารี

        สัปดาห์ละครั้งจะจัดทำการแข่งขันขึ้นมาและถ้าผู้เล่นจ่ายค่าบริการก็จะสามารถเข้าร่วมแข่งได้ นอกจากนั้นแล้วในเวลาอื่นยังมีการแข่งขันระหว่างมอนสเตอร์ที่สามารถลงเดิมพันได้ จะเรียกว่าบ่อนพนันที่ควบคุมโดยเจ้าของเมืองก็ไม่ผิดนัก และยังมีสังเวียนเล็กๆข้างๆกับสังเวียนวารีที่เปิดให้ใช้เป็นสถานฝึกสาธารณะอีกด้วย

        ดูเหมือนว่าสถานฝึกนั่นจะเป็นที่ที่ถูกใช้เมื่อได้รับเควสฝึกฝนกับNPCนะ การได้ฝึกกับNPCนักผจญภัยเองก็ฟังดูเหมือนจะเป็นการฝึกที่ดีนะ

        และแน่นอนว่านั่นก็คือเหตุผลที่ฉันถูกเรียกตัวไปที่แห่งนั้น

 

        ☆

 

        “วันนี้เองก็มาพยายามเต็มที่กันเถอะนะ~~”

 

        [หวัดดี]

        [หวัดดีดี]

        [หวัดดีดีดี]

 

        “นั่นมันบทสวดอะไรกันล่ะ”

 

        ฉันยิ้มขมขื่นให้กับช่องคอมเมนต์ที่ดูจะสามัคคีกันในการทักทายเหลือเกิน

        เพราะฉันต้องแบ่งความสนใจให้กับโคฮาคุและไลฟ์สตรีมเมื่อวานนี้ ฉันเลยไม่ได้พูดคุยกับผู้ชมมากนัก

        ในตอนนั้นอาจจะไม่เป็นอะไรแต่ในเมื่อฉันกำลังจะไปเจอกับโคฮาคุอีกครั้งในวันนี้ ฉันเลยคิดว่าน่าจะคุยกับคนดูก่อนในตอนนี้สักหน่อยน่ะ

 

        “ดูเหมือนจะยังพอมีเวลาอยู่นะ…”

 

        [วันนี้มีแผนจะทำอะไรน่ะ?]

        [สวยจัง เหมือนเวนิสเลย]

        [ฮิเอ๋ ทางน้ำดูลึกจัง…ไม่ใช่ว่าลึกมากเลยเหรอนั่น?]

        [น้ำใสดีจังนะ]

 

        “น่าจะลึกจริงๆล่ะนะ อ๊ะ เห็นมังกรวารีด้วยล่ะ”

 

        ขณะที่ฉันเพลิดเพลินไปกับวิวทิวทัศน์ของเมืองทรีอา เมืองแห่งวารี ฉันก็ค่อยๆเดินตามทางที่มุ่งสู่บริเวณสังเวียน

        เป็นไปตามที่ชื่อป้อมปราการทะเลสาบได้บอกไว้ ทรีอาถูกตั้งอยู่ที่ใจกลางของทะเลสาบ แต่ฉันก็สงสัยจังนะว่าพวกเขาทำยังไงถึงสร้างเมืองขึ้นมาได้แบบนี้กัน

 

        มีลำธารไหลผ่านทั่วทั้งเมือง แทนที่จะเดินแบบนี้ฉันคิดว่าการเดินทางคงจะให้ความสำราญมากกว่าถ้าโบกเรือแจวเหมือนกับแท็กซี่นั่งไปล่ะนะ

        เพราะว่าที่ที่ฉันกำลังไปนั้นค่อนข้างเด่นชัดหาเจอได้ง่ายฉันเลยไม่ได้นั่งเรือไป แต่ขากลับคงจะสบายน่าดูเชียวล่ะ

 

        “เฮ้ แม่สาวตรงนั้นน่ะ! ไม่คุ้นหน้าเท่าไหร่เลยนะ!”

 

        ขณะที่ฉันกำลังมองไปรอบๆระหว่างที่เดิน ฉันก็ถูกคุณลุงเจ้าของรถเข็นขายอาหารคนหนึ่งเรียกเข้า

 

        “ฉันพึ่งมาถึงที่นี่เมื่อวานนี้เองนี่นา”

 

        “อย่างนี้นี่เอง ถ้างั้นหนูคงยังไม่เคยได้ลิ้มลองอาหารประจำเมืองอย่างซาลาเปามังกรวารีสินะ? ไหนๆก็มาถึงที่แล้วจะลองสักหน่อยไหมล่ะ?”

 

        “โอ้ ขายตรงกันน่าดูเลยนะ…ถ้างั้นเอามาสองเลยละกัน”

 

        “ขอบใจที่อุดหนุนนะ!”

 

        จ่ายไป 500 ไอริส ฉันก็ได้ซาลาเปาสองชิ้นยักษ์…เดี๋ยวสิ นี่มันจะใหญ่ไปแล้วนะ!?

        เส้นผ่าศูนย์กลางอยู่ที่ราวๆ 30 เซนติเมตร และส่วนสูงที่ราวๆ 6 เซนติเมตร มีสองชิ้นในถุงทำให้ถุงใหญ่แน่นขึ้นมาทันตา

 

        [โคตรเบิ้ม]

        [อย่างใหญ่เลย]

        [BIG]

        [ไซส์ดูจะเพี้ยนไปแล้ว?]

 

        ดูเหมือนว่าเหล่าคนดูจะมีความคิดเดียวกับฉัน ฉันเผลอมองไปที่รถเข็นคันอื่นๆ อืม ดูเหมือนว่านี่จะเป็นขนาดปกติของที่นี่ล่ะ

 

        น่าจะเอาไปเผื่อโคฮาคุด้วย…ตอนซื้อมาฉันก็คิดอย่างนี้ล่ะนะแต่แบบนี้โคฮาคุจะกินได้ไหมล่ะ?

        รับซาลาเปามาด้วยสีหน้าคายไม่ออก พ่อค้าหัวเราะร่าพร้อมกับที่ฉันเดินจากมา

        อย่างน้อยๆใหญ่ไปก็ดีว่าเล็กไปล่ะนะ แต่ถึงอย่างนั้นซาลาเปายักษ์ 30 เซนติเมตรก็มากไปหน่อยนะ

 

        “อ๊ะ อร่อยดีนี่นา”

 

        [รสชาติเป็นยังไงอ่ะ?]

        [ดูชุ่มจัง]

        [ดูฉ่ำจัง]

 

        “ก็เหมือนซาลาเปาทั่วๆไปนี่ล่ะ”

 

        [ชิ]

        [ชิ]

        [เคะ]

 

        รีแอคชั่นของคนดูจะดุดันกันเกินไปแล้ว

        ถึงแม้ว่าจะเป็นซาลาเปาที่ใหญ่กว่าปกติไปบ้างโดยที่มีรสชาติปกติ นั่นล่ะคือสาเหตุที่มันอร่อยล่ะ

        แล้วทำไมถึงมีชื่อว่าซาลาเปามังกรวารีกันนะ….?

 

        หลังจากนั้นฉันก็ได้ซื้อปลาย่างเสียบไม้มาก่อนที่จะถูกแย่งไปโดยลูกมังกรวารีจากในลำธาร เป็นการเดินเล่นที่เพลิดเพลินน่าดูเชียวล่ะ

 

        ☆

 

        “โอ๊ะ มาไวจังเลยนะ”

 

        “ไม่สิ โคฮาคุต่างหากที่มาไวกว่าอีก ไวกว่ามากเลยด้วย”

 

        “ฉันแค่ตั้งหน้าตั้งตารอมันมากขนาดที่มารออยู่ได้สองชั่วโมงแล้วน่ะ”

 

        บริเวณสนามฝึกที่ถูกสร้างขึ้นข้างๆสังเวียนวารีเป็นสนามฝึกที่กว้างมากพอที่จะจัดงานแข่งขันได้อีกที่เลยล่ะ โคฮาคุยิ้มขึ้นมาขณะที่ทักหาฉัน

        ตอนนี้ยังเหลืออีกชั่วโมงก่อนจะถึงเวลาเที่ยง ถ้านับสองชั่วโมงก่อนหน้านั้นอีก หมายความว่าเธอมารอตั้งแต่ 9 โมงแล้ว?

 

        รอบๆตัวพวกเราคือเหล่าNPCและผู้เล่นที่ฝึกฝนกันอย่างกระตือรือร้น บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความร้อนแรงจากการที่พวกเขาฝึกใช้สกิลและเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ

        แล้วก็ เพราะว่าโคฮาคุเป็นNPCที่มีชื่อเสียงหรือเปล่านะ? หรือเพราะพวกเขาแค่อยากรู้อยากเห็นกัน? แม้ว่าเธอจะแค่ยืนอยู่เฉยๆก็ได้ตกเป็นเป้าสายตาไป

 

        “เอ้านี่ ซาลาเปามังกรวารี ฉันให้อันนึงนะ”

 

        “โอ้ว น่าคิดถึงจังเลยนะ เพราะว่ามันคุ้มค่ากับราคาฉันเลยกินอยู่บ่อยๆในสมัยก่อนล่ะนะ….อืม อร่อยจริงๆเลย”

 

        “มันใหญ่กว่าที่คิดไว้อีก ตกใจหมดเลยล่ะ”

 

        ซาลาเปาที่ให้ไปก็คือซาลาเปามังกรวารีแบบเดียวกับที่ฉันกินไประหว่างทาง แต่โคฮาคุก็รับไปด้วยความยินดีก่อนที่จะกินไปจนหมดภายในพริบตา

        ขอเดานะ จริงๆเธอน่ะกินจุน่าดูเลยสิ ใช่ไหม?

 

        “ขอบใจนะ อร่อยมากเลย”

 

        “ไม่เป็นไรหรอก แล้ว วันนี้พวกเราจะทำอะไรกันดีล่ะ?”

 

        “ก่อนหน้านั้นเธอได้จำท่ารำที่ฉันสอนให้ไปเมื่อวานนี้ได้หรือยังล่ะ?”

 

        “[ท่ารำอสูรร้าย(Rasetsu no Mai)กับท่ารำสองคม(Moroha no Mai) สินะ]”(Rasetsu อสูรร้าย หมายถึงรากษส)

 

        “อืม เก่งมากเลยนะที่จำได้”

 

        สกิลหายาก [ระบำยักษา(Oni no Mai)] [ท่ารำที่หนึ่ง อสูรร้าย]และ[ท่ารำที่สอง สองคม] ทั้งสองคือสกิลที่ใช้งานได้ง่ายและแทบไม่มีข้อเสียในการใช้งานเลยสำหรับชาวคิจิน

 

        ท่ารำอสูรร้ายจะทำให้ค่าปัญญาที่มีกลายเป็น 0 แลกมากับการที่ความสามารถทางกายภาพจะถูกบัฟเพิ่มขึ้น เป็นสกิลที่เข้าใจได้ง่ายๆ

        สามารถเรียนรู้ได้ก็ต่อเมื่อมีค่าความแข็งแกร่งเกิน100 ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เดิมที่แล้วถ้าค่าความแข็งแกร่งไม่ถึง100ก็เรียนสกิลระบำยักษาไม่ได้แต่แรกอยู่ดี

        ผลของท่ารำอสูรร้ายเองก็ค่อนข้างสูง อยู่ที่20%เลย แถมข้อเสียก็ไม่ได้แย่อะไรด้วย ถ้าจะให้พูดถึงข้อเสียของมันจริงๆก็คงเป็นเรื่องที่ผลระยะเวลาที่สั้นที่ 1 นาที และการจะใช้งานอีกครั้งก็ต้องรอถึง 10 นาทีน่ะ

 

        ในส่วนของท่ารำสองคม ก็ตามที่ชื่อบอกเลย เป็นสกิลที่จะโยนค่าพลังป้องกันของผู้ใช้ออกไปจนหมด

        มันจะทำให้ค่าความทนทานและค่าพลังป้องกันเวทมนตร์กลายเป็นเป็น 0 อีกทั้งยังสูญเสียโบนัสพลังป้องกันจากอุปกรณ์สวมใส่อีกด้วย กลับกันแล้ว ความแข็งแกร่งทางกายภาพและความว่องไวจะถูกเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

        อัตราส่วนในการเพิ่มขึ้นคือ x2 สำหรับความแข็งแกร่ง และ x1.5 สำหรับความว่องไว ซึ่งเป็นการทวีคูณขึ้นมาอย่างมาก แต่เพราะพลังป้องกันถูกลดเหลือ 0 จึงทำให้เทคนิคที่จะใช้ถูกจำกัดลงไปจากเพราะเรื่องของแรงสะท้อน

        ยกตัวอย่างนะ สกิล[สิบกลีบซากุระ]ของสกิล[ต่อสู้มือเปล่า]นั้นพึ่งพาพลังป้องกันของผู้ใช้เพื่อลดความเสียหายที่สะท้อนกลับมา เพราะงั้นถ้าหากไม่มีค่าพลังป้องกันเลยตัวผู้ใช้เองก็คงสลายไปด้วยทั้งอย่างนั้น

        และที่เห็นได้ชัดจากการโยนพลังป้องกันของตัวเองทิ้งไปจนหมด การโจมตีทุกรูปแบบของศัตรูล้วนเป็นการโจมตีที่ถึงตายได้ เรียกได้ว่าเป็นสกิลดาบสองคมจริงๆล่ะนะ

 

        และผลระยะเวลาของมันอยู่ที่ 5 นาที และถึงจะใช้เปล่าๆก็ส่งผลดีอยู่แล้ว ผลของมันยังสามารถใช้เพื่อคูณผลของท่ารำอสูรร้ายหรือ[หมาป่าผู้หิวโหย]ได้อีกด้วย

        ง่ายๆก็คือฉันสามารถที่จะมีค่าความแข็งแกร่งที่มากกว่าเดิมถึงสามเท่า และความว่องไวที่เพิ่มขึ้นถึงสองเท่าอีกเลยด้วย

 

        จะว่าไปแล้ว ดูเหมือนว่าถ้าใช้พร้อมกันแล้วจะเป็นผลของ[หมาป่าผู้หิวโหย]ที่ถูกคูณนะ

        คงเป็นเพราะว่าท่ารำสองคมเป็นเพียงสกิลแยกย้อยออกมาของสกิลใหญ่ในขณะที่หมาป่าผู้หิวโหยเป็นสกิลหายากเดี่ยวๆในตัวมันเองล่ะนะ

        มองเผินๆแล้วถึงแม้ว่าผลจะยอดเยี่ยมแต่ข้อเสียเองก็เยอะเช่นกัน แต่ถึงหมาป่าผู้หิวโหยดูจะเป็นสกิลที่แย่กว่าท่ารำสองคม มันกลับมีผลเอฟเฟคที่ทรงพลังอย่างการถูกคูณโดยบัฟอื่นๆได้เช่นกัน

 

        ยกตัวอย่างง่ายๆคือ บัฟ x2 ที่ให้ค่าความแข็งแกร่งจากความแข็งแกร่งพื้นฐานที่ +100% และบัฟ x3 ที่+200% ถ้าบวกแยกกันก็จะได้ +300% ซึ่งจะเท่ากับการบัฟ x4 แต่ถ้าเอา บัฟ x2 กับบัฟ x3 มาคูณกันเองแล้วก็จะได้บัฟ x6 ความได้เปรียบของมันก็เห็นกันได้อย่างชัดเจน

 

        ค่าความแข็งแกร่งที่ต้องการในการเรียนรู้สกิลนี้คือ 150 แต้ม และมีระยะเวลาที่ต้องรอหลังการใช้หนึ่งชั่วโมง พอเทียบกับท่ารำอสูรร้ายแล้วยิ่งเป็นสกิลที่ใช้ได้น้อยครั้ง แต่ถ้าเทียบกับหมาป่าผู้หิวโหยแล้ว ท่ารำสองคมเป็นสกิลที่ใช้ได้บ่อยกว่ากันมาก

 

        “ฉันพึ่งจะสอนเธอไปเมื่อวานนี้เองคงจะยังไม่ชินกับระบำยักษาสินะ? เพราะงั้นฉันเลยคิดว่าจะใช้เวลาวันนี้เพื่อทดสอบกันหน่อยน่ะ”

 

        พูดแบบนั้นแล้ว โคฮาคุก็ส่งสัญญาณเรียกNPCคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆสนามฝึกซ้อม

        หลังจากนั้น ผู้เล่นและNPCคนอื่นๆที่อยู่รอบๆพวกเราก็ถอยห่างออกไปกันเป็นกลุ่มๆทำให้ที่นี่กลายเป็นสังเวียนเล็กๆอีกครั้งโดยที่มีฉันกับโคฮาคุอยู่ภายใน

 

        “ฉันไปขอเช่าพื้นที่นี่มาใช้นิดหน่อยน่ะ หลังจากจ่ายค่าใช้งานไปก็ได้รับอนุญาตมา”

 

        “พวกเราจะสู้กับมอนสเตอร์อะไรอย่างนั้นเหรอ?”

 

        หลังจากที่ได้ยินโคฮาคุบอกว่าจะเหลือเพียงพวกเราสองคนในที่นี่ ฉันเลยถามออกไปคิดว่าจะเป็นการฝึกสู้กับมอนสเตอร์แบบที่สังเวียนข้างๆทำ

        ได้ยินแบบนั้น โคฮาคุก็ยิ้มขึ้นมาก่อนที่จะส่ายหน้าของเธอช้าๆ

 

        “ไม่หรอก สิ่งที่ซุคุนะต้องสู้ด้วยน่ะไม่ใช่มอนสเตอร์หรอกนะ”

 

        “เอ๋?”

 

        “เธอน่ะแข็งแกร่ง และยังมีพรสวรรค์เหนือกว่าคนอื่นมากอีกด้วย ในส่วนของพรสวรรค์การต่อสู้แล้ว แม้แต่ฉันที่เป็นคิจินที่แข็งแกร่งที่สุดยังแทบจะเทียบกับเธอไม่ได้เลย เพราะอย่างนั้นฉันถึงเชื่อว่าฉันต้องสอนให้เธอรู้ถึงสิ่งหนึ่ง”

 

        โคฮาคุกระโดดไปยังใจกลางสนามฝึกซ้อมด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะตั้งท่าอย่างเงียบๆ

        ได้ยินเธอพูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับที่เห็นเธอทำท่าทางเช่นนั้นแล้ว ฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดที่จะเข้าใจผิดไปได้

        ฝึกซ้อมต่อสู้ เพื่อการนั้นแล้วโคฮาคุได้จองสนามฝึกซ้อมเอาไว้

        รับรู้ถึงสิ่งนั้น ฉันก็ได้เคาะสนับมือโลหะบนแขนเบาๆก่อนจะปรับสมาธิ

 

        ณ ใจกลางสังเวียนวงกลม ทั้งโคฮาคุกับฉันต่างอยู่ในท่าเตรียมพร้อม

        โคฮาคุหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

        ในชั่ววินาทีนั้น ทั่วทั้งสนามฝึกเต็มไปด้วยความกดดันอันเยือกเย็นและรุนแรง

 

        “เข้ามาให้เต็มกำลัง ฉันจะบดขยี้เธอด้วยสิ่งที่เธอนั้นแข็งแกร่งที่สุดเอง”

 

        เบื้องหน้าคือเจ้าหญิงแห่งยักษา

        แม้มีแค่เธออยู่เพียงลำพัง ฉันกลับถูกความกดดันเข้าถาโถมราวกับกำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายอยู่เลย