“ทำลายอาวุธที่ฉันพึ่งให้ไปกับมือ…เป็นคนนิสัยยังไงกันคะเนี่ย…?”

 

        “กึ๊…ไม่มีคำพูดจะแก้ตัวเลย…”

 

        หลังจากล็อกอินเข้ามาในเกม

        พอคิดว่ายังไงก็ควรมาขอโทษเธอก็เลยมาหาฮารูรุแล้วก็ถูกแทงทะลุด้วยสายตาที่จ้องมา

 

        “เอาเถอะ…ถึงยังไงทางนี้เองก็ได้เงินมาแล้วด้วย…แล้วฉันก็ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นมาจากโรวแล้วด้วยอีกต่างหาก…”

 

        “เอ๋?”

 

        “ไม่เคยบอกหรอกเหรอคะ…? คนที่สร้าง[เรเปียร์แห่งการยั่วยวน -เมลโลว์เรเปียร์-]ก็คือฉันเองนะรู้ไหม…?”

 

        ฮารูรุคิกคักขณะที่บอกเล่าและฉันก็ได้แต่รู้สึกประหลาดใจ

        หมายความว่า? สาเหตุที่โรวถ่อมาถึงที่นี่เป็นเพราะเพื่อมาหาฮารูรุสินะ?

 

        “เธอเป็นลูกค้าประจำคนหนึ่งของฉันเลยนะคะ…เพราะว่าผู้เล่นอาชญากรจะไม่สามารถเข้าภายในเมืองได้…ฉันเลยต้องออกไปหาเธอ…แต่เพื่อแลกกับความไม่สะดวกนั่นเธอก็เพิ่มเงินให้ด้วย…แถมเธอยังจ่ายเยอะอีกต่างหาก…”

 

        ฉัน ผู้ซึ่งหมดคำพูดไป ไม่สามารถเอ่ยปากในสิ่งที่ต้องการได้ ในขณะที่ฮารูรุนั้นบอกเล่าออกมาจนหมดเปลือก

 

        “สำหรับตอนนี้…ฉันรู้แล้วว่าซุคุนะซังได้ใช้สกิลที่ทำให้เหล่าช่างอาวุธต้องพากันร่ำไห้หลายต่อหลายครั้ง…เพราะอย่างนั้นฉันจึงได้เตรียมบางอย่างดีๆให้กับคุณโดยเฉพาะ…”

 

        ฉันกลับสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง

        ฮารูรุผู้เปลี่ยนบรรยากาศของบทสนทนาได้นำอาวุธออกมาจากห้องด้านหลัง ดูหนักจังเลยนะ เธอถึงกับต้องลากมันมากับพื้น

 

        ขณะที่ฮารูรุนำเสนอคฑาสองมือที่เธอลากมาให้กับฉัน เธอก็ถอนหายใจออกแล้วพูดต่อ

 

        “เจ้านี้มีชื่อว่า[Meteor Impact –Type Zero-](มีทีเออร์ อิมแพ็ค –เซโร่ชิกิ-)….เป็นอาวุธรุ่นใหญ่ในหมู่คฑาสองมือค่ะ…”

 

        มันเป็นอาวุธที่หนักเสียจนฮารูรุไม่สามารถขยับมันได้หากไม่ลากมันออกมา[Meteor Impact –Type Zero-] มีชื่อที่ฟังดูแข็งแกร่งจริงๆล่ะนะ

        ในส่วนสำหรับการปะทะนั้นมีปลายส่วนสามเหลี่ยมปิรามิดมุมป้านอยู่ตรงปลายของแต่ละด้าน และส่วนหัวที่ดูเหมือนค้อนหนาๆ พอมองดูแล้วก็เหมือนคฑาสองมือในหมวดค้อนทั่วไป

        จะติดก็แค่มันดูดำมืดเกินไปมาก จากหัวจรดปลายแล้วมีเพียงสีดำสนิทเท่านั้น

        มีเพียงบางส่วนที่ถูกประดับด้วยสีทองซึ่งทำให้ดูโดดเด่นอย่างมาก

 

        “มันถูกสร้างมาจากแร่ที่มีชื่อว่า[เฮฟวี่เมทัล]….ค่าความแข็งแกร่งที่ต้องการนั้นมหาโหดแต่ว่า….ผลที่ได้นั้นยิ่งกว่าที่เสียไปสำหรับการสร้างมันมาเสียอีก….”

 

        “แล้ว เจ้านี้ต้องใช้ค่าความแข็งแกร่งเท่าไหร่ถึงจะใช้ได้งั้นเหรอ?”

 

        “ประมาณ150ค่ะ….”

 

        “150!?”

 

        ด้วยความตกใจฉันเลยเผลอส่งเสียงออกมาดัง แต่ว่า การที่ต้องการค่าความแข็งแกร่งถึง150นั่นมันบ้าไปแล้ว

 

        เผ่ามนุษย์อ่ะนะ ตามปกติแล้วค่าสถานะหนึ่งจะเพิ่มขึ้นหนึ่งค่าเมื่อเลเวลเพิ่มขึ้นหนึ่งขั้นใช่ไหมล่ะ ถ้ามีค่าสถานะเริ่มต้นอยู่แล้ว10ก็เท่ากับว่าต้องการอีก140เลเวลเลยนะ

        ถึงเอาเข้าจริงแล้วจะมีเรื่องของแต้มโบนัสต่อเลเวลเพิ่มขึ้นมาด้วยก็เถอะ เพราะงั้นก็ไม่จำเป็นต้องบวกเลขตรงๆเหมือนเด็กประถม

        ถ้าต้องใส่แต้มโบนัสลงไปที่ค่าความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว ก็ต้องใช้ถึง28เลเวล หนักถึงขนาดที่ว่าเผ่าอื่นๆแม้จะเลเวลเกิน25ไปแล้วยังอาจจะถือไม่ได้ด้วยซ้ำ นั่นล่ะคือ[Meteor Impact –Type Zero-]

 

        ถ้านับรวมแต้มโบนัสที่ฉันยังไม่ได้ใช้กับการเพิ่มเลเวลอีกสักนิดแล้ว ฉันเองก็ยังไม่ถึงจุดนั้นด้วยซ้ำ….

 

        “ซุคุนะซัง คุณอาจจะยังไม่รู้แต่ว่า….สกิลปิดฉากไม่ใช้แค่สกิลที่เพิ่มความเสียหายสามเท่าหรอกนะคะ…?”

 

        “เอ๋? จริงเหรอ?”

 

        “คงต้องโทษศัตรูที่คุณใช้สกิลใส่ไปด้วยล่ะนะ….”

 

        ศัตรูที่ฉันใช้สกิลใส่ไปมีอาเรีย ผู้ซึ่งเหลือHPอยู่แค่1 และอโพคาลิพส์ ผู้ซึ่งมีHPมากมายมหาศาล เพียงเท่านั้น

        สกิลปิดฉากนั้นมีพลังที่รุนแรงอย่างมาก เพียงแต่ว่าฉันใช้มันก็ต่อเมื่อฉันต้องการที่จะฟาดด้วยความไว ฉันเลยไม่ได้สนใจเรื่องความรุนแรงของมันเลย

 

        “แน่อยู่แล้วว่ามีพลังโจมตีของอาวุธรวมกับค่าความแข็งแกร่งของผู้ใช้….เมื่อใช้สกิลทำให้เป็น300%แล้วนำมารวมเข้ากับ10%ของความทนทานของอาวุธที่เหลืออยู่….นั่นคือสูตรคำนวณของสกิลปิดฉากค่ะ….ถ้าเป็นตะบองเหล็กที่ซุคุนะซังใช้เมื่อตอนเริ่มต้น….ถ้ามันอยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบแล้วล่ะก็….ด้วยความรุนแรงถึง350%นั่นก็คือความรุนแรงของสกิลที่3.5เท่ายังไงล่ะคะ”

 

        ยกนิ้วขึ้นมาพร้อมกับอธิบาย ฉันที่คิดคำนวณตามในใจไปด้วยก็เข้าใจได้

 

        “เข้าใจล่ะ เพราะถ้าไม่มีข้อดีในการใช้สกิลนี้กับอาวุธที่มีค่าความทนทานเหลืออยู่เยอะ มันก็จะกลายเป็นสกิลที่เอาไว้ใช้กับอาวุธใกล้พังอย่างเดียวสินะ”

 

        “ใช่แล้วค่ะ….ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่สกิลที่จะใช้ได้เรื่อยๆเพราะค่าใช้จ่ายสำหรับการที่จะต้องซื้ออาวุธใหม่ทุกครั้งก็ตาม….แล้วก็ถ้าใช้กับอาวุธเริ่มต้นก็จะเป็นการยกเลิกสกิลไปเองนะคะ….”

 

        “อ่า เพราะว่ามันมีค่าความทนทานเว่อร์สุดๆไปเลยนี่น่ะ”(อาวุธเริ่มต้นค่าความทนทาน5000)

 

        แม้ว่าพลังโจมตีของอาวุธจะต่ำ แต่ถ้าคิดความเสียหายจากค่าความแข็งแกร่งรวมกับความเสียหาย3เท่าของสกิลแล้ว มันจะแข็งแกร่งเกินอาวุธเริ่มต้นไปน่ะสิ

        คงเป็นความคิดที่ดีของผู้พัฒนาเกมที่แก้ในส่วนนี้ไว้ก่อนแล้วล่ะนะ

 

        “แล้วก็….ฉันจะขออธิบายเกี่ยวกับมีทีเออร์อิมแพ็คอีกครั้งนะคะ….บอกได้เลยว่าแทบทุกส่วนของอาวุธชิ้นนี้ถูกสร้างมาจากเฮฟวี่เมทัลแต่ว่า….เรื่องค่าความทนทานนั้นไปไกลคนละระดับกันเลย….มีทีเออร์อิมแพ็คมีค่าความทนทานที่สูงเกินกว่า1500ค่ะ….”

 

        “พัน-…!?”

 

        “และด้วยความที่เป็นอาวุธรุ่นใหญ่มาพร้อมกับพลังโจมตีกว่า50….ซึ่งเมื่อนำมาคำนวณด้วยระบบฟิสิกซ์ของเกมแล้วน้ำหนักของอาวุธจะถูกนำมาคิดเพิ่มความเสียหายที่สร้างได้ด้วย….จึงทำให้พลังโจมตีของอาวุธนี้จะมากกว่าที่แสดงในจอนิดหน่อยนะคะ….”

 

        เหมือนว่าวันนี้ฉันจะได้เจอแต่เรื่องน่าประหลาดใจเลยนะ

 

        สุดยอดตะบองเหล็กต้องการค่าความแข็งแกร่งที่20และมีค่าความทนทานอยู่ที่500และมีพลังโจมตี30 มอมาเทียบดูแล้ว มีทีเออร์อิมแพ็คที่ต้องการค่าความแข็งแกร่งถึง150ก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีค่าความทนทานสูงขนาดนั้น แต่ยังไงก็ยังประหลาดอยู่ดี

 

        “อาวุธชิ้นนี้ฉันสร้างมาเพื่อลองฝีมือในตอนที่ได้ลองใช้เฮฟวี่เมทัลเป็นครั้งแรก….แต่กลับไม่มีใครที่สามารถใช้มันได้เลย….ถ้าเป็นผู้เล่นแนวหน้าก็อาจจะมีคนที่ใช้ได้นะแต่ว่า….สำหรับผู้เล่นที่มาที่ดูอัลลิสแล้วก็เท่ากับว่าไม่มีใครที่ใช้ได้เลยสักคน….”

 

        “เอ๋ แต่ฉันเองก็ยังมีค่าสถานะไม่พอเหมือนกันนะ?”

 

        “แต้มโบนัสจากหมาป่าแดง มีส่วนนั้นอยู่ใช่ไหมล่ะคะ…?”

 

        “อุ๊…”

 

        “แล้วหลังจากที่เปลี่ยนอาชีพมาเป็น[โดวจิ]แล้ว….ค่าการเติบโตของสถานะเองก็เปลี่ยนไปด้วยอีก….”

 

        “อูว…..”

 

        จะเรียกว่าเป็นสัญชาติญาณของนักธุรกิจหรือเป็นเพียงความรู้อันกว้างขวางของเธอกันนะ?ฉันชะงักไปจากการชี้เป้าอันแม่นยำของเธอ

        ก็จริงอยู่หรอกที่ว่าถ้าฉันเพิ่มเลเวลอีกสักนิด เลขนั้นก็สามารถเอื้อมถึงได้….

 

        พูดขึ้นมาอย่างนั้นแล้ว ค่าความแข็งแกร่งของฉันในตอนนี้ก็เกิน100มาแล้วด้วยสิ แล้วยังมีแต้มโบนัสจากการต่อสู้กับอโพคาลิพส์อีก

        หลังจากศึกอาเรียฉันก็ได้ทุ่มแต้มโบนัสส่วนใหญ่ลงไปยังค่าความว่องไวและค่าความคล่องแคล้วฉันเลยนับแต้มพวกนั้นไม่ได้ แต่ถ้าฉันได้แต้มโบนัสจากบอสในป่าแห่งเวทมนตร์แล้วเพิ่มเลเวลอีกสักห้าเลเวลฉันน่าจะถึงระดับที่ใช้อาวุธนั้นได้แล้วนะ

 

        “สำหรับตอนนี้นั่นเป็นหนึ่งในตัวเลือก….ยังมีอาวุธอีกชิ้นที่ฉันอยากให้คุณได้ดูนะคะ….”

 

        พูดขึ้นมาอย่างนั้นเธอก็กลับไปยังห้องด้านหลังอีกครั้งพร้อมกับออกมาโดยที่ถือกล่องขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนกล่องดูราลูมินออกมาด้วย(ดูราลูมิน=โลหะผสมระหว่างอะลูมีเนียมและทองแดง)

        หลังจากที่เปิดล็อกออก ภายในบรรจุสนับแขนหนึ่งคู่

        เพราะว่ามีสีดำสนิทเช่นเดียวกัน น่าจะถูกสร้างมาจากเฮฟวี่เมทัลเช่นเดียวกันสินะ

 

        “ซุคุนะซัง คุณน่ะชอบใช้อาวุธไร้คมสินะคะ…?”

 

        “อืม เพราะว่าพวกมันทั้งแข็งแรงและใช้ง่ายล่ะนะ”

 

        “ฉันเองก็ชอบอาวุธไร้คมค่ะ….แต่ว่าลูกค้าส่วนใหญ่ของฉันกลับมีแต่นักดาบทั้งนั้น….อาวุธไร้คมส่วนมากที่ฉันสร้างขึ้นมาเล่นๆจึงได้แต่ถูกเก็บไว้ให้ฝุ่นขึ้นเพียงเท่านั้นเอง….”

 

        ดูเหมือนเธอจะผิดหวังมากเลยนะ? เธอเล่ามาด้วยน้ำเสียงน่าผิดหวัง

        ฉันก็คิดอยู่ว่าทำไมเธอถึงมีอาวุธไร้คมเก็บเอาไว้เยอะเหลือเกิน ดูเหมือนจะเป็นเพราะว่าการสร้างมันขึ้นงานอดิเรกของเธอนะ

 

        “เจ้านี้เองก็เป็นอาวุธไร้คมด้วยเช่นกันแต่ว่า….มันชื่อว่า[ถุงมือโลหะเฮฟวี่เมทัล]…..อย่างที่คุณเห็นมันคือถุงมือหุ้มโลหะที่เอาไว้ใช้สู้โดยใช้สกิล[สู้มือเปล่า]…..”

 

        “สู้มือเปล่า….”

 

        “ถ้าจะให้เจาะจงก็คือสกิล[ศาสตร์การต่อสู้ด้วยมือเปล่า]ค่ะ….หรือเรียกสั้นๆว่าสู้มือเปล่า เป็นสกิลสำหรับการต่อสู้ในสภาวะที่ไม่มีอาวุธในมือทั้งสองข้างโดยที่พลังโจมตีของคุณจะเพิ่มขึ้น….แต่คุณสามารถละเลยพลังโจมตีที่เพิ่มขึ้นผ่านสกิลและสวมใส่อาวุธได้เลยด้วยเจ้านี้ค่ะ….”

