ต้องมีคนคอยดูแลคุณย่าอยู่ที่นี่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเว่ยชูหรงไม่เหมาะจะรับหน้าที่นี้ ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวจิ่งเหยียนจะเป็นห่วง คืนนี้เธอก็อยากจะอยู่เฝ้าคุณย่าเอง

“ผู้หญิงตัวคนเดียวไม่ค่อยจะระวังเนื้อระวังตัว ดึกขนาดนี้กลับแท็กซี่ตัวคนเดียวไม่รู้หรือว่าอาจจะพบเจออันตรายอะไรบ้าง”

เขาขมวดคิ้วและมีสีหน้าไม่สบายใจเมื่อถูกปฏิเสธ

เฉียวชูเฉี่ยนอดเถียงในใจไม่ได้ เจอมิจฉาชีพตอนขึ้นแท็กซี่ก็ยังอันตรายน้อยกว่าให้เฉินเป่ยชวนไปส่ง คิดว่าเธอโง่หรือ!

“ผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณ”

เขาเอ่ยเป็นเชิงบังคับทำให้เธอไม่มีโอกาสปฏิเสธ เธอเอ่ยลาคุณย่าอีกสองสามคำแล้วจึงออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

หลังจากคนขับรถเดินตามเฉียวชูเฉี่ยนออกไปแล้ว เฉินเป่ยชวนก็เหลือบไปมองเว่ยชูหรงซึ่งมองมาอย่างปราศจากความกังวลใดๆ ด้วยแววตาที่เย็นชา “คุณเองก็ไปได้แล้ว”

“ไป? ฉันจะไปยังไง”

เว่ยชูหรงถามกลับทันควัน คนขับรถก็ไปส่งเฉียวชูเฉี่ยนแล้ว แล้วเธอจะกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่าได้อย่างไร

“แท็กซี่”

คำตอบสั้นๆ ที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้า เธอเองก็กลัวว่าจะเจอพวกมิจฉาชีพเหมือนกัน

“หรือไม่คุณก็อยู่ดูแลคุณย่ากับผมที่นี่”

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังจำเป็นต้องนอนเพื่อดูแลผิวพรรณด้วย

“งั้นก็กลับแท็กซี่”

สายตาที่มองมาอย่างน่ากลัวทำให้เธอตกใจ เธอเลิกสนเรื่องอันตรายหรือไม่อันตรายแล้วรีบลุกออกไปจากที่นั่นทันที

“ยายหนูไปงานเลี้ยงด้วยหรือ”

เมื่อในห้องไม่มีคนอื่นอยู่แล้วท่านผู้หญิงจึงถามขึ้นมาอย่างใจร้อน ไม่อย่างนั้นยายหนูจะบังเอิญมาปรากฏตัวพร้อมกับเฉินเป่ยชวนได้อย่างไร

“อื้ม”

……

เว่ยชูหรงนั่งแท็กซี่กลับไปยังคฤหาสน์หลังเก่าด้วยความโกรธจัด คิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กเฉินเป่ยชวนนั่นจะกล้าพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนั้น

เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าถือดังขึ้น เว่ยชูหรงเหลือบมองที่หน้าจอแสดงผลก่อนจะรีบเดินขึ้นไปที่ชั้นบนทันที

“ฮัลโหล จิ้นถง”

“เรื่องที่ผมฝากให้แม่จัดการเป็นยังไงบ้างครับ”

น้ำเสียงของเฉินจิ้นถงที่ดังมาจากทางปลายสายฟังดูอ่อนโยนมาก เฉินเป่ยชวนเลื่อนจัดงานเลี้ยงให้เร็วขึ้นก็เพื่อเฉียวชูเฉี่ยน และเขาไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาทั้งคู่มีโอกาสสะสางความเข้าใจผิดที่สั่งสมมาเนิ่นนานอย่างแน่นอน

“ไม่ต้องห่วงจ้ะ เรื่องแค่นี้แม่จัดการได้อยู่แล้ว”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเว่ยชูหรง จิ้นถงขอให้เธอหาวิธีเรียกเฉินเป่ยชวนออกมาจากงานเลี้ยง เรื่องง่ายแค่นี้เธอจะทำไม่สำเร็จได้อย่างไร

“ตอนนี้เฉินเป่ยชวนอยู่ไหนครับ”

“เฝ้ายายแก่หนังเหนียวอยู่โรงพยาบาล”

เธอเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ แต่ทันใดนั้นน้ำเสียงที่อ่อนโยนทางปลายสายก็เปลี่ยนไปทันที “แม่พูดอะไรน่ะ ผมขอให้แม่เอาเฉินเป่ยชวนออกไปจากงานเลี้ยง ทำไมแม่ถึงต้องทำให้คุณย่าเข้าโรงพยาบาล”

น้ำเสียงที่กดต่ำลงอย่างกะทันหันทำให้รอยยิ้มของเธอชะงัก “ขอแค่ยายแก่หนังเหนียวเป็นอะไรขึ้นมา เฉินเป่ยชวนต้องยอมออกมาง่ายๆ แน่นอน”

เธอคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้

“คุณย่าอาการเป็นยังไง”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ สีหน้าของเฉินจิ้นถงเต็มไปด้วยความโมโหร้าย เขาบังคับตัวเองไม่ให้แผดเสียงออกมาด้วยความโกรธ เขาบอกให้เธอหาทางทำให้เฉินเป่ยชวนออกมา ไม่ได้บอกให้เธอลงมือกับท่านผู้หญิง

“แม่ก็แค่สับเปลี่ยนยาลดความดัน ไม่ถึงกับตายหรอกน่ะ”

เมื่อได้ยินคำแก้ตัวของเว่ยชูหรง มือใหญ่ของเขาก็ขยี้ผมที่ปรกหน้าผากของตนเองอย่างหงุดหงิด โง่จริงๆ นึกไม่ถึงว่าเธอจะใช้วิธีโง่ๆ แบบนี้

“เปลี่ยนยาไปเยอะแค่ไหน”

“เปลี่ยนทั้งขวดนั่นละ…”

เว่ยชูหรงพอจะรู้ตัวเหมือนกันว่าสิ่งที่เธอทำลงไปนั้นทำให้เฉินจิ้นถงโกรธ จึงอดไม่ได้ที่จะลดเสียงลง

“รีบเปลี่ยนยากลับเดี๋ยวนี้ ถ้าเฉินเป่ยชวนเจอหลักฐานผมคงช่วยอะไรแม่ไม่ได้”