ความมั่นใจของเธอทำให้เฉียวชูเฉี่ยนเหลือบมองด้วยความสงสัย แต่เพราะมีเรื่องของเฉินเป่ยชวนกวนใจอยู่เธอจึงไม่มีกะจิตกะใจไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง

ตามจริงเวลานี้ควรเป็นเวลานอนแล้ว แต่เฉียวชูเฉี่ยนกลับไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด เธอฟุบหน้าอยู่บนเตียงนิ่งๆ ไม่ขยับเขยื้อนราวกับผู้ป่วยที่ไร้เรี่ยวแรง

ประโยคที่เฉินเป่ยชวนบอกว่าเขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นมีพลังทำลายล้างสูงมากจนทำให้แนวป้องกันที่เธอสร้างขึ้นมาภายในใจพังทลายจนเกิดเป็นช่องว่าง เธอทำได้เพียงคอยเฝ้าระวัง ไปต่อก็ไม่ได้ถอยหนีก็ไม่ได้

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับเหยียนสือเซี่ยที่เดินเข้ามาพร้อมกับนมอุ่นๆ หนึ่งแก้ว “เธออยากจะเล่าให้ฉันฟังไหมว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น”

“สือเซี่ย ถ้าถังอี้ทำให้เธอเจ็บปวด เธอให้โอกาสเขาแล้วแต่เขาก็ยังทำให้เธอเจ็บอีก เธอจะยังให้โอกาสเขาเป็นครั้งที่สองไหม”

“ฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นเพราะเฉินเป่ยชวน!” นัยน์ตาของเหยียนสือเซี่ยเหมือนมีเปลวไฟเล็กๆ ปะทุขึ้น คนที่จะทำให้เธอลืมไปรับลูกชายได้ นอกจากผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีใครแล้ว

แต่แล้วแววตาของเธอก็กลับสับสน เธอควรบอกเรื่องที่เฉินเป่ยชวนช่วยจิ่งเหยียนให้เฉี่ยนเฉียนรู้ดีหรือเปล่า?

“เฉี่ยนเฉียน คนเรามีวิธีแสดงความรู้สึกที่แตกต่างกัน บางคนเย็นชาและเย่อหยิ่ง ทั้งที่ในใจแคร์มากแต่กลับแสดงออกมาว่าไม่แคร์ ส่วนบางคนดูเผินๆ ก็เหมือนจะดี แต่กลับซ่อนมีดเอาไว้แล้วคอยจ้องจะแทงข้างหลัง”

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเป่ยชวนคงจะเกิดเรื่องขึ้นกับจิ่งเหยียนเข้าจริงๆ เมื่อนึกถึงจุดนี้แล้วเธอจึงทำเป็นหูทวนลมไม่ได้อีกต่อไป

“ถังอี้บอกอะไรเธอใช่ไหม”

เฉียวชูเฉี่ยนยิ่งสงสัยมากขึ้นหลังจากฟังเธอพูดจนจบ สือเซี่ยไม่ชอบหน้าเฉินเป่ยชวนมาตลอด แต่พักหลังมานี้ทุกครั้งที่พูดถึงเขาดูเหมือนว่าเธอจะเข้าข้างเขามากกว่าปกติ ซึ่งมันดูไม่ใช่เธอเลย

“ช่างแม่ง ฉันจะไม่ทนเก็บมันไว้อีกต่อไปแล้ว ความจริงคนที่ช่วยจิ่งเหยียนไม่ใช่หลินผิง แต่เป็นเฉินเป่ยชวน”

เหยียนสือเซี่ยเกาหัวแกรกๆ พร้อมกับบอกสิ่งที่เธออยากจะบอกมาตลอดออกไปโดยไม่สนอะไรอีกแล้ว เธอรู้สึกแย่จริงๆ ที่มีความลับแต่ว่าพูดออกไปไม่ได้

“เธอว่าอะไรนะ”

วันนี้คงเป็นวันที่ถูกทำให้ตกใจได้ง่ายๆ เริ่มตั้งแต่เรื่องที่เฉินเป่ยชวนบอกเธอว่าเมื่อสิบปีก่อนเธอไม่ใช่คนเดียวที่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ แล้วสือเซี่ยยังมาบอกอีกว่าผู้มีพระคุณของเธอกับจิ่งเหยียนไม่ใช่หลินผิงแต่เป็นเฉินเป่ยชวน

“ขอโทษที่ฉันลังเลที่จะบอกเรื่องนี้กับเธอมาตลอด ฉันกลัวว่าหลังจากที่รู้เรื่องนี้เธอจะเจ็บปวดมากขึ้นเพราะความรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณ”