นานะ “ขอโทษนะ พอดีฉันกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนขึ้นเลยน่ะ”

        ———————————————————-

 

        “…ก็เกิดเรื่องอะไรประมาณนี้ขึ้นล่ะ”

 

        “ผ่านมาแค่ครึ่งวันก็ได้เจอประสบการณ์ซีเรียสมากเลยนะ”

 

        เพราะว่าฉันเหนื่อยมากแล้ว แถมยังโดนชูเท็นฆ่าอีกทำให้ฉันอยู่ภายใต้ผลของบทลงโทษจากการตาย ฉันก็เลยล็อกเอาท์ออกจากเกมมา

 

        แม้ว่าผลของ[หมาป่าผู้หิวโหย]จะหยุดลงแล้ว แต่ผลจากปิ่นปักผมยังคงอยู่ ทำให้ฉันจะไม่ได้รับค่าประสบการณ์ไปอีก12ชั่วโมง

        หลังจากนั้นพอฉันส่งข้อความไปเล่ารินจัง กลายเป็นว่าพวกเราเลยได้มากินมื้อกลางวันด้วยกันซะงั้น

 

        ขณะที่ฉันกำลังสู้กับชีสของพิซซ่าในปากของฉัน รินจังก็พูดขึ้นมาพร้อมๆกับถอนหายใจ

 

        “เจ้าหญิงนักฆ่า…ยัยนั่นไม่รู้จักเข็ดหลาบเลยนะ”

 

        “หู้หักเฮอห้วยเหอ?”

 

        “ใช่แล้วล่ะ จะบอกว่าเธอมีชื่อเสียงมากก็ได้ ยัยนั่นครั้งหนึ่งเคยถูกจับตัวได้ในช่วงแรกๆ ทั้งอย่างนั้นทันทีที่ได้ถูกปล่อยตัวออกมาก็กลับไปก่อเรื่องอีก แล้วตอนนี้ยังมีเลเวลสูงเป็นบ้าเลยด้วย มีข่าวลือว่านอกจากตอนที่เธออยู่ในช่วงPKตามใจอยากแล้วเธอก็กลับไปโหมเพิ่มเลเวลอย่างเดียวเลย”

 

        “กึ…เป็นเกมเมอร์แบบฮาร์ดคอร์เลยนี่เอง”

 

        ถึงมาสงสัยตอนนี้จะสายไปแล้วก็เถอะ แต่ฉันอยากรู้จังว่าทำไมโรวถึงไปอยู่ในที่แบบนั้นตอนนั้นกันนะ?

        เธอเป็นคนที่มีเลเวลสูงกว่าฉันมากๆ ไม่ผิดแน่เพราะว่าแม้แต่รินจังเองก็ยังบอกแบบนั้น

        แม้ว่าเธออาจจะเล็งหาเหยื่อที่อ่อนแอกว่าเธอ ถ้าต้องเผื่อเวลาสำหรับการกลับไปเพิ่มเลเวลแล้วก็ไม่จำเป็นต้องถ่อมาถึงเมืองที่สองจากเมืองที่ห้าเลย

 

        “ฉันคิดว่าเธอคงจะมีธุระแถวๆเมืองดูอัลลิสล่ะนะ และคงใช้โอกาสนี้ตรวจสอบความผิดปกติที่เกิดขึ้นที่หนองน้ำนั่น”

 

        “ถ้าเป็นแบบนั้นจริง นี่คงจะเป็นเรื่องโชคร้ายสำหรับโรวน่าดูเลยนะ”

 

        “นั่นสินะ มีผู้เล่นหลายคนที่ได้เห็นเหตุการณ์มังกรดำนั่นแต่ว่า…มันชื่อว่าอโพคาลิพส์สินะ?”

 

        “อืม”

 

        มังกรบริสุทธิ์แห่งสัจธรรม-อโพคาลิพส์-

        สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากการพบเจอสองนาทีคือมันเป็นมอนสเตอร์อันตรายที่มีความเชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์สูง

        ยิ่งไปกว่านั้น ร่างกายอันใหญ่โตนั่นเองก็ไม่ได้มีไว้แค่โชว์อีกด้วย

 

        “แต่ว่านั่นก็เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้เห็นเวทมนตร์อะไรอย่างนั้น ดูเหมือนว่าจะมีคนแถวนั้นที่กำลังไลฟ์สตรีมอยู่จังหวะที่เวทมนตร์นั่นทำงานพอดีด้วย เป็นหัวข้อดังในเว็บเลยล่ะ”

 

        “ฉันหายตัวไปก่อนที่จะโดนเวทมนตร์นั่นเข้าพอดีเลย แล้วมันเป็นยังไงเหรอ?”

 

        เพราะเห็นความสนใจของฉัน รินจังจึงรีบไถโทรศัพท์มือถือเพื่อโชว์คลิปวิดีโอให้ฉัน ดูเหมือนว่าวิดีโอที่เธอกำลังหาอยู่คือคลิปที่ถูกตัดออกมา และเธอก็ส่งมือถือของเธอให้กับฉันทันที

        คลิปถูกถ่ายจากที่ห่างไกล เป็นการไลฟ์สตรีมที่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรจากจุดเกิดเหตุ

        ดูเหมือนว่าจะมีหนึ่งในสตรีมเมอร์จากหมู่ผู้เล่นรอบที่สอง เธอกำลังเอ่ยถามอะไรออกมาอย่าง“สงสัยจังว่านั่นคืออะไรน่ะ?”

        ดูจากเวลาในวิดีโอแล้ว

         ดูเหมือนว่าจะเริ่มตอนที่ฉันกำลังวิ่งวุ่นไปมาอยู่เลย แต่อย่างที่คิดไว้ เพราะว่าห่างออกมาไกลก็เลยไม่เห็นฉันในคลิป

 

        เจ้าแสงวิบวับนั่นใช่หอกแห่งแสงหรือเปล่านะ?

 

        ผ่านไปสักพักก็มีเสียงอะไรสักอย่างคล้ายกระดิ่งดังขึ้น แล้วทุกอย่างก็นิ่งค้างไปราว20วินาที

        แล้วทันทีหลังจากนั้น ตอนที่ฉันคิดว่าคลิปกำลังแล็กอยู่นั้น จู่ๆวงแหวนเวทมนตร์ขนาดใหญ่โตก็ปรากฏขึ้นมา….

        เวทมนตร์ขั้นสุดยอดที่ทิ้งดิ่งลงมาจากตรงกลางกลืนกินทุกอย่างก่อนจะระเบิดออกมาและหายไป

        เด็กผู้หญิงที่อยู่ในวิดีโอเองก็ถูกลากเข้าไปในรัศมีของระเบิดนั่นด้วย

 

        “โหดร้าย…”

 

        “น่าสงสารจริงๆนะ”

 

        “ทั้งๆที่ฉันที่เป้าหมายกลับยังมีชีวิตรอดอยู่เลยในตอนนั้นล่ะนะ”

 

        ที่พูดถึงอยู่นี่ไม่ใช่เพียงแค่ความกว้างของเวทมนตร์

        พื้นที่ทั้งบริเวณนั้นถูกทำลายล้างไปจากแรงระเบิดที่ถูกปลดปล่อยออกมา

        เป็นไปได้อย่างมากที่เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้เคราะห์ร้ายเพียงรายเดียวด้วยซ้ำ…

 

        จะว่าไปแล้วถึงฉันจะพูดว่าอย่างนั้น แต่ฉันคิดว่าโรวเองก็น่าจะมีชีวิตรอดนะ

        เป็นไปได้ยังไงกันที่ผู้เล่นรอบข้างตายกันหมดแต่พวกเราสองคนกลับรอดกันน่ะ?

 

        “ภายในรัศมีสามร้อยเมตร ดูเหมือนว่าทั้งผู้เล่นและมอนสเตอร์ทั้งหมดจะถูกลบหายไปกันหมดเลยนะ ฉันคิดว่านั่นคงจะเป็นเวทมนตร์ที่มีเงื่อนไขเฉพาะการเรียกใช้แน่เลย”

 

        “พอคิดถึงความเป็นไปได้ที่ฉันจะต้องสู้กับมันแล้วทำให้ฉันไม่ชอบเลย”

 

        “มันเชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์สินะ? เป็นจุดอ่อนเดียวของเธอเลยนี่นา”

 

        “แค่เฉียดๆยังทำให้ท้องฉันเป็นรูได้เลยนะรู้ไหม?”

 

        “นั่นเบาไปด้วยซ้ำ บางทีถ้าเป็นฉันหรือโทวกะจังล่ะก็ถ้าแค่เฉียดๆพวกเราคงไม่ได้รับความเสียหายขนาดนั้นก็ได้”

 

        “ไม่รู้สิ ถึงฉันจะไม่ได้รับความเสียหายมากก็เถอะ ฉันว่าบางทีจุดประสงค์หลักของการโจมตีนั่นอาจจะเป็นการทำให้สูญเสียอวัยวะร่างกายก็ได้”

 

        พอได้เห็นฉันโอดครวญไปมาด้วยความไม่พอใจ รินจังก็ทำท่าทีเหมือนกำลังสนุกอยู่

แต่ว่า ในเมื่อมันถูกตั้งค่าไว้เป็นมอนสเตอร์แล้ว สุดท้ายสักวันพวกเราก็คงต้องสู้กับมันอีกครั้ง แต่ฉันก็ไม่รู้เลยว่าจะป้องกันจากมันยังไง

 

        “ฉันคิดว่าอาจจะต้องใช้ไอเท็มบางอย่างจากอีเวนท์ก็ได้”

 

        “อืม เพราะถ้าเกิดว่าไม่มีวิธีต้านการโจมตีของมันแล้วก็คงไม่มีทางจะชนะได้แน่ ยกตัวอย่างนะ จากสีของวงแหวนเวทมนตร์แล้วมันคือเวทธาตุมืดใช่ไหม? บางทีอาจจะป้องกันมันได้นะถ้าเพิ่มความต้านทานธาตุมืดน่ะ”

 

        “ฉันขอเสนอความเห็นที่ว่าไม่ว่าจะทำยังไง คิจินก็ตายแน่นอน ขึ้นมาล่ะ”

 

        จบสิ้นแล้วตัวฉัน ก็นะยังไงซะทุกคนก็คงต้องมีมอนสเตอร์ที่ทำยังไงก็ชนะไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ และบางทีฉันอาจจะป้องกันตัวเองจากมันได้ถ้าหากฉันวิวัฒน์อาชีพ[โดวจิ]สำเร็จน่ะ

 

        “ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องยอมแพ้แล้วล่ะ อ๊ะ กินพิซซ่าหมดแล้วเหรอ? มีเค้กอยู่ในตู้เย็นด้วยนะรู้ไหม?”

 

        “จริงเหรอ? เย้ Sachertorteล่ะ”(เค้กช้อกโกแล็ตสอดใส้แยมแอพริคอทโรยหน้าด้วยไอซ์ซิ่งช้อกโกแล็ต)

 

        “จากโทวกะน่ะ เพราะเห็นว่าเธอชอบ”

 

        “เจ้านี้แคลอรี่สูงก็เลยชอบมากๆเลยล่ะ”

 

        หลังจากที่คิดว่าพิซซ่าสองกล่องไม่เพียงพอ ฉันก็ได้รับข้อมูลว่ามีเค้กอยู่ในตู้เย็น

        ขณะที่กินเค้กที่โทวกะทิ้งไว้ให้ฉัน พวกเราก็คุยกันต่ออีกนิดหน่อยในเรื่องของอโพคาลิพส์แม้ว่าจะทำอะไรไม่ได้ก็ตาม

 

        จะว่าไปแล้วฉันก็ได้กินชีสทาร์ตที่โทวกะจังเอามาให้เมื่อวานเหมือนกัน

        รินจังเองก็มีเงินเยอะ และไม่ใช่ว่าฉันจะซื้อเองไม่ได้หรอกนะ แต่ในเมื่อโทวกะจังอุตสาห์ถ่อไปซื้อมาให้ฉันเลยกินไปด้วยความยินดีล่ะ

 

        “นานะ วันนี้จะไม่เข้าไปเล่นแล้วสินะ?”

 

        “อืม ก็กว่าโทษการตายจะหมดลงก็ต้อนค่ำเลยนี่นา”

 

        “ถ้างั้นบ่ายนี้ไปพาโทวกะจังมาด้วยแล้วไปช้อปปิ้งกันเถอะ ในเมื่อคร้งุดท้ายที่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้นานะเองก็นานมาแล้วด้วย”

 

        “เอ๊ะ?”

 

        ตัวฉันเกร็งขึ้นหลังจากที่ได้ยินแผนของรินจัง

 

        อย่างที่ฉันเคยเล่าไปก่อนหน้านี้ ทั้งรินจังและก็ฉันต่างไม่ได้คิดมากอะไรในภาพลักษณ์ของพวกเรามากนัก

        เพียงแต่ว่ารินจังนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง ชอบที่จะจับฉันแต่งตัวเหมือนกับเล่นตุ๊กตา ถ้าถูกจับตัวได้ครั้งหนึ่งแล้วฉันก็ไม่สามารถหนีออกมาได้อีกนานเลย

        และในเมื่อเป้าหมายหลักของเธอคือการจับฉันแต่งตัว เรื่องที่จะได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่หรือไม่นั้นเองก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งไป

 

        ฉันมักจะคอยระวังและพยายามหลีกเลี่ยงเรื่องนี้อยู่เสมอ และมักจะคอยเบี่งเบนความสนใจของรินจังให้ออกห่างจากร้านเสื้อผ้าทุกครั้งที่พวกเราเที่ยวเล่นกัน

        เพียงแต่ว่า เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ฉันทำได้แต่เพียงสำนึกตัวที่รู้ตัวถึงกับดักช้าไป

 

        “เดี๋ยววันนี้โทวกะเองก็จะกลับมาในไม่กี่ชั่วโมงแล้วล่ะ เพราะงั้นก็เตรียมตัวไว้นะ ฉันเองก็จะไปอาบน้ำเหมือนกัน”

 

        “ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ-…”

 

        “ตกลงตามนั้นเนอะ?”

 

        “ค่า”

 

        ฉันรู้สึกหนาวไปที่สันหลังในชั่ววินาทีนั้น รอจนประกายภายในแววตาของเธอจากไป ฉันก็ได้ทิ้งตัวลงบนโซฟาทันทีที่เธอออกจากห้องไป

 

        และเพราะอย่างนั้น เวลาว่างที่ฉันได้รับมาก็ถูกป่นทิ้งไปด้วยการไปช้อปปิ้งที่พวกเรากำลังจะไปด้วยกัน

        

        —————————————————–

        ผู้เขียน:อยากจะเขียนเรื่องอะไรอย่างนี้……