“ไม่ครับ รู้สึกภูมิใจมากกว่าที่ท่านให้โอกาสผม ให้ผมได้มีชีวิต ลืมตาอ้าปากได้อีกครั้ง”

“…”

พูดคล้าย ๆ กับชิงชิงเลย อันคิดในใจ

“เฮ้อ…”

อันถอนหายใจ

“ผมไม่รู้ว่าคุณอันกังวลเรื่องอะไร แต่ผมจะบอกสิ่งที่คุณอันควรรู้ไว้สักอย่าง”

“หืม อะไรเหรอ”

“การที่จะยืนเคียงข้างท่าน ต้องอย่าเผยจุดอ่อนแอหรือจุดอ่อนของตนให้ใครเห็น แม้กระทั่งตัวเอง เพราะเราไม่รู้ว่าใครคิดดีหรือคิดร้ายกับเรา ต้องอย่าให้ใครจับความรู้สึกของเราได้ เพราะคนคิดร้ายจะใช้จุดอ่อนทำลายตัวเราหรือคนสำคัญของเราได้ แม้จะอันตรายแค่ไหนหรือต้องเสี่ยงชีวิต ถ้ามันทำให้ได้เคียงข้างท่าน ปกป้องท่านได้ ผมพร้อมที่จะทำเพราะท่านคือคนสำคัญของผม แค่นี้ผมก็มีความสุขโดยไม่คิดเสียดายชีวิตแล้วละครับ ทั้งนายใหญ่ นายหญิงใหญ่ ท่านลูเซี่ยน ท่านอีคอน ต่างเป็นคนเก่งและแข็งแกร่ง และการที่ท่านลูเซี่ยนต้องขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดได้นั้น ