ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 1182 ไม่อยากเป็นนกในกรงทอง + ตอนที่ 1183 ล้วนอยากได้ยาวิเศษกันทั้งนั้น

ตอนที่ 1182 ไม่อยากเป็นนกในกรงทอง

พวกโอหยางสยงกลับไปอย่างรู้เวลา  เฮ่อเหลียนเช่อมองไปชั้นสองด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป เดาไม่ออกว่าใจเขาคิดอะไรอยู่

เฮ่อเหลียนเช่อที่กำลังหงุดหงิดจุดไฟสูบบุหรี่ เพราะเหมยซูหานไม่ชอบกลิ่นควันบุหรี่เขาเลยสูบบุหรี่ที่นี่น้อยครั้งมาก แต่ตอนนี้เขากลับอยากสูบบุหรี่สักมวน คุณชายหมิงที่แอบปฏิบัติการในที่ลับมาโดยตลอดคราวนี้กลับลอยโผล่พ้นผิวน้ำมาแล้ว

เฮ่อเหลียนเช่อชักรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง

“ไปสืบประวัติของคุณชายหมิงนั่น” เฮ่อเหลียนเช่อสั่งลูกน้อง เขาไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกคนจูงจมูกเดินแบบนี้เลย เขาจะต้องเปลี่ยนเป็นฝ่ายนำแทน

ลูกน้องได้รับคำสั่งเลยขอตัวไปก่อน

เฮ่อเหลียนเช่อสูบบุหรี่ไปครึ่งมวนก็บดขยี้ใส่ที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะตะเบ็งเสียงไปยังชั้นบน “ลงมาเถอะ!”

เหมยซูหานใจสะท้านเฮือกพลางก้าวเดินออกมาจากเงามืด มองเฮ่อเหลียนเช่อที่อยู่ชั้นล่างด้วยสีหน้าซับซ้อนพร้อมกับอารมณ์ที่ซับซ้อนเช่นกัน

หากบอกว่าเขาไม่มีความรู้สึกต่อเฮ่อเหลียนเช่อสักนิดคงไม่ใช่เรื่องจริง การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาสามปีหนำซ้ำเฮ่อเหลียนเช่อคอยตามใจเขาเสมอ ดีกับเขามากจริง ๆ เขาไม่ใช่สัตว์เลือดเย็นเสียหน่อย แล้วจะไม่มีความซาบซึ้งใจเลยหรือ?

แต่เขาเองก็กล่าวโทษเฮ่อเหลียนเช่อเหมือนกัน เพราะผู้ชายคนนี้เอาแต่ใจเกินไปกักขังเขาอย่างกับนกน้อยในกรงทอง เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอสักหน่อยแล้วจะยอมได้หรือ?

เขามีความทะเยอทะยาน ยิ่งอยากประสบความสำเร็จกลายเป็นเจ้าคนนายใหญ่ แต่ไม่ใช่สมบัติส่วนตัวของผู้ชายคนนี้

ฉะนั้นในสามปีนี้เหมยซูหานถึงได้พยายามขยายอิทธิพลสุดความสามารถ เปิดบริษัทแล้วบริษัทเล่าซึ่งเฮ่อเหลียนเช่อเองก็สนับสนุนเขาเต็มที่ทำให้กิจการของเขาราบรื่นไปได้สวยและเติบโตขึ้นมากแล้ว

แต่เฮ่อเหลียนเช่อกลับไม่อนุญาตให้เขาแตะต้องสังคมนั่นและไม่เคยปรึกษาเรื่องงานกับเขา เหมยซูหานมีความคิดที่อยากประคับประคองอิทธิพลตัวเองไว้แต่กลับไม่มีความสามารถนั้นเลย

เพราะเขาพบว่าพอห่างจากเฮ่อเหลียนเช่อเขาก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง!

