“ผมว่างไม่มีอะไรทำ ผมไปกับคุณดีกว่า”

“พอได้แล้วถังอี้!”

หมอนี่จริงๆ แล้วไม่ได้อยากจะกินข้าว แต่เขาอยากจะปั่นหัวเธอเล่นต่างหาก

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมชอบให้ผู้หญิงพูดประโยคนี้ที่สุด ผมชอบประโยคนี้มากๆ เพราะเห็นได้ชัดว่ามันมาพร้อมกับคำชมเชย”

ยิ่งเธอโมโหมากเท่าไหร่ถังอี้ก็ยิ่งยิ้มอย่างมีความสุขมากเท่านั้น เมื่อก่อนเขาเคยรำคาญพวกผู้หญิงขี้โมโห แต่ไม่รู้ทำไมพอผู้หญิงคนนี้โมโหขึ้นมาแทนที่จะไม่พอใจเขากลับรู้สึกว่ามันน่ารักและอยากจะมองแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

“…”

เหยียนสือเซี่ยสำลักจนพูดอะไรไม่ออก เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากลงจากรถของตัวเองแล้วย้ายไปนั่งบนรถโรลส์-รอยซ์ตรงที่นั่งข้างคนขับ

“ก็แค่นี้!”

……

“ทำไมแม่ทูนหัวไม่ขับรถของตัวเองมารับผมล่ะฮะ”

เฉียวจิ่งเหยียนที่เพิ่งขึ้นมาบนรถมองคนทั้งสองซึ่งนั่งอยู่ตรงเบาะหน้าอย่างสงสัย แม่ทูนหัวกับคุณอาถังอี้คบกันอยู่เหรอ?

“นายทุนใหญ่มีเงินน่ะ ชอบผลาญน้ำมันเพื่อช่วยเหลืออุตสาหกรรมน้ำมันในประเทศ”

เธอกลอกตามองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ มีรถหรูให้นั่งฟรีจะไม่นั่งก็น่าเสียดาย

“แล้วเราจะไปไหนต่อฮะ?”

“โลกของนายทุนบางทีก็มีช่วงเวลาที่ยากจนจนต้องให้คนอื่นเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารน่ะ วันนี้เราก็เลยต้องเลี้ยงอาหารนายทุนเขาหน่อย”

เหยียนสือเซี่ยสบายใจขึ้นมานิดหนึ่งเมื่อได้จิกกัดใครบางคน

“ถ้าอย่างนั้นคุณยอมได้หมดใช่ไหมไม่ว่าผมจะอยากกินอะไร”

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องขอบคุณคุณมากๆ นะคะที่ช่วยจิ่งเหยียนเอาไว้ คุณคือผู้มีพระคุณของเราสองแม่ลูกแท้ๆ”

รอยยิ้มแห่งความซาบซึ้งใจปรากฏขึ้นในแววตาของเฉียวชูเฉี่ยนขณะที่หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา

“ความจริงคนที่คุณควรขอบคุณไม่ใช่ผม แต่เป็น…”

ถังอี้เกาหัวแกรกๆ คำว่าผู้มีพระคุณไม่เคยมีอยู่ในพจนานุกรมของเขา พอมีใครมาซาบซึ้งในบุญคุณอย่างนี้เขาจึงทำอะไรไม่ค่อยถูก เพราะถึงอย่างไรผู้มีพระคุณตัวจริงของเธอก็ยังคงนอนเป็นผักอยู่ที่โรงพยาบาล

“หืม?”

เฉียวชูเฉียนชะงักไปนิดหนึ่ง ทันใดนั้นก็ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงด้วย ฉันลืมไปเลยว่าฉันควรจะเชิญหลินผิงมาเลี้ยงด้วย”

การช่วยจิ่งเหยียนคราวนั้นเขาคือคนที่เธอควรขอบคุณมากที่สุด

“ใช่ครับ นั่นแหละ คุณควรโทรหาหลินผิง”

ถังอี้รีบปัดความรับผิดชอบออกจากตัว การขอบคุณหลินผิงก็ไม่ต่างอะไรกับการขอบคุณเฉินเป่ยชวน การแอบอ้างเป็นผู้มีพระคุณของเขาจะได้ดูมีประโยชน์ขึ้นมาหน่อย

“งั้นฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้ละ”

เฉียวชูเฉี่ยนหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรไปหาหลินผิงอย่างที่พูด ทว่าถังอี้เอื้อมมือมาห้ามไว้ก่อน “แย่จัง ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสั่งให้เขาไปทำธุระแถวแถบภูเขาเลยไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ผมว่าคุณค่อยหาโอกาสเลี้ยงข้าวเขาวันหลังดีกว่า”

เขาไม่สบายใจขึ้นมานิดหน่อยเพราะเฉินเป่ยชวนบอกว่าอย่าให้เธอรู้ความจริงเรื่องนี้เป็นอันขาด

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ”

เฉียวชูเฉี่ยนไม่สงสัยในตัวเขาเลย ทั้งยังดื่มเพื่อขอบคุณเขาอีกครั้ง

ระหว่างมื้ออาหารถังอี้ดื่มเข้าไปไม่ใช่น้อย พอออกมาแล้วเขาจึงเดินโซเซจนเฉียวชูเฉี่ยนอดกังวลไม่ได้ “สือเซี่ย ฉันว่าเธอต้องไปส่งเขาก่อนแล้วละ ดื่มเข้าไปขนาดนี้อาจจะเกิดปัญหาได้ง่ายๆ”

“โอเค งั้นเธอกับลูกเรียกแท็กซี่กลับนะ”

เป็นเรื่องเกินคาดที่เหยียนสือเซี่ยไม่ปฏิเสธ นอกจากนี้เธอยังเป็นฝ่ายเข้าไปพยุงแขนถังอี้แล้วพาเขามุ่งหน้าไปยังรถโรลส์-รอยซ์ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลอีกด้วย

“หม่ามี๊ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าโลกของแม่ทูนหัวกำลังเป็นสีชมพูละฮะ”

เฉียวจิ่งเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ เรอขึ้นมาหลังจากกินอิ่ม ระหว่างสองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ

“โลกสีชมพงสีชมพูอะไรกันล่ะ เราน่ะรีบกลับบ้านไปทำการบ้านได้แล้ว”

เธอเขี่ยจมูกเล็กๆ ของเขาก่อนจะหันไปมองยังทิศทางที่ทั้งคู่เดินจากไป สือเซี่ยอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด มันคงจะดีที่สุดถ้าเธอพบใครสักคนที่เธอชอบ เพียงแต่ว่าถังอี้…