ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 2455 โยนเด็กไปทั้งหมดแล้ว + ตอนที่ 2456 เด็กได้รับความช่วยเหลือแล้ว

ตอนที่ 2455 โยนเด็กไปทั้งหมดแล้ว

มีเด็กอีกหลายคนโดนจับออกมา แต่เพราะว่าตื่นกลัวจนทำอะไรไม่ถูกพวกค้ามนุษย์เหล่านี้จึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าเชือกที่มัดตัวพวกเด็ก ๆเอาไว้ถูกแกะออกหมดแล้ว เพียงแต่ยังทำเหมือนถูกมัดไว้อยู่เท่านั้น

“โยนลงไป!” หัวหน้าตะเบ็งเสียงออกมาด้วยท่าทีปวดใจ

เด็กเหล่านี้ก็ถูกโยนลงไปเหมือนเช่นเคย และก็เหมือนกับครั้งแรกฉลามสองสามตัวคาบเด็ก ๆเอาไว้แล้วจากไป แต่ว่าฉลามที่รวมตัวกันอยู่รอบ ๆก็ไม่ได้ลดลงเลย

“โยนอีก!”

พวกเด็ก ๆถูกโยนลงทะเลทีละคน จนท้ายที่สุดก็เหลือแค่เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อ รวมไปถึงพวกผู้หญิงที่อยู่ในห้องโดยสารอีกห้องหนึ่ง พวกค้ามนุษย์ดวงตาแดงก่ำมองเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อไม่หยุด

“ลูกพี่…สองคนนี้ล่ะโยนไหม?”

เสี่ยวเป่าตกใจ ไม่ได้การล่ะ…เขาลืมตัวเองกับน้องสาวไปเลย

ถึงแม้ว่าถูกโยนลงทะเลไปเขาจะสามารถปกป้องน้องสาวได้ แต่เขาคงไม่สามารถช่วยชีวิตผู้หญิงบนเรือพวกนั้นได้และคงหาตัวผู้บงการเบื้องหลังของคนเลวเหล่านี้ไม่เจอแน่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

เสี่ยวเป่าลังเลเพียงอึดใจเดียวแล้วแสร้งทำเป็นหวาดกลัว จากนั้นก็ลากเล่อเล่อวิ่งเข้าไปด้านในของดาดฟ้า ปล่อยโฮออกมา “อย่าโยนผมกับน้องสาวไปเลย…ผมอยากเห็นโดนัลด์ดั๊ก!”

หัวหน้ามองไปที่เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อด้วยท่าทีเคร่งเครียด ในใจตีกันอุตลุด

เด็กสองคนนี้หน้าตางดงามมากจริง ๆคงเรียกราคาได้สูงแน่ ถ้าโยนทิ้งไปคงเสียดายน่าดู แต่ถ้าไม่โยนแล้วฉลามมากินพวกเขาล่ะ…

แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่เหมือนกัน แต่ละคนมีราคาตั้งสามหมื่นหยวนซึ่งไม่น้อยไปกว่านี้แน่นอน สินค้าชุดนี้เน้นทำเงินพวกผู้หญิงเป็นหลัก ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเขาก็ไม่ยอมเด็ดขาด

หัวหน้ากัดฟันกรอดพร้อมตัดสินใจ ต่อให้เด็กจะน่ารักน่าเอ็นดูแค่ไหนก็ขายได้เงินไม่ดีเท่าผู้ใหญ่ งั้นก็โยนทิ้งไปแล้วกัน หากฉลามยังไม่ถอยไปอีกเขาก็จะฆ่าลูกน้องแล้วโยนลงไปแทน หากเขาได้เงินคนเดียวก็ยิ่งดีสิ!

พอเสี่ยวเป่าเห็นสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของหัวหน้าก็รู้เลยว่าคงเตรียมจะโยนเขาและน้องสาวลงไปแน่ เขาแอบเหลือบมองทะเลแวบหนึ่งด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อนอะไร

พวกค้ามนุษย์คนอื่น ๆยังคงลังเลอยู่เพราะไม่อยากจับตัวเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อ เด็กสองคนนี้ชวนให้คนหลงรักมากจริง ๆ พวกเขาพยายามทำใจแข็ง ทั้ง ๆที่เมื่อครู่เพิ่งจะโยนเด็กลงไปให้ฉลามกินยี่สิบกว่าคนแต่ตอนนี้กลับใจเหี้ยมทำไม่ลง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพอเห็นดวงตาอันใสซื่อของเสี่ยวเป่า คนเหล่านี้ก็พลันใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูก พวกเขาลังเลที่จะก้าวไปข้างหน้า

“ไอ้พวกไม่ได้เรื่อง!”

หัวหน้าก่นด่าออกมาแล้วพุ่งตัวเข้าไปจับด้วยตัวเอง อาชีพเฉกเช่นพวกเขา สิ่งที่ไม่ควรมีมากที่สุดก็คือความเมตตา

“หัวหน้า…พวกฉลามถอยออกไปหมดแล้ว…ฮ่า ๆ…ถอยออกไปหมดแล้ว!” มีลูกน้องคนหนึ่งร้องตะโกนออกมาอย่างดีใจและแปลกใจ

ฉลามมากมายที่ล้อมเรือไว้ในตอนแรกหายวับไปไม่เหลือสักตัว ทะเลกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิมราวกับว่าเหล่าฉลามที่น่ากลัวเมื่อครู่เป็นเพียงฝันร้ายของพวกเขา

แต่เรือที่ว่างเปล่ากลับบอกพวกเขาว่ามันไม่ใช่ความฝัน เด็กยี่สิบเอ็ดคนหายไปแล้ว…

“โธ่โว้ย…” หัวหน้าปวดใจจนแทบหายใจไม่ออก สองแสนหนึ่งหมื่นหยวน…ละลายหายไปแบบนี้เลยหรือ!

แต่พอเห็นหญิงสาวยี่สิบคนที่เหลืออยู่หัวหน้าก็อารมณ์ดีขึ้นมาอีกครั้ง โชคดีที่ฉลามถอยไปในที่สุด อย่างน้อยเขาก็เก็บทรัพย์ก้อนโตเอาไว้ได้ การสูญเสียครั้งนี้เขาต้องเอาคืนจากคนพวกนั้นให้ได้!

“ใกล้จะรุ่งสางแล้ว รีบเร่งเรือ อีกเดี๋ยวตำรวจก็จะมาแล้ว!” หัวหน้าเอ่ยอย่างแค้นใจ

เหล่าลูกน้องที่ตื่นตระหนกต่างพากันสงบสติอารมณ์แล้วต่างคนต่างเข้าประจำที่ หนึ่งในลูกน้องของเขาเดินไปแถบระเบียงดาดฟ้าอุ้มพวกเสี่ยวเป่ากลับมาแล้วพูดติดตลกว่า “พวกเธอสองคนถือว่าดวงดีกันจริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงได้ไปเป็นอาหารฉลามกันแล้ว!”

เสี่ยวเป่าแกล้งทำเป็นตกใจแต่ไม่พูดอะไรสักคำ ในใจกลับเย้ยหยัน

หากไม่ใช่ว่าต้องการสืบหาเบาะแสจับปลาตัวใหญ่ คนที่จะโดนฉลามกินยังไม่รู้ว่าจะเป็นใครกันแน่เลย!

เรือบรรทุกสินค้าหันหัวกลับลำ เร่งความเร็วเต็มที่แล้วค่อย ๆเคลื่อนตัวไกลออกไป

เขตน่านน้ำที่แต่เดิมมีเรือสินค้าจอดอยู่จู่ ๆก็มีเฮ่อเหลียนเช่อโผล่ขึ้นมาจากน้ำ หัวของเขาเปียกโชก เปล่งเสียงหัวเราะเหอะ ๆ ข้างกายเขามีโลมาน่ารักอยู่ตัวหนึ่งคลอเคลียอิงแอบเขาด้วยความรัก เฮ่อเหลียนเช่อปีนขึ้นไปบนหลังโลมาแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์มาจากชุดดำน้ำ

…………………………………………..

ตอนที่ 2456 เด็กได้รับความช่วยเหลือแล้ว

เฮ่อเหลียนเช่อมองดูสัญญาณ โชคดีที่ใกล้เข้าฝั่งแล้ว ถึงแม้ว่าสัญญาณจะอ่อนไปหน่อยแต่ก็ยังพอโทรออกได้

“นายเหยียน ฉันจะให้โอกาสนายได้ทำผลงาน เด็กยี่สิบเอ็ดคน…ฉันช่วยออกมาหมดแล้ว นายรีบมารับตัวไป…ส่วนทิศทาง…ละติจูดเหนือ 22.58 ลองจิจูดตะวันออก 113.68 บนเกาะ นายรีบมาหน่อยล่ะ อีกเดี๋ยวน้ำจะขึ้นสูงแล้ว นายจะชวดรางวัลเอาได้นะ แล้วอย่ามาโทษว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน!”

เฮ่อเหลียนเช่อพูดจบในรวดเดียวแล้วกดวางสายไป ลูบหน้าทีหนึ่ง จากนั้นก็หยิบเนื้อตากแห้งออกมาจากชุดดำน้ำแล้วเคี้ยว

ว่ายมาคืนหนึ่งเต็ม ๆ โธ่เอ๊ย หิวจะตายอยู่แล้ว!

เหยียนหมิงต๋าที่ได้รับสายตั้งใจฟังแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อโทรมาจากที่ไหน เสียงขาด ๆหาย ๆสัญญาณโทรศัพท์แย่มาก โชคดีที่เนื้อหาสำคัญไม่ได้ตกหล่นไป

“ละติจูดเหนือ 22.58 ลองจิจูดตะวันออก 113.68 ค้นหาทั่วเกาะเต็มกำลัง บนนั้นมีเด็กอยู่ยี่สิบคน!”

เหยียนหมิงต๋ารีบแจ้งตำรวจทางทะเล เขาตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะคิดว่าเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อเป็นหนึ่งในเด็กยี่สิบเอ็ดคนนั้น เพียงแต่——

ครึ่งชั่วโมงต่อมาตำรวจก็พบเด็กเหล่านี้ เด็กทั้งยี่สิบเอ็ดคนอยู่กันครบ แต่กลับไม่มีเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อ

เฮ่อเหลียนเช่อยังคงนอนอยู่บนโลมาแทะเนื้อตากแห้ง รอบกายรายล้อมด้วยท้องทะเลสุดลูกหูลูกตา รวมถึงท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยดวงดาวเปล่งประกายระยิบระยับ ถึงจะอ้างว้างจนน่ากลัวแต่สำหรับเฮ่อเหลียนเช่อแล้วไม่นับว่าเป็นเช่นนั้น

โทรศัพท์ดังขึ้น เหยียนหมิงต๋าตะคอกใส่อย่างโมโหว่า “นายช่วยชีวิตเด็กทั้งยี่สิบเอ็ดคน แล้วทำไมถึงไม่ช่วยเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อออกมาด้วยล่ะ?”

เฮ่อเหลียนเช่อแคะหูตัวเองแล้วเอาเนื้อตากแห้งชิ้นสุดท้ายยัดเข้าปาก ดื่มน้ำอีกครึ่งขวดแล้วพูดเสียงดังว่า “เฮ้…นายพูดอะไรนะ…สัญญาณไม่ดี…ไม่ได้ยินเลย…ขึ้นฝั่งแล้วค่อยคุยกัน…”

“ติ๊ด ๆ”

เฮ่อเหลียนเช่อตัดสายทิ้ง พูดจาไร้สาระ น่ารำคาญ!

เขาจะทำอะไรต้องรอให้เจ้าโง่เหยียนหมิงต๋ามาออกคำสั่งหรือไง?

เหอะ!

ขอบฟ้าเริ่มปรากฎแสงสีขาว แสงยามเช้ากำลังส่องแสงทะลุผ่านเมฆหนาทึบ

เฮ่อเหลียนเช่อลูบหัวโลมาใต้ร่างเอ่ย “คู่หู ไปข้างหน้ากันต่อเลย!”

โลมาส่งเสียงร้องเบา ๆ เฮ่อเหลียนเช่อก็ไถลลงไปในน้ำพร้อมหายใจเข้าลึกเต็มปอดแล้วก็ว่ายน้ำห่างออกไปเรื่อย ๆ โลมาตามติดเขาอยู่ด้านหลังตลอด บางครั้งก็จะเอาหัวดันเขาสองสามครั้งเพื่อช่วยทุ่นแรง

เรือบรรทุกสินค้าจอดเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว เวลานี้ท้องฟ้าสว่างสดใสชายหาดที่เทียบท่าเป็นหาดร้างแห่งหนึ่งซึ่งไม่มีใครอาศัยอยู่ แต่กลับมีรถบรรทุกจอดอยู่หนึ่งคัน รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกับรถบรรทุกทั่วไป

“ทำไมถึงมีแค่เด็กสองคนนี้ล่ะ นายบอกว่ามียี่สิบเอ็ดคนไม่ใช่เหรอ?” คนขับรถบรรทุกวิ่งไปที่เรือเพื่อดูสินค้า พวกเขาพอใจกับผู้หญิงยี่สิบคนมาก แต่กลับไม่พอใจกับจำนวนเด็กสุด ๆ

สำนักงานใหญ่ออกคำสั่งว่าต้องเอาเด็กหน้าตาดีกลับไปเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก เพราะองค์กรไม่พอใจที่จะทำเงินในตะวันออกกลางอีกต่อไป พวกเขาต้องการแทรกซึมเข้าไปในเมืองที่พัฒนาแล้วเพื่อทำเงินกับพวกเศรษฐีและผู้มีอิทธิพล

เลี้ยงดูตั้งแต่วัยเด็กกับช่วงวัยกลางคนย่อมมีความแตกต่างกันอยู่แล้ว

ดังนั้นเด็กที่หน้าตาดีเหล่านั้นถึงเป็นที่นิยม แน่นอนว่าพวกเขาไม่บอกเรื่องนี้กับพวกค้ามนุษย์เหล่านี้อยู่แล้วว่าวัตถุประสงค์หลักของพวกเขาคือเด็ก ไม่อย่างนั้นคนฮวาเซี่ยพวกนี้ต้องขึ้นราคาแน่!

“โธ่เอ้ย…ระหว่างทางเจอฉลามหลายสิบตัวขวางทางไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะโยนเด็กพวกนั้นไปเป็นอาหาร ทุกคนคงไม่รอดหรอก!” หัวหน้าพูดอย่างเดือดดาล

คนรับสินค้าจุกอยู่ในอก อดที่จะด่าออกไปไม่ได้ว่า “นายโยนเด็กไปทำไม?”

“พูดบ้า ๆ ถ้าฉันโยนผู้หญิงไปก็ยิ่งขาดทุนสิ!” หัวหน้าเป็นคนเหลี่ยมจัดจึงรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ มองคนรับสินค้าด้วยความสงสัย “คงไม่ใช่ว่าตอนนี้ตลาดเด็กราคาขึ้นแล้วหรอกนะ?”

คนรับสินค้ารู้ว่าตัวเองหลุดเผยไต๋แล้วจึงรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว “จะเป็นไปได้อย่างไร ฉันหมายถึงเด็กมีเนื้อหนังน้อย ผู้หญิงเนื้อเยอะกว่าไง…เอาล่ะ ยื่นหมูยื่นแมว…”

“ครั้งนี้ฉันสูญเสียไปมาก ผู้หญิงต้องขึ้นราคา สามหมื่นห้าต่อคน!” หัวหน้าไม่พอใจจึงอดไม่ได้ที่จะขึ้นราคา

เฮ่อเหลียนเช่อว่ายน้ำมาถึงฝั่งอย่างเงียบ ๆแล้วซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหินก้อนใหญ่ จากนั้นก็หันไปขยิบตาให้เสี่ยวเป่า

………………………