เป่ยฟางหรงเล่าเรื่องของเทพอัคคีไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเกี้ยวสวรรค์พานางเหาะมาถึงด้านหน้าประตูตำหนักของเง็กเซียน

“หากท่านคิดจะทวงความเป็นธรรมก็ต้องร้องขอต่อองค์เง็กเซียนให้ช่วยจัดการแล้ว เทพอัคคีนับเป็นเทพชั้นสูงมีเพียงองค์เง็กเซียนที่ฐานะเหนือกว่าเขา”

“ข้าเข้าใจแล้วขอบคุณพวกเจ้ามาก”

“น้อมส่งฝ่าบาทน้อยเพคะ”

หลังจากนั้นเหล่าเทพทั้งหลายก็สลายตัวพร้อมใบหน้าและความคิดที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เทพอัคคีแท้จริงแล้วช่างเป็นบุรุษในฝัน ทั้งยิ่งใหญ่และร้อนแรงยิ่งหาได้เย็นชาเหมือนใบหน้าที่มักแสดงออกอยู่เสมอ

ถึงจะรู้สึกไม่ดีที่เขาล่วงเกินฝ่าบาทน้อย แต่อย่างน้อยก็เป็นบทพิสูจน์ว่าเทพอัคคีแท้จริงแล้วก็หวั่นไหวกับสตรีที่งดงามไม่ใช่น้อย

พวกนางต่างมีหวังแล้วถึงจะเป็นอนุในตำหนักสุริยันพวกนางก็ยินดี

“นายท่านขอรับแย่แล้วขอรับนายท่านอยู่ที่ใดขอรับ”

ถงถงวิ่งวนรอบตำหนักอยู่หลายรอบท้ายที่สุดแล้วก็พบว่าเทพอัคคีกำลังพักผ่อนอยู่ในสระน้ำอำมฤทธิ์อันชุ่มฉ่ำ

“นายท่านไม่มีเวลาแล้วขอรับ”

“ถงถงเจ้ามีเรื่องอันใดกันวิ่งวุ่นไปทั่ว”

“นายท่านฝ่าบาทน้อยมาถึงนี่แล้วขอรับกำลังร้องขอความเป็นธรรมต่อหน้าองค์เง็กเซียน”