“วางใจได้ครับบอส”

“ตอนนี้เฉินจิ้นถงเป็นยังไงบ้าง”

“สองสามวันมานี้เขาทำงานที่บอสมอบหมายไว้ให้ทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้งานเสร็จ คิดว่าคงจะกลับมาในอีกไม่กี่วันครับ”

เฉินเป่ยชวนคาดไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้ ริมฝีปากของเขาฉาบไปด้วยรอยยิ้มของผู้ที่ไม่เคยแพ้ เขาจะทำให้เฉินจิ้นถงรู้ว่าเขาไม่ควรทะเยอทะยานอยากจะครอบครองทั้งเฟิงฉิงและเฉียวชูเฉี่ยน

หลังจากเซ็นสัญญาไปแล้วก็เหมือนกับหมูที่อยู่ในอวย เฉินเป่ยชวนไม่คิดจะสร้างความยุ่งยากให้กับตัวเอง จึงใช้ชีวิตช่วงสองสามวันมานี้อย่างสุขสงบเป็นพิเศษ

“ถ้าได้ใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ก็คงดี”

หลังจากเฉียวชูเฉี่ยนยืดเส้นยืดสายเสร็จเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นหมายเลขที่โทรมาบนหน้าจอ อารมณ์ที่กำลังดีๆ อยู่ก็ขุ่นมัวทันที

เธอกดรับโทรศัพท์อย่างเสียไม่ได้ แล้วเสียงของเฉินเป่ยชวนก็ดังออกมา “มาที่เฟิงฉิงหน่อย”

“ตอนนี้?”

ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว มีเรื่องอะไรทำไมถึงรอคุยพรุ่งนี้ไม่ได้

“ใช่ ผมให้เวลาคุณสิบนาที ไม่อย่างนั้นผมจะฉีกสัญญาทิ้ง”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด พวกเธอไม่ใช่ฝ่ายเสียหายจากการยกเลิกสัญญาเสียหน่อย

แต่ดูเหมือนผลกำไรที่จะได้จากสัญญานี้จะมีมูลค่ามากกว่าการฉีกสัญญาหลายเท่า

เมื่อนึกถึงผลกำไรจำนวนมากเธอจึงทนกัดฟันเดินลงไปเรียกแท็กซี่ที่ชั้นล่างเพื่อไปยังเฟิงฉิงทันที

“คุณเฉียว ท่านประธานบอกว่าถ้าคุณมาถึงแล้วให้ขึ้นไปข้างบนได้เลยค่ะ”

คงเป็นเพราะครั้งก่อนเธอนอนหลับอยู่ในห้องพักของเฉินเป่ยชวนตลอดทั้งบ่าย พนักงานของเฟิงฉิงจึงมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ก่อนหน้านี้เคยเรียกเธอว่าเลขาเฉียว แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาเรียกว่าคุณเฉียวเสียแล้ว

ความเป็นไปได้นี้แว๊บขึ้นมาในหัว ทำไมเขาต้องแสดงละครต่อหน้าเฉินจิ้นถงด้วยล่ะ

“ดูเหมือนวันนี้จะไม่ใช่เวลาที่เหมาะที่ผมจะมารายงานผลการทำงานนะครับ เอาไว้ผมค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ดีกว่า”

เฉินจิ้นถงกระตุกยิ้มมุมปากและพยายามควบคุมลมหายใจเพื่อระงับความโกรธเอาไว้ ผลของการทุ่มเทอยากหนักมาเป็นเวลาเนิ่นนานของเขาได้หายไปหมดแล้ว

“เอางั้นก็ได้ เธอมาอยู่ที่นี่แบบนี้ฉันคงฟังอะไรไม่รู้เรื่อง”

เฉินเป่ยชวนผุดลุกออกจากที่นั่งและเดินตามไปนั่งลงตรงโซฟา และยิ่งเกินคาดไปอีกเมื่อเขาเหยียดแขนอันแข็งแรงมาดึงเฉียวชูเฉี่ยนซึ่งกำลังเฝ้าดูเขาที่กำลังเป็นไบโพลาร์อย่างเงียบๆ ขึ้นไปนั่งบนตัก

การกระทำอันสองแง่สองง่ามของเขาทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำและอายอย่างบอกไม่ถูก

ดูเหมือนเฉินจิ้นถงจะระงับความโกรธไว้ไม่ได้อีกต่อไป ดวงตาที่หรี่ลงของเขาเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูเป็นปกติ “งั้นผมกลับก่อนนะ”

หลังจากสาวเท้ายาวๆ ออกมาจากห้องทำงาน ความเย็นชาในแววตาของเฉินจิ้นถงก็ปรากฏขึ้นมาให้เห็น เมื่อนึกถึงเสียงที่ได้ยินผ่านเครื่องดักฟังวันนั้น ในใจของเขาก็เหมือนถูกแผดเผาไปด้วยความโกรธ

ไม่ เขาไม่มีทางยอมรับความพ่ายเด็ดขาด!

ทันทีที่ประตูห้องทำงานปิดลงเฉินเป่ยชวนก็กดสวิตช์เล็กๆ ที่อยู่ในมือ เฉียวชูเฉี่ยนตระหนักขึ้นมาได้จึงรีบลงจากตักของเขาอย่างรวดเร็ว “ท่านประธานเฉิน ต่อไปนี้ถ้าจะเล่นปาหี่อะไรอีกรบกวนคุณอย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยว!”

เฉินจิ้นถงจะเป็นพิษเป็นภัยอะไรต่อเขาได้? ช่วงนี้เธอกับเฉินจิ้นถงติดต่อกันค่อนข้างบ่อย เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะมาต่อสู้เพื่อแย่งชิงสมบัติโดยไม่สนใจอะไร จะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะเข้ามาติดตั้งอุปกรณ์อะไรไว้ภายในห้องนี้

“งั้นทำไมคุณถึงไม่เปิดโปงผมตั้งแต่เมื่อกี้เลยล่ะ”

แม้ว่าจะลุกออกจากตักไปแล้ว แต่มือของเฉินเป่ยชวนยังคว้าแขนของเธอไว้ได้ ออกแรงดึงแค่เพียงครั้งเดียวเธอก็กลับลงมานั่งบนตักของเขาอีกครั้ง

“ถ้าคุณจะแฉผมคุณก็ทำได้ง่ายๆ ทำไมถึงยังยอมแสดงละครไปกับผมล่ะ”

“…”

พอถูกถามแบบนี้เธอก็ตอบไม่ได้ เมื่อครู่นี้เธอจะเปิดโปงเฉินเป่ยชวนก็ได้เพราะครั้งนี้เขาไม่ได้ปิดปากเธอไว้ แต่เธอกลับให้ร่วมมือในการแสดงของเขาโดยไม่ปริปากใดๆ

“คุณคิดว่าเฉินจิ้นถงเป็นคนแบบไหน”

เมื่อเห็นว่าเธอตอบไม่ได้เขาก็ไม่บังคับให้เธอตอบ แต่กลับถามถึงเฉินจิ้นถงแทน

“สุภาพ อ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษ”

เฉียวชูเฉี่ยนบอกความประทับใจที่ตนเองมีต่อเฉินจิ้นถงได้อย่างง่ายดาย ซึ่งยังไงเขาก็ดีกว่าผู้ชายโรคจิตคนนี้มาก

“คุณตาไม่ดีจริงๆ ด้วย”