ลาก่อน คุณสามี - ตอนที่ 155 ความแตกต่างของพี่น้องต่างแม่

แล้วทั้งสองก็เริ่มขยับตะเกียบ อาหารรสชาติดีมากจนทำให้เฉียวชูเฉี่ยนกินได้อย่างอิ่มอกอิ่มใจ ทำไมเธอถึงไม่รู้มาก่อนว่าที่นี่มีร้านอาหารอร่อยๆ แบบนี้อยู่ ไว้วันหลังเธอคงต้องพาจิ่งเหยียนกับสือเซี่ยมาบ่อยๆ เสียแล้ว

“อาหารที่นี่ราคาไม่แพงแถมยังรสชาติดีมากเลยมีลูกค้าขาประจำเยอะ”

เฉินจิ้นถงกินไปด้วยคุยไปด้วยด้วยท่าทีสบายๆ บรรยากาศเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ และเธอก็เริ่มพูดเจื้อยแจ้ว พยายามไม่ทำให้บรรยากาศตึงเครียดจนเกินไป

“อ้อ จริงสิ คุณรู้เรื่องหลินเฟยเอ๋อร์แล้วใช่ไหม?”

มือของเฉียวชูเฉี่ยนที่ถือตะเกียบไว้ชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากก็ค่อยๆ เหือดหายไป “อื้ม ฉันเองก็ไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้”

หลินเฟยเอ๋อร์เสียชีวิตอย่างกะทันหันเกินไป

“พี่นี่ก็จริงๆ เลย เกิดเรื่องกับหลินเฟยเอ๋อร์ขนาดนี้เขายังจะอยู่ที่ต่างประเทศอีก ไม่รู้ว่าเขาติดงานอะไรอยู่”

น้ำเสียงของเฉินจิ้นถงแฝงไปด้วยความไม่เห็นด้วยแต่ในตอนท้ายก็ยังแอบแก้ตัวให้เฉินเป่ยชวน ส่วนเธอก็ใช้ตะเกียบคีบกับข้าวเข้าปากอย่างเฉื่อยชา

ขนาดหลินเฟยเอ๋อร์ตายเขาก็ยังไม่กลับมา แถมในวันที่จิ่งเหยียนถูกลักพาตัวไปเขายังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลยสักอย่าง

แค่นี้ก็เห็นแล้วว่าหัวใจของเขาเย็นชาเพียงใด

“ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่าครับ” เฉียวชูเฉี่ยนส่ายหน้าแล้วฝืนยิ้มให้ “เปล่าค่ะ”

“อ้อ มีเรื่องหนึ่งที่ผมรู้ว่ามันไม่ค่อยดีนักที่จะไหว้วานคุณ แต่ผมก็ยังอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณอยู่ดี”

เฉียวชูเฉี่ยนอยากหยุดบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้โดยเร็วจึงถามไปว่า “คุณจะให้ช่วยอะไรคะ?”

เฉินจิ้นถงเคารพความคิดของเธอและไม่พยายามดึงดันจะไปส่ง “ได้ค่ะ ฉันจะทำออกมาให้ดีที่สุดนะคะ”

เมื่อขึ้นมาบนรถแท็กซี่ที่จอดรออยู่ข้างทาง ในสมองของเฉียวชูเฉี่ยนก็คิดแต่เรื่องที่จะทำงานขั้นแรกนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด โดยที่ไม่รู้เลยว่าเฉินจิ้นถงที่เดินไปถึงบริษัทเฟิงฉิงได้หยุดฝีเท้าของเขาลงที่ชั้นล่างนั้นและหันไปมองยังทิศที่เธอจากไป

“อีกไม่นานผมจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงของผม แล้วคุณจะรู้ว่าผมไม่ได้ด้อยไปกว่าเฉินเป่ยชวนเลยแม้แต่น้อย แถมยังดีกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ”

การที่เฉินเป่ยชวนอยู่ในโรงพยาบาลไม่อาจขัดขวางไม่ให้เขารู้ในสิ่งที่เขาอยากรู้ได้ อย่างเช่นเรื่องการร่วมมือทางธุรกิจระหว่างระหว่างเฟิงฉิงและ Q&C หรือแม้แต่รายละเอียดตอนที่เฉียวชูเฉี่ยนและเฉินจิ้นถงไปรับประทานอาหารกลางวันร่วมกัน

“เลือกจังหวะเวลาร่วมงานกันได้ดีนี่”

ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มอย่างเยือกเย็น เดิมทีการร่วมธุรกิจกับ Q&C อยู่ในแผนงานของเขาอยู่แล้ว แต่เฉินจิ้นถงกลับใช้โอกาสช่วงที่เขาไม่อยู่ไปเจรจากับ Q&C แค่เขาบอกว่าจะ “หายไป” จากซั่นเป่ยนานแค่ไหน เฉินจิ้นถงก็อดกลั้นความใจร้อนของตัวเองเอาไว้ไม่ได้

รอยยิ้มนั้นทำให้หลินผิงชาวาบไปทั้งตัว เขาอยู่กับบอสมาหลายปีจนเข้าใจวิธีการแสดงออกทางอารมณ์ของเขาดี ยิ่งเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณเฉียวด้วย เขาจึงรับรู้ความไม่สบายใจของบอสได้เป็นอย่างดี

“บอสครับ ตอนนี้คนของเขาแทรกซึมเข้าไปอยู่ในแผนกต่างๆ เรียบร้อยแล้วและล้วนอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เตะตา บอสต้องการให้พวกผมจัดการคนพวกนั้นก่อนเลยไหมครับ”

เขาพยายามเปลี่ยนไปคุยหัวข้อที่ไม่ซับซ้อน แม้ว่าตอนนี้คนเหล่านั้นจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่สำคัญ แต่เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ก่อปัญหาใหญ่ในอนาคต ทางที่ดีที่สุดคือต้องกำจัดพวกเขาออกไปก่อนที่จะเกิดปัญหาขึ้น

“ไม่ต้อง ปล่อยให้เขาลำบากทุ่มแรงไปกับคนพวกนั้นก่อน”

เฉินเป่ยชวนปฏิเสธข้อเสนอนี้โดยไม่คิดแม้แต่นิดเดียว การจัดการคนของเฉินจิ้นถงในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่นั่นรับประกันไม่ได้ว่าเขาจะไม่หาคนมาเพิ่มอีก การทำแบบนี้ไม่ได้ทำให้เฉินจิ้นถงเสียอะไรไปมากนัก กลับกันมันจะทำให้เขาเป็นฝ่ายเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

มันจะดีกว่าถ้าปล่อยให้เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจเลี้ยงดูคนเหล่านี้ไปเรื่อยๆ จนเมื่อเขารู้สึกว่าตนเองกำลังจะได้รับผลประโยชน์จากความพยายาม เขาก็จะถอนรากถอนโคนคนพวกนั้นออกไปให้หมด เมื่อถึงเวลานั้นเฉินจิ้นถงจะไม่เพียงแค่เสียเวลา แต่เขาจะเสียแรงกายแรงใจไปด้วย

พอหลินผิงได้ยินดังนั้นรอยยิ้มที่หาดูได้ยากก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ผมทราบแล้วครับว่าควรทำอย่างไร อ้อ จริงด้วย ผลชันสูตรศพหลินเฟยเอ๋อร์ออกมาแล้วนะครับ จากผลตรวจเลือดพบว่านอกจากจะมีแอสเปอร์จิลลัสที่เป็นสาเหตุของการตายแล้วยังมีส่วนผสมของยาระงับประสาทหลงเหลืออยู่ด้วย”

เมื่อได้ยินชื่อของหลินเฟยเอ๋อร์ สีหน้าของเฉินเป่ยชวนก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที การตายของเธอมันง่ายเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาคงจะทำให้เธอรู้ว่าชีวิตที่ไม่เหลืออะไรเลยสักอย่างและการตายทั้งเป็นมันเป็นอย่างไร

“ยาระงับประสาททำให้ยาแอสเปอร์จิลลัสในร่างกายของเธอออกฤทธิ์ช้าลงใช่ไหม”

“ใช่ครับ แต่เราบอกไม่ได้ว่าเธอได้รับยาระงับประสาทไปมากน้อยแค่ไหน ดังนั้นจึงยังคาดเดาไม่ได้ว่าเธอถูกฆาตกรรมตั้งแต่เมื่อใด”