วิวทิวทัศน์รอบๆ ถอยหลังไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าสิบปีมานี้พวกเขากำลังถอยหลังกลับไปอย่างไม่หยุดพัก แล้วขอบตาของเฉียวชูเฉี่ยนก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

รถเลี้ยวขวาผ่านสี่แยก เมื่อมองไปยังสถานที่ซึ่งกำลังตรงเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อย ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน

“ลงมาสิ” เฉินเป่ยชวนจอดรถไว้ข้างทางและเปิดประตูรอให้เธอลงจากรถ ทว่าเธอกลับนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น

“มาที่นี่ทำไม” งานเลี้ยงเลิกลาไปหลายวันแล้ว เป็นไปได้หรือที่เขาคิดจะจัดงานเลี้ยงอีกครั้ง

“เพราะผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการให้เรียบร้อยอยู่นะสิ”

เฉียวชูเฉี่ยนถูกลากเข้าไปโดยไม่มีโอกาสโต้แย้ง เธอมองสถานที่ที่คุ้นเคยซึ่งเป็นสถานที่จัดเลี้ยงในวันนั้น ทั้งยังเป็นที่ที่เธอกับเขาพบกันเป็นครั้งแรก หัวใจของเธอเต้นแรง ผู้ชายคนนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่

“คุณยังจำงานเลี้ยงเมื่อสิบปีก่อนได้ไหม”

เสียงของเฉินเป่ยชวนดังขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงคราวนี้แตกต่างจากน้ำเสียงเฉยเมยในยามปกติราวกับแฝงไปด้วยความรักใคร่และความอาวรณ์

ในงานเลี้ยงเมื่อสิบปีที่แล้วเขามองเห็นเธอซึ่งไม่เต็มใจจะเข้าร่วมงานเลี้ยงยืนอยู่ที่มุมหนึ่งซึ่งลับตาคน เธอสวยแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่พยายามแต่งตัวให้สูงส่งและดูดี เธอสวมชุดเดรสสีขาวที่สง่าและสุภาพ ผมยาวรวบเป็นหางม้าไว้แบบง่ายๆ ทว่าแค่ดวงตาที่ชาญฉลาดนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะดึงดูดสายตาของเขาไว้ได้

ดังนั้นในอีกเจ็ดปีต่อมา ทุกครั้งที่เขาโกรธจนอยากจะลืมทุกสิ่ง แต่ในสมองก็กลับอดนึกถึงเธอในวันนั้นขึ้นมาไม่ได้

บริสุทธิ์งดงาม มีความเชื่อมั่นและความภาคภูมิใจในตัวเอง แววตามีประกายของความสับสน ทว่าเธอก็พยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้อย่างเต็มที่

“เรื่องมันผ่านมาตั้งนานขนาดนั้น ใครจะไปจำได้”

เวลาสิบปีนั้นผ่านไปแล้วมากกว่าสามพันหกร้อยห้าสิบวัน เธอควรจะลืมไปแล้วเพราะความทรงจำของมนุษย์นั้นมีจำกัด การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตลอดเวลาจะทำให้ลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ทว่าในความเป็นจริงเธอกลับยังจำรายละเอียดต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อนได้ทั้งหมด

“คุณลืมไปแล้ว?”

เฉินเป่ยชวนขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการ ผู้หญิงคนนี้ลืมเรื่องที่เขายังจำอยู่มิรู้ลืมไปแล้วจริงๆ นะหรือ?

คำโต้แย้งที่อยู่ๆ ก็โพล่งออกมาทำให้ที่รอยยิ้มผุดขึ้นมาในดวงตาของเขา ทันใดนั้นเธอก็รู้ตัวทันทีว่าถูกหลอกเสียแล้ว เขาจงใจกุเรื่องเท็จขึ้นมาเพื่อทำให้เธอติดกับโดยไม่รู้ตัว

“ดูเหมือนคุณจะยังจำงานเลี้ยงเมื่อสิบปีที่แล้วได้สินะ ครั้งต่อไปถ้าไม่ยอมพูดความจริงอีกละก็ ผมจะจูบคุณจนกว่าคุณจะยอมพูด”

สีหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจหลังจากแผนการประสบความสำเร็จ เรื่องที่เขาจำได้ เธอก็ต้องจำได้เหมือนกัน

“งี่เง่า”

หลังจากถูกจับได้เฉียวชูเฉี่ยนก็หันหน้าหนีไม่ยอมมองเขา บรรยากาศเงียบลง ไม่มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คน ไม่มีคำสรรเสริญเยินยอด้วยความเกรงอกเกรงใจ และไม่มีเสียงแก้วไวน์กระทบกัน

มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาสองคนเท่านั้น

เฉินเป่ยชวนสูดลมหายใจเข้า สีหน้าของเขามีแววเก้อเขินเล็กน้อย ทว่าก็ยังคงพูดในสิ่งที่คิดว่าจะเก็บซ่อนไว้ตลอดชีวิตออกมา “เมื่อสิบปีก่อน ผมมองเห็นคุณแวบหนึ่ง”

“…”

เฉียวชูเฉี่ยนที่หันหลังให้เขาใจเต้นตึกตัก มันหมายความว่ายังไง? การที่เขาเห็นเธอแวบหนึ่งมันหมายความว่ายังไง? มือใหญ่วางลงบนไหล่ของเธอก่อนจะบังคับให้เธอหันกลับไปหา

“เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อในรักแรกพบ แต่แล้วผมก็เชื่อ”

“…”

เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นมาในหัวของเฉียวชูเฉี่ยน สมองของเธอว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะฟื้นคืนกลับสู่สภาวะที่เหมาะสมอีกครั้ง เขาเป็นไบโพลาร์อีกแล้วหรือ? จะแสดงละครตบตาใคร?

“ที่นี่ก็มีเครื่องดักฟังด้วยเหรอ”

เธอลดเสียงลงถามด้วยเสียงกระซิบ ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้เธอก็หาเหตุผลมาทำให้ตัวเองเชื่อในสิ่งที่ตนเองเพิ่งได้ยินไม่ได้จริงๆ เขาคือเฉินเป่ยชวน ชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาและเย่อหยิ่งในซั่นเป่ย

“…”

สีหน้าของเฉินเป่ยชวนเปลี่ยนจากความเก้อเขินไปเป็นขมึงทึงเมื่อได้ยินคำพูดที่ออกจากปากของเธอ ตลอดชีวิตนี้เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน นึกไม่ถึงว่าเธอจะคิดว่าเขายังคงแสดงละครอยู่

“คุณคิดว่าตอนนี้ผมดูเหมือนคนที่กำลังแสดงละครตบตาใครอยู่งั้นรึ?”

น้ำเสียงที่กดต่ำอย่างอารมณ์เสียดังลอดไรฟันออกมา เขาละอยากจะบีบคอผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี่จริงๆ