ซุคุนะ “เพื่อนน่ะคือลูกบอลล่ะ”

        ————————-

        “งั้นวันนี้พวกเราจะไปที่ป่าแห่งเวทมนตร์กันล่ะนะทุกคน”

 

        [หวัดดี]

        [สวัสดี]

        [สวัสดี หมายความว่าไงน่ะ]

        [โย่]

        [มาดูครั้งแรกนะ]

        [รออยู่เลยล่ะ]

 

        รีแอคชั่นจากผู้ชมไม่ค่อยดีนักหลังจากที่ฉันที่ยืนอยู่ ณ ประตูทางออกหลักของดูอัลลิสได้ประกาศออกมา

        ไม่สิ ต้องเป็นอย่างนั้นล่ะก็ในเมื่อฉันเริ่มการไลฟ์สตรีมด้วยการพูดแบบนั้นออกมานี่นา

 

        “ก่อนอื่นก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้สตรีมเมื่อวานนี้ จริงๆแล้วฉันบังเอิญประสบเหตุการณ์บางอย่างกับเวทมนตร์หนึ่งอย่างในคลิปหนึ่งเข้าจนโดนโทษจากการตายเข้า…”

 

        [คลิปนั้นเหรอ?]

        [อยู่ตรงนั้นด้วยสินะ]

        [กะแล้วเชียว]

        [คิดแล้วว่าต้องเป็นอย่างนั้น]

        [คลิปไหนเหรอ?]

        [↑ลองดูที่บอร์ดทางการดูสิ ]

        [↑ ขอบใจ]

 

        โกหกทั้งเพ…อืม เป็นเรื่องโกหกทั้งนั้นเลยจริงๆ

        พอมองย้อนกลับไปฉันไม่ได้ตายเพราะเวทมนตร์นั้นสักหน่อย ฉันตายเพราะชูเท็นฆ่าฉันต่างหาก

        ถึงแม้ว่าผู้ชมจะแสดงความเห็นอกเห็นใจให้กับฉันเมื่อฉันพูดออกไปราวกับเป็นหนึ่งในผู้เคราะห์ร้าย แต่ในความจริงแล้วฉันต่างหากที่มีส่วนทำให้ผู้บริสุทธิ์ทั้งหลายตายไปกันน่ะ…

        ฉันได้แต่หวังว่าจะมีการชดเชยอะไรให้แก่ผู้เสียหายจริงๆบ้างนะ

 

        “ถึงอย่างนั้นฉันก็ได้อุปกรณ์สวมใส่ใหม่มาด้วยนะ แล้วเมื่อวานยังได้เพิ่มเลเวลนิดหน่อยด้วย วันนี้ฉันจะสู้ด้วยกำปั้นของฉันล่ะ!”

 

        ฉันสวมถุงมือโลหะโชว์ ฉันเริ่มที่จะชินกับความหนักของมันแล้วล่ะ

 

        [ซุคุนะจอมประจัญบาน]

        [ให้สมกับที่เกิดมาเป็นลูกผู้ชาย!]

        [โฮ่ว…กำปั้นสินะ]

        [ดูหยาบจังนะ]

 

        ฉันเห็นด้วยกับที่ว่ามันดูหยาบนะ “ใช้ท่าหมัดจรวดได้เลยปะเนี่ย?” ให้ความรู้สึกทำนองนั้นเลยล่ะ

        มันดูเหมือนส่วนแขนของหุ่นยนต์เลยยิ่งไปกว่านั้นยังหนักอย่างมากและมีสีดำสนิทไปทั่วอีก

 

        “ดูเหมือนว่าจะสร้างมาจากวัตถุดิบที่เรียกว่าเฮฟวี่เมทัลล่ะนะ แล้วก็ฉันน่ะเป็นหญิงแท้100%นะ”

 

        [ห ญิ ง แ ท้]

        [หญิงแท้?]( 乙女 ?)

        [อืมอืม หญิงเทียมน่ะสินะ]( 漢女 )

        [หญิงเทียม]

        [หญิงเทียมนั่นพอสักทีเถอะ ขำไม่ไหวแล้ว]

 

        “นี่สินะที่เขาบอกกันว่าต้องบริหารชื่อเสียงตัวเองให้ดีน่ะ”

 

        ถ้ามัวแต่พูดอย่างนั้นเข้าฉันจะโกรธจริงๆแล้วนะ…!

 

        “ถ้างั้นก็ไปที่ป่าแห่งเวทมนตร์กันเถอะ ฉันไม่อยากเจอกับพวกกบแล้วล่ะ….”

 

        [พวกมันต้านทานการโจมตีไร้คมล่ะนะ]

        [ซุคุนะเองก็ไม่มีอย่างอื่นนอกจากการโจมตีไร้คมด้วย]

        [ก็เป็นสายอัดกระแทกล้วนๆนี่นา]

        [ฉันอยากเห็นอาวุธสองมือล่ะ]

        [อาวุธขว้างด้วย]

 

        นั่นสินะ กบพวกนั้นมีความต้านทานการโจมตีไร้คม เวลาที่ฉันฟาดพวกมันไปเลยไม่ได้รู้สึกดีอะไร

        การเคลื่อนที่ของมันไม่ได้ว่องไวอะไรแต่ก็มีเพียงความรู้สึกเด้งๆที่ต้านกลับมา ผ่านไปสองวันฉันก็เบื่อแล้วล่ะ

 

        “เดี๋ยวฉันจะใช้อาวุธสองมือเร็วๆนี้ล่ะ สำหรับวันนี้ฉันอยากจะลองเจ้านี้ดูก่อน โอ๊ะ ก็อบลินนี่”

 

        เมื่อสายตาสบเข้ากับก็อบลินห่างออกไป ฉันก็เคลื่อนที่ย่นระยะห่างด้วยการวิ่งตรงเข้าหา

        ด้วยความว่องไวที่ฉันได้เพิ่มขึ้นมาอย่างมากมายแล้ว ฉันกลบระยะห่างหลายเมตรได้ในชั่วพริบตาเดียว

 

        “ฟู่ว!”

 

        มันกำลังหลบอยู่หลังก้อนหินอย่างนั้นเหรอ? ฉันยกกำปั้นขึ้นมาเตรียมพร้อมที่จะปล่อยหมัดใส่ด้านหลังก็อบลินที่ไม่ได้มองมาทางฉัน

        ตึง! เสียงหนักๆดังขึ้นพร้อมกับก็อบลินที่กระเด็นออกไปโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวมันเองจนกระทั่งร่วงลงสู่พื้นและสลายไป

        ยืนมองสิ่งที่เกิดขึ้นขณะที่ยังชูหมัดยกตั้งไว้อยู่ ฉันค่อยๆลดมือลงพร้อมกับสัมผัสถึงความรู้สึกที่เกิดจากการปะทะด้วยความรู้สึกที่ดีกว่าที่คิดไว้เล็กน้อย

 

        “แบบนี้อาจจะรู้สึกดีก็ได้นะ”

 

        ตอนที่ฉันใช้ตะบองเหล็กฉันก็สัมผัสถึงแรงปะทะได้บ้างแต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกของแรงที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งแขน

        ความว่องไวที่เพิ่มขึ้นมาจากอาภรณ์หมาป่าแดงไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกติดขัดอะไรในตอนที่ฉันย่นระยะทาง และความว่องไวที่ลดลงจากถุงมือโลหะเองก็ไม่ได้ส่งผลอะไรนักด้วย

 

        “อยากจะลองให้มากกว่านี้จังนะ…ศัตรูอยู่ที่ไหนกัน?”

 

        ใช้สกิลตรวจจับของฉัน ฉันเห็นว่ามีมอนสเตอร์สอง-สามตัวรวมกลุ่มกันอยู่ข้างหน้า

        ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีมอนสเตอร์ที่ใช้เวทมนตร์ได้ปรากฏตัวออกมาบริเวณรอบๆนี้ คงไม่มีปัญหาอะไรถ้าฉันจะบุกซึ่งๆหน้า

 

        “มาล่ากันเถอะ ทีละตัวเลย”

 

        ตัวที่ใกล้ที่สุดคือมอนสเตอร์ประเภทกระต่าย

        ตามปกติแล้วประเภทกระต่ายจะมีรูปแบบการโจมตีเพียงแค่พุ่งตรงหรือกระโดด

        โดยทั่วไปแล้วจะเป็นการยากที่จะโจมตีพวกมันเนื่องจากขนาดที่เล็ก แต่เมื่อมันกระโดดขึ้นมาบนอากาศเองแล้ว…ตรงนั้นไง

        ป๊าง! เสียงดังราวแรงระเบิดดังกังวานขึ้นมาเมื่อมือขวาของฉันพุ่งไปข้างหน้าเข้าสู่กระต่ายด้วยวงสวิงกว้าง

        เมื่อยืนยันเรียบร้อยแล้วว่าเป็นการโจมตีถึงจุดตายทำให้HPถูกลดลงไปจนหมด ฉันก็ใช้สกิลตรวจจับอีกครั้ง

 

        เป้าหมายต่อมาอยู่ข้างหน้าและด้านซ้ายของฉัน หลบซ่อนหลังเงาก้อนหิน

        ฉันอยากจะใช้ไอเท็มขว้างเพื่อล่อมันออกมานะ แต่เพราะถุงมือโลหะนี้คลุมนิ่วของฉันด้วย ความแม่นยำในการขว้างของฉันเลยลดลงไปนิดหน่อย

 

        “….อ๊ะ มีเจ้านี้อยู่นี่นา”

 

        ในตอนที่ฉันกำลังหาไอเท็มเพื่อใช้งานอยู่นั้น ฉันก็ได้เจอไอเท็มที่ฉันซื้อมาจากฮารูรุเมื่อวานที่สามารถนำมาใช้ได้

        ถือลูกบอลที่ถูกคลุมด้วยถุงสีดำเอาไว้ ฉันดึงแท่งไม้ที่ถูกเสียบเอาไว้ออกมาแล้วโยนออกไปเบาๆและแม่นยำสู่ด้านบนของก้อนหิน

        เมื่อลูกบอลสัมผัสเข้ากับปลายบนสุดของก้อนหิน มันก็ระเบิดออกมาและกระจายผงฝุ่นสีขาวออกมาทั่ว

 

        “เก๊ะกย๊า!?”

 

        ที่ซ่อนอยู่นั่นคือก็อบลินอย่างนั้นเหรอ? มันส่งเสียงร้องตกใจออกมาเมื่อผงนั่นร่วงลงใส่

        ใช้โอกาสที่ได้มา ฉันได้จัดคอมโบสามหมัดรวดไปที่ลำตัว-ตับ-หัวของก็อบลินที่กำลังสับสน

        โดยที่ไม่สามารถต้านทานการโจมตีทีเผลอไปได้ ก็อบลินก็ได้จบชีวิตลงอย่างง่ายดาย

 

        “นี่เรียกว่ากลยุทธ์ลูกบอลแป้งล่ะ”

 

        ตามที่ฮารูรุบอกมา หลังจากที่ดึงแท่งไม้หรือฟิวส์ออกมาแล้วมันจะระเบิดออกภายในสิบวินาที เป็นไอเท็มที่เหมือนกับระเบิดมือล่ะ

        เหมือนว่าแรงระเบิดจะพอที่จะทะลวงผ่านเนื้อผ้าอ่อนๆได้ จะเรียกว่าระเบิดมือก็คงจะเกินไป แต่ก็ขึ้นอยู่กับการวางแผนด้วยว่าจะใช้งานมันยังไง

        จะว่าไปแล้ว ฮารูรุยังบอกอีกด้วยว่าสักวันเธอตั้งใจจะสร้างลูกบอลพริกไทยด้วย

 

        [เมื่อกี้แป้งเหรอ?]

        [เกมนี้มีแป้งด้วยสินะ]

        [นึกว่ายาอันตรายสักอีก(กระซิบ)]

        [ไปได้มายังไงกันน่ะ]

 

        “ฉันซื้อมาจากเด็กผู้หญิงที่ขายอาวุธนี้ให้กับฉันน่ะ ก็คิดไว้อยู่หรอกนะว่าอาจจะได้ใช้แต่มีอยู่เยอะเหมือนกันนะ”

 

        ถึงอย่างนั้นเจ้านี้ก็ไม่ใช่อะไรที่เอาไว้ขว้างตรงๆเลย ฉันเลยต้องคิดให้ดีก่อนที่จะขว้างมันออกไป

        แล้วก็ ถึงฉันจะเรียกมันว่าแป้งแต่ดูเหมือนว่าในเกมนี้จะไม่มีแป้งขายล่ะ นี่ก็แค่ผงสีขาวที่ดูเหมือนแป้ง และเพื่อความสะดวกฮารูรุเลยเรียกมันว่าแป้งก็เท่านั้นเอง

 

        ก็นะ ในเกมนี้สามารถทำอาหารได้ด้วยนี่นา

        ในเมื่อทั้งกระต่าย หมาป่า กบ ต่างดรอปเนื้อทั้งนั้น ตราบใดที่มีสกิลทำอาหารแล้วล่ะก็บางทีอาจจะไม่ใช่อะไรที่ยากเกินมือก็ได้นะ

 

        “หืมมมมม แต่ว่าน้า ถุงมือโลหะนี่ถึงจะรู้สึกดีเวลาที่ต่อยโดนก็เถอะ แต่ยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปอยู่นะ”

 

        [เอ๊ะ?]

        [เอ๊ะ?]

        [เอ๊ะ?]

        [หมายถึงยังไงเหรอ…?]

 

        “ก็แหม มันรู้สึกแบบว่า….ฉันน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้น้า แบบว่า ยังไม่ตายมันยังไม่ใช่ตรงนั้น…น่ะ”

 

        ถ้าฉันต้องใช้เพียงแค่ร่างกายของตัวเองในการต่อสู้ล่ะก็ ฉันต้องเปลี่ยนรูปแบบการต่อสู้ขึ้นอยู่กับขนาดของศัตรูที่เข้ามา

        ง่ายๆก็คือปัญหาเกี่ยวกับระยะการโจมตีและรูปแบบในการรับการโจมตีของคู่ต่อสู้

        ในส่วนของปัญหาเรื่องระยะการโจมตี การต่อสุ้กับกระต่ายเมื่อกี้เป็นตัวอย่างที่ดีเลยล่ะ สรุปก็คือกำปั้นของฉันไม่สามารถยื่นไปถึงระยะเท้าของฉันได้

        คิดมาถึงจุดนี้ได้ฉันก็นึกอะไรบ้างอย่างออก

        “ถ้าอย่างนั้นใช้ขาเตะไปเลยก็ได้สิ?” นั่นล่ะที่ฉันนึกขึ้นได้

 

        เพราะใส่ถุงมือโลหะเลยทำให้ความสนใจของฉันเอนเอียงไปแต่ว่าแต่เดิมแล้วตั้งแต่ตอนที่ฉันยังใช้ตะบองเหล็กฉันก็ใช้ลูกเตะด้วยเหมือนกันนี่นา

        ก็ใช้ตะบองเหล็กในการฝืนถ่วงแรงเพื่อทำท่าทางต่างๆเองก็ไม่ได้แย่หรอก แต่อย่างที่คิดเลย ฉันชินกับการพึ่งร่างกายตัวเองเพียงอย่างเดียวในการทำท่าทางพวกนั้นมากกว่า พอคิดอย่างนี้แล้วบางทีในตอนนี้ฉันอาจจะเคลื่อนที่ได้มีอิสระกว่าเดิมก็ได้นะ

 

        ทดสอบด้วยการลงที่กระต่ายอีกตัวที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ หลังจากที่หลบเขาแหลมของมัน ฉันก็ได้เตะมันออกไปอย่างกับลูกฟุตบอล

        บอกได้เลยว่าลูกเตะของฉันมีพลังเทียบกับหมัดต่อยไม่ได้ด้วยซ้ำ เป็นความห่างชั้นที่มากจนน่ากลัวเลยล่ะ

 

        “หืมมม อย่างนี้เหรอ? ไม่สิ อย่างนี้ดีกว่า อ๊ะ แบบนี้ก็ดีนะ”

 

        [ฮี๊]

        [ฮี๊]

        [ร้องออกมาอย่างอบอุ่นพร้อมกับล้างสังหารเรียบ]

        [การกลับมาของโอนิสาวป่าเถื่อน]

        [แย่แล้วสิ แย่แล้วสิ]

 

        พอมีเสียงกระแทกดัง มอนสเตอร์ก็สลายไป ผู้ชมที่ได้เห็นฉากนั้นต่อหน้าก็ได้สั่นกลัวกันในตอนที่ฉันไม่ทันได้สังเกต

        ผ่านไปสักพักที่ฉันไม่ได้ให้ความสนใจแก่ผู้ชมและออกล่า ตัวฉันที่มัวแต่ตั้งอกตั้งใจฝึกฝนการสู้มือเปล่าได้ล่าจนเสร็จแล้วหันมองช่องคอมเมนต์ก่อนจะได้แต่กุมขมับตัวเอง