ลิขิตรักราชินีปีศาจ NC25 (ป่วนหัวใจยัยปีศาจ) - ตอนที่ 18 เจ็บตรงที่ใด

“ฝ่าบาทน้อยท่านลองสงบใจดูสิ หากใจสงบไม่คิดร้ายเชือกอัคคีก็จะหยุดรัดร่างท่านเอง”

ถงถงเอ่ยขึ้นด้วยเมตตาเมื่อเห็นท่าทางฮึดฮัดของนาง ใช่เพราะเขาคือกิเลนไฟผู้ยิ่งใหญ่ย่อมต้องมีเมตตาต่อสรรพสิ่ง

“ใช่ ๆ ฝ่าบาทน้อยท่านลองทำตามที่ท่านถงถงกล่าวดูก่อนที่บะหมี่เย็นของข้าจะกลายเป็นบะหมีร้อนจนท่านกินไม่ได้ รีบเข้าเถิดฝ่าบาทเดี๋ยวจะเลยมื้อเที่ยงไม่ดีต่อกระเพาะของท่าน”

เป่ยฟางหรงเมื่อหมดหนทาง นางจึงยอมฟังคำของถงถง ไม่นานเชือกอาคมที่รัดร่างก็คลายออก กลายเป็นเชือกสีแดงเส้นเล็กที่รัดข้อมือของนางแทน

“ฝ่าบาทเห็นหรือไม่เชือกหายไปแล้วรีบเสวยเร็ว รีบเสวยบะหมี่ก่อนที่มันจะร้อน”

เป่ยฟางหรงก็หิวจนไส้กิ่วแล้วเช่นกันนางมัวแต่วุ่นวายหาทางแก้มัดให้ตนเองจนเวลาล่วงเลยมานาน นางรับชามบะหมี่มาอย่างรวดเร็ว แต่เพียงสัมผัสชามก็รู้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมานางจึงรีบส่งคืนหยีจวนทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้กินสักคำ

“ฝ่าบาทน้อยเกิดสิ่งใดขึ้นขอรับ ไม่หิวแล้วหรือ”

“เหตุใดร้อนเช่นนี้ ข้าจะกินได้หรือ”

“สงสัยว่าคงรอท่านนานไปหน่อย ข้าจะไปทำให้ท่านใหม่นะขอรับ”

ชามบะหมี่ในมือหยีจวนกลับถูกคนผู้หนึ่งแย่งไปถือเสียเอง แท้จริงแล้วเป็นถงถงที่กลายร่างเป็นคนแล้วแย่งไป

“พวกเจ้าไม่กินเอามาข้ากินเอง หน้าตาพอใช้ได้”

“นะ นี่ เจ้ากลายร่างได้หรือ” เพราะถงถงที่กำลังกลายร่างเป็นคนอย่างสมบูรณ์จึงมีรูปร่างแปลกประหลาด หยีจวนถามด้วยความประหลาดใจ อยู่ตำหนักสุริยันต์มาหลายวันนี่คือครั้งแรกที่เห็นถงถงกลายร่าง

“แน่นอนสิ ข้าคือสัตว์วิเศษของเทพผู้ยิ่งใหญ่เหตุใดเรื่องแค่นี้จะทำไม่ได้เล่า”

ถงถงคุยโม้ ใบหน้าของเขาเกลี้ยงเกลาประดุจเด็กหนุ่มองอาจผู้หนึ่ง เห็นแล้วพาให้เจริญหูเจริญตาอยู่ไม่น้อย เป่ยฟางหรงถึงกับชอบใจเอ่ยขึ้น

“เจ้าตัวประหลาดที่จริงเจ้าหล่อเหลาไม่น้อย ข้าชอบของสวยงามต่อไปเจ้าก็อยู่ในร่างนี้แหละข้ายินยอมเรียกเจ้าว่าถงถง จะไม่เรียกว่าตัวประหลาดอีกต่อไป”

“เชอะร่างกิเลนไฟของข้าก็องอาจไม่ใช่น้อย ผู้ใดเห็นต่างเกรงขามมีฝ่าบาทน้อยคนเดียวที่ตาบอดมองเห็นร่างสง่างามของข้าเป็นสัตว์ประหลาด”

“เกรงขามหรือน่ากลัวเจ้าต้องแยกแยะให้เป็นนะถงถง อยู่กับเจ้านายผู้นั้นของเจ้ามากไปสติถึงได้วิปลาสเช่นนี้อย่างไรเล่า” เป่ยฟางหรงบอก

“ท่านอย่าพูดมาก ตัวท่านกับเจ้าซื่อบื้อนี่ความจริงน่ากลัวกว่าข้าอีก”

กิเลนไฟถงถงผู้มั่นใจในตนเองมีหรือจะเชื่อ คนที่เขาเชื่อในโลกนี้มีเพียงคนเดียวคือเจ้านายของเขา ถงถงจึงไม่สนใจสองนายบ่าวจากแดนน้ำแข็ง ก้มหน้าลงชิมบะหมี่ในมือไปคำใหญ่ เขาทำตาโต และคีบบะหมี่ขึ้นมาอีกกินเข้าไปอีกคำ ครานี้ใหญ่กว่าคำเดิม

เป่ยฟางหรงมองกิเลนไฟถงถงด้วยความประหลาดใจ

“อร่อยหรือ”

“ใช่อร่อยมาก ฝ่าบาทน้อยลองดูหรือไม่”

ท่าทางที่ถงถงกินดูน่าเอร็ดอร่อยมากจนนางอดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้

“ฝ่าบาทน้อยท่านกินไม่ได้เด็ดขาด มันไม่เย็นแล้วแล้วอาจเป็นอันตรายต่อร่างกายรอข้าสักประเดี๋ยวข้าจะไปทำของใหม่ให้ท่าน”

และแล้วคำพูดของหยีจวนก็ต้องกลืนหายลงคอ เมื่อบะหมี่คำนั้นถูกถงถงป้อนให้ฝ่าบาทน้อยเรียบร้อยแล้ว ทันใดที่เป่ยฟางหรงกลืนบะหมี่ร้อนลงในลำคอนางก็สัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่ตนเองตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเจอ

เป่ยฟางหรงหันมามองใบหน้าตื่นตระหนกของหยีจวนด้วยน้ำตาคลอเบ้าและไหลพรากลงมาอาบแก้ม หยีจวนตกใจแทบสิ้นสติด้วยคิดว่าฝ่าบาทน้อยของตนกำลังเจ็บปวดแสนสาหัส

“ฝ่าบาทน้อยทรงเจ็บที่ใด!!!”