“อาเช่อ นายปล่อยจ้าวเหมยไปได้มั้ย? ฉันกับเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันแล้วจริงๆ…” เหมยซูหานทำอะไรไม่ได้เลยทำได้เพียงอ้อนวอนเฮ่อเหลียนเช่อ

ทว่าเขาดันไม่รู้ว่ายิ่งเขาขอร้องแทนจ้าวเหมยมากแค่ไหน เฮ่อเหลียนเช่อก็ยิ่งเกิดอาการหึงหวง ยิ่งอยากจัดการจ้าวเหมยให้ตายสถานเดียว

“ในเมื่อไม่เกี่ยวอะไรกันแล้วทำไมถึงต้องเป็นห่วงความเป็นความตายของเธอด้วย? นายก็รู้…ฉันไม่ชอบให้ใครโกหกฉันที่สุด…”

เฮ่อเหลียนเช่อจับจ้องเหมยซูหานด้วยสายตาเยือกเย็นดุดัน แต่เสียงกลับอ่อนโยนและยิ่งทำให้เหมยซูหานรู้สึกหวาดผวา

หากเฮ่อเหลียนเช่อโกรธคงไม่มีอะไร แค่อดทนกล่อมหน่อยก็พอแล้ว แต่หากเขาเป็นอย่างตอนนี้ ไม่ดีใจไม่โกรธสิถึงน่ากลัวของจริง

“อาเช่อนายเชื่อฉันนะ สามปีมานี้ฉันมีแค่นายคนเดียวแล้วจะชอบจ้าวเหมยได้ยังไงอีก? แต่ยังไงจ้าวเหมยก็เป็นเพื่อนของฉัน ฉันก็หวังอยากให้เธอมีชีวิตที่ดี ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย อาเช่อ…”

เหมยซูหานคอยพูดเกลี้ยกล่อมอย่างระมัดระวังปนระแวงด้วยความจนใจสุดขีด ตรงกันข้ามเขาไม่ได้กลัวเฮ่อเหลียนเช่อทำอะไรเขา ผู้ชายคนนี้เคยลงมือกับเขาเพียงครั้งเดียวเมื่อสามปีก่อน หลังจากนั้นต่อให้โกรธแค่ไหนก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับเขาอีก แต่จะเปลี่ยนไประบายใส่ลูกน้องแทน

ทุกครั้งที่เห็นท่าทางป่าเถื่อนเหี้ยมโหดของเฮ่อเหลียนเช่อดุด่าซ้อมลูกน้องอย่างบ้าคลั่ง เหมยซูหานก็จะโทษตัวเอง

เป็นเพราะเขาสร้างความเดือดร้อนให้ลูกน้องที่บริสุทธิ์เหล่านั้น

เฮ่อเหลียนเช่อไม่อยากฟังเหมยซูหานเอ่ยถึงจ้าวเหมยอีก แววตาเย็นชาลงเรื่อย ๆ ความหงุดหงิดทำให้ความอดทนของเขาหมดสิ้น พลางใช้มือข้างเดียวกระชากเหมยซูหานมาคร่อมอยู่ใต้ร่าง…

“อย่าพูดถึงจ้าวเหมย…ฉันไม่ชอบฟัง…”

ลูกน้องเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นอย่างรู้หน้าที่ เหลือพื้นที่ส่วนตัวให้พวกเขาสองคน

……

เฮ่อเหลียนเช่อที่ได้รับสิ่งที่พึงพอใจก็พลันอารมณ์ดีขึ้น เขากระชับกอดเหมยซูหานไว้ในอ้อมแขน ไอเยือกเย็นบนตัวจางลงมากทีเดียว

“คุณชายเช่อ คุณหนิงให้ท่านไปหา” ลูกน้องเดินเข้ามาด้วยท่าทางผวาดผวา

……………………………………….

 ตอนที่ 1183 ล้วนอยากได้ยาวิเศษกันทั้งนั้น

เหมยซูหานได้ยินชื่อหนิงเฉินเซวียนก็อดตัวสั่นไม่ได้ เฮ่อเหลียนเช่อรับรู้ถึงความกลัวของเขาเลยลูบปลอบเขาไปมา

“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่”

เหมยซูหานเงยหน้ายิ้มแต่ความกลัวกลับก่อตัวขึ้นภายในใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

เฮ่อเหลียนเช่อไม่กล้าชักช้า แต่งตัวเสร็จก็ไปยังที่พักของหนิงเฉินเซวียนปล่อยให้เหมยซูหานกลับห้องเพียงลำพังแล้วไม่นานก็ออกไปเช่นกัน

หนิงเฉินเซวียนรู้แต่แรกแล้วว่าหลายวันนี้เฮ่อเหลียนเช่อพักอยู่กับไอ้หนุ่มหน้าอ่อนนั่น และเห็นว่าเขามาช้าก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ ความถมึงทึงเริ่มก่อตัวที่ใบหน้า

“ได้ยินมาว่าวันนี้คุณชายหมิงนั่นโผล่หน้ามาแล้ว? สืบประวัติมันมาได้หรือยัง?” หนิงเฉินเซวียนถามเสียงนิ่ง

เฮ่อเหลียนเช่อลังเลสักพักพลางตอบกลับ “มีอะไรต้องสืบ ไอ้สารเลวนั่นต้องเป็นฝีมือไอ้แก่นั่นอยู่แล้ว”

‘เพี้ยะ’

หนิงเฉินเซวียนลุกตบหน้าเฮ่อเหลียนเช่อฉาดหนึ่ง แม้เขาจะดูตัวอ่อนแอราวกับหนอนหนังสือแต่แรงที่มือไม่น้อยเลย รอยนิ้วมือสีแดงขึ้นเด่นหราตรงแก้มของเฮ่อเหลียนเช่อ

“เจ้างั่ง คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นคนของไอ้ชั่วนั่น? ฉันจะให้แกสืบว่าเมื่อก่อนมันทำอะไร? เป็นคนที่ไหน ชื่ออะไร ทำไมถึงรู้จักกับจ้าวเหมย…พวกนี้ฉันต้องรู้ให้หมด!”

หนิงเฉินเซวียนคำรามใส่อย่างเดือดพล่าน ความแค้นที่มีต่อเหมยซูหานก็มากกว่าเดิม

ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนนั่นตัวกาลกิณีชัด ๆ จะให้เขาอยู่ข้างเฮ่อเอ๋อร์ไม่ได้อีกแล้ว!

เฮ่อเหลียนเช่อไม่กล้าโต้เถียงกลับสักคำได้แต่ก้มหน้ารับคำด่าไว้ อย่างไรเสียก็โดนด่ามาตั้งแต่เด็กจนชินแล้ว

รอหนิงเฉินเซวียนระบายความโกรธจนพอใจเฮ่อเหลียนเช่อถึงเริ่มพูดถึงแผนการของเขา “ในมือจ้าวเหมยน่าจะมียาวิเศษที่ช่วยให้อายุยืนได้ ตาแก่จ้าวคิดจะใช้ยาวิเศษนี้หนุนตระกูลจ้าวกลับมาให้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง แต่จ้าวเหมยเจ้าเล่ห์ไม่ยอมช่วยตระกูลจ้าว ผมคิดว่า…”

หนิงเฉินเซวียนถูกยาวิเศษดึงความสนใจไปตามคาด แต่เขายังไม่ค่อยเชื่ออยู่ดี บนโลกนี้มียาวิเศษที่ช่วยให้อายุยืนจริงหรือ?

“เมื่อก่อนผมแค่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ตอนนี้ผมมั่นใจพอสมควร”

เฮ่อเหลียนเช่อทำหน้าแน่วแน่ หลังจากเขารู้ว่าเหยียนหมิงซุ่นรู้จักกับจ้าวเหมยก็ยิ่งมั่นใจ

“คุณอาลองคิดดูสิ ไอ้แก่นั่นบอกว่าใกล้ตายแล้วแต่ผ่านไปหลายปียังมีชีวิตอย่างสุขสบาย ผมได้ยินมาว่าตอนนี้ตาแก่นั่นกินได้นอนหลับ สุขภาพดีจะตาย เกรงว่ามีชีวิตต่ออีกสักห้าสิบปีก็ไม่เป็นปัญหา อาไม่รู้สึกแปลกใจบ้างเหรอ?”

หนิงเฉินเซวียนขบคิดตามกัน ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาแล้วว่าสุขภาพของเฮ่อเหลียนชิงย่ำแย่เพียงใด

เฮ่อเอ๋อร์พูดมีเหตุผล ผิดปกติจนน่าแปลกใจ คนที่ใกล้ตายอย่างเฮ่อเหลียนชิง จู่ๆ ก็หายดีย่อมได้รับยาวิเศษเข้าไปแน่

แบบนี้ก็อธิบายได้แล้วว่าทำไมเหยียนหมิงซุ่นถึงคบกับจ้าวเหมย

เท่านี้ก็บ่งบอกแล้วว่าจ้าวเหมยเองก็เป็นคนของเฮ่อเหลียนชิง ยาวิเศษของจ้าวเหมยช่วยไอ้แก่สารเลวนั่น!

สมควรตาย!

ไม่ใช่ของดีทั้งนั้น!

“ตระกูลจ้าวมีส่วนสมรู้ร่วมคิดมั้ย?” หนิงเฉินเซวียนเป็นคนที่ขี้สงสัยอย่างมาก

เฮ่อเหลียนเช่อส่ายศีรษะอย่างมั่นใจ “น่าจะไม่ ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้เกิดเรื่องจ้าวอิสยง ไอ้แก่นั่นก็ไม่มีทางอยู่เฉยๆ ปกติไอ้แก่นั่นปกป้องคนของตัวเองอยู่แล้ว”

หนิงเฉินเซวียนสีหน้าผ่อนคลายลง คิดไปคิดมาก็ใช่ ผู้หญิงมักให้ความสำคัญกับคนภายนอกมากกว่า จ้าวเหมยกลับตระกูลจ้าวในวัยสิบสองปีคงไม่มีเยื่อใยกับตระกูลจ้าวลึกซึ้งเท่าไร คิดว่าหัวใจทั้งดวงคงอยู่บนตัวคนรักหมดแล้ว

“แกคิดจะบีบบังคับให้จ้าวเหมยเอายาวิเศษมาอย่างไร?”

“ง่ายมาก คุณอาก็รอข่าวดีเถอะ ถึงตอนนั้นคุณอาจะต้องอายุยืนยาวร้อยปี อยู่ให้ไอ้แก่รอจนตาย!” เฮ่อเหลียนเช่อพูดยกยอไปอีกประโยค เอาใจหนิงเฉินเซวียนให้อารมณ์ดียิ่งกว่าเดิม

“ฉันอายุยืนยาวร้อยปีจะมีประโยชน์บ้าอะไร แกรีบมีหลานให้ฉันต่างหากถึงจะถูกต้อง การสืบทอดตระกูลหนิงจะขาดในมือฉันไม่ได้ คนสกุลเหมยนั่นแกสนุกมาสามปีแล้ว เมื่อก่อนฉันสอนแกยังไง…”

แม้หนิงเฉินเซวียนถูกพูดเอาใจจนเริ่มอารมณ์ดีแต่ไม่ลืมที่จะสั่งสอนลูกชาย พยายามเกลี้ยกล่อมให้เฮ่อเหลียนเช่อไปจากเหมยซูหาน

เฮ่อเหลียนเช่อกลับไม่ยอมตกลงสักที เชิดหน้าพูดเสียงแน่วแน่ “เรื่องหลานอาไว้วางใจได้ผมจะมีให้อาแน่นอน แต่ผมไม่มีวันปล่อยมือจากเหมยซูหาน ถ้าเขาตาย ผมก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไป!”

หนิงเฉินเซวียนโกรธจนง้างฝ่ามือขึ้น แต่ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ตบไม่ลง ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

เวรกรรมจริง ๆ!

……………………………………….