ผู้เขียน : ดูเหมือนว่าจะมาถึงตอนที่50กันแล้ว ยังมีอีกหลายอย่างเลยที่อยากจะเขียน

        ———————————————————-

 

        “แล้ว?”

 

        “เจ้าค่ะ”

 

        โดยที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพรม มีเพียงพวกเราอยู่กันแค่สองคน

        ฉันหันหน้าหลบรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยแรงกดดันของรินจัง

 

        “ฉันไม่ได้โกรธหรอกนะ รู้ไหม?”

 

        “จริงเหรอ?”

 

        “ไหนๆแล้วก็มาให้ฉันลูบผมเธอหน่อยสิ มานี่มา”

 

        ลูบผมนี่ใช่สิ่งที่ให้คนอื่นมาทำให้กันอย่างนั้นเหรอ?

        ความคิดนั้นแล่นเข้ามาแต่รินจังก็ยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิมโดยที่ใช้มือตบลงที่หน้าตักของตัวเอง ฉันที่ไม่มีทางเลือกอื่นจึงต้องทิ้งหัวลงไป

 

        ไม่ได้กำลังโกรธอยู่ ใช่แล้วรินจังไม่ได้โกรธอยู่เลย

        แต่เพราะว่าพวกเรารู้จักกันมานาน ฉันบอกได้เลยว่าตอนนี้รินจังกำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆเลยล่ะ

 

        “จะเมื่อไหร่ผมของเธอก็นุ่มลื่นซะจนน่าหงุดหงิดเลยนะ”

 

        “ผมของรินจังก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

 

        “เพราะฉันใส่ใจดูแลหรอกนะ อย่ามาเหมารวมกับเธอที่ใช้แค่น้ำเปล่ากับสบู่สิ”

 

        ย-หยาบคาย ฉันเองก็ใช้แชมพูสระผมหรอกนะ

 

        “เพราะอย่างนั้นถึงน่าหงุดหงิดไงล่ะ โถ่”

 

        “โอ้ย”

 

        เหมือนว่าเธอจะรู้ว่าฉันคิดอะไร เธอเลยดีดนิ้วใส่หน้าผากของฉัน

        ถึงจะมีเพียงรินจังที่เจ็บจากการกระทำนั้น ถ้าฉันพูดออกไปเธอจะต้องจักจี้ฉันแน่เลยเพราะงั้นฉันจะเงียบเอาไว้

        เพราะว่ารินจังเชี่ยวชาญการใช้นิ้วของเธอมากๆ เธอเลยจักจี้ได้เก่งมากเลย

 

        ดูเหมือนว่าเธอแค่อยากจะเล่นกับเส้นผมของฉัน รินจังปิดปากลงและเงียบไป เพราะว่าการถูกลูบเส้นผมเองก็รู้สึกดีฉันเลยไม่ได้ขัดขืนอะไร

 

        หลังจากที่นั่งอยู่ในความเงียบสงบพร้อมๆกับรู้สึกดีจนแทบจะละลายจากการถูกนิ้วของเธอลูบไล้ผ่านเส้นผม จู่ๆรินจังก็เอ่ยทำลายความเงียบงัน

 

        “ฉันได้ยินมานะ วันนี้มีผู้หญิงคนอื่นให้เธอนอนตักใช่ไหม?”

 

        “อุเอ๋”

 

        เพราะว่าเธอยังคงยิ้มอย่างสงบและลูบผมของฉันอย่างนุ่มนวลขณะที่พูดคำเหล่านั้นออกมาทำให้ฉันส่งเสียงประหลาดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

        ขณะที่ตื่นตระหนกว่าจะพูดแก้ตัวออกไปอย่างไร ดูเหมือนว่าหน้าของฉันคงตลกน่าดู รินจังหัวเราะออกมาพร้อมกับมือที่นิ่งไป

 

        “ฉันล้อเล่นหรอก ไม่ได้โกรธอะไรจริงๆหรอกนะ”

 

        “ต-ตกใจหมดเลยล่ะ”

 

        “นี่น่ะเหรอรีแอคชั่นของผู้ชายเวลาที่ถูกจับได้ว่านอกใจน่ะ?”

 

        รินจังพูดขึ้นมาขณะที่หัวเราะพลางจิ้มมาที่แก้มของฉัน ในขณะที่ฉันพยายามสงบใจลงจากความตื่นตระหนกเมื่อกี้

 

        “ขอโทษทีนะ”

 

        “นุโอ้ว”

 

        ฉัน ผู้ที่กำลังใช้หัวหนุนตักของเธอ ถูกอุ้มจากใต้แขนแล้วหัวของฉันก็ถูกวางบนหน้าอกของเธอแทน

        ผ่านมาได้ราวๆสัปดาห์หนึ่งแล้วตั้งแต่ที่ฉันได้สัมผัสกับหน้าอกนุ่มนิ่มของรินจัง ในขณะที่ด้านหลังของศีรษะของฉันกำลังรู้สึกถึงความสุข แขนของเธอที่อยู่รอบตัวฉันก็รัดเข้ามาแน่น

 

        “มุฟุฟุ-”

 

        “รินจัง?”

 

        “เอเฮะเฮะ เธอผ่านมาถึงเมืองใหม่ได้แล้วใช่ไหมล่ะวันนี้? เป็นความเร็วที่พอเหมาะเลยนะ”

 

        หืมมมม ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันถึงรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดแปลกๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้เธอกลับอารมณ์ดีสุดๆ

 

        อารมณ์ของเธอนั้นไม่คงที่ และก็ไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์อยู่ด้วยแสดงว่าเธอไม่ได้เมา แต่ว่า-…

 

        “วันพรุ่งนี้ แล้วก็วันมะรืน ฉันมีธุระต้องไปจัดการน่ะเพราะงั้นฉันจะไม่ได้อยู่บ้านนะ ฉันถูกเรียกไปทำงานเกี่ยวกับคโลคโลน่ะตอนนี้เลยต้องชาร์จวิตามินนานะเพิ่มหน่อย”

 

        อ่า อย่างนี้นี่เอง ในตอนนี้รินจังกำลังอยู่ในโหมด-อยากถูกเอาใจ-เหตุผลที่อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปมาคงเป็นเพราะแบบนี้แน่เลย

        ด้านนี้ของเธอ เป็นด้านที่เธอไม่แสดงให้ใครเห็น ฉันคิดว่าเธอทำแค่ต่อหน้าครอบครัวของเธอแล้วก็ฉันเท่านั้นนะ แต่ไหนแต่ไรแล้วเพราะว่าเธอเป็นลูกคนเล็กสุด รินจังเลยถูกเอาใจจนชำนาญในการถูกเอาใจขึ้นมา

 

        ถึงเธอจะบอกว่าเป็นเพราะเธอมีธุระต้องไปจัดการก็เถอะ ฉันคิดว่าจริงๆแล้วเธอแค่ไม่ชอบที่โคฮาคุให้ฉันหนุนตักมากกว่า

        ที่ฉันบอกได้ก็เพราะว่าเธออารมณ์ไม่ดีจนหงุดหงิดออกหน้าออกตา แล้วยังพูดบ่นเปลี่ยนไปเรื่องอื่นแทน

        ถ้าเธอไม่จัดการอะไรกับมันเธอจะต้องอารมณ์ไม่ดีไปอีกพักใหญ่แน่ มีครั้งหนึ่งช่วงมัธยมต้นที่ผ่านไปสองสัปดาห์เธอก็ยังไม่ยอมคุยกับฉันเลย เพราะงั้นไม่ผิดแน่

 

        ถึงจะไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่แต่ฉันก็ยื่นมาขึ้นไปลูบหัวของเธอ “เอเฮะ~” ได้ยินเสียงตลกๆออกมาด้วย เกินเยียวยาแล้วสินะ…

        อ๊ะ เดี๋ยวสิ ถึงจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วก็อย่ามาจักจี้ท้องฉันนะ! 

 

        “ฟู่ว…ฟู่ว…มาคิดดูดีๆแล้ว คโลคโลก็คือที่รินจังทำเมื่อตอนนั้นสินะ?”

 

        หลังจากที่ได้รับการปลดปล่อยจากการถูกจักจี้มาสิบนาที ฉันพูดถึงหัวข้อที่กำลังคุยกันอยู่ในขณะที่เธอเขินแก้มแดงเมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

 

        “ใช่แล้วล่ะ ไม่ใช่ว่ามีเกมใหม่อะไรหรอก ก็แค่อีเวนท์สปีดรันธรรมดาๆน่ะ ฉันถูกเชิญไปในฐานะผู้ครองตำแหน่งแชมป์โลกล่ะนะ”

 

        “โฮ่วเอ๋ น่าคิดถึงจังเลยนะ คโลคโลเนี่ย ถึงฉันจะไม่ได้เล่นเลยก็เถอะ”

 

        “ก็นะ มันเป็นเกมเล่นคนเดียวนี่นา”

 

        คโลคโล สำหรับฉันแล้ว ไม่สิ สำหรับรินจังแล้วถือว่าเป็นเกมที่สร้างความประทับใจอันยิ่งใหญ่เอาไว้

        รินจังได้ประสบความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ในระดับที่เรียกได้ว่าเป็นตำนานเลยล่ะ

        เป็นเกมที่เต็มไปด้วยความทรงจำล่ะนะ

 

        ☆

 

        โปรเกมเมอร์ รินเนะ

 

        เธอคือตัวเก็งอันดับหนึ่งในทีมโปรเกมเมอร์[HEROES] เป็นสุดยอดเกมเมอร์มี่เชี่ยวชาญเกมทุกแขนง

        และเธอในฐานะผู้เล่น ไม่ใช่ในฐานะตัวชูโรงของHEROES ครั้งแรกที่ชื่อเสียงของเธอได้โด่งดังขึ้นมาไม่ใช่การแข่งขันครั้งใหญ่อะไร แต่เป็นการเล่นเกมแบบRTA หรือการเล่นแบบ Real Time Attack (สปีดรัน)

 

        [Clock Lock – Actors – ฮีโร่แห่งกาลเวลาที่ถูกลืมเลือน –]

        ถึงแม้ว่าจะวางจำหน่ายมานานหลายปีแล้ว มันยังถือเป็นเกมแอคชั่นที่เรียกได้ว่าเป็นเกมโลกเปิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เลยทีเดียว

 

        แล้วทำไมมันถึงยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์อย่างนั้นเหรอ?

        คำตอบง่ายๆ ก็เพราะว่ามันมีพื้นที่ที่กว้างใหญ่อย่างมหาศาล

        เหมือนกับเกมแนวโลกเปิดทั่วไป ในขณะที่คุณสามารถมุ่งตรงสู่บอสสุดท้ายได้โดยใช้เส้นทางที่สั้นที่สุด สถิติที่เร็วที่สุดที่จะจบเกมก็ยังคงเป็นสามชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ

        ปัญหาง่ายๆคือมันอยู่ไกลจากจุดเริ่มอยู่ดี เมื่อรวมกับช่วงสอนเล่นแล้ว คุณต้องเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาและนั่นก็กินเวลาไปสองชั่วโมงครึ่งแล้ว

        จุดสำคัญที่สุด ศึกสุดท้ายกับบอสที่เรียกได้เลยว่าแพ้ราบคาบแน่นอน ผู้เล่นต้องงัดฝีมือในการเคลื่อนไหวไปรอบๆและใช้สารพัดเทคนิครวมไปถึงข้อบกพร่องของระบบเกมให้ได้ดังใจคิด

        ว่ากันว่าพื้นที่ทั้งหมดของแผนที่นั้นมีมากกว่าห้าเท่าของเกมโลกเปิดอื่นๆในช่วงเวลาเดียวกัน ว่ากันว่าเนื้อเรื่องใช้เวลาสร้างกว่าสิบปีเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด ด้วยความที่มีเนื้อหาที่ยิ่งใหญ่และโลกที่มีข้อมูลละเอียด ระยะเวลาในการเคลียร์เกมโดยเฉลี่ยเกินกว่าสามร้อยชั่วโมง

 

        ในส่วนที่ทำให้ชื่อเสียงของรินจังโด่งดังขึ้นมาคือการสปีดรันโดยที่มีเงื่อนไขที่ยากที่สุด

        คุณจะต้องปลดล็อกทุกอย่างและรวบรวมทุกสิ่ง มุ่งเป้าไปที่ความเพอร์เฟ็ค เรียกอีกอย่างคือ สปีดรัน100%

 

        ถึงแม้ว่าเงื่อนไขของการสปีดรันจะง่ายขึ้นในสมัยนี้ สาเหตุที่มันถูกดรียกว่าสปีดรันที่กินเวลามากที่สุดเป็นเพราะระยะเวลาที่ต้องใช้ในการเคลียร์เกม….ไม่ใช่หรอก

        เป็นเพราะว่ามีกฎห้ามการหยุดการจับเวลาแม้จะไปนอนก็ตาม

        จะนอนก็ได้ จะพักก็ได้ เพียงแต่ว่าในระหว่างนั้นนาฬิกาจะยังคงเดินต่อ เพียงเพราะกฎข้อนั้นทำให้การสปีดรันเกมนี้กลายเป็นนรกบนดิน

 

        หนึ่งในผู้เล่นคนแรกๆที่ทำสำเร็จคือผู้เล่นชาวแคนาดาที่ใช้เวลา 166-68 ชั่วโมง และนั่นคือสถิติที่ได้ถูกบันทึกไว้อย่างเป็นทางการ ใช้เวลาไปกว่าสัปดาห์แต่ว่ากันว่า40กว่าชั่วโมงนั้นหมดไปกับการนอน

 

        สำหรับรินจัง ที่ยังเป็นเด็กนักเรียนมัธยมต้นอยู่ในตอนนั้น เวลาที่เธอใช้ในการเคลียร์เกมภายใต้เงื่อนไขพวกนั้นคือ 79 ชั่วโมง 22 นาที 37 วินาที

        ไม่แม้แต่จะนอนหลับสักนิด และไม่มีการพักกินข้าวสักมื้อ รินจังในสมัยมัธยมต้นได้สร้างสถิตินั้นขึ้นมา และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครโค่นได้ อย่างน้อยก็จนถึงตอนนี้ล่ะนะ—ฉันพึ่งไปเช็คมา

ในตอนนี้ที่สองอยู่ที่ 95 ชั่วโมง และที่สามที่ 97 ชั่วโมง เทียบกับสถิติของรินจังแล้ว บอกได้เลยว่ายังห่างชั้นกันมาก

 

        จะว่าไปแล้ว รินจังฟุบลงนอนบนเตียงไปสามวันหลังจากที่ทำการสปีดรันสำเร็จล่ะ

 

        จักรพรรดินีสูงสุงแห่งการสปีดรันคโลคโล นั่นล่ะคือต้นกำเนิดอาชีพโปรเกมเมอร์ของรินจัง

        ถึงแม้ว่าจะยังไม่โด่งดังในทีแรก และโดยหลักแล้ว เปรียบเหมือนจุดเริ่มต้นเล็กๆ

        แต่รินจังก็ใช้มันเป็นฐานและด้วยเวลาและคนรู้จัก เธอได้สร้างชื่อเสียงไปทั่ววงการเกม

        แน่นอนว่ารินจังมีฝีมือการเล่นที่ดี แต่ฉันคิดว่าความสำเร็จส่วนใหญ่ของเธอมาจากคอนเนคชั่นทางบ้านด้วยล่ะนะ

 

        สำหรับตอนนี้แล้ว รินจังคือผู้เล่นตัวท็อปที่ไม่อาจถูกดึงลงมาได้ แต่จุดเริ่มต้นก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามาจากคโลคโล

 

        ดูเหมือนว่างานอีเวนท์ที่เธอถูกเชิญไปจะเป็นงานเล็กๆ

        อย่างน้อยๆก็ไม่น่าจะใช้เทศกาลเกมโชว์อะไรนะ

 

        ถึงอย่างนั้นรินจังก็เข้าร่วมในฐานะแขกรับเชิญและก็ค้างคืนด้วย เธอคงจะมีความรู้สึกอันสำคัญต่อเกมนั้นแน่เลย

 

        “จะว่าไปแล้ว ทีมผู้พัฒนาเกมคโลคโลมีส่วนร่วมในการสร้าง WLO ด้วยนะรู้ไหม?”

 

        “เห-”

 

        “ก็นะ แค่หนึ่งในหัวหน้าระดับสูงล่ะนะ ฉันจะไปเจอกับคนที่ว่าพรุ่งนี้นี่ล่ะ”

 

        แบบนั้นจะยังบอกว่าทีมพัฒนามีส่วนร่วมได้อยู่เหรอ…?

        แล้วก็ เมื่อกี้ เธอพึ่งจะบอกมาง่ายๆว่าจะไปเจอกับคนนั้นเนี่ยนะ รู้จักกันหรอกเหรอ? โอเค เข้าใจล่ะ

 

        จะว่าไปแล้ว คโลคโลขายได้ราวๆ 2 ล้านชุดทั่วโลก ถึงแม้ว่าจะไม่มีภาคต่อแต่มันก็เป็นเกมที่ฮิตกันมาก แม้ว่าจะขายไปได้มากมายแต่ดูเหมือนว่าผู้เล่นราวๆครึ่งหนึ่งจะยังเคลียร์เกมนี้ไม่ได้เลยนะ

        ข้อเสียส่วนใหญ่ที่ผู้คนมักจะบอกกันคือ “มันใช้เวลามากเกินไปในการเคลียร์เกม” ข้อตำหนิส่วนมากก็เป็นแบบนั้นล่ะ ไม่ค่อยมีใครตำหนิเรื่องคุณภาพเท่าไหร่ สำหรับผู้คนในสังคมยุคนี้แล้วคงจะทนไม่ไหวจริงๆ

        ถ้าแค่จะดูคลิปบทสรุป ก็มีมากเกินสามร้อยตอนไปง่ายๆแล้ว

 

        “สามร้อยนี่ได้แค่ครึ่งเกมเองมั้งนะ?”

 

        รินจังว่าอย่างนั้นล่ะ

 

        ขณะที่ฉันกำลังซึมซับความรู้สึกจากในอดีต ฉันก็สังเกตได้ถึงความบังเอิญที่เหมือนกันเล็กๆน้อยๆ

 

        “พอมาคิดๆดูแล้ว…เหมือนว่าจะมีตัวละครใน WLO ที่มีชื่อเดียวกับในคโลคโลด้วยนะ”

 

        “เพราะว่า WLO มีตัวละครปรากฏขึ้นมาเยอะน่ะสิ…แต่ว่ามีจริงๆเหรอ?”

 

        “อืม ไม่ผิดแน่”

 

        ตัวละครประกอบฉากในคโลคโล เป็นตัวละครที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักของเกมเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่รู้ทำไม ชื่อของเขากลับฝังลึกลงในความทรงจำของฉัน

 

        “[เมลตี้ บลัดฮาร์ท] แวมไพร์แห่งต้นกำเนิดและจุดจบ ใช่ไหมนะ?”

 

        นั่นก็คือชื่อที่พึ่งได้ยินมาจากโคฮาคุ ผู้เดียวที่สามารถปราบมอนสเตอร์ยูนีคด้วยตัวคนเดียวในโลกแห่งนั้น

        NPC แวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุด [เมลตี้นัยน์ตาสวรรค์] ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันถึงรู้สึกว่าตัวตนทั้งสองมีความเกี่ยวข้องกัน

 

        ———————————————————-

        โน้ต

        Clock Lock – Actors ~ฮีโร่แห่งกาลเวลาที่ถูกลืมเลือน~

 

        สถิติที่รินทิ้งเอาไว้เรียกได้ว่าแทบจะเป็นไปได้เพียงในทางทฤษฎี โดยการใช้ข้อบกพร่องของระบบเกมเพื่อย่นเวลาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้จนไม่มีใครตามเธอได้ทัน ไม่นับเพียงสามครั้งที่เธอพลาด เธอได้ผ่านทุกจุดด้วยความแม่นยำที่เที่ยงตรงและในตอนนี้ได้หลงเหลือเป็นตำนานให้กับวงการการสปีดรันของคโลคโล