ภายในห้องทำงานที่ประดับด้วยสิ่งของราคาแพงหรูหราให้เข้ากับสถานที่คลับไฮโซหรู ใจกลางเมือง

“ครับ” เสียงบทสนทนาผ่านทางโทรศัพท์ของเลขาหนุ่ม

“ครับ”

“ครับ เข้าใจแล้วครับ”

บอดี้การ์ดเลขากำลังคุยโทรศัพท์กับสาย ๆ หนึ่ง ที่มารายงานผลเรื่องที่ได้รับมอบหมายให้ทำ

หลังจากวางสายเสร็จ เขาเดินเข้ามาหาเจ้านายของตนที่นั่งดูเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน

“ครับ เป็นไปตามแผน พรุ่งนี้ 1 ทุ่มครับ” เสียงบอดี้การ์ดรายงาน

เขาพยักหน้ารับและยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เก็บความต้องการที่อัดอั้นที่ซ่อนอยู่ภายในเอาไว้จนแทบจะรอไม่ไหว อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็ว ๆ ที่จะได้ลิ้มรสสัมผัสกลิ่นกายของหญิงสาวอีกครั้ง

ลูเซียน รีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อจะได้ไม่มีงานเอกสารค้างคาสำหรับพรุ่งนี้ เขาจะได้มีเวลาดื่มด่ำยามค่ำคืนอย่างมีความสุข กับนัดที่เขาเป็นคนออกปากชวนด้วยตัวเอง เขาเหลือบไปมองเอกสารของกราเน่ข้างโต๊ะ ด้วยสายตาที่กำลังคิดถึงเรื่องสนุก ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น

วันนัด…ณ ภัตตาคารอาหารกราเน่

หัวหน้า บ.ก. และอัน อยู่ในห้องต้อนรับส่วนตัวสุดหรูหราที่ถูกจัดเตรียมต้อนรับสำหรับแขกพิเศษของภัตตาคารกราเน่ ภายในประดับด้วยแจกกันดอกกุหลาบ คอยส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย มีรูปปั้นประดับตกแต่งพองาม ดูมีสง่า สะอาด เรียบหรู มีโต๊ะกระจกตั้งอยู่ตรงกลาง ห้อมล้อมด้วยโซฟาหนัง และกลิ่นหอมจาง ๆ คล้ายน้ำหอมราคาแพงที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ ปะปนอยู่ในห้อง แตะจมูกของหญิงสาวในชุดเดรสยาวสีขาว เธอรู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นนี้อย่างบอกไม่ถูก มันให้ความรู้สึกผ่อนคลาย สร้างอารมณ์สุนทรีย์ เธอจำไม่ได้ว่าเคยสัมผัสกลิ่นหอม ๆ แบบนี้จากที่ไหน

ผู้จัดการกราเน่ เล่าว่า  เพราะโดยส่วนใหญ่ภัตตาคารในเครือจะเป็นแบบใช้ระบบสมาชิกเท่านั้น แต่ไม่นานมานี้ผู้บริหารใหญ่ ได้มีแนวคิดว่าอยากให้คนทั่วไปได้มีโอกาสลิ้มลองรสชาติอาหารเหล่านี้ จึงสร้างภัตตาคารกราเน่ขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นเมนูอาหาร บรรยากาศ หรือความหรูหรา จะแตกต่างกันไปในทุก ๆ สาขา แต่ละสาขาในเครือจะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของแต่ละที่ ถ้าอยากลิ้มรสอาหารของภัตตาคารแบบต่าง ๆ ก็ต้องไปในแต่ละที่นั้น ๆ แต่อย่างที่บอกไปว่า ส่วนใหญ่จะต้องเป็นสมาชิกเท่านั้น คนทั่วไปจึงไม่มีโอกาสได้เข้าไป

สำหรับกราเน่ ภัตตาคารอาหารแห่งนี้แม้เปิดโอกาสในคนทั่วไปที่ไม่ได้เป็นสมาชิกสามารถเข้ามารับประทานอาหารได้ แต่ก็ต้องจองก่อนล่วงหน้า เพราะคิวยาวมาก บางคนต้องรอเกือบ 2 ปีกว่าจะได้เข้ามารับประทานอาหารในนี้ ดังนั้นกราเน่จึงไม่ค่อยให้คนนอกที่ไม่ได้ผ่านระบบการจองเข้ามา รวมไปถึงนักข่าวหรือนักเขียนเข้ามาทำข่าว เพราะจะทำให้รู้สึกว่าคนที่จองคิวไม่ได้รับเกียรติหรือสิทธิที่เหมาะสม เพื่อรอบุคคลสำคัญที่เป็นเจ้าของภัตตาคารแห่งนี้ เขาจะมาร่วมมื้ออาหารค่ำกับเราคืนนี้ด้วย ซึ่งตอนนี้อยู่ระหว่างเดินทางมา

เราพูดคุยกันได้สักพักหนึ่ง ผู้จัดการภัตตาคารก็ขอตัวออกไปทำธุระ จัดการงานที่คั่งค้างอยู่ ให้เราเพลิดเพลินไปกับชาสมุนไพรในถ้วยชาที่ถูกวาดลวดลายดอกไม้อย่างประณีต ไม่นานผู้จัดการสาขาก็กลับเข้ามา พร้อมเชิญเรา 2 คนไปที่ห้องห้องหนึ่งในชั้นเดียวกัน

ภายในห้องนั้น มีชายร่างสูงชุดสูทสีดำยืนรอเราอยู่แล้ว เขาหันมามองที่ประตู เมื่อผู้จัดการเคาะประตู เปิดประตูให้แขกเข้ามาภายในห้องอาหาร

ทันทีที่สายตาของอันและชายหนุ่มสบตากัน ค่ำคืนที่เกิดขึ้นเมื่อ 1 เดือนก่อนหวนกลับมา กลิ่นกาย หยาดเหงื่อ ความเร่าร้อนและความเจ็บปวด ถูกย้อนกลับเข้ามาในหัวสมองของอัน เธอยืนนิ่ง และมีอาการสั่นเล็กน้อย เพราะอาการตกใจ ตื่นกลัว ทำตัวไม่ถูก

‘ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่’ อันคิดในใจ

เธอจะไม่มีวันยอมให้ลูเซี่ยนได้แตะตัวเธออีกเป็นครั้งที่สองแน่ อันระวังตัวมากขึ้น

‘ใช่ เขาคือลูเซี่ยน ลี’ อันหลบสายตาของเขาทันที ลูเซี่ยนมองกิริยาที่อันแสดงออกมา ยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้ามาทักทายหัวหน้า บ.ก.

“ขอโทษค่ะที่เสียมารยาท”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยากนะเนี่ยที่อันเผลอหลุดปากชมอาหาร”

หัวหน้า บ.ก. หัวเราะชอบใจ เขาเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่งของเขา

“เหรอครับ”

ลูเซี่ยนกล่าวพูด พร้อมจ้องหน้าแดงก่ำที่เขินอายของหญิงสาว

“ใช่ครับ เธอไม่ค่อยพูดชมอาหารสักเท่าไหร่ แม้จะทำคอลัมน์อาหารก็เถอะ อาหารร้านไหนที่ทำให้เธอพูดว่าอร่อยได้ละก็ บอกเลยว่าร้านนั่นต้องขายดีระดับประเทศแน่นอน เธอเป็นนักชิมตัวจริงเสียงจริงเลยแหละครับ ไม่ใช่แค่ชิมอย่างเดียว อาหารฝีมือเธอก็อร่อยไม่แพ้กันเลยครับ” หัวหน้า บ.ก. พูดยกยอ

“หัวหน้า บ.ก.”

เธอพูดห้ามไม่ให้เขาพูดเรื่องของเธอมากไปกว่านี้

เพื่อแก้อาการเขินอันหยิบไวน์ที่พึ่งมีบริกร มารินให้ เธอจิบนิดเล็กน้อย สายตาเธอลุกวาวอีกรอบ จนเกือบจะหลุดเสียงออกไปอีกครั้ง อันกัดริมฝีปากแน่นและเลียปากเล็กน้อยเก็บอาการไว้ อันเป็นคนชอบดื่มไวน์เป็นที่สุด เวลาเครียด ๆ หรืออยากผ่อนคลายเธอก็จะไปหาซื้อไวน์มากินที่บ้าน

ลูเซี่ยนคอยมอง คอยสังเกตอาการกิริยาของเธออยู่ มันยั่วยวนเขาจริง ๆ เขารู้ว่าเธอพอใจกับรสไวน์ที่นี่มาก

“เป็นไงครับคุณอัน ไวน์ที่นี่อร่อยไหม”

“ค่ะ มีกลิ่นหอม ไม่ฉุนเกินไป และนุ่มละมุนลิ้นมาก” อันพูดออกไป

ลูเซี่ยนยิ้มให้เธอ หัวใจเธอเต้นแรงเพราะรอยยิ้มนั้น มันชวนให้เธอหลงใหลจนไม่อยากละสายตาไปจากเขา ทำไมเขาถึงทำให้เธอรู้สึกเช่นนั้นได้นะ

เรานั่งกินกันไปได้สักพัก ลูเซี่ยนก็ขอตัวไปทำธุระบางอย่าง สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีที่บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบข้างหู

“ผมขอตัวสักครู่นะครับ เชิญรับประทานอาหารกันตามสบาย”

เธอกินอย่างอร่อย โดยไม่ทันระวัง ที่อยู่ ๆ อันรู้สึกถึงมือหนาใหญ่ข้างหนึ่งมาจับต้นขาของเธอ ลูบไล้ขาของเธอเบา ๆ อันสะดุ้ง รีบวางช้อนทันที หันไปมองลูเซี่ยนที่ทำหน้าเรียบเฉย ทั้งสองคนจ้องตากัน ลูเซี่ยนยิ้มมุมปากก่อนลุกขึ้นไปทำธุระ นี่เขาคิดจะแกล้งเธอ ต้องการให้เธอเสียมารยาทต่อหัวหน้า บ.ก. งั้นเหรอ นิสัยไม่ดี อันทำสีหน้าบึ้งตึง

หลังจากลูเซี่ยนออกไปไม่นาน อันขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางเดินเธอก็เดินสำรวจภัตตาคารไปด้วย ‘กราเน่’ ในที่สุดเธอก็ได้มาสัมผัส ที่ที่เธออยากจะมาตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าเปิด แต่เพราะต้องรอคิวนานและราคาที่แทบจะเอื้อมไม่ถึง เธอจึงได้แต่คิดว่าสักวันคงได้มากินที่นี่ เธอจึงได้ทำแผนเสนอหัวหน้า บ.ก. และขอมาสัมภาษณ์กราเน่หลายครั้ง แต่ก็ถูกปฏิเสธ

‘สมแล้วที่เป็นภัตตาคารระดับพรีเมียม แม้กระทั่งห้องน้ำยังให้ความรู้สึกผ่อนคลาย’ อันนึกในใจ

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ ไม่ทันสังเกตว่า ลูเซี่ยนกำลังยืนรอเธออยู่หน้าห้องน้ำ

เธอยืนนิ่ง ก่อนจะพยายามเดินหนี แต่ถูกมือใหญ่ลากเธอกลับเข้าไปในห้องน้ำ ล็อกประตู อันพยายามดิ้น ก่อนที่เขาจะจูบลงบนริมฝีปากของอันอย่างรวดเร็วด้วยหิวกระหาย

“ว๊าย”

ลูเซี่ยนไม่พูดพร่ำทำเพลงระดมจูบเธออย่างหนักหน่วง และพยายามเก็บอารมณ์ที่อัดอั้นไว้ข้างในไม่ให้ออกมา เขาไม่สามารถอดใจรอจนถึงที่สุดของค่ำคืนนี้ได้เลยต้องปลดปล่อยออกมาโดยการจูบเธออย่างหิวกระหายเช่นนี้

“อืออออออออ”