อันเงียบไม่ตอบอะไรออกมา

“ที่ฉันพูดไม่ได้ยินรึไง!”

อิงพูดเสียงดัง ทำให้อันสะดุ้งตกใจกลัว

“ไต้หวัน”

“กับใคร”

“ลูเซี่ยน” อันหลบตาอิง

“…”

อิงเงียบไป อิงเคยเกือบจะได้เป็นคู่หมั้นของลูเซี่ยน แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างเธอเลยไม่ได้เป็น

“คือว่า อิง คือ…ลูเซี่ยนพาฉันไปเจอครอบครัวเขามา แล้วนี่เป็นการ์ดเชิญงานแต่ง เรากำลังจะแต่งงานกันเดือนหน้า แล้วฉันอยากให้อิงไปเป็นญาติผู้ใหญ่ให้ฉันหน่อยได้ไหม”

อันพูดอย่างช้า ๆ ตะกุกตะกัก ก่อนอันยื่นการ์ดสีแดงให้อิง อิงเหลือบมองมันนิดนึง หยิบการ์ดขึ้นมาดู ยังไม่ทันที่จะเปิดอ่านเนื้อหาด้านใน อิงจับฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วปาใส่หน้าอันทันที

“แกกล้าทำเรื่องอย่างว่าลับหลังฉันงั้นเหรอ” อิงพูดเสียงต่ำ

“ไม่ใช่นะอิง”

“แกก็น่าจะรู้ดีว่า ลูเซี่ยนเป็นของฉัน แม้ว่าเราจะไม่ได้แต่งงานกัน แต่…คนอย่างแกก็ไม่ควรมายุ่งกับของที่เคยเป็นของฉัน อ้อลืมไป จะโทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ได้สินะ เพราะฉันเป็นคนประเคนแกให้ลูเซี่ยนมาก่อน หลังจากนั้นมาคงแอบกินกันลับหลังฉันมาตลอดสินะ ตั้งแต่เมื่อไหร่!” อิงตวาด และผลักอันอย่างแรง ดีที่อันไม่ล้มลง เพราะเธอพยุงตัวเอาไว้ได้ทัน

“ฉันรักเขาตั้งแต่แรก ตั้งแต่วันที่อิงส่งฉันไปหาเขา ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่ลืมลูเซี่ยนเลย ฉันรู้ว่าพี่ก็รักเขา ฉันพยายามห้ามใจตัวเองถึงที่สุดแล้ว แต่มันไม่ได้ มันเกิดขึ้นไปแล้ว”

อันน้ำตาคลอ

“อ้อ งั้นตั้งแต่แรก ที่รู้ว่าฉันกำลังจะหมั้นกับลูเซี่ยน เธอก็ยังนอนอยู่ใต้อ้อมกอดเขา และรวมไปถึงตอนที่ฉันต้องมาแก้ข่าวเรื่องยกเลิกงานหมั้นอยู่คนเดียวโดยที่ลูเซี่ยนไม่คิดจะออกมาพูด ตอนนั้นแกก็คงนอนอยู่กับลูเซี่ยนด้วยงั้นสิ ตั้งแต่ต้น!”

อิงพูดเสียงดัง อันน้ำตาไหลออกมา

“ไม่ใช่นะอิง และฉันกับลูเซี่ยนไปไต้หวัน”

ลูเซี่ยนเลือกอันตั้งแต่แรก ข้อนี้อิงรู้ดี แต่ว่า…

เพล้ง!

อิงขว้างแจกันดอกไม้ที่ตั้งโชว์อยู่ข้างริมฝาผนัง ปาลงพื้นตรงหน้าอันแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ อันและนทีต่างก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“โกหก!” อิงตวาด

“อิง…” อันพูด

“เขาต้องมาหาฉันเป็นคนแรกสิ แกไปแย่งเขามาใช่ไหม เพราะแกคนเดียวที่ทำให้แผนของฉันเสียหมด ถ้าไม่มีแก ลูเซี่ยนก็เป็นของฉัน” อิงโมโห

“ไม่ใช่ คนที่ฉันรักตั้งแต่แรกคือ อัน”

ลูเซี่ยนได้ยินเสียงดังจากภายในห้องดังถึงข้างนอกเลยถือโอกาสเดินเข้ามา กลัวว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้น และเห็นเศษแก้วแตกกระจายเต็มพื้น

“ลูเซี่ยน”

อิงและอันตกใจที่ลูเซี่ยนเดินเข้ามา

“ผมขอโทษที่มายุ่งกับคุณ นั่นก็เพื่อปกป้องน้องสาวคุณจากแกริค โดยใช้คุณเป็นตัวแทนเธอ ผมไม่มีความรู้สึกใด ๆ ให้กับคุณเลยสักนิด”

อันร้องไห้จับแขนอิงไว้ไม่ยอมปล่อย เขาตกใจไม่น้อยที่อันพูดว่า ถ้าอิงจะตัดขาดความเป็นพี่น้อง เพราะเรื่องที่เธอกำลังจะแต่งงานและโดนหักหลัง เธอก็จะไม่แต่ง หัวใจเขาหล่นวูบลงไปกับพื้น อิงมีอิทธิพลต่ออันจริง ๆ ลูเซี่ยนได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ยังไงก็ต้องหาวิธีที่ให้สถานการณ์มันไม่เลวร้ายไปกว่านี้ เป็นครั้งแรกที่เขาต้องกลุ้มเรื่องผู้หญิง

“…”

ลูเซียนนิ่งเงียบไม่รู้ว่าต้องเข้าไปพูดแทรกตรงไหน เขาทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะจัดการกับปัญหาตรงหน้ายังไงให้ดีที่สุด

“ลูเซี่ยน พาเธอกลับไปซะ”

อิงพูดพร้อมสะบัดแขนอันออก ที่อันจับแขนเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ลูเซี่ยนมองหน้าอิงที่ทำหน้าแปลก ๆ มันดูตลกดี แล้วเขาก็ยิ้มออกมา

ลูเซี่ยนทำตามที่อิงบอกอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปเอาตัวอันที่ร้องไห้ฟูมฟาย เขารู้ทันทีว่าอิงแค่ต้องการแกล้งเธอนิดหน่อย แต่เรื่องมันกลับบานปลายจนคุมไม่อยู่ เลยต้องเอาอันออกมาจากคอนโดอิงเพื่อตัดบทละครตอนนี้จบลงเสียดื้อ ๆ ลูเซี่ยนเองก็ลืมนึกไปว่า จริง ๆ แล้วอิงรักและเป็นห่วงอันมากกว่าใคร แต่ชอบแกล้งทำเป็นคุณพี่สาวใจร้ายอยู่ตลอด

“หวังว่าคุณจะมาร่วมงานแต่งของเรานะ”

ลูเซี่ยนพูดพร้อมกับยักคิ้วให้อิงเล็กน้อย แล้วเดินจากไป

อันร้องไห้ไม่หยุด ตั้งแต่ออกจากคอนโดมาจนถึงบ้านพักของลูเซี่ยน ทีนี้ก็เป็นหน้าที่ของลูเซี่ยนแล้วล่ะ ที่จะปลอบอันให้หยุดร้อง อธิบายเหตุผลและให้กำลังใจเธอ อิงส่งต่อหน้าที่คนดูแล ปกป้องอันให้ลูเซี่ยนแล้ว…

ทันทีที่ประตูปิดลง อิงฟุบลงกับพื้นร้องไห้ออกมา นทีตกใจไม่เคยเห็นอิงร้องไห้แบบนี้ เขารู้ว่าอิงต้องเสียใจมากเรื่องที่เธอถูกใช้เป็นเครื่องมือ และเรื่องที่เธอรักลูเซี่ยน นทีอดสงสารอิงไม่ได้จริง ๆ

“อิง เธอต้องเจอคนที่ดีกว่าลูเซี่ยนแน่”

นทีพูดปลอบใจอิง เอามือลูบหลังอิงเบา ๆ

“นที ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องนั้น” อิงมองหน้านที

“อ้าว…แล้วเรื่องอะไร” นทีงง

“จากนี้ไป ฉันคงต้องอยู่คนเดียว ในที่สุดนกน้อยก็บินออกจากรัง อันกำลังจากฉันไปอีกคน”

‘ห๊ะ’

นทีอุทานในใจ เขาชักงง เขาตามอารมณ์ ความคิดของอิงไม่ทันจริง ๆ

“อิง อันเธอแค่แต่งงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวเธอก็กลับมา ไม่ได้จากกันไปไหนสักหน่อย ก็ยังเจออันได้อีก” อิงส่ายหน้า

“ไม่หรอก ชีวิตเธอจากนี้คงมีเรื่องต้องลำบากอีกมาก ยิ่งต้องอยู่กับคนคนนั้น”

ตกลงแล้วคนอย่างอิง เป็นคนนิสัยยังไงกันแน่ อิจฉา ริษยา หรือใจดี เป็นแม่พระ

“ถ้าอย่างนั้น เธอก็แวะไปหาพวกเขาสิเวลาเธอเหงา ถึงยังไงเธอก็อย่าลืมว่าเธอก็ยังมีฉันอยู่ข้าง ๆ นะ”

นทีพูด เขาพอรู้แล้วถึงสิ่งที่อันเคยพูดไว้ ว่าจริง ๆ แล้วอิงอ่อนไหวง่ายและขี้เหงา ภายนอกอาจแข็งแกร่งแต่ภายในนั้นเปราะบางมาก

แปลว่าที่ผ่าน ๆ มา ที่เธอคอยทำให้อันหนักใจ คือแค่เรียกร้องความสนใจหรือยังไง หรือเล่นละครไปงั้น ๆ งงจริง ๆ แต่ที่สำคัญอิงติดน้องมากไม่ใช่แค่อันติดพี่คนเดียว

ถ้าตอนนี้คือตัวตนของเธอจริง ๆ อิงก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าแรร์ไอเท็มก็ว่าได้ เก่ง และจิตใจดี

“ขอบใจนะนที ที่ทนฉันมาได้ตั้งหลายปี”

“ย๊ะ ไม่ต้องห่วงหรอกแก ฉันไม่ไปไหนหรอกแต่ฉันขอถามจริง ๆ แกรักลูเซี่ยนรึเปล่า”

นทีกังวล อิงส่ายหน้า

“แค่เล่นละครนะ ฉันกับลูเซี่ยนไม่ได้มีอะไรกัน ถึงแม้จะล่วงเกินกันไปบ้าง แต่เพราะมันเป็นงานเท่านั้น”

นทีไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่อิงพูดเท่าไหร่นัก อิงเช็ดน้ำตา แล้วกลับไปนั่งบนโซฟา กินขนม ดูตลกและหัวเราะ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น อารมณ์ไหนเนี่ย นทีเริ่มทำตัวไม่ถูก ตกลงแล้วนิสัยที่แท้จริงของเธอ ตัวตนของเธอจริง ๆ คือคนไหน

“อีกอย่างชีวิตคนอย่างฉันไม่เหมาะที่จะมีความรักหรอกนะ” อิงพูดพึมพำออกมา

“อิง…”

“ช่างเถอะ ไปดูหนังตลกต่อดีกว่า”

อิงก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติ เธอนั่งบนโซฟา แล้วหันมาพูดกับนทีว่า

“เก็บกวาดเศษแจกันที่แตกด้วยนะ”

สุดท้ายแล้วไม่พ้นหน้าที่นทีที่ต้องคอยเก็บกวาด ถึงอย่างนั้นนทีรู้สึกว่าเป็นอิงตอนนี้ดีกว่าก่อนหน้านี้เป็นไหน ๆ