เมื่อถูกโมโหกลับคืนมา มุมปากของเฉินเป่ยชวนจึงเกร็งขึ้น ไม่ว่าเขาจะเป็นอดีตสามีหรือไม่ ตราบใดที่เป็นเรื่องของเฉียวชูเฉี่ยนเขาก็มีสิทธิ์ เนื่องจากเธอเป็นผู้หญิงของเขา เป็นแม่ของลูกเขา !

ขอเพียงเขาต้องการ ทั้งชาตินี้เธออย่าได้คิดเข้าสู่อ้อมกอดของชายคนที่สองอีกเลย

เครื่องบินลำหนึ่งของซั่นเป่ยทยานขึ้นฟ้า ส่วนสนามบินที่อยู่ใกล้จากสถานที่ถ่ายทำที่สุด ซึ่งเป็นเครื่องบินที่เฉียวชูเฉี่ยนโดยสารอยู่ได้ลงสู่พื้นดินอย่างราบรื่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พี่โอเคไหมครับ ?” เฉินจิ้นถงลากกระเป๋าเดินทางแทนเธอ พร้อมมองใบหน้าอันซีดเซียวเล็กน้องของเธอด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวก็ดีแล้ว ฉันนั่งเครื่องบินทุกครั้งก็จะเมาเครื่องบินทุกครั้ง”

ภายในกระเพาะอาหารมีน้ำเปรี้ยว ๆ ดันขึ้นมาเป็นระยะ ๆ ถ้าหากไม่เป็นเพราะมั่นใจว่าตนเองไม่มีทางที่จะตั้งครรภ์ เธอคงคิดว่านี่คือสัญญาณของการมีลูกคนที่สอง

“ทำไมพี่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้ครับ ถ้ารู้ว่าพี่เมาเครื่องบิน ผมคงให้เลขาจองตั๋วรถไฟแล้ว”

ภายในใจของเฉินจิ้นถงมีความหงุดหงิดเล็กน้อย เหตุใดเขาจึงไม่ทราบว่าเธอเมาเครื่องบิน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”

สิ้นเสียงจึงได้สาวเท้ายาว ๆ จากนั้นก็อ้าปาก นำสิ่งที่กระอักกระอวนอยู่ในกระเพาะอ้วกออกมาให้หมดเร็ว ๆ เวลาต่อมาก็รู้สึกสบายขึ้นชั่วพริบตา

เธอใช้น้ำเปล่าบ้วนปาก บนใบหน้าของเธอค่อย ๆ มีสีสันที่ควรมีขึ้นมาทีละน้อยแล้ว หลังจากที่มั่นใจว่าตนเองดูโอเคแล้วจึงเดินออกจากห้องน้ำมา

“เดี๋ยวฉันลากกระเป๋าเดินทางเองดีกว่า”

เฉินจิ้นถงหลบมือที่เธอยื่นเข้ามา พร้อมนำกระเป๋าเดินทางลากเข้ามาอยู่ในมือ “ไม่สบายก็อย่าอวดเก่งเลยครับ อย่างน้อยผมก็เป็นผู้ชายของพวกนี้ยกให้เป็นหน้าที่ผมก็แล้วกัน”

เฉียวชูเฉี่ยนยิ้มขึ้นเป็นการขอบคุณ จากนั้นทั้งสองคนก็เดินตามกันออกจากสนามบินไป ผู้ที่รับผิดชอบมารับที่สนามบินมาถึงตั้งนานแล้ว พวกเขาเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างทาง เธอลดหน้าต่างลงมา ความไม่สบายสุดท้ายที่กระเพาะอาหารทิ้งไว้ก็ได้ออกไปแล้ว

ทั้งที่พวกเขาน่าจะถึงโรงแรมตอนเวลาบ่ายหนึ่งบ่ายสองแล้ว ครั้นตอนนี้อย่างน้อยคงห้าโมงโดยประมาณได้

“เห็นพี่นอนหลับปุ๋ย ก็เลยไม่กล้าปลุกพี่น่ะ อีกอย่างแค่ครึ่งวันไม่เห็นเป็นอะไรเลย ผมจะได้มองพระอาทิตย์ตกเงียบ ๆ พอดี”

เฉินจิ้นถงยิ้มอย่างอบอุ่นราวกับสามารถทำให้น้ำแข็งละลายได้อย่างไรอย่างนั้น จากนั้นก็ลดกระจกหน้าต่างลง แสดงพระอาทิตย์ตกพร่างพราวสวยงามที่เส้นขอบฟ้าทำให้สดชื่นขึ้นมายิ่งขึ้น

“เป็นพระอาทิตย์ตกที่สวยจริง ๆ ด้วยเนอะ”

เฉียวชูเฉี่ยนมองวิวทิวทัศน์อันงดงามที่ขอบฟ้า ภายในใจกลับคิดถึงสำนวนหนึ่งขึ้นมา แสดงอาทิตย์ตกแดงเฉกเช่นเลือด ความคิดทางศิลปะที่ไม่สมบูรณ์แบบทำให้วิวทิวทัศน์ที่งดงามสูญเสียความสวยงามที่ควรมีไปชั่วพริบตา

“ยิ่งคนเรามีความไขว่คว้ามากเท่าไหร่ สิ่งที่สูญเสียก็เยอะเท่านั้น ไม่สู้มานั่งดูพระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตกอย่างเงียบ ๆ แบบนี้ พี่ว่าไง ?”

ทันใดนั้นเฉินจิ้นถงก็จ้องตามา ดวงตาที่อยู่หลังแว่นตากรอบทองนั้นราวกับเป็นน้ำในมหาสมุทรที่กำลังซัดเข้ามา ทำให้คนมองไม่ออกถึงความลึกตื้น และมองไม่ออกว่าเป็นคลื้นใต้น้ำหรือไม่

เฉียวชูเฉี่ยนยกมุมปากขึ้น “ถูกต้อง ยิ่งคนเราใช้ชีวิตเรียบง่ายเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”

ชีวิตที่ซับซ้อนเกินไปก็จะไม่รู้สึกถึงความประสบความสำเร็จเท่าไรนัก ตรงกันข้ามจะทำให้รู้สึกเหนื่อยเกินไปมากกว่า

“อืม เอาล่ะ ฝันหวานเรียบร้อยแล้ว ชื่นชมพระอาทิตย์ตกเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน พวกเราไปโรงแรมกันเถอะ เช็กอินเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว ถ้าพี่ยังอยากนอนต่อ ไปนอนที่เตียงใหญ่ ๆ นุ่ม ๆ ได้นะครับ”

เขาลากประตูรถเปิดออก จากนั้นก็ลงจากรถ เฉียวชูเฉี่ยนเตรียมลงรถตามเขาไป ครั้นกลับพบว่าขาอยู่แต่ท่าเดิมนานเกินไป จึงทำให้ชาเล็กน้อย

“ให้ผมประคองนะครับ”

เมื่อเห็นมือที่เข้ามาประคอง เธออยากจะปฏิเสธ ครั้นเขาเป็นคนที่สุภาพบุรุษ การที่ตนเองปฏิเสธไปจะดูเหมือนหวาดกลัวเหมือนเห็นผี ทำได้เพียงให้เขาประคองตนเท่านั้น

เมื่อเข้าห้องมา เฉียวชูเฉี่ยนกวาดสายตามองรอบทิศ ไม่ใช่ห้องพักแบบ Presidential Suite ที่ฟุ่มเฟือยแต่อย่างใด ครั้นเป็นเพียงห้องธุรกิจธรรมดาเท่านั้น สิ่งที่ต้องการใช้สำหรับธุรกิจมีหมด จุดนี้ทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

การมาที่นี่สำหรับเธอนั้นก็คือการมาทำงาน

“นี่คือคีย์การ์ดห้องของพี่ครับ ผมอยู่ฝั่งตรงข้าม ถ้ามีเรื่องอะไรพี่โทรหาผมได้เลย หรือโทรเบอร์ห้องมาเลยก็ได้ครับ”

เฉินจิ้นถงยื่นคีย์การ์ดห้องให้เธออย่างสุภาพบุรุษ เฉียวชูเฉี่ยนยิ้มพร้อมรับมา “อีกสักครู่พวกเราไปทานข้าวเย็นที่ไหนเหรอ ?”