หลังจากที่ออกมาจากทางด้านหลังของห้องบอสแล้ว สิ่งแรกที่ฉันเห็นก็คือโคฮาคุ เธอกำลังทำสีหน้ามั่นใจอย่างมากแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย

        พอมาคิดดูแล้ว หลังจากที่ปราบบอสได้แล้วก็สามารถข้ามมันได้เลยในครั้งต่อไป แสดงว่าเธอใช้ทางลัดนั่นแล้วมารอฉันสินะ?

 

        “เรียบร้อยแล้วสินะ ไวกว่าที่ฉันคิดเอาไว้อีก”

 

        “เพราะฉันใช้สกิลใหญ่ๆไปน่ะ สุดท้ายก็เหมือนกับแข่งกับเวลาอยู่เลย”

 

        หายใจเข้าออกช้าๆ ฉันเปลี่ยนอาวุธจากถุงมือโลหะเป็นมีทีเออร์อิมแพ็ค

        ฉันมั่นใจแล้วหลังจากศึกครั้งล่าสุด สกิลต่อสู้มือเปล่านั้นโดดเด่นขึ้นมาจริงๆในการต่อสู้กับบอส แต่จริงๆแล้วมันควรจะเป็นสกิลสำหรับเมื่อเป้าหมายการโจมตีของศัตรูไม่ได้เล็งมาที่ฉัน

        จากน้ำหนักของการโจมตี มีทีเออร์อิมแพ็คดีกว่าสำหรับการต่อสู้ทั่วไป และถ้าให้ฉันพูดตามความจริงในใจ ฉันเองก็อยากที่จะได้คฑามือเดียวเหมือนกันนะ

 

        “ทรีอาน่าจะอยู่ไม่ไกลแล้วล่ะ นี่คือครั้งแรกที่ซุคุนะมาที่ทรีอาสินะ? เธอจะต้องประหลาดใจแน่เลย”

 

        “ประหลาดใจเหรอ?”

 

        เมื่อพวกเราเดินมาถึงจุดที่สามารถเห็นทางออกของป่าได้แล้ว โคฮาคุกพูดอะไรอย่างนั้นออกมา

        ในเมื่อรินจังไม่ได้พูดอะไรถึงมัน ฉันเลยสงสัยขึ้นมา มีอะไรในเมืองที่สาม ทรีอา กันนะ?

 

        เมื่อพวกเราออกมาจากป่าแล้ว ฉันถึงได้เห็นเมืองอยู่ราวหลายร้อยเมตรห่างออกไป

        ฉันสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งที่ต่างออกไป กำแพงรอบนอกเมืองเทียบกับเมืองแห่งการเริ่มต้นและดูอัลลิสแล้ว มันช่างต่ำเหลือเกิน

        แต่ว่าเมื่อมองดูใกล้ๆแล้วฉันถึงเข้าใจได้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น

        กำแพงสำหรับการป้องกันไม่ให้มอนสเตอร์บุกเข้าไป กลายเป็นว่าอะไรพรรค์นั้นไม่จำเป็นเลย

 

        “นี่คือเมืองปราการทะเลสาบทรีอา เรียกอีกชื่อได้ว่าเมืองแห่งวารีล่ะ”

 

        “ฮ่า-…สุดยอดไปเลยนะ”

 

        เดินใกล้ๆกับบริเวณทะเลสาบ ฉันเห็นได้ว่าทะเลสาบนั้นใหญ่พอที่จะครอบคลุมไปทั่วทั้งเมืองเลย

        ขณะที่ฉันกำลังเหม่อมองมรีอา ก็มีอะไรบางอย่างออกมาจากทะเลสาบและสาดน้ำใส่ฉัน

 

        “คิ้วรุรุรุรุ!”

 

        “อุหวา อะไรน่ะ!?”

 

        สิ่งนั้นกระโดดขึ้นมาบนตัวฉันและผลักฉันล้มลง และในตอนนี้ฉันกำลังโดนทับแบนอยู่บนพื้นโดยสิ่งมีชีวิตปริศนาที่ค่อนข้างแข็งแรงน่าดู

 

        “นั่นมันลูกมังกรวารีไม่ใช่เหรอ? หายากนะที่พวกมันจะปรากฏขึ้นมาริมฝั่งน่ะ”

 

        “มังกรวารี? โอ้วโอ้ว….อย่าเลียสิ อย่าเลีย ลิ้นสากจังนะ! ”

 

        ด้วยเหตุผลบางประการ มันถึงได้สนิทกับฉันอย่างผิดปกติ แต่ฉันก็สามารถงัดมันออกไม่ให้มาเลียหน้าฉันได้

        สิ่งมีชีวิตที่ว่าคือมังกรวารี ไม่เหมือนกับมังกรแบบตะวันตก มันดูเหมือนสัตว์เลื้อยคลานที่มีลำตัวยาวและเรียว ทันทีที่ฉันงัดมันออกจากหน้าได้มันก็มาม้วนขดตัวรอบๆตัวของฉัน ไม่มีแถบHPหรือเลเวลโชว์ขึ้นมาแสดงว่ามันไม่ถูกนับเป็นมอนสเตอร์

 

        “มังกรวารีค่อนข้างฉลาดและเป็นสัตว์ที่โด่งดังในทรีอา อย่างน้อยๆมันก็ไม่ได้จู่โจมใส่ผู้คนและเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนโยนล่ะนะ”

 

        “ไม่ใช่ว่าฉันกำลังโดนมันจู่โจมเข้าอยู่หรอกเหรอ?”

 

        “ไม่หรอก เจ้านั่นก็แค่อยากเล่นด้วยน่ะ มันอาจจะกำลังหิวด้วยสิ”

 

        “อย่างนั้นเหรอ?”

 

        “คิ้วรุ”

 

        มังกรวารีส่งเสียงออกมาราวกับกำลังพูดตอบ ซึ่งดูๆไปก็น่ารักดี ฉันเลยลองลูบหัวมันดู

        เกล็ดของมันเรียบเนียน พอฉันลูบหัวมัน มังกรวารีเองก็รู้สึกดีและหรี่ตาลงอย่างมีความสุข

        ฉันลองเอาเมจิกคัลทาเคะที่ฉันเก็บมาจากป่าแห่งเวทมนตร์และโชว์ให้มังกรวารีเห็น มันก็แลบลิ้นออกมาชิมดูก่อนจะเขมือบเห็ดทั้งชิ้นไป

 

        มังกรวารีขดตัวรอบตัวของฉันราวกับร้องขอเพิ่มจนกระทั่งฉันเกือบจะให้ไปจนหมด มันก็ดูอิ่มและพึ่งพอใจ มันเลิกขดตัวรอบตัวฉันและดำดิ่งกลับลงไปในน้ำ ทั้งที่ในตอนแรกฉันมีอยู่ตั้งยี่สิบอันเลยนะ…

 

        “ไปซะแล้ว…”

 

        “คิ้ว!”

 

        “อุโว้ว!?”

 

        ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าอย่างน้อยก็น่าจะได้บอกลา มังกรวารีก็กลับขึ้นมาอีกครั้งในทันทีพร้อมกับคาบอะไรสักอย่างเอาไว้ในปาก มันขว้างสิ่งนั้นมาให้กับฉันและหลังจากที่ส่งเสียงร้องอย่างร่าเริงมันก็หายไปยังใต้ทะเลสาบอีกครั้ง

 

        เมื่อมองไปยังสิ่งที่ฉันรับเอาไว้ ฉันก็ได้เห็นลูกแก้วสีฟ้าขนาดใหญ่

 

        “นี่มันอะไรกันน่ะ?”

 

        “นั่นมัน…นั่นคือผลึกมังกรวารี แถมยังขนาดใหญ่อีกด้วยนะ”

 

        “ผลึกมังกรวารี?”

 

        “มันคือผลึกที่กำเนิดขึ้นภายในตัวของมังกรวารีในตอนที่พวกมันเกิดน่ะ มันจะยิ่งใหญ่ขึ้นตามที่มังกรวารีโตขึ้นและความบริสุทธิ์ของมันเองก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นอีกด้วย ด้วยขนาดนี้…น่าจะต้องใช้เวลาถึงร้อยปีเชียวล่ะคิดว่านะ เป็นไปได้มากกว่าว่ามีมังกรวารีตัวอื่นที่ตายและเจ้าลูกมังกรวารีนั่นไปได้มาอีกทีน่ะ”

 

        “หืม….เป็นของดีอย่างนั้นเหรอ?”

 

        “ขึ้นอยู่กับคนที่ใช้ล่ะนะ เพราะว่าเธอสามารถใช้มันเพื่อเพิ่มคุณสมบัติกับอุปกรณ์สวมใส่ได้ แต่ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับมังกรที่ชื่นชอบการสะสมของแวววาวเป็นงานอดิเรกล่ะนะ นั่นคงเป็นเหตุผลที่มันยกให้เธอเป็นการตอบแทนนะ”

 

        ดูเหมือนลูกแก้วขนาดเท่าลูกเบสบอล…มากกว่าผลึกวารีล่ะนะ? พอฉันมองดูใกล้ๆก็เห็นเหมือนคลื่นน้ำไหลวนอยู่ภายใน

        เสียเมจิกคัลทาเคะไปเยอะก็จริง แต่เหมือนว่าฉันจะได้อะไรดีๆกลับมานะ

 

        ถึงยังไงนี่อาจจะเป็นครั้งแรกสำหรับฉันเลยที่ได้มีสัตว์มาเล่นด้วยกันน่ะ ฉันมีความรู้สึกเสียดายนิดหน่อยอยู่ภายในใจของฉัน

        ไม่ใช่แค่เรื่องสัตว์เลี้ยง แต่ตลอดทั้งชีวิตฉัน ฉันไม่ได้มีโอกาสได้เล่นกับสัตว์เลย เพราะพวกนั้นมักจะพากันวิ่งหนีด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

        บางทีถ้าเป็นภายในเกมฉันอาจจะเล่นกับพวกมันได้นะ แถมในกรณีของมังกรวารีเอง พวกนั้นก็ไม่ใช่มอนสเตอร์ด้วยซ้ำ

 

        “น่ารักจังนะ…”

 

        “ซุคุนะนี่มีเซ้นส์เฉพาะตัวดีนะ”

 

        อย่ามายุ่งน่า

 

        ☆

 

        “เฮ้ ดูนั่นดิ…”

 

        “อุโว้ว เอาจริงดิ?”

 

        “สุดยอดไปเลย…”

 

        “ให้ตายสิ เท่ชะมัด…”

 

        ก่อนที่ฉันจะได้เข้าไปในเมืองทรีอา ขณะที่กำลังเข้าคิวรอรับการตรวจสอบ ฉันก็รู้สึกถึงสายตาที่มองมาทางพวกเรา

 

        เพราะว่าเป็นเมืองป้อมปราการ มรีอาจึงมีการตรวจสอบอย่างเคร่งครัด

        แต่ไหนแต่ไรแล้วยังไงผู้เล่นอาชญากรก็ไม่สามารถเข้าเมืองได้อยู่แล้ว แต่อะไรพวกนี้คงมีไว้เพื่อเป็นการโชว์ล่ะมั้ง

        และเพราะว่าไม่ได้มีแค่ผู้เล่นเท่านั้นที่เข้าออกเมือง บางทีอาจจะเป็นการตรวจสอบสำหรับNPCก็เป็นได้

 

        แล้วก็สายตาเหล่านั้นไม่ได้มองมาทางฉันแต่เป็นโคฮาคุ

        จากที่ฉันได้ยินพวกเขากระซิบกัน ดูเหมือนว่าตัวตนของโคฮาคุเองจะเป็นที่นิยมในหมู่NPCนะ

 

        อะไรนะ อะไรนะ…?

 

        “…โคฮาคุแห่ง[ฮาโจว]?”

 

        “อืม ก็นะ สงสัยฉันจะถูกเรียกอย่างนั้นเหมือนกันสินะ”

 

        โคฮาคุดูจะเขินอายหน่อยๆและเกาแก้มของตัวเอง

        ฉายา จะเรียกอย่างนั้นก็ได้มั้ง แต่ว่า…โด่งดังในหมู่ของNPCเองก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่สินะ?

        ในตอนที่ฉันคิดจะถามถึงที่มาของฉายา โคฮาคุก็เริ่มต้นเล่าเรื่องของตัวเองขึ้นมา

 

        “ในอดีตได้มีมอนสเตอร์ระดับหายนะจู่โจมเมืองหลวงน่ะ ในตอนนั้นฉันได้รับมอบหมายให้ป้องกันเมืองหลวง แล้วชื่อของมันคือ…[ปราสาทเคลื่อนที่โบราณ-อัลม่า-]ใช่ไหมนะ? มันคือมอนสเตอร์ที่เป็นปราสาทเคลื่อนที่ตามชื่อเลยน่ะ แต่ว่า…อาจจะเพราะว่าฉันยังเด็กขาดความรอบคอบไปบ้าง ฉันเลยทำลายปราสาทนั่นเป็นชิ้นๆเลยได้ฉายานั้นมาน่ะ”

 

        “เข้าใจล่ะมันคือ…[การทำลายล้าง(破城 ฮาโจว)]นี่เอง”

 

        คือ ขอโทษนะ ถึงจะบอกว่าเข้าใจแต่ฉันไม่เห็นจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพึ่งจะพูดมาเลยสักนิด…

 

        ปราสาท? เป็นชิ้นๆ? ทำลาย? เพราะขาดความรอบคอบ?

        เธอยิ้มอย่างเขินอายแต่ฉันคิดว่าเรื่องใหญ่ขนาดนั้นไม่น่าเอามาหัวเราะได้เลยนะ

        แล้วสิ่งเหล่านั้นใช่เรื่องที่มนุษย์คนหนึ่งจะทำได้จริงๆเหรอ?…ถึงพวกเราไม่ใช่มนุษย์จริงๆก็เถอะแต่ก็…

 

        “ถ้าคิดว่าทำได้ล่ะก็ ก็ต้องทำได้อยู่แล้วสิ”

 

        “ไม่ล่ะ เรื่องนั้นมันก็…”

 

        “ไม่ เธอทำได้จริงๆ สิ่งที่ฉันทำได้เธอก็ต้องทำได้แน่นอนอยู่แล้ว”

 

        จากคำพูดที่ซื่อตรงที่เธอพูดออกมาอย่างภาคภูมิ ฉันรู้สึกได้ว่ามีอะไรแปลกๆ

        ไม่เชิงว่าแปลกแต่เป็นความรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติไป นั่นไม่ใช่อะไรที่จะพูดกับคนแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันไม่นานเลย มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่ถึงแม้ว่าฉันจะรู้เรื่องนั้นก็ตาม ในส่วนที่เธอพึ่งจะพูดมาให้กับฉัน ฉันกลับมีความคิดว่า[ไม่สมกับที่เป็นเธอเลย]

 

        “นี่โคฮาคุ ถึงจะเป็นแค่เธอตัวคนเดียว…กับคู่ต่อสู้ที่เป็นยูนีคอย่างอาเรียแล้ว เธอก็สามารถปราบได้สินะ?”

 

        ฉันตั้งใจที่จะให้คำพูดเหล่านั้นเป็นการหยอกล้อเล่น

        แต่โคฮาคุส่ายหน้า และตอบปฏิเสธกลับมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

        “ฉันทำไม่ได้หรอก”

 

        “ทำไมล่ะ?”

 

        “ฉันมีคำอธิฐานอยู่น่ะ และเพื่อให้คำอธิฐานนั้นเป็นจริงขึ้นมา ฉันจะตายไม่ได้ เพราะว่าต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพันในการสู้กับยูนีคล่ะนะ”

 

        พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนเด็กสาวที่มีความฝัน โคฮาคุก็จ้องมาที่ฉัน

        แต่ว่า ขัดกับท่าทางที่ส่องประกายนั่น สิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากโคฮาคุก็คือความเยือกเย็นที่มากพอจะแช่แข็งไปถึงข้างในตัวของฉัน และดวงตาของเธอที่มืดหม่น

        ภายในแววตานั่นคือความอิจฉาและความริษยา เป็นอารมณ์ที่ขุ่นมัวจนไม่มีคำพูดใดอธิบายได้เลย

 

        อ่า ในที่สุดฉันเข้าใจแล้ว สาเหตุที่โคฮาคุตามติดฉันแจ และสาเหตุที่เธอเลือกที่จะช่วยฉัน และสาเหตุที่เธอเล่าให้ฉันฟังหลายต่อหลายอย่าง

        คอยตามฉันตั้งแต่ที่เจอฉันที่ร้านน้ำชาแทนที่จะเข้าหาในทันที และยังรอก่อนที่จะมาช่วยฉันจนกระทั่งฉันเกือบที่จะตาย

        ถึงจะไม่พอเรียกพฤติกรรมเหล่านั้นว่าแปลกประหลาด แต่ก็ทำให้สงสัยว่าทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้น

 

        “ไปหาที่อื่นคุยกันเถอะ เพราะว่าเรื่องมันค่อนข้างจะยาวน่ะ”

 

        “อืม เอาสิ”

 

        โคฮาคุคนนี้ คนที่อาศัยในโลกนี้ เธอต้องแบกรับอะไรเอาไว้บ้างกันนะ?

        จุดเริ่มต้นเรื่องราวของเธอเผยออกมาพร้อมกับคำอธิบายจากระบบ

 

        [ [เควสพิเศษ:เรื่องราวแห่งปณิธานของเจ้าหญิงแห่งยักษา]ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว]( 鬼姫・憧憬鬼譚 โอนิฮิเมะ・โชวเคคิทัน)