ลาก่อน คุณสามี - ตอนที่ 153 เฉียวชูเฉี่ยนไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆ

เรื่องที่จิ่งเหยียนถูกลักพาตัวรวมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้หลินเฟยเอ๋อร์ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ๆ ดังนั้นเธอควรจะมีความสุขเมื่อรู้ว่าหลินเฟยเอ๋อร์ตายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด เธอรู้สึกราวว่ามีคนกดปุ่มกรอไปข้างหน้าจนเธอเห็นตอนจบแต่ทว่ากลับพลาดส่วนที่สำคัญไปหลายอย่าง ซึ่งส่วนที่พลาดไปนั้นอาจจะซุกซ่อนอันตรายที่ร้ายแรงยิ่งกว่าไว้ก็ได้

“คิดอะไรอยู่น่ะ”

พอถูกเหยียนสือเซี่ยสะกิดที่แขนเธอจึงดึงความคิดของตัวเองออกมาจากเรื่องที่ไม่สบายใจ “ไม่มีอะไร ฉันแค่เสียดายนิดหน่อยน่ะ”

เป็นเรื่องน่าเสียดายจริงๆ ที่นักแสดงหญิงชื่อดังซึ่งกำลังเป็นที่นิยมที่สุดในวงการบันเทิงต้องมาลงเอยแบบนี้เพียงเพราะว่าเธออยากจะเป็นคุณนายเฉิน

“มีอะไรน่าเสียดาย? คนประเภทที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยการทำสิ่งที่น่ารังเกียจแบบนี้ตายไปนั่นแหละดีแล้ว ต้องได้รับโทษแบบนี้ถึงจะสาสม”

แววตาของเหยียนสือเซี่ยเป็นประกายจ้า สำหรับผู้ที่คลุกคลีอยู่กับกฎหมาย ในตอนแรกมันเป็นเพราะความศรัทธาและความกระตือรือร้นในกระบวนการยุติธรรม แต่หลังจากเข้ามาอยู่ในสายอาชีพนี้จริงๆ จึงพบว่าหลายๆ ครั้งกฎหมายก็เลือดเย็นและไร้ความปรานีเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นบางครั้งก็มีบางสิ่งที่อยู่เหนือกฎหมายไปอีก แต่คราวนี้เธอรู้สึกได้ทันทีว่าตนเองได้ดึงเอาความฮึกเหิมและความกระตือรือร้นเหมือนครั้งที่เรียนกฎหมายกลับมาได้อีกครั้ง

“…”

เฉียวชูเฉี่ยนสงสัยว่าตัวเองอาจจะคิดมากเกินไป แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่สบายใจเลยจริงๆ

“จริงด้วย ปลายเดือนหน้าที่คณะของเราจะจัดงานเลี้ยงรุ่นหลังจากเรียนจบมา 7 ปี เธออยากไปด้วยกันไหม? เพื่อนร่วมห้องของฉันหลายคนกลายเป็นนักกฎหมายที่ยอดเยี่ยมและมีฝีมือมากๆ ฉันแนะนำให้เธอรู้จักได้นะ แถมงานนี้ยังมีหนุ่มๆ งานดีไปด้วยนา… เธอไปกับฉันเถอะ”

พอเห็นว่าคิ้วของเพื่อนสาวยังคงขมวดอยู่แบบนั้นเธอจึงหาทางเบี่ยงเบียนความสนใจไปเรื่องอื่น แม้ว่าในคณะนิติศาสตร์จะมีผู้ชายอยู่ไม่มากนักแต่ก็ล้วนเป็นผู้ชายที่มีคุณภาพ เธอไม่สนใจลู่ฉีก็จริง แต่ถ้าลองเปลี่ยนคนใหม่เธออาจจะเปลี่ยนใจก็ได้

“หยุดเลยนะ นั่นคณะของพวกเธอ จะให้ฉันไปทำอะไร?”

เฉียวชูเฉี่ยนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพวกเธอจบจากมหาวิทยาลัยมาเจ็ดปีแล้ว ไม่สิ ของเธอต้องบอกว่าแปดปีถึงจะถูก เพราะว่าตอนนั้นท้องจิ่งเหยียนเธอจึงต้องตัดสินใจหยุดเรียนตอนที่อยู่ปีสุดท้าย

“แล้วยังไงล่ะ คณะแพทย์ของเธอไม่ใช่คณะในมหาลัยหรือไง?”

เหยียนสือเซี่ยเอ่ยออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ การเปลี่ยนสภาพแวดล้อมอาจช่วยให้เฉี่ยนเฉียนผ่อนคลายลงบ้าง ถ้าเธอมีความรักอีกครั้งมันคงทำให้อะไรๆ ดีขึ้น

ขณะที่กำลังวาดฝันอย่างสวยงามเธอก็ได้ยินเสียงปฏิเสธอย่างไม่ลังเลดังขึ้นที่ข้างหู

“ฉันไม่ไปนะ ฉันลางานที่ Q&C มาหลายวันแล้ว หลังจากนี้คงยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปเป็นเพื่อนเธอหรอก”

“เหตุผลของเธอมันจะยาวไกลเกินไปไหม งานเลี้ยงรุ่นไม่ได้จัดสิ้นเดือนนี้แต่เป็นสิ้นเดือนหน้านะยะ เธอยังมีเวลาอีกตั้งเดือนครึ่ง ไม่กระดากเลยหรือไงที่ยกเหตุผลนี้มาปฏิเสธฉัน”

เหยียนสือเซี่ยเอ่ยอย่างไม่พอใจและไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ นั่นทำให้เธออึดอัดและขัดใจจนต้องทำเป็นยอมๆ ไป “ฉันจะพยายามก็แล้วกัน โอเคไหม?”

