เมื่อมองดูตัวเองในกระจก เธอถอนหายใจอย่างแรง บอกกับตนเองว่าต้องเตรียมใจไปให้ดี

“หม่ามี๊ วันนี้จจะไปทำอะไรเหรอครับ ถึงแต่งตัวแบบนี้”

เฉียวจิ่งเหยียนมองไปที่แม่ที่ลงมาชั้นล่าง คิดว่าเขาเข้าใจผิด ถึงแม่หม่ามี๊ของเขาจัดว่าเป็นคนสวย แต่ช่วงเวลาปกติเธอไม่เคยสวมชุดราตรีที่สวยงามเช่นนี้

“เจ้าเด็กน้อย ที่แม่ของเธอใส่ชุดแบบนี้ก็เพราะจะแสดงในมนุษย์บนโลกรู้ว่าอะไรที่เรียกว่านางฟ้ายังไงล่ะ”

เหยียนสือเซี่ยอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก

“งานเลี้ยงสังสรรค์ของบริษัทเฟิงฉิง เธอกับถังอี้ไม่ไปร่วมงานเหรอ?”

ความสัมพันธ์ระหว่างถังอี้และเฉินเป่ยชวนดีมาก เขาขาดหายไปได้อย่างไรในโอกาสนี้

“เธอมันผู้หญิงใจแคบ นิดหน่อยก็ยอมไม่ได้เลยนะ” ไม่ใช่เพราะวันนั้นพูดถึงเฉินเป่ยชวนต่อหน้าเธอหรอกเหรอ ภายในพริบตาก็ชำระแค้นเสียแล้ว

“ฉันใจแคบยังไง แค่คิดว่าถ้ามีเธออยู่เป็นเพื่อนในงานเลี้ยงน่าเบื่อนั้นฉันก็คงจะดีใจมาก”

ดวงตาของเฉียวชูเฉี่ยนหรี่เล็กลง ถ้าคนเหล่านั้นชอบที่ใส่หน้ากากเข้าหากันและพูดคุยเรื่องฟ้าดิน เธอกับสือเซี่ยก็จะนั่งจิบไวน์อย่างเงียบๆ

ยังไงซะขอแค่เธอไป บริษัททางนั้นก็ไม่ว่าอะไรแล้ว

ไม่รู้ว่าสถานที่จัดงานเลี้ยงสังสรรค์เป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นความตั้งใจของเฉินเป่ยชวน ซึ่งจัดขึ้นที่สถานที่จัดงานเลี้ยงสังสรรค์เมื่อสิบปีก่อน

ริมฝีปากแดงอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น ถ้าเวลาย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน เธอจะยังคงตกหลุมรัก เฉินเป่ยชวนตั้งแต่แรกเห็นหรือไม่?

เธอยกกระโปรงเดินเข้าไปคนเดียว สถานที่นัดพบที่มีชีวิตชีวาแต่เดิมก็เงียบลงเพราการปรากฏตัวของเธอ ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เธอ

เธอจำผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่ได้ ฉู่ฉิงลูกสาวของเดเลนจิวเวอร์รี่ ซึ่งเมื่อก่อนเฉียวกรุ๊ปเคยร่วมงานกับงเดเลนจิวเวอร์รี่ ฉู่ฉิงอายุไล่เลี่ยกับเธอ แต่ชอบเปรียบเทียบตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า เครื่องสำอาง รองเท้า ไม่มีสิ่งใดที่ไม่เปรียบเทียบ

“ฉิงเอ๋อร์ คืนนี้เธออย่าพูดเรื่องผีขู่พวกเราล่ะ”

ผู้หญิงที่คุยกันอยู่ข้างๆ กันก็พูดด้วยรอยยิ้มทันที แต่แววตาของพวกเธอกำลังรอดูการแสดงสนุกๆ อย่างเห็นได้ชัด

“ผีมีอะไรน่ากลัว คนต่างหากที่น่ากลัว ไม่งั้นหลินเฟยเอ๋อร์อยู่ดีๆ จะตายไปเหรอ ฉันคิดว่าอาจจะมีผู้หญิงบางคนตัดใจไม่ได้ ก็เลย …..”

คำพูดของฉู่ฉิงหยุดกะทันหันและแสดงรอยยิ้มที่ทุกคนเข้าใจต่อเพื่อนของเธอ เฉียวชูเฉี่ยนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ และเธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมใครบางคนถึงตรึงการตายของหลินเฟยเอ๋อร์ไว้บนศีรษะของเธอ

เธอดูเหมือนฆาตกรหรือเปล่า?

เธอถูกบังคับให้เข้าร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ของวันนี้ มันจะดีที่สุดถ้าเธอสุภาพและสงบเสงี่ยม

“คุณฉู่จะต้องใช้ความพยายามเยอะหน่อยนะเพื่อจะได้เป็นคุณนายเฉิน ดีแต่ปากมันจะไม่ชนะเอานะ”

เฉียวชูเฉี่ยนตอบด้วยรอยยิ้มเบาๆ พลางมองผู้หญิงคนอื่น ๆ ในด้วยสายตาเย็นชาทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่มีเสน่ห์สง่างามและมีเกียรติ เธอรู้ดีว่าเธอวางแผนจะทำอะไรในใจของเธอ

“เฉียวชูเฉี่ยน เธอหมายความว่ายังไง มาลอยหน้าตาต่อหน้าฉันแบบนี้ เธอเคยเป็นคุณนายเฉินมาก่อนหรือไง ต่อให้เคยเป็นมาก่อน ก็โดนเขี่ยทิ้งอยู่ดี ”

ฉู่ฉิงเหลือบมองคนรอบข้างที่อยากจะหัวเราะแต่ก็กลั้นขำไม่ได้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย เมื่อสองปีก่อนเธอคบกับผู้ชายเฮงซวยคนหนึ่ง เมื่อดื่มเหล้าเมากลับระเบิดออกต่อหน้าผู้คนมากมาย จนกลายเป็นมลทินในชีวิตของเธอ

“อย่างน้อยฉันก็เคยอยู่ในตระกูลเฉิน”

เฉียวชูเฉี่ยนระบายความโกรธในช่วงสองสามวันที่ผ่านมากับเธอ ตัวเองนั้นไม่ต้องการตำแหน่งของคุณนายเฉินอีกต่อไป

“เธอ! ”

ฉู่ฉิงโกรธเป็นอย่างมาก ไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะใดๆ พลางคว้าแก้ไวน์แดงที่วางอยู่บนโต๊ะสาดไปที่หน้าของเฉียวชูเฉี่ยนอย่างแรง

แย่แล้ว!