ร้อยรักปักดวงใจ - ตอนที่ 191.5 บทนำ

บนทางเดินในสวนหลังบ้านของจวนสกุลหลัว สือเหนียงดึงเสื้อของสืออีเหนียงด้วยความโมโห 

“เจ้าถอดออกมาเดี๋ยวนี้! ถอดออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” สืออีเหนียงตัวน้อยถูกกระชากไปๆ มาๆ ดวงตาที่กลมโตเต็มไปด้วยน้ำตา แต่กลับปิดปากแน่นไม่พูดไม่จาสักคำ 

ปี้เถาและหงเถาสาวใช้ของของสือเหนียง คนหนึ่งก้มหน้ามองพื้นใต้เท้าของตัวเอง อีกคนหนึ่งหันหน้ามองต้นอวี้หลานที่เหลือแค่ลำต้นข้างบันได ทั้งสองคนต่างเสแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น 

สุ่ยซูสาวใช้ของสืออีเหนียงมองดูแล้วถอนหายใจ นางเดินเข้าไปกอดสืออีเหนียงเอาไว้ ยิ้มแล้วพูดกับสือเหนียงว่า “คุณหนูสิบ เนื่องจากคุณหนูสิบเอ็ดไม่ได้มีเสื้อขนสัตว์ เสื้อผ้าฝ้ายสองสามตัวนี้ก็บางเกินไป อากาศหนาวเช่นนี้ แม้แต่ออกไปข้างนอกยังไม่กล้า หยางอี๋เหนียงจึงเอาเสื้อขนสัตว์ของท่านให้สืออีเหนียงยืมใส่ เดี๋ยวคารวะนายหญิงใหญ่ตอนเช้าเรียบร้อยแล้วจะเอาคืนให้ท่านทันทีเจ้าค่ะ” 

สือเหนียงได้ยินว่าหยางอี๋เหนียงแม่แท้ๆ ของตัวเป็นคนเอาเสื้อขนสัตว์ของนางให้สืออีเหนียง นางมองไปที่ปี้เถาด้วยสีหน้าที่สับสน 

ปี้เถาเงยหน้าขึ้นมาสังเกตสีหน้าของสืออีเหนียงตั้งแต่ตอนที่สุ่ยซูอ้าปากพูดแล้ว เห็นว่าสืออีเหนียงมองมาที่ตัวเอง นางจึงยิ้มและพยักหน้า “คุณหนูสิบเจ้าคะ เสื้อขนสัตว์ของท่าน หยางอี๋เหนียงเป็นคนเอาให้สืออีเหนียงใส่เจ้าค่ะ” 

คุณหนูสิบได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของนางก็ดีขึ้น ค่อยๆ ปล่อยมือที่ดึงเสื้อของสืออีเหนียงออก “อี๋เหนียงเอาให้เจ้ายืมเจ้าก็อย่าได้เหลิง คารวะท่านแม่เสร็จแล้วก็ถอดคืนข้าทันที” 

สุ่ยซูเห็นนางพูดเช่นนี้ นางก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ จากนั้นก็ยิ้มแล้วสัญญาว่า “คุณหนูสิบไม่ต้องเป็นห่วง คารวะนายหญิงใหญ่เสร็จก็จะคืนให้ท่านทันทีเจ้าค่ะ” 

สือเหนียงพอใจกับคำตอบนี้เป็นอย่างมาก นางพยักหน้าเบาๆ แล้วปล่อยมือออก 

สุ่ยซูยืนขึ้น เตรียมตัวพาสืออีเหนียงไปคารวะนายหญิงใหญ่ที่เรือนหลัก  

แต่ใครจะรู้ว่า จู่ๆ สืออีเหนียงก็วิ่งออกไปข้างหน้าทันที “ข้าจะไปฟ้องท่านแม่ เจ้ารังแกข้า!” 

สือเหนียงโมโห นางวิ่งตามไปทันที “ข้าจะตบปากเจ้าให้ตาย” 

สาวใช้สามคนตกใจจนสีหน้าซีดเซียว กำลังจะวิ่งตามไป ก็เห็นสือเหนียงที่มือยาวเท้ายาววิ่งตามสืออีเหนียงออกไปแล้ว นางดึงผมของสืออีเหนียงแล้วกำลังจะดึงนางไปกระแทกกับผนังข้างๆ “เจ้ายังจะกล้าไปฟ้อง…” 

สืออีเหนียงที่ตัวเล็กแขนขาสั้นจับผมของตัวเองเอาไว้และร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด 

ปี้เถาและหงเถาเห็นว่าคุณหนูของตัวเองลงไม้ลงมือก่อน พวกนางก็ไม่รีบเข้าไปห้าม แต่กลับยืนดูอยู่ห่างๆ 

สุ่ยซูเดินเข้าไปห้าม แต่กลับไม่กล้าออกแรงดึงสือเหนียงออกไป เดินวนรอบพวกนาง “คุณหนูสิบ ท่านอย่าทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ…” 

อากาศหนาวเย็น ลมทางตอนเหนือพัดผ่านมา น้ำก็แข็งตัวเป็นน้ำแข็ง หิมะตกลงมาบนพื้นที่พึ่งจะกวาดไป ยิ่งทำให้ลื่นง่ายกว่าเดิม ผลักกันไปผลักกันมาจนสืออีเหนียงล้มลง หัวกระแทกกับเสาหินสีขาวเลือดไหลออกมา นางสลบไปไม่รู้สึกตัว