เธอทำเป็นตอบตกลงไปก่อน พอถึงเวลานั้นค่อยหาเหตุผลมาปฏิเสธอีกที

“ก็โอเคอยู่หรอก แต่อย่าคิดว่าพอถึงเวลาแล้วจะเบี้ยวฉันละ ฉันจะคอยจับตาดูเธอเอาไว้”

นิ้วเรียวนั้นทำท่าให้ดูเป็นเชิงว่าฉันกำลังจ้องมองเธออยู่นะ จากนั้นจึงจูงลูกชายทูนหัวที่อยู่ข้างๆ วิ่งไปยังห้องเล่นเกมที่จัดไว้ชั่วคราวกันสองคน

เฉียวชูเฉี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งทีและกดรีโมทคอนโทรลเพื่อปิดโทรทัศน์ ไม่ว่าการตายของหลินเฟยเอ๋อร์จะยังน่าสงสัยและดูอันตรายอย่างไร แต่อย่างน้อยคนที่อาจคุกคามเธอกับจิ่งเหยียนได้ก็หายไปแล้วหนึ่งคน ซึ่งนั่นถือว่าเป็นข่าวดี

เช้าวันรุ่งขึ้นเฉียวชูเฉี่ยนและเหยียนสือเซี่ยไปส่งจิ่งเหยียนเข้าชั้นเรียนด้วยกัน ครูประจำชั้นรีบกล่าวขอโทษอย่างแข็งขันตั้งแต่พบพวกเธอเพราะกลัวว่าเธอจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“อาจารย์เฉินคะ ถ้าจิ่งเหยียนมาถึงโรงเรียนไม่ตรงเวลาอีก รบกวนอาจารย์รีบโทรหาฉันให้เร็วที่สุดเลยนะคะ”

ถ้าหากว่าครั้งก่อนที่โรงเรียนโทรไปแจ้งให้รู้ตั้งแต่แรกว่าจิ่งเหยียนยังมาไม่ถึงโรงเรียน พวกเธอก็อาจจะไม่ต้องพบเจอกับความยากลำบากขนาดนั้น

“คุณเฉียวไม่ต้องกังวลนะคะ ครั้งที่แล้วเป็นเพราะฉันสะเพร่าเอง แต่หลังจากนี้ฉันจะเอาใจใส่จิ่งเหยียนให้มากขึ้นว่าเขามาโรงเรียนหรือเปล่า”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะให้รับผิดชอบ คุณครูประจำชั้นจึงโล่งใจเป็นอย่างมาก โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าหากเกิดเรื่องที่แก้ไขไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ ละก็ ต่อไปนี้เธอคงหมดอนาคตแน่ๆ

“รบกวนคุณครูด้วยนะคะ”

พอออกมาจากโรงเรียนแล้วเหยียนสือเซี่ยก็อดบ่นไม่ได้ “เธอนี่เป็นคนดีเกินไปไหม ถ้าเป็นฉันละก็คงให้โรงเรียนออกมาชี้แจงไปแล้ว”

เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นถือว่าเป็นความประมาทไม่ใช่หรือ? ถ้าหากจิ่งเหยียนเป็นอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ?

“ให้ชี้แจ้งแล้วยังไงต่อล่ะ ยังไงจิ่งเหยียนก็ต้องเรียนที่นี่ เรียนที่ซั่นเป่ย”

การชี้แจงอาจจะทำให้จิ่งเหยียนเรียนที่โรงเรียนนี้อย่างไม่มีความสุข ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอยอมให้เรื่องจบไปเงียบๆ ดีกว่า

เหยียนสือเซี่ยชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะโอบบ่าของเธอไว้ “เธอเปลี่ยนไปนะ อยู่ๆ เฉี่ยนเฉียนของฉันก็กลายเป็นผู้ใหญ่มากกว่าฉันไปซะแล้ว”

คิดไม่ถึงว่าเฉี่ยนเฉียนในอดีตที่ไม่เคยยอมใครและมักจะไม่ยอมทนเมื่อมีเรื่องที่ไม่ถูกใจเกิดขึ้นตอนนี้จะมีทัศนคติที่เปิดกว้างขึ้นแล้ว

“แล้วไงล่ะ ฉันโตแล้วนะ จะให้ทำเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจและอ่อนต่อโลกหรือไง?”

เธอรู้สึกขบขันกับคำชมนี้ คนเราทุกคนต้องเรียนรู้เพื่อเติบโตขึ้น เพียงแต่ว่าราคาที่เธอต้องจ่ายเพื่อเรียนรู้นั้นค่อนข้างสูงมากไปก็เท่านั้น

“ถึงจะเป็นแบบนั้นฉันจะก็ไม่มีวันทอดทิ้งเธอ”

หลังจากโน้มไปหอมแก้มของเธอหนึ่งฟอด ทั้งสองคนก็ผลักกันเข้าไปในรถ

“ตอนนี้ฉันต้องไปส่งเฉี่ยนเฉียนที่โตเป็นผู้ใหญ่ไปทำงานแล้วละ”

เหยียนสือเซี่ยสตาร์ทรถด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ขณะที่กำลังเลี้ยวรถออกจากโรงเรียน เฉียวชูเฉี่ยนก็เหลือบไปเห็นรถสีดำคันหนึ่งขับออกมาผ่านกระจกมองหลังแต่ทว่าไม่ได้ใส่ใจมากนัก