“ฝ่าบาท ทรงกลับไปเถอะเพคะ กรุณาปล่อยหม่อมฉันได้แล้วเพคะ เรื่องของเรามันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้ว พระองค์ทรงมีท่านเลลล่าอยู่ข้างกาย ทำไมพระองค์ถึงยังมาหาหม่อมฉันละเพคะ ทรงหยุดทำเรื่องที่ผิดต่อพระคู่หมั้นได้แล้วเพคะ”

“หยุดพูดจาแบบนั้นกับผมนะ อิง”

อิงใช้คำสุภาพ คำราชาศัพท์ เพื่อทำให้เขาตระหนักว่าเขาคือผู้สูงศักดิ์ ส่วนเธอแค่สามัญชน ที่อยู่คนละระดับกัน

“ทำไมละเพคะ พระองค์ทรงบอกหม่อมฉันเองว่า ไม่ว่าเป็นอะไร ตัวหม่อมฉันก็คือหม่อมฉัน หม่อมฉันคือสามัญชน ส่วนพระองค์คือราชวงศ์ผู้สูงศักดิ์ หม่อมฉันรู้ตัวเองดี และหม่อมฉันก็ตื่นจากฝันที่แสนหวานแล้ว พระองค์เองก็ทรงตื่นได้แล้วเพคะ”

อิงสบตาออสตินด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

“อิง”

“…”

“คุณไม่มีทางตื่นจากฝันนี้ได้หรอก คุณเองก็เป็นเหมือนผมนั่นแหละ สนุกกับผู้ชายไปทั่ว จะเป็นใครก็ได้ใช่ไหมล่ะ แม้แต่ลูเซี่ยนที่รู้ว่าแต่งงานกับน้องสาวของตัวเองไปแล้ว แต่ก็ยังอ่อยเขา แล้วทีกับผม เวลาที่เรามีอะไรกัน คุณก็ไม่เห็นจะขัดขืนอะไร ดูคุณจะมีความสุขเสียด้วยซ้ำ แล้วกับอีแค่เรื่องที่รู้ความจริงนิดหน่อยแค่นี้ กลับมาทำเป็นรับไม่ได้ผลักไสผม”

“พูดเรื่องอะไรนะ ลูเซี่ยนเป็นเพื่อนฉัน แล้วคุณก็มีคู่หมั้นแล้ว คนอื่น ๆ อะไร ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่มั่วไปเรื่อย คนที่ควรรู้ตัวได้แล้ว มันคือคุณ ถ้าฉันรู้ว่าคุณคือใคร อย่าคิดเลย ว่าร่างกายนี้คุณจะได้สัมผัสมัน”

“อย่ามาโกหก ผมอ่านข่าวของคุณมาหมดแล้ว ควงผู้ชายระดับสูงกินข้าวแทบทุกคืน ควงออกงานที่ต่าง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขามีลูก คุณถึงทำไม่ได้ละ ผมอาจดีหน่อยตรงที่ยังไม่แต่งงาน คุณจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดมาก เวลามีอะไรกัน”

เพี๊ยะ!

อิงตบหน้าออสตินอย่างเหลืออด ในคำพูดที่เขาพูดดูถูกเธอ

“ทำไมแทงใจดำเหรอ” ออสตินพูด

ออสตินลากเธอขึ้นบนเตียง ปลดชุดของเขาและชุดคลุมอาบน้ำของอิงออกเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า อิงดิ้นพยายามทำทุกอย่างให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือเขา

“ปล่อย” อิงพูด

ออสตินไม่พอใจอิง เรื่องที่อิงควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ทำไมกับคนอื่นเธอทำได้ แล้วกับเขาเธอถึงทำไม่ได้ เพียงแค่รู้ว่าเป็นเชื้อพระวงศ์และมีคู่หมั้นงั้นเหรอ มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย อิงเองไม่ยอมอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ออสตินฟังว่านั่นเป็นเพียงงานในอีกหนึ่งหน้าที่เท่านั้น ไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น คนที่เธอยอมให้แตะเนื้อต้องตัวได้แบบนี้ ตอนนี้มีแค่ออสตินคนเดียว

ครั้งนี้เขาไม่อ่อนโยนเหมือนที่ผ่าน ๆ มา ทำรุนแรง จนอิงเจ็บไปทั้งตัว…

“อ๊ะ อ๊ะ”

เป็นเวลากว่า 2 เดือนแล้วที่ออสตินไปจากชีวิตอิง เธอพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นของเขา แม้ว่าทุกมุมห้องจะมีความทรงจำของออสตินหลงเหลืออยู่ กลิ่นอายของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไป

อิงรับงานมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว จนผู้จัดการอย่างนที อดเป็นห่วงสุขภาพของเธอ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน รับงานจนไม่มีเวลาพักผ่อนหรือแม้แต่เวลากินข้าวเที่ยง เป็นแบบนี้ทุกวันตั้งแต่เช้ายันค่ำ และเธอก็ไม่เคยไม่พูดถึงออสตินเลยสักครั้ง นทีคิดว่าคงมีเรื่องที่เธอไม่อยากจะพูดออกมา เขาเองก็ไม่เซ้าซี้ แต่อย่างน้อย ๆ เขาก็อยากให้อิงเล่าหรือระบายเรื่องที่ไม่สบายใจออกมาบ้าง

พักหลัง ๆ ที่เธอจะทำงานหนักขึ้นจนไม่มีเวลาพักผ่อน ทำให้อิงดูซีดเซียว น้ำหนักลดลงมากจนดูซูบผอม ไม่มีน้ำมีนวลเหมือนเมื่อก่อน ไม่ค่อยมีแรง เหนื่อยง่ายและมักจะหน้ามืดอยู่บ่อยครั้งในช่วงนี้ นทีเลยตัดสินใจ งดให้อิงรับงานหนึ่งวัน ให้เธอได้พักผ่อน ตอนแรกเธอไม่ยอม แต่เพราะแรงตื๊อและอธิบายเหตุผลให้อิงฟังอย่างจริงจัง เธอเลยใจอ่อน

วันนี้อิงก็เลย ตื่นสายกว่าปกติ นอนอ้อยอิ่งอยู่บนเตียง คิดถึงออสติน คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ เธอไม่ได้ข่าวคราวจากเขาอีกเลย ถ้าถามลูเซี่ยนก็คงจะรู้ แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่พบกับออสตินอีก เธอต้องใจแข็งและอยู่กับความจริงให้ได้ อิงลุกขึ้น อาบน้ำแต่งตัว และทำอาหารเช้าเป็นโจ๊กผักกับหมู แต่ทำไมเธอถึงยังรู้สึกเพลีย ๆ เหนื่อยง่าย เหมือนพักผ่อนไม่เพียงพออยู่อีก ทั้ง ๆ ที่คิดว่า เธอก็พักผ่อนมาเต็มอิ่มแล้วหรือเพราะเหนื่อยสะสมมานาน อิงตักโจ๊กขึ้นมากินได้ประมาณสักสองสามคำ ก็รู้สึกคลื่นไส้จนบอกไม่ถูก รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ อาเจียนออกมา อิงอ่อนแรงจนฟุบนั่งลงตรงพื้นห้องน้ำใกล้ ๆ กับชักโครก เธอเหลือบไปเห็นผ้าอนามัยที่ตั้งอยู่ในตะกร้าชั้นวางของ ฉุกคิดถึงอะไรบางอย่าง ใช้มือนับนิ้วเพื่อเช็กรอบเดือน อิงทำงานหนักจนลืมที่จะสนใจเรื่องนี้ไปเลย

‘มันเกือบ 2 เดือน ไม่สิ 3 เดือนที่ประจำเดือนเธอไม่มา’ อิงคิดในใจ

ก่อนจะรีบแต่งตัวออกไปข้างนอก เธอเดินเข้าไปในร้านขายยาข้างคอนโดซื้อที่ตรวจครรภ์ แล้วรีบขึ้นมาตรวจทันที

‘สองขีด’

‘ท้อง! เป็นไปไม่ได้ กับออสตินงั้นเหรอจะเป็นไปได้ยังไง เขาน่าจะป้องกัน…น่าจะเหรอ’

อิงนึกย้อนไปตอนที่เธอกับออสตินร่วมรักกัน

“ไม่จริง”

อิงพูดกับตัวเอง เธอสั่นไปทั้งตัว คุมสติตัวเองไม่อยู่ เพื่อให้แน่ใจ อิงตัดสินใจไปโรงพยาบาลยังดีที่เธอมีบัตรโรงพยาบาลของอันอยู่

“แหม ตอนแรกที่เข้ามานึกว่าเป็นคุณอิงซะอีก เหมือนกันเลยนะคะคุณอัน” หมอพูดแซว เธอปลอมตัวมาพอสมควร พอที่จะกลมกลืนไปกับคนธรรมดาได้ แต่หมอคงจะปิดบังอะไรไม่ได้ เธอเลยใช้บัตรโรงพยาบาลของอันเพื่อปกปิดตัวตน

“บอกแบบนี้หลายคนแล้วล่ะค่ะ” อิงพูด

“วันนี้คุณลูเซี่ยนน่าจะมาด้วยนะคะเนี่ย”

“อ้อ พอดีเขายุ่ง ๆ นะคะ อีกอย่างอยากจะมาตรวจให้แน่ใจก่อนจะบอกเขา เผื่อผิดพลาดกลัวเขาจะดีใจเก้อ”

“ไม่ผิดพลาดหรอกค่ะ คุณอันท้องได้ 11 สัปดาห์แล้วละคะ น้องก็แข็งแรงดี แต่พักผ่อนให้เยอะ ๆ หน่อยนะคะ ดูแม่จะอ่อนเพลีย”

หมอพูด อิงที่ได้ฟังคำยืนยันจากปากของหมอ ทำให้หน้าซีดและมือสั่น หัวใจเต้นรัว เธอตกใจมาก

“11 สัปดาห์เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ยินดีด้วยนะคะ เดี๋ยวหมอจัดยาบำรุงให้ไปรับประทาน”

“ขอบคุณค่ะ อ้อ คุณหมอคะ เรื่องนี้ช่วยปิดเป็นความลับหน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากจะบอกกับลูเซี่ยนเอง”

“ค่ะ นี่เป็นความลับของคนไข้อยู่แล้วล่ะค่ะ” เธอยิ้ม