เหยียนสือเซี่ยไม่มีความสงสัย กลับโล่งใจขึ้นทันที “ถ้างั้นก็ดีแล้ว”

พระเจ้าทราบดีว่าเธอเป็นห่วงจริง ๆ ว่าเฉินเป่ยชวนจะโผล่หน้ามาที่บ้านตระกูลเฉินอย่างกะทันหัน ทำให้เฉี่ยนเฉียนไม่มีการเตรียมตัวเลยสักนิด

“สือเซี่ย อีกวันสองวันฉันอยากจะออกไปข้างนอกสักหน่อย อาจจะต้องลำบากเธอช่วยฉันดูแลจิ่งเหยียนหน่อยนะ”

แม้ว่าวันนี้การไปที่บ้านตระกูลเฉินจะทำให้ไม่สบายใจเท่าไร ครั้นการร่วมมือของเฟิงฉิงจะต้องดำเนินต่อไป เรื่องที่เฉินจิ้นถงพูดมาวันนั้นเธอได้พิจารณาอย่างจริงจังดูแล้ว เพื่อการร่วมมือกันในวันข้างหน้าจะได้ราบรื่นกว่านี้และเพื่อเป็นการทำกำไรให้กับ Q&C ด้วย เธอควรจะต้องไป

“ไปไหนเหรอ ?”

เมื่อเหยียนสือเซี่ยได้ยิน แววตาก็มีความสงสัยขึ้นมาเพิ่ม เฉี่ยนเฉียนเป็นผู้หญิงติดบ้าน หรือว่าทางบริษัทจะจัดการให้เธอออกไปทำงานต่างจังหวัด ?

“โปรเจกต์แรกหลังจากที่ Q&C ร่วมมือกับเฟิงฉิง ฉันอยากไปดูหน่อยน่ะ”

ตอนนี้แม้ทางบริษัทจะถือเป็นของผู้อื่น ครั้นในใจของเธอบริษัทแห่งนี้ก็คือตัวแทนของเลือดเนื้อและจิตใจของพ่อแม่เธอ เธออยากจะลงแรงเพื่อเลือดเนื้อและจิตใจของพวกท่านทำให้มันเปล่งแสงประกายเจิดจรัสขึ้นมา

“ถ้างั้นฉันจะสนับสนุนเธอ ไม่ต้องห่วงนะลูกชายยกให้ฉันดูแลเอง ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน”

ฉันจะขอลายเซ็นกลับมาให้เธอแน่นอน”

เฉียวชูเฉี่ยนยิ้มพร้อมกระพริบตาให้ จากนั้นก็ถูกจับกดบนโซฟา “ที่รัก ทำไมถึงทำให้ฉันรักเธอขนาดนี้ มาจูบหน่อยสิ”

“……”

เฉินจิ้นถงได้รับสายโทรศัพท์จากเฉียวชูเฉี่ยนในสองวันต่อมา “พูดตามจริงนะ ผมนึกว่าพี่อาจจะไม่ไปซะอีก”

มือที่ถือโทรศัพท์ดัดเล็กน้อย มุมริมฝีปากผุดเป็นรอยยิ้มที่เห็นได้ชัดว่ามีความพอใจเป็นอย่างยิ่ง

“วันนั้นพี่ไปเยี่ยมคุณย่าด้วยเจตนาที่ดีแต่กลับเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา แม้ว่าพี่จะบอกว่าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ แต่ผมคิดว่าพี่น่าจะยังโกรธอยู่ สองวันมานี้ผมรู้สึกอึดอัดใจมาตลอด ท่านเป็นแม่ผม

รถยนต์ขับอย่างนิ่มนวลแต่ไม่ได้ช้านักอยู่บนถนน เพื่อเป็นการไม่สร้างความอึดอัดเนื่องจากไม่พูดจาเป็นเวลานาน เฉียวชูเฉี่ยนจึงเริ่มคุยเรื่องงานขึ้นมาก่อน

เฉินจิ้นถงหันหน้ามองมา จากนั้นก็ยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องตื่นเต้นนะครับ มีผมอยู่ด้วยทั้งคน”

“……”

เดิมทีสายตาประสานกัน ครั้นเฉียวชูเฉี่ยนเคลื่อนสายตาออกด้วยสันชาตญาณทันที คำพูดเมื่อสักครู่นี้น่าจะเป็นความเคยชินของการสื่อสารของเขาเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอื่น

มุมปากของเฉินจิ้นถงยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เปิดเพลงไปด้วย ทำให้บรรยากาศอันน่าอึดอัดที่เกิดขึ้นกะทันหันมีจุดสนใจใหม่

ระยะทางที่เดิมทีก็ไม่ไกลเท่าไรนักฟังไม่กี่เพลงก็ถึงจุดหมายแล้ว เลขาของเฉินจิ้นถงที่อยู่ประตูทางเข้าสนามบินได้แลกบัตรผ่านขึ้นเครื่องมาเรียบร้อยแล้ว พวกเขาเพียงต้องแกนตรวจเช็คก่อนขึ้นเครื่องก็โอเคแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เครื่องบินที่แล่นมาเป็นระยะทางที่ยาวทยานบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เกิดเป็นเสียงครึกโครมดังขึ้นมา

ภายในโรงพยาบาล สีหน้าที่เฉินเป่ยชวนเงยมองท้องฟ้าแลดูไม่ดีนัก หลินผิงยืนอย่างระวังระวังอยู่ข้าง ๆ ไม่กล้าที่จะเอ่ยขึ้นมามาก

“คนไปแล้ว พวกนายเพิ่งจะได้รับข่าวเนี่ยนะ”

เครื่องบินที่ผู้หญิงโง่คนนั้นไปกับเฉินจิ้นถงได้บินเรียบร้อยแล้ว เขากลับเพิ่งได้รับข่าวสาร

“นายอย่าโทษพวกเขาเลย คงไม่สามารถดักฟังโทรศัพท์ของเฉียวชูเฉี่ยนได้ตลอดเวลาหรอกจริงไหม อีกอย่างคนเพิ่งไปเอง ต่อให้เครื่องบินจะเร็วแค่ไหน แต่นายตามไปก็ทันการ”

ถังอี้ที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นมาพร้อมกลั้นหัวเราะไว้ ยิ่งนานวันเข้าเขาก็ยิ่งคิดว่าเฉินเป่ยชวนเป็นบ่อความหึงหวง เป็นห่วงผู้หญิงของตัวเองอย่างเห็นได้ชัดเลยแท้ ๆ

“ทำขั้นตอนออกจากโรงพยาบาลให้ฉันเดี๋ยวนี้”

เฉินเป่ยชวนชักสายตากลับจากท้องฟ้า จากนั้นก็หันไปพูดกับหลินผิงที่อยู่ข้าง ๆ ทันที

“บอสจะออกจากโรงพยาบาลเหรอครับ ? แต่ว่าหัวหน้าบอกว่าคุณรักษาร่างกายอีกสักพักจะดีกว่านะครับ”

ถ้าหากเป็นเรื่องอื่น หลินผิงจะทำตามทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ครั้นเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับร่างกายของบอส เขาจึงทำได้เพียงรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยขึ้นมา

“หลินผิง ตอนนี้นายจัดการธุระไม่ดีเท่าไหร่เลยนะ อย่าเถียงเลยจะดีกว่า ไปจองตั๋วเครื่องบินให้เขาอย่างว่าง่ายซะดี ๆ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี”