“เหมือนทุกครั้งเลยนะที่ไม่มีใครเข้าหาเลยน่ะ แปลกมากเลยจริงๆ”
ขณะที่กำลังเดินตามทางถนน ฉันพึมพำขึ้นมาพร้อมๆกับมองไปทางรินจังที่เดินอยู่ด้วยกันข้างๆ
รินจังเป็นคนที่โดดเด่นมาก
เพราะว่าเธอทั้งสวยและยังมีสัดส่วนที่น่าเหลือเชื่อ อีกทั้งส่วนสูงที่พอเหมาะสำหรับที่จะเรียกผู้หญิงคนหนึ่งว่าสมบูรณ์แบบ ถ้ารินจังไม่ปลอมตัวแล้วออกมาเดินข้างนอกทั้งอย่างนั้น เธอจะดึงดูดความสนใจของผู้คนภายในทันทีเลย
อีกอย่างเธอยังโด่งดังในฐานะสตรีมเมอร์ โปรเกมเมอร์ และผู้ที่อัพโหลดวิดีโอลงในสื่อออนไลน์ ใบหน้าของเธอจึงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง
ถ้าออกไปข้างนอกก็จะถูกรุมล้อมไปด้วยเหล่าแฟนคลับ——ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ผู้คนที่เข้าหาก็มากพอที่จะขัดขวางอะไรก็ตามที่ตั้งใจจะทำ
แต่ว่านะ จะว่ายังไงดีล่ะ สมกับที่เป็นรินจังล่ะนะ เธอเก่งในด้านการปลอมตัวอย่างมาก และยิ่งไปกว่านั้น ทักษะของเธอเองยังดีเสียจนฉันที่อยู่ข้างเธอมานานก็ยังอาจไม่รู้เลยด้วย
แม้แต่ในตอนนี้ที่มีผู้คนอยู่รอบตัวเราหลายคน ก็ยังราวกับพวกเขาไม่มองมาทางเธอด้วยซ้ำ อย่างกับว่าพวกนั้นไม่สนใจเลยสักนิดจนถึงขั้นน่ากลัวนิดหน่อยเลยนะ
“ถ้าเธอใช้เทคนิคในการปลอมตัวสักนิดรวมกับหันเหทิศทางสายตาพวกเขาไปทางอื่น แค่นี้เธอก็ทำได้เหมือนกันนะ”
“ฉันไม่เข้าใจแม้แต่นิดเดียวเลยนะ”
หันเหทิศทางสายตา…เหมือนจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าหันเหความสนใจ ซึ่งก็คืออะไรที่คนอื่นเขาใช้กันเวลาที่เล่นมายากล
แม้แต่ในตอนที่ฉันถามเธอเพราะว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับมัน รินจังทำเพียงแค่หยิบมังงะบาสเก็ตบอลสมัยก่อนให้ฉันดู
รินจังทำหน้าเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครก็ทำได้ แต่อย่างน้อยๆก็มีฉันคนหนึ่งแล้วล่ะที่ทำอย่างนั้นไม่ได้
ถ้าไม่นับเรื่องการขาดทักษะประสานงานแล้ว บอกได้เลยว่ารินจังมีพรสวรรค์ในทุกด้านและไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้เลย
แม้ว่าเธอจะไม่เคยศึกษามันมาก่อนล่วงหน้าแต่เมื่อต้องการทำอะไรแล้วเธอก็สามารถทำได้ในทันที
เคยมีครั้งหนึ่งที่ท่านแม่ของรินจังโมโหที่เธอเล่นเกมมากเกินไป เธอก็ตอบกลับไปด้วยคะแนนสอบที่เพอร์เฟ็ค แม้แต่ในปัจจุบันเองเธอก็เรียนรู้ทักษะต่างๆเพื่อกำจัดอุปสรรคที่จะมาขว้างการใช้ชีวิตในแบบของเธอ
รินจังก็แค่เป็นคนที่เกลียดการที่มีอะไรมาขว้างในสิ่งที่เธอต้องการที่จะทำ
ไหนๆก็มีโอกาสแล้วก็ขอบอกเลยละกัน รินจังเองนั้นไม่ได้มีความสนใจในด้านแฟชั่นเลยสักนิด น่าจะเป็นเพราะว่าถึงแม้ว่าเธอจะลองขึ้นมา เธอก็คงไม่มีโอกาสที่จะได้สวมใส่ชุดที่เธอซื้อมากนัก
เธอน่าจะลองเป็นโมเดลหรืออะไรอย่างน้นดูนะ…ฉันคิดแบบนั้นก็จริงแต่พอนึกดูดีๆแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอจะเคยถ่ายแบบกราเวียร์ไปแล้วนะ สำหรับนิตยสารเกมเพื่อดึงดูดผู้บริโภค
“มีอะไรเหรอ?”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไรน่ะ”
อาจเป็นเพราะเธอเห็นฉันจมดิ่งไปกับความคิดของตัวเอง รินจังจึงกังวลขึ้นมาแล้วถามฉัน
ตอบกลับไปพร้อมกับมองไปยังทางข้างหน้า ฉันก็ได้เห็นห้างสรรพสินค้าอยู่ข้างหน้าแล้ว
มีอยู่หลายสาขาทั่วประเทศ——ก็ไม่ถึงขนาดนั้น เดินเข้าไปในห้างที่มีร้านราคาแพงอยู่ประปราย ฉันก็จำได้ว่าที่นี่คือที่โปรดของรินจัง
ถ้าถามฉันว่าทำไมถึงเป็นที่โปรดของเธอล่ะก็ ก็เพราะว่าที่นี่มีร้านขนมปังแสนอร่อยที่ไม่มีบริการส่งถึงที่น่ะสิ
จริงแล้วล่ะนะ รินจังรักคุกกี้มากๆเลย
“ไหนๆนานะเองก็อยู่ด้วยแล้ว ฉันน่าจะซื้อเก็บไว้เยอะๆเลยนะ”
“โอ้ นี่ฉันเป็นคนถือของให้หรอกเหรอ?”
“จะได้ให้เธอได้ใช้พลังกายอย่างกับหมีของเธอไงล่ะ”
หมีเหรอ อย่างน้อยก็เป็นกอริล่าไม่ได้เหรอไงกัน…ไม่สิ อะไรแข็งแกร่งกว่ากันนะ หมี หรือ กอริล่า?
“เพราะรินจังขอหรอกนะฉันถึงโอเคด้วย พอมาคิดดูแล้วเมื่อไหร่โทวกะจังจะมาถึงเหรอ?”
“เหมือนว่าเธอจะมีธุระที่ต้องจัดการนะ เธอเลยบอกว่าจะมาถึงราวๆ4โมงเย็น ฉันเลยบอกเธอไปว่าพวกเราจะไปเจอกันที่คาเฟ่หลังจากช้อปปิ้งกันเสร็จแล้วน่ะ”
“เข้าใจล่ะ นักศึกษามหาลัยนี่งานยุ่งกันจริงนะ”
ขณะที่คุยกันไปด้วย พวกเราก็เดินไปตามทางในห้าง
เพราะว่าร้านขนมปังที่พวกเราเล็งไว้อยู่ที่ชั้นใต้ดิน พวกเราจึงมุ่งหน้าลงไปตามชั้น
“ยินดีต้อนรับค่า~”
“วันนี้เอาเป็นเนยแล้วก็—…โกโก้—…แล้วก็—…”
“อ่ะฮ่ะฮ่า พอประมาณด้วยนะ โอเคไหม?”
รินจังที่เห็นร้านขนมปังก็มีสายตาดั่งเหยี่ยวที่เจอเหยื่อพร้อมกับที่พูดออกมา สำหรับฉันแล้ว ฉันเดินดูรอบๆร้านเพื่อดูว่ามีอะไรที่ฉันอยากกินไหม
รินจังอยากได้คุกกี้ แต่ในเมื่อที่นี่คือร้านขนมปังแบบตะวันตก จึงเป็นธรรมดาที่จะมีเค้ก ครีมพัฟ บิสกิต มาเดลีนอีกด้วย
ในเมื่อฉันกินเค้กติดกันมาสองวันแล้ว ฉันเลยอยากที่จะดูอย่างอื่นแทน
“เดี๋ยวนะ…รุ่นพี่นานาโกะ? นั่นรุ่นพี่นานาโกะใช่ไหม?”
“อืนโอ๊ะ?”
ขณะที่มองไปตามมุมชั้นวางขนมอบและมาเดลีนตามฤดูกาลแล้วจู่ๆก็ถูกทักเข้า ฉันเลยเผลอส่งเสียงแปลกๆออกมา
ไม่ผิดแน่ นั่นเป็นเสียงที่ฉันจำได้ พอหันไปตามเสียง รูปลักษณ์เบื้องหน้าก็เป็นของคนที่ฉันจำได้
“นั่นซาคุจังเองไม่ใช่เหรอไง!”
“ใช่แล้วครับ!”
เด็กสาวที่ดูเป็นมิตร—…เป็นเด็กผู้ชายที่ดูเหมือนอย่างนั้น
เขาตอบกลับฉันมาอย่างกระตือรือร้น
☆
เขามีชื่อว่าซาโต้ ซากุระ มองจากภายนอกแล้วดูเหมือนเด็กผู้หญิงแต่เขาเป็นผู้ชายแท้ล่ะ
ถ้าฉันจำไม่ผิดเขายังอยู่ในช่วงมัธยมปลายอยู่นะ ฉันรู้จักกับเขาจากงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหาร หนึ่งในที่ทำงานพาร์ทไทม์ของฉันก่อนจะล้มละลายไป
“งั้นเหรอ~ เปลี่ยนมาทำงานที่นี่แล้วสินะ?”
“ครับผม เงินเดือนเองก็ดีด้วยครับ”
“ตั้งใจเลือกงานได้ดีเลยนะ”
ฉันเผลอลูบหัวเขาไปเหมือนกับลูบหัวสุนัข เขาก็ปิดตารู้สึกผ่อนคลาย
เขาดูเป็นเด็กที่น่ารักมากเลยแบบนี้ ตามปกติแล้วคนอื่นจะรู้สึกอายที่ถูกปฏิบัติตัวอย่างนี้
เขานี่เป็นมิตรมากเลยจริงๆ เพราะอย่างนั้นในงานพาร์ทไทม์ที่แล้วเขาถึงได้เป็นที่นิยมในหมู่ป้า
“พอมานึกดูแล้ว ซาคุจัง ฉันเริ่มเล่นนั่นแล้วนะ WLOน่ะ”
“จริงๆเหรอครับ!!?”
“จริงสิจริงสิ ฉันไม่หลอกหรอก”
อ๊ะ เหมือนจะเห็นหางที่แกว่งไปมาได้เลยล่ะ
เพราะว่าอายุของเขาใกล้เคียงกับฉันที่สุด พวกเราจึงได้คุยกันหลายเรื่องระหว่างที่ทำงาน
โดยเฉพาะเรื่องที่งานอดิเรกของเขาคือการเล่นเกม และฉันที่คอยดูรินจังเล่นอยู่ตลอดก่อนจะจากกันมา
เป็นผลจากที่ฉันสามารถตอบกลับการคุยเรื่องเกมของเขาได้ เขาจึงติดฉันมากๆ
สาเหตุที่ฉันได้ยินเรื่องของWLOก่อนที่รินจังจะพูดถึงมันก็ต้องขอบคุณเขานี่ล่ะ
“อย่าพูดให้มันฟังดูน่าสงสัยสิครับ แต่ว่านะก่อนหน้านี้ผมชวนคุณเล่นเกมก็ถูกปฏิเสธอยู่ตลอดเพราะว่าคุณไม่ว่างเลย…จะว่าไปแล้วรุ่นพี่นานาโกะทำยังไงกับเรื่องงานพาร์ทไทม์เหรอครับ?”
“ฉันเกษียณตัวเองออกมาแล้วน่ะ ฉันคิดว่าฉันทำงานมากเกินไป ล่ะมั้งนะ”
“รุ่นพี่ทำงานหนักจริงๆล่ะครับ ผมเองก็คิดว่าตัดสินใจดีแล้วล่ะ อ๊ะ ดูเหมือนรุ่นพี่จะสุขภาพดีขึ้นด้วยนะครับ”
“จริงเหรอ? ตาดีจังเลยนะ”
นี่เองก็เป็นหนึ่งในทักษะพิเศษล่ะ หรือจะเรียกว่าความสามารถพิเศษส่วนตัวก็ได้ ไม่ว่าจะตัดผม เปลี่ยนทรงผมใหม่ เปลี่ยนแชมพู หรืออื่นๆ เขาก็สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆได้อย่างดี
“นานะฉันซื้อมาแล้วถือให้หน่อยสิ—…โอ๊ะ นี่ใครเหรอ?”
เธอน่าจะซื้อของเสร็จพอดี
รินจังที่ส่งถุงคุกกี้สี่ถุงใหญ่มาให้ฉัมองไปทางซาคุจังราวกับเธอกำลังมองสิ่งของหายากอยู่
“คนที่ฉันรู้จักจากที่ทำงานน่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะมาทำพาร์ทไทม์ที่นี่แล้ว”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อซาโต้ ซากุระครับ”
“อาร่าทางนี้ก็เช่นกันนะ ฉันชื่อทาคาโจว รินเนะ”
อย่างที่คิดไว้ แม้ว่ารินจังจะพูดอีกแบบขณะที่ปลอมตัวอยู่ แต่ต่อหน้าเกมเมอร์แล้วดูเหมือนว่าตัวจริงของเธอจะถูกเปิดเผย
“หืม? เสียงนี้…เหมือนกับว่า…รินเนะ…?”
เพราะว่าเธอใส่แว่นเอาไว้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ตัวในทันที แต่หลังจากที่มองจากหัวจรดเท้าอีกครั้งเขาจึงเชื่ออย่างสนิทใจ
ขณะที่ตัวสั่นระรัว ซาคุจังก็พูดขึ้นมา
“ป-โปรเกมเมอร์รินเนะซัง…?”
“อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ?”
รินจังถอดแว่นออกพร้อมกับเอ่ย ตอบกลับไปด้วยการขยิบตาให้ทำให้ซาคุจังหน้าเกรงแดง
ฉันรู้อยู่หรอกว่าเขาเข้ามาคุยกับพวกเราที่เป็นลูกค้า แต่แบบนี้งานของเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรใช่ไหมนะ…
ฉันคิดว่านั่นอาจจะเป็นเรื่องสำคัญก็ได้ แต่มาถึงจุดนี้แล้วฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก ได้แต่มองไปยังเหตุการณ์น่าสนใจข้างหน้านี้
—————————————————————–
ผู้เขียน: เกี่ยวกับซากุระ เป็นคนที่ถูกพูดถึงในตอนเริ่มต้นนิดหน่อย เป็นแทรป…หรือเป็นเด็กผู้ชายหน้าหวาน
เป็นคนละคนกับชูยะ
MANGA DISCUSSION