ลาก่อน คุณสามี - ตอนที่ 205 หากไม่อธิบายนั่นแสดงว่ายอมรับ

คิ้วที่ขมวดแน่นของเฉินเป่ยชวนคลายออกทันทีเมื่อเขาเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ดวงตาของเขากลับคมขึ้นและมีเปลวไฟแห่งความโกรธ ที่พร้อมสามารถระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

“เขาทำลายแผนของผมเหรอ?”

เขาประเมินเฉินจิ้นถงต่ำเกินไป เขาสามารถนำเรื่องเลวร้ายที่ตัวเองทำมาป้ายสีตัวเขา และที่น่าโกรธมากกว่านั้นก็คือ…เฉียวชูเฉี่ยนเองก็เชื่อ

เธอเชื่อในคำพูดไม่กี่คำของเฉินจิ้นถง แต่สิ่งที่เขาทุ่มเทให้เธอทุกๆ อย่างเมื่อก่อนหน้านี้ เธอกลับไม่เชื่อ

“คุณเฉียว คุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า?”

แม้ว่าหลินผิงยังคงงุนงง แต่เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและพูดทันที

“คุณหลินเป็นคนขอให้พนักงานเสิร์ฟที่ชื่อเสี่ยวหนานส่งน้ำส้มผสมยาให้กับเฉินจิ้นถงไม่ใช่เหรอคะ?

เธอหันศีรษะและมองไปที่หลินผิงที่สวมเสื้อโค้ทตัวเดียวกับภาพในกล้องวงจรปิดวันนั้น

"ผม……"

หลินผิงมองไปที่เฉินเป่ยชวนโดยไม่รู้ตัว แต่การกระทำแบบนี้ทำให้เธอเชื่อมากยิ่งขึ้น เธอเคยสงสัยว่าเฉินจิ้นถงให้เธอดูภาพกล้องวงจรปิดตัดต่อหรือไม่ แต่ตอนนี้เธอเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว

“คุณเฉียว คุณกำลังเข้าใจผิด เสี่ยวหนาน …”

หลินผิงเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและเขาต้องอธิบาย แต่เฉินเป่ยชวนกลับห้ามเขาด้วยท่าทีเย็นชา

“ไม่ต้องอธิบายให้เธอฟัง”

เขาช่วยเธอให้หลุดออกจากกับดัก แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไปเชื่อคำพูดไร้สาระของเฉินจิ้นถง !

เฉียวชูเฉี่ยนหวังว่าหลินผิงจะสามารถอธิบายอะไรได้ แต่กลับถูกเขาทำลายความหวังนั้นไป

หากไม่อธิบายนั่นแสดงว่ายอมรับ

"เจ้านาย …… "

ถ้าไม่อธิบายคุณเฉียวก้จะเข้าใจว่าคนที่สั่งให้วางยาคือเจ้านาย

"ไปกันเถอะ ผู้หญิงตาไม่ดี หูก็ไม่ดี"

เฉินเป่ยชวนจ้องมองไปที่เฉียวชูเฉี่ยน เกลียดจนอยากจะควักลูกตาเธอออกมา ผ่าสมองออกดู ว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่กันแน่

ร่างตรงเดินออกไปและ เหยียนสือเซี่ยก็กลับมามีสติอีกครั้ง "ไอ้คนหยิ่งยโส"

ทำเรื่องขนาดนี้แล้วจะยัง … หยิ่งยโสอีก

“ไปกันเถอะ ฉันอยากกลับแล้ว”

เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกเพียงว่าเธอเหนื่อยมากจึงหันหลังกลับและเข้าไปในรถ

"… "

เหยียนสือเซี่ยมองไปที่รถของเฉินเป่ยชวนที่แล่นออกไป แล้วมองดูสีหน้าที่ย่ำแย่ของเฉี่ยนเฉียน เธอทำเรื่องที่ผิดไปหรือเปล่านะ?

เมื่อเข้าไปในรถ เฉินเป่ยชวนก็ดึงเนกไทออกจากคออย่างหงุดหงิด เธอสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะวางยาเธอ!

ต่อให้เขาต้องการผู้หญิง เฉินเป่ยชวนจะทำสิ่งที่น่ารังเกียจเช่นนี้เลยงั้นเหรอ?

"เจ้านาย เมื่อครู่น่าจะให้ผมอธิบายนะครับ"

หลินผิงหันหน้าไปถาม เดิมทีทั้งสองคนก็เข้าใจผิดกันอยู่แล้ว ตอนนี้กลับเข้าใจผิดกันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“อธิบายสิบประโยคให้เธอฟังก็ไม่ดีเท่ากับประโยคเดียวกันของเฉินจิ้นถงหรอก”

ผู้หญิงคนนี้คำขอบคุณสักคำยังไม่ดี แถมยังมาสงสัยเขาอีก เขามองไปด้านนอกด้วยสายตาที่หงุดหงิดพลางกำหมัดแน่น ดี !

"หาคนมาแทนที่โครงการทั้งหมดที่เฉินจิ้นถงรับผิดชอบ"

"ครับ"

หลินผิงพยักหน้าและขับรถต่อไป เขาพยายามอย่างหนักที่จะอธิบายเรื่องราวทุกอย่าง โดยคิดว่าเขาสามารถสร้างโอกาสให้เจ้านายและคุณเฉียวคืนดีกันได้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าคำพูดไม่กี่คำของเฉินจิ้นถงจะทำให้ทุกอย่างพังลง

เหยียนสือเซี่ยไม่กล้าพูดอะไรตลอดทาง ถ้าเธอรู้ว่าทุกอย่างจะกลายเป็นแบบนี้เธอคงไม่พาเฉี่ยนเฉียนไปที่เฟิงฉิงเป็นแน่

"หม่ามี๊เป็นอะไร?"

เมื่อไปโรงเรียนอนุบาลเพื่อรับเฉียวจิ่งเหยียน เจ้าตัวเล็กก็ทำลายความเงียบในรถ

“แม่ทูนหัวดูเหมือนจะทำอะไรผิดไป แม่ก็เลยโกรธน่ะ”

"อย่าโกหกผมเลย แม่ทูนหัวไม่ทำแบบนั้นหรอก ต้องเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นแน่ๆ "

ปากของเจ้าตัวเล็กเม้มด้วยความไม่พอใจ ดวงตาเล็ก ๆ ของเขาคมขึ้น เฉินเป่ยชวนคนเลวต้องเป็นเขาแน่ที่ทำให้หม่ามี๊โกรธ

เมื่อฟังคำพูดของลูกชาย ใบหน้าของเฉียวชูเฉี่ยนก็ยิ่งแย่ลง แม้แต่จิ่งเหยียนก็สัมผัสได้ว่าเธอแคร์เฉินเป่ยชวนมาก จนกลายเป็นบาดแผลในใจลึกๆ

"หม่ามี๊ยังมีผมนะครับ"

เสียงของผู้ชายตัวเล็กดังขึ้นมาอีกครั้ง ช่างนุ่มนวลและเหมือนขนมที่สามารถทำให้คนอื่นมีความสุข เธอพยายามยิ้มให้เขา "หม่ามี๊ดีใจมากที่หนูนะ"

เพราะเขา…ตนเองถึงสามารถค้นพบความกล้าหาญในเวลาที่เจ็บปวดจนอยากจะหลีกหนี

เพราะเขา…ตนเองถึงสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งในเวลาที่อยากจะยอมแพ้

"หม่ามี๊ ผมจะพยายามโตเร็ว ๆ ผมจะปกป้องหม่ามี๊และไม่ยอมให้ใครมารังแก"

เฉียวจิ่งเหยียนกล่าวอย่างเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นเฉินเป่ยชวนหรือหวังเป่ยชวน ก็ไม่มีใครมารังแกหม่ามี๊ได้

“เจ้าเด็กโง่ หม่ามี๊ต้องปกป้องหนูสิ”

เธอสูดหายใจเข้า พลางโอบกอดเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน

เหยียนสือเซี่ยมองไปที่สองแม่ลูกกอดกันในกระจกมองหลัง รู้สึกโกรธและโทษตัวเอง เฉินเป่ยชวน…ทำลายความรู้สึกดีๆ ที่มีเพียงเล็กน้อยพังทลายลง ที่เกลียดที่สุดก็คือเขาทำให้เฉี่ยนเฉียนเสียใจอีกแล้ว

เฉินจิ้นถงได้รับการแจ้งเตือนในเช้าวันรุ่งขึ้น ใบหน้าที่อ่อนโยนของเขาดูอ่อนโยนน้อยลงเล็กน้อยและดวงตาที่อยู่เบื้องหลังแว่นตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้

"รองประธานเฉิน นี่เป็นประกาศจากท่านประธานเมื่อวานนี้ รีบส่งมอบโครงการในมือของคุณให้เร็วที่สุด"

ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลที่อยู่ข้างๆ เขารู้สึกลำบากใจ จู่ๆ เขาก็ได้รับคำแนะนำข้างต้นให้หยุดโครงการที่รองประธานเฉินถืออยู่ทั้งหมด แม้ว่าจะไม่ได้พูดห้วนๆ ว่าไล่ออก แต่ตราบเท่าที่เขามีสติสัมปชัญญะจะเข้าใจความหมายของมันได้

จะว่าไปแล้วก็แปลก เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของพี่น้องคู่นี้ดีมาก ทำจู่ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

"ให้เวลาผมหนึ่งสัปดาห์ ผมจะมอบโครงการทั้งหมดให้กับผู้จัดการจ้าว"

ความโกรธในใจของเขาต้องการเผาผลาญทุกสิ่งรอบตัวเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่เฉินจิ้นถง ยังคงพยายามระงับความโกรธ มีเพียงเหตุผลเดียวที่เฉินเป่ยชวนทำเช่นนี้และนั่นก็คือเขาและเฉียวชูเฉี่ยนกลับมากระด้างกระเดื่องกันอีกครั้ง

และนี่คือสิ่งที่เขาต้องการ

"รองประธานเฉินคิดแบบนี้ได้ก็ดีครับ เชิญคุณทำธุระต่อ" ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลยิ้มและจากไป

เฉินจิ้นถงปิดประตูห้องทำงาน จากนั้นการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป สีหน้าแววตาอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นอย่างไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป

เฉินเป่ยชวน ยิ่งแกโกรธมากเท่าไหร่ เฉียวชูเฉี่ยนก็จะใกล้ชิดกับฉันมากขึ้น

หลังจากที่เฉินจิ้นถงถูกถอดตำแหน่งออก จึงดึงดูดความสนใจอย่างรวดเร็ว มีคนมากมายที่รอดูการต่อสู้ภายในของตระกูลเฉิน และในที่สุดก็เริ่มโหมโรง

"พวกเธอคิดว่าคิดว่าเฉินจิ้นถงจะสามารถพลิกกลับมาชนะได้ไหม? "

"เฉินเป่ยชวนเป็นเทพเจ้าแห่งความศักดิ์สิทธิ์ แล้วจะยังมีที่ว่างให้เฉินจิ้นถงยืนหยัดอยู่ได้อีกเหรอ"

เฉียวชูเฉี่ยนไปที่โรงงานเพื่ออธิบายบางสิ่ง ทั้งชายและหญิงในห้องประชุมกำลังซุบซิบนินทา เธอทำได้แค่แสร้งทำเป็นว่าเธอไม่ได้ยินอะไรเลย แต่เธอไม่สามารถหลบหนีสายตาที่จ้องมายังเธอได้

“คุณเฉียว พวกเราทุกคนสนับสนุนประธานเฉินนะ”