ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 1556 เจิ้งเสวี่ยซานพูดอ้อมค้อม + ตอนที่ 1557 แทงเข้าไปที่เธอทั้งหมด

 

ตอนที่ 1556 เจิ้งเสวี่ยซานพูดอ้อมค้อม

พวกเหมยเหมยไปร้านอาหารประจำที่ไปกันบ่อย ๆ ซึ่งเป็นร้านอาหารเล็ก ๆของคู่สามีภรรยา เก็บกวาดสะอาดสะอ้าน อีกอย่างทั้งคู่ก็มีนิสัยตรงไปตรงมา สิ่งที่สำคัญที่สุดเป็นต้นตำรับอาหารหูหนานที่รสชาติดี

“เถ้าแก่คะ เอาผัดมะเขือยาว วุ้นเส้นผัดเผ็ดหมู ผัดพริกเขียวยาว เนื้อวัวกะทะร้อนและเอาผัดกะหล่ำปลีอีกหนึ่งที่ค่ะ” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอ้าปากสั่งอาหารเป็นชุดด้วยท่าทีจริงจัง

“เธอไม่ลดความอ้วนแล้วเหรอ?” เหมยเหมยถามอย่างแปลกใจ

ฉีฉีเก๋อพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “มีครั้งไหนบ้างที่เธอทำอย่างที่ปากพูด กินเนื้อมากกว่าใครด้วยซ้ำ!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถลึงตาใส่เธอ “กินอิ่มถึงจะมีแรงลดน้ำหนัก เธอจะพูดมากอะไรนักหนา!”

มองออกแต่ไม่พูดถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกัน ยัยสาวมองโกเลียนี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ!

“กินอิ่มมีแต่จะอ้วนขึ้น วัน ๆเธอเอาแต่หลอกตัวเองทั้งนั้น!” ฉีฉีเก๋อตำหนิหล่อนอย่างไม่เกรงใจสักนิด แล้วตะโกนบอกเถ้าแก่อีกครั้งว่า “หมูต้มพริกเสฉวนอีกที่ค่ะ”

เหมยเหมยยิ้มตาหยีพลางมองพวกเธอทะเลาะกัน หางตาเห็นเจิ้งเสวี่ยซานเข้ามาในร้านอาหารจึงคิ้วขมวดเล็กน้อย

ฉีฉีเก๋อก็เห็นเช่นกันจึงถลึงตาใส่อย่างรังเกียจ พลางบ่นว่า “ทำไมทางโรงเรียนยังไม่ไล่คนแบบนี้ออกไปอีกนะ? อยู่หอพักด้วยกันทุกวันมันน่ารำคาญจริง ๆ”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดขึ้นลอย ๆว่า “ผู้หญิงคนนี้มากินข้าวทำไมต้องแบกกระเป๋าเป้ใบใหญ่ขนาดนั้นมาด้วย? เอ๊ะ แล้วยังพกกล่องรักษาอุณหภูมิมาด้วย สมองไม่ได้มีปัญหาใช่ไหมเนี่ย?”

เจิ้งเสวี่ยซานหยิบกล่องรักษาอุณหภูมิออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะอย่างเปิดเผย เธอเปิดกล่องก็เห็นเข็มฉีดยาวางอยู่อย่างสงบ เลือดสีแดงเข้มทำให้เธอไม่สบายใจและหัวใจเต้นเร็ว

ชนะหรือแพ้ทุกอย่างจบลงที่นี่!

เธอจะต้องทำให้สำเร็จ!

นึกถึงภาพจ้าวเหมยมีตุ่มพุพองขึ้นทั่วร่างกายจนกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ทุกคนรังเกียจ เจิ้งเสวี่ยซานก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาจึงตกปากรับคำโฮ่วเซิ่งหนานทำภารกิจนี้  ที่ทำไม่ใช่เพียงเพราะเธออยากอยู่ที่นี่ต่อแต่เพราะเธออยากเห็นจ้าวเหมยโชคร้ายไปด้วย!

เหมยเหมยขมวดคิ้วอย่างสงสัย เจิ้งเสวี่ยซานถือกระเป๋าใบใหญ่แถมเอากล่องรักษาอุณหภูมิมาทานข้าวที่ร้านอาหารด้วย ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูผิดปกติ ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่นะ?

เธออดที่จะระมัดระวังตัวเองไม่ได้ นึกสังหรณ์ใจว่าเจิ้งเสวี่ยซานมีเจตนามุ่งร้าย

“ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก พวกเราก็กินของพวกเราไป” เหมยเหมยแสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วเรียกให้พวกเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกินข้าวต่อ เถ้าแก่นำอาหารมาเสิร์ฟเร็วมาก แค่ครู่เดียวอาหารก็มาครบส่งกลิ่นหอมโชยดึงดูดความสนใจของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนและฉีฉีเก๋อ ทั้งสองกินอย่างใจจดใจจ่อ ไม่ใส่ใจเจิ้งเสวี่ยซานที่น่าสงสัยอีกต่อไป

เหมยเหมยกินอย่างช้า ๆแต่หางตากลับมองไปที่เจิ้งเสวี่ยซานเป็นครั้งคราว กลับเห็นเธอเอาแต่เหม่อลอยไม่ได้กินอาหารมากนัก บางครั้งก็มองมาที่พวกเธอ ในใจของเหมยเหมยพอเดาออกจึงยิ่งระมัดระวังตัวมากขึ้น

เจิ้งเสวี่ยซานกำเข็มฉีดยาขนาดเล็กไว้ในมือ เพื่อความปลอดภัยไม่ให้ใครเห็นเธอจึงจงใจไม่ถอดถุงมือออก เธอคิดว่าการสวมถุงมือกันหนาวคงไม่น่าสงสัยนัก แต่กลับไม่รู้ว่าพฤติกรรมแปลก ๆของเธอ กระตุ้นให้เหมยเหมยระมัดระวังตัวนานแล้ว

“จ้าวเหมย…ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม?”

เจิ้งเสวี่ยซานพูดเสียงต่ำแต่มือกลับกำเข็มฉีดยาเอาไว้แน่น เดี๋ยวรอตอนที่จ้าวเหมยไม่ทันตั้งตัวเธอก็จะแทงเข็มนี้เข้าไป

โฮ่วเซิ่งหนานเธอบอกว่าจำเป็นต้องฉีดเข้าไปภายในสามนาที ไม่อย่างนั้นก็ไร้ประสิทธิภาพ

ดังนั้นเธอจำเป็นต้องทำอย่างรวดเร็ว!

เหมยเหมยเหลือบไปมองมือขวาของเจิ้งเสวี่ยซาน ในร้านอาหารมีเครื่องทำความร้อน เธอร้อนจนต้องถอดเสื้อคลุมออก ทำไมเจิ้งเสวี่ยซานถึงยังสวมถุงมืออยู่นะ?

ในมือของเธอกำลังถืออะไรไว้อยู่กันแน่?

“ฉันกับเธอไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก เธออย่าเข้ามาทำลายบรรยากาศการกินข้าวของฉันเลย!”

เหมยเหมยพูดอย่างเย็นชา ตึงเครียดไปทั้งตัวไม่กล้าผ่อนคลาย

จ้าวเหมย…เธอจะใจร้ายไปหน่อยไหม…แม้กระทั่งโอกาสแก้ตัวเธอก็ไม่ให้ฉันเลยเหรอ? ฉันขอร้องเธอนะ ฉักคุกเข่าคำนับเธอก็ได้!”

ระยะห่างใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ นัยน์ตาของเจิ้งเสวี่ยซานมีความเหี้ยมโหดพาดผ่าน อยู่ดี ๆก็ฟุบลงกับพื้นราวกับจะกอดขาเหมยเหมยเพื่อขอร้องยกโทษให้ เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนและฉีฉีเก๋อต่างมีสีหน้าดูถูกแต่กลับไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ และยังคงกินข้าวต่อไป

…………………………………………..

