เฉียวชูเฉี่ยนที่นอนเต็มอิ่มไปหนึ่งตื่นก็ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมามองแวบหนึ่ง หัวข้อข่าวหน้าหนึ่งก็คือข่าวเฉินจิ้นถงออกจากสถานกักขังผู้ต้องสงสัยแล้ว

“……”

คาดไม่ถึงว่าเฉินเป่ยชวนจะปล่อยเฉินจิ้นถงไปแบบนี้

“หม่ามี๊ออกมาทานข้าวเช้าได้แล้วครับ”

เสียงเฉียวจิ่งเหยียนดังมาจากนอกประตู เธอตอบ อืม ไปคำหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป

“หม่ามี๊ วันนี้พวกผมมีวิชาสเกตภาพนอกสถานที่ด้วยล่ะครับ”

ก้นเพิ่งแตะถึงเก้าอี้ เจ้าตัวน้อยก็พูดน้ำเสียงเคร่งขรึมออกมา รถที่เห็นตรงหน้าประตูเมื่อครั้งก่อนถ้าหากเป็นคนไม่ดี วิชาสเกตภาพนอกสถานที่ในวันนี้ก็ดูท่าจะไม่ปลอดภัยเสียแล้ว

“……”

เฉียวชูเฉี่ยนสีหน้าลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง เทอมนี้มีวิชาสเกตภาพนอกสถานที่อยู่แค่วิชาเดียว หากไม่เข้าร่วมก็น่าเสียดายแย่ แต่ความปลอดภัยของเฉียวจิ่งเหยียนก็เป็นปัญหาเช่นกัน

“ก็แค่วิชาสเกตภาพไม่ใช่เหรอ จะเข้าร่วมหรือไม่เข้าร่วมไม่เห็นสำคัญตรงไหน ก็แค่วาดรูปดอกไม้ใบหญ้าเท่านั้นเองนี่?”

เหยียนสือเซี่ยยกอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะไปด้วยพูดอย่างไม่อนาทรร้อนใจไปด้วย

“ปรมาจารย์ทุกคนในโลกนี้ก็เริ่มมาจากการวาดภาพดอกไม้ใบหญ้าทั้งนั้นล่ะ”

วิชาวาดภาพเป็นวิชาโปรดของเขามาโดยตลอด อีกทั้งเทอมนี้มีวิชาสเกตภาพนอกสถานที่แค่คาบเดียว เขาอยากเข้าร่วมจริงๆ

“เอาอย่างนี้แล้วกัน ถึงตอนนั้นหม่ามี๊ไปที่ที่พวกลูกสเกตภาพ อยู่เป็นเพื่อนลูกจากระยะไกลก็แล้วกัน”

เฉียวชูเฉี่ยนส่งสายตาสลับซับซ้อนมาให้ จากนั้นก็ยื่นแซนวิชที่ทำเสร็จแล้วส่งให้เจ้าตัวน้อย

“งั้นก็ตกลงตามนี้ครับ หม่ามี๊อย่าปล่อยให้ผมรอหม่ามี๊จนเก้อนะครับ”

ดวงตากลมโตวิบวับฉายแสงแห่งความสงสัยออกมา

“คุณครับ ไปเส้นทางไหนก็ติดทั้งนั้นล่ะครับ ยิ่งกว่านั้นตอนนี้พวกเรายังติดอยู่ในนี้ ถึงมีเส้นทางอื่นก็เบี่ยงออกไปไม่ได้อยู่ดีครับ”

คนขับรถก็มีสีหน้าร้อนใจไม่แพ้กัน ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเจอรถติดกันทั้งนั้น หากรถไม่ติดคงวิ่งงานได้หลายรอบแล้ว

เสียงแตรรถดังไปทั่วไม่ยอมหยุด เฉียวชูเฉี่ยนมองไปยังแถวที่ยาวเหยียดราวกับหางมังกร ความเร็วแบบนี้หนึ่งชั่วโมงก็ยังไปไม่ถึงสวนสาธารณะเลย

เธอรีบหยิบแบงก์หนึ่งร้อยหยวนใบหนึ่งออกจากกระเป๋าเงินแล้วยื่นส่งให้คนขับรถ “คุณคนขับคะ ฉันมีเรื่องด่วน นี่ค่ารถค่ะ” พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถไป

คนขับรถถือเงินแล้วบ่นอย่างหดหู่ใจว่า “นี่น่าจะติดอีกนานเลยนะครับ เงินจำนวนนี้ไม่พอหรอกครับ”

เธอไม่ได้มาสวนสาธารณะเจียซินหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าเส้นทางที่อยู่ในความทรงจำจะถูกต้องหรือไม่ และเพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ จึงเปิดระบบ GPS บนมือถือ

จิ่งเหยียน ครั้งนี้หม่ามี๊รถติดจริงๆ นะ แต่ก็ใกล้จะถึงแล้วลูก

ตั้งแต่เห็นรถคันสีดำนั่น เฉียวจิ่งเหยียนก็ไม่มีสมาธิในการวาดภาพอีกเลย หากตอนนี้ลูกผู้ชายผู้สง่าผ่าเผยปล่อยให้คุณครูเข้าปกป้องเพื่อให้ตัวเองหลบหนีไปก็ดูจะเป็นเรื่องไม่สมควร จึงแสร้งวาดรูปต่อไปอย่างใจเย็น

หม่ามี๊ตัวเหม็น หม่ามี๊ใจร้าย เมื่อไหร่จะมาเสียที

อีกด้านหนึ่งเฉินเป่ยชวนกำลังยืนอยู่ตรงทางเดินด้านหนึ่งของสวนสาธารณะ ระยะห่างกำลังดีที่จะทำให้เขาสามารถมองเห็นเจ้าตัวน้อยในทุกการเคลื่อนไหวได้

เมื่อเห็นเจ้าตัวน้อยเอาแต่ชำเลืองมองไปด้านหนึ่งอยู่ตลอดเวลา เขาก็มองตามไป จากนั้นดวงตาก็หรี่ลง

หลินผิงทำงานอย่างไรกัน ก่อนหน้านี้เขาได้กำชับเป็นพิเศษว่าอย่าให้ถูกจับได้ คนพวกนี้ก็ทำงานดีนัก ตอนนี้ใกล้ซะจนเกือบจะอยู่ในระยะสายตาอยู่แล้ว

เขารีบล้วงมือถือออกมา จากนั้นก็โทรหาหลินผิงทันที “บอกคนที่นายส่งไปคุ้มครองเฉียวจิ่งเหยียนให้ออกจากพื้นที่โดยด่วน”

เพื่อจะไปอยู่ข้างตัวลูกให้เร็วขึ้น เฉียวชูเฉี่ยนจึงเลือกเดินบนเส้นทางลัดพิเศษ โดยเดินตัดสวนสาธารณะเข้าไป

เมื่อสัมผัสเข้ากับแผ่นหลังที่คุ้นตานั่น เธอก็ตัวแข็งทื่อในทันที ฝีเท้าก็หยุดลง เฉินเป่ยชวนมาปรากฎตัวอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร แล้วยังมีคำพูดเมื่อกี้อีก แม้จะได้ยินไม่ครบประโยค แต่เธอไม่ทางฟังชื่อลูกชายตัวเองผิดไปแน่

ดวงตาเธอมองไปรอบๆ โดยสัญชาตญาณ แล้วก็พบรถที่คุ้นตานั่นจริงๆ

เธอมองไกลๆ ไปก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับรถกำลังรับโทรศัพท์อยู่ จากนั้นก็ขับรถออกไปโดยเร็ว

ด้วยเวลาก่อนหลังที่ประจวบเหมาะกันพอดี

คนที่อยู่เบื้องหลังรถคันนั้นเป็นเขาจริงๆ ด้วย