 

        อัตราส่วนที่เพิ่มขึ้นมาก็ประมาณครึ่งต่อครึ่ง เธอบอกแบบนั้นขณะที่ส่งถุงมือโลหะมากับฉัน เมื่อรับมันมาฉันถึงได้รู้ตัวว่มัหักมากขนาดไหน

        ไม่ใช่ว่าฉันจะถือมันไม่ได้หรอกนะ แต่พอมาใส่ที่แขนทั้งสองข้างแล้วฉันบอกถึงความหนักของมันได้เลย เหมือนว่าจะเป็นอาวุธที่ฉันมีค่าความแข็งแกร่งพออย่างหวุดหวิด

 

        “ทั้งสองข้างรวมกันแล้วต้องการค่าความแข็งแกร่งที่100พอดี….มันเป็นอุปกรณสวมใส่ที่ลดค่าความว่องไวแต่ว่า….แลกกับพลังโจมตีที่เพิ่มขึ้นมา….แล้วก็แม้ว่าจะมีระยะที่สั้นแต่ความรุนแรงของมันสูงมาก….”

 

        “อย่างนี้นี่เอง…อืม บางทีอาจจะไหวก็ได้นะ”

 

        แน่นอนว่ามันหนักแต่มันกลับไม่ได้ขัดการเคลื่อนไหวเลย

        ชุดกิโมโนล้วน ซึ่งก็คืออาภรณ์หมาป่าแดง รวมกับถุงมือโลหะสีดำสนิทมันวาว ถ้าไม่นับรวมความเข้ากันของชุดแล้ว เพราะว่ามันเป็นถุงมือหุ้มโลหะจึงใช้ว่าจะไม่มีประโยชน์ในเชิงป้องกันเลย

        มันเป็นสถานการณ์ที่ว่าสามารถใช้มันสำหรับป้องกันอาวุธของอีกฝ่ายได้แม้ว่าจะได้เพิ่มพลังป้องกันให้กับฉันเลย แต่ถ้ามันทำให้ฉันตั้งรับการโจมตีได้ฉันก็โอเค

 

        “อุฟุฟุฟุฟุ……ดูเข้ากันมากเลยนะคะ”

 

        “อย่างนั้นเหรอ? มันไม่ขัดกับชุดสไตล์ญี่ปุ่นหรอกเหรอ?”

 

        “ไม่หรอกค่ะ….เด็กผู้หญิงอย่างซุคุนะสวมใส่อุปกรณ์ไร้คมที่ดูหม่นและหนัก….ตามแบบที่ฉันชอบเลยค่ะ….”

 

        “เอ๋…”

 

        “อุฟุฟุฟุฮิฮิฮิฮิ”สีหน้าที่ดูเลอะเทอะปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กหญิงขณะที่เธอหัวเราะอยู่คนเดียว ฉันเลยถอยหลังออกมาห่างๆ

 

        “จะว่าไปแล้ว ราคาเท่าไหร่เหรอ?”

 

        “ทั้งสองอย่างรวมแล้ว150,000ไอริสค่ะ….”

 

        “กึ๊…แล้วถ้าแลกวัตถุดิบด้วยล่ะ?”

 

        “ก็ต้องขึ้นอยู่กับการตกลงราคากันอีกทีนะคะ….”

 

        หลังจากที่เทของส่วนใหญ่ในช่องเก็บของของฉันไปแล้วรวมกับส่วนลดจากการยอมให้ถ่ายภาพหน้าจอของฉันที่กำลังสวมใส่อุปกรณ์พวกนั้น ฉันก็สามารถปกป้องวัตถุดิบหมาป่าแดงในช่องเก็บของเอาไว้ได้

        ให้ตายสิ ยัยช่างตีเหล็กนี่ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน…..?

 

        “หลังจากนี้ก็ช่วยมาอุดหนุนกันอีกด้วยนะคะ….อุฟุฟุฟุ….”

 

        ผู้เขียน:ฮารูรุมักจะคอยมองหาผู้เล่นที่มีอวาตาร์เป็นเด็กผู้หญิงเพื่อตอบสนองงานอดิเรกของตน แต่เพราะว่าอาวุธไร้คมนั้นไม่ค่อยเป็นที่นิยมในหมู่ผู้เล่นหญิง เธอจึงต้องหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดอยู่ร่ำไป

        สาเหตุที่โรวมาอยู่แถวดูอัลลิส เป็นความผิดเธอล้วนๆ