ตอนที่ 1557 แทงเข้าไปที่เธอทั้งหมด

เหมยเหมยหวาดกลัวภายในใจจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เธอรู้ว่านี่เป็นปฏิกิริยาตอบสนองตามสัญชาตญาณของร่างกายเมื่อเผชิญอันตราย ไม่ต้องรอให้เธอเบี่ยงหลบก็มีชายหน้าตาธรรมดาพุ่งเข้ามาราวกับสายฟ้าแล้วถีบเจิ้งเสวี่ยซานล้มลงกับพื้น

เหมยเหมยรีบหยิบต้มหมูพริกเสฉวนบนโต๊ะที่ยังร้อนควันกรุ่น ๆอยู่สาดใส่เจิ้งเสวี่ยซานที่ยังคงไม่ยอมแพ้ไป

“โอ๊ย ตาของฉัน…”

น้ำมันสีแดงที่แสบร้อนสาดลงบนหัวและใบหน้าของเจิ้งเสวี่ยซาน เจิ้งเสวี่ยซานอดไม่ได้ที่จะเช็ดหน้าด้วยมือของเธอ เข็มฉีดยาในมือตกลงที่พื้น กลิ้งอยู่สองสามครั้ง เลือดสีแดงเข้มกระเพื่อมไปมาอยู่ในเข็มฉีดยา

ม่านตาของเหมยเหมยหดลง เจิ้งเสวี่ยซานเอาเข็มฉีดยามาทำอะไร?

เลือดข้างในนี้คือของใคร?

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเลือดในเข็มฉีดยานี้ แต่แน่นอนว่าเลือดต้องมีเชื้อโรคแน่ ๆ เจิ้งเสวี่ยซานคงไม่เอาเลือดดี ๆมาแทงเธออย่างไร้ต้นสายปลายเหตุแน่นอน มิน่าล่ะเธอถึงต้องนำกล่องรักษาอุณหภูมิติดมาด้วยเมื่อเธอออกไปข้างนอก

เหมยเหมยโมโหสุดขีด ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ!

ในเมื่อจะตายอยู่แล้วยังไม่รู้จักปรับปรุงตัวเอง งั้นก็อย่าโทษว่าเธอไม่เกรงใจแล้วกัน!

หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เป็นเรื่องที่เธอชอบทำมากที่สุดนักแล!

เหมยเหมยก็สวมถุงมือหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาจากพื้น บนพื้นผิวมีหยดน้ำเกราะอยู่ ความเย็นผ่านถุงมือเข้ามา เหมยเหมยยิ้มเยาะ แทงเข็มฉีดยาเข้าไปที่ตัวของเจิ้งเสวี่ยซานที่ยังคงเช็ดตาอยู่โดยไม่ลังเลสักนิด

เข็มแหลมผ่านเสื้อสเวตเตอร์ตัวหนาแทงลงเข้าเนื้อ จากนั้นใช้แรงกดลงไปอย่างหนักหน่วงสุดเข็มจนไม่มีเลือดเหลือสักหยด

เจิ้งเสวี่ยซานแสบตามาก เอาแต่เช็ดไม่หยุดจนลืมเรื่องเข็มฉีดยาไปอย่างสิ้นเชิง แต่ไม่นานเธอก็รู้สึกเหมือนถูกยุงกัด จากนั้นความเจ็บปวดก็ตามมา

เธอรู้สึกว่าท่าไม่ดีเสียแล้ว ใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

อะไรกำลังแทงเธออยู่นะ?

“จ้าวเหมยแกแทงฉันด้วยอะไร…แกแทงฉันด้วยอะไร?”

เจิ้งเสวี่ยซานตะโกนอย่างตื่นตระหนก อยากจะลืมตาเป็นอย่างมาก แต่กลับไม่มีประโยชน์ มองไม่เห็นอะไรเลย ความมืดทำให้เธอกลัวมากขึ้น สองมือยังคงปัดป่ายไปมาเหมือนคนบ้า

ลูกค้าส่วนใหญ่ในร้านอาหารเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวง บางส่วนยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเหมยเหมย ซึ่งตอนนี้กำลังตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมอยู่ดี ๆถึงทะเลาะกันได้นะ?

เหมยเหมยหันไปพูดกับฉีฉีเก๋อที่ยังงงเป็นไก่ตาแตกว่า “ไปเอาน้ำสะอาดมาหน่อยสิ”

ฉีฉีเก๋อวิ่งไปยังครัวด้านหลังอย่างงง ๆแล้วเติมน้ำใส่อ่าง เหมยเหมยคว้าตัวเจิ้งเสวี่ยซานที่กรีดร้องหยั่งกับคนบ้าขึ้นมาแล้วจับหัวเธอกดลงไปในอ่างน้ำ ทุกคนต่างก็สูดหายใจเข้าอย่างตกตะลึง

นี่มันฤดูหนาวของเมืองหลวงเชียวนะ!

น้ำเย็นเจี๊ยบแบบนี้จะแข็งตัวเป็นไอติมหรือเปล่า?

เจิ้งเสวี่ยซานตัวสั่นสะท้านจากความหนาวเย็น ปากซีดไปหมดแต่สายตาดีขึ้นมาก ไม่ปวดแสบปวดร้อนเหมือนก่อน เธอลืมตาขึ้นและตะโกนใส่เหมยเหมย “เธอแทงอะไรใส่ฉัน?”

“เป็นของที่เธอพกมาเองไงล่ะ…ดูสิ…ไม่สิ้นเปลืองแม้แต่หยดเดียวเลยนะ!”

เหมยเหมยหัวเราะและแบมือออก เข็มฉีดยาว่างเปล่าเรียบร้อยแล้ว

เจิ้งเสวี่ยซานหน้าซีดขาวราวกระดาษ มองไปที่เข็มฉีดยาว่างเปล่าอย่างเหลือเชื่อ ในที่สุดสิ่งที่เธอกลัวมันก็เกิดขึ้นแล้ว

ในไม่ช้าทั้งตัวของเธอคงมีตุ่มพุพอง กลายเป็นสัตว์ประหลาดน่าเกลียดที่ใคร ๆต่างก็รังเกียจแน่เลย!

ไม่เอานะ!

“จ้าวเหมย…ฉันจะสู้กับเธอให้ถึงที่สุด!”

เจิ้งเสวี่ยซานสูญเสียสติปัญญาการรับรู้ไปทั้งหมดแล้ว ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว ทั้งอนาคต หน้าตา การศึกษา…เธอกลายเป็นผู้แพ้อย่างสมบูรณ์ เธอจะเอาหน้าที่ไหนกลับบ้านอีก?

ไม่สู้ให้เธอกับจ้าวเหมยพังพินาศไปด้วยกันเลย!

เจิ้งเสวี่ยซานพุ่งเข้าหาอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียดมากทำเอาคนต่างหวาดกลัว นักเรียนใจเสาะบางคนก็วิ่งหนีออกจากร้านอาหารเพราะไม่กล้าอยู่ข้างใน ฉีฉีเก๋อก้าวไปข้างหน้า เตะตัดขาเบา ๆก็ทำเอาเจิ้งเสวี่ยซานลงไปกองที่พื้นแล้ว

“เจิ้งเสวี่ยซานทำไมเธอถึงได้เหมือนหมาบ้าขนาดนี้นะ? ของในเข็มฉีดยาเป็นของที่เอาไว้ทำร้ายคนเหรอ?”

ฉีฉีเก๋อกดเจิ้งเสวี่ยซานที่ดิ้นพล่านไม่หยุดเอาไว้ ซักถามด้วยเสียงเข้ม

ต่อให้เธอโง่แค่ไหนแต่ก็มองออกว่าเลือดในเข็มฉีดยานี้จะต้องไม่ปกติแน่นอน

…………………………………………..