“จริงสิ…” อันกำลังจะพูดเรื่องสำคัญ แต่…

ตุ๊บ!

เหมือนมีอะไรบางอย่างมาชนเข้าที่ขาของอัน ขัดจังหวะการพูดของเธอ ดีที่เธอไม่ล้มลงกับพื้น ทำเอาเลขาบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตกใจรีบเข้ามาประคองอัน กลัวเธอและเด็กในครรภ์จะได้รับอันตราย อันทำมือเป็นสัญลักษณ์บอกเลขาบอดี้การ์ดว่าเธอไม่เป็นอะไร ลูเซี่ยนเองก็อยู่ตรงนั้นคอยจับเธอไว้อยู่แล้ว อันมองลงไปที่พื้น เห็นเด็กชายตัวน้อยวิ่งซน ไม่ระวังเลยมาชนเข้ากับเธอ เธอพูดคุยกับเด็กอย่างใจดี และเป็นกันเอง ไม่อยากทำให้เด็กคนนั้นรู้สึกกลัวจนต้องร้องไห้ ก่อนโบกมือลา เมื่อคนเป็นแม่เรียกเด็กชายตัวน้อยกลับไป

“น่ารักจัง ลูเซี่ยนว่าไหม”

อันถามลูเซี่ยน แต่เขากลับหน้านิ่งเฉย แล้วพูดออกมาว่า

“น่ารำคาญเสียมากกว่า”

คำพูดของลูเซี่ยน ทำให้เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่ชอบเด็กงั้นเหรอ ทำไมกัน ที่ผ่านมาเราก็พยายามจะมีลูกด้วยกันมาตลอดนิน่า อันหน้าซีด เอามือกุมท้องเธอไว้

“เมื่อกี้จะพูดอะไรรึเปล่า”

ลูเซี่ยนถาม แต่มีเด็กมาขัดจังหวะเสียก่อน อันยิ้มกลบความรู้สึก ส่ายหัวไปมา

“แค่อยากรู้ว่าลูเซี่ยนอยากได้อะไรวันครบรอบแต่งงานไหม”

“แค่เธอช่วยเตรียมร้านอาหารแล้วมากินข้าวด้วยกัน แค่นี้ก็พอแล้ว ฉันต่างหากที่ไม่ได้ให้อะไรเธอ”

“พูดอะไรอย่างนั้นค่ะ การที่ลูเซี่ยนให้ฉันยืนเคียงข้างแค่นี้ก็เกินพอแล้ว” อันจับแขนลูเซี่ยนอ้อนเขา

สุดท้ายแล้ว…วันนั้นอันก็ไม่ได้บอกอะไรลูเซี่ยนเลย และเธอก็นอนไม่หลับทั้งคืน คำพูดของลูเซี่ยนวนเวียนอยู่ในหัว ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าเธอคิดไปเองว่าลูเซี่ยนอยากมีลูก ที่ผ่านมา เธอเป็นคนบอกลูเซี่ยนตลอดว่ามีลูกด้วยกันไหม แต่ไม่เคยได้คำตอบจริง ๆ จัง ๆ จากปากของลูเซี่ยนเลยสักครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น  นอกจากลูเซี่ยนจะเป็นคนโทรเรียกเธอเองเมื่อมีงานใหญ่หรืองานสำคัญจริง ๆ เธอจะออกไปบริษัท

แต่…ตอนนี้อันเหม่อลอย ไม่สนใจกองเอกสารตรงหน้า เธออ่านพยายามอ่านมัน แต่มันไม่เข้าหัวของเธอเลยสักนิด อันกำลังคิดถึงคำพูดเมื่อวานของลูเซี่ยนอันจึงพักงานเอาไว้ ออกไปนั่งเปลี่ยนบรรยากาศที่ศาลาริมน้ำ

เสียงโทรศัพท์จากเลขาดังขึ้นในห้องทำงานของลูเซี่ยน บอกว่ามีแขกสำคัญมาพบแต่ไม่ยอมบอกชื่อ จู่ ๆ แขกคนสำคัญก็เปิดประตูเข้ามาทันที เลขาหน้าห้องยังไม่ทันพูดรายงานเจ้านายของตนจบด้วยซ้ำ

“เป็นยังไงบ้าง สำหรับครบรอบแต่งงาน 5 ปี”

เสียงสดใสของอิงพูดขึ้น ขณะที่เขากำลังทำงานอยู่

“เธอเองเหรอ นึกอยู่ว่าใคร ที่เลขาบอกว่ามีแขกคนสำคัญมาหา ทำเอาเลขาหน้าห้องของผมหัวปั่นเลยนะ”

อิงยิ้มไม่ตอบอะไร ในมือเต็มไปด้วยของฝากเยอะแยะเต็มไปหมดจากช่วงพักร้อน แทบทุกครั้งอิงจะหิวของกลับมาฝากเสมอทุกที่ที่เธอไปเที่ยว อิงนั่งบนโซฟา มองรอบ  ลูเซี่ยนถาม

“อะไรเหรอ มีอะไรก็โทรมาก็ได้” อันยิ้มให้

“รอให้คลอดก่อนแล้วค่อยบอก หรือจะไปเอาเด็กออกก่อนเหรอถึงจะบอกว่าท้อง”

ลูเซี่ยนทำสีหน้าเย็นชา แฝงด้วยความโมโห อันน้ำตาคลอ เธอไม่ตั้งใจที่จะปิดบังลูเซี่ยน อันส่ายหน้าไปมา แล้วพูดว่า

“ไม่ใช่นะ ฉันตั้งใจจะบอกเรื่องท้องเมื่อคืน แต่ แต่ คุณบอกว่าเด็กน่ารำคาญ ฉันก็เลยไม่กล้าบอก กลัวว่าคุณจะไม่ชอบ แต่คิดไว้ว่า วันนี้ถ้าคุณกลับมาทำงานตอนเย็นก็จะบอก”

อันน้ำตาไหลออกมา ลูเซี่ยนเดินเข้ามากอด

“เด็กโง่ มีอะไรก็พูดออกมาสิ เธอกำลังตั้งท้องลูกของฉัน ทำไมฉันจะไม่ดีใจละ เห็นอย่างนี้แต่ก็ดีใจจนตัวจะลอยได้เลยนะ” ลูเซี่ยนพูด

“ก็คุณบอกว่า น่ารำคาญ”

“ใช่น่ารำคาญ เพราะความใสซื่อ น่ารักของเด็ก มันทำให้ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอนะสิ เหมือนนีโอ กับโอลีเวีย ผมอยากมีเด็กน่ารัก ๆ ไว้วิ่งเล่นในบ้าน คุณจะได้ไม่เหงา เมื่ออยู่บ้านคนเดียว”

ลูเซี่ยนพูด อันยิ้มแก้วปริ เธอเข้าใจลูเซี่ยนผิดไป มองคนละมุมมอง

คนเงียบ ๆ อย่างลูเซี่ยน เธอต้องเดินเข้าไปคุย ถ้ามัวคิดเองเออเอง มันจะสร้างความเข้าใจผิดกันยกใหญ่ ลูเซี่ยนใช้มือลูบหน้าท้องของอันอย่างเบามือ ตื่นเต้นกับอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ในท้อง

“กี่เดือนแล้ว”

“8 สัปดาห์ค่ะ ยังไม่รู้ว่าเพศ เดี๋ยวครั้งหน้าถ้าไปตรวจก็คงจะรู้”

“งั้นคราวหน้าอย่าลืมพาผมไปด้วยนะ ผมเองก็อยากเห็นลูก ตอนอยู่ในท้อง” อันพยักหน้า ลูเซี่ยนจูบหน้าผากเธอเบา ๆ

“ถ้าท่านพ่อ กับท่านแม่รู้คงดีใจไม่น้อย พวกท่านอยากอุ้มหลานใจจะขาดอยู่แล้ว เราเดินไปบอกท่านกัน”

ลูเซี่ยนพูดพร้อมจูงมืออันไปหานายใหญ่และนายหญิงใหญ่แจ้งข่าวดีให้ทุกคนได้ทราบ ช่างเป็นวันที่น่ายินดี

ในที่สุดตระกูลลีก็มีทายาทเป็นตัวเป็นตนสักที อีกไม่นานเจ้าตัวน้อยที่จะออกมาลืมตาดูโลก คงทำให้ทุกคนหลงรักกันหัวปักหัวปำ

บทส่งท้าย

การบ้านชั้นประถม: จงวาดรูปครอบครัวและออกมาพูดหน้าชั้นเรียน

“ขอบคุณที่ทำให้ผมเกิดมา รักป๊ากับแม่มาก ๆ ครับ และผมก็กำลังจะมีน้องสาวที่เกิดมาพร้อมกันสองคน เป็นเพื่อนเล่นกับผมในอีก 2 เดือนข้างหน้าครับ” ลูเซียโน้ ลี อายุ 2 ขวบครึ่ง ถือภาพวาดระบายสีครอบครัว พูดหน้าชั้นเรียน

จบบริบูรณ์

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2558

ห้ามลอกเลียนแบบ ดัดแปลง คัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้

เพื่อสร้างฐานข้อมูลทางอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุดบัญญัติไว้สูงสุด

ต้องผ่านการรับรู้จากเจ้าของผลงานเท่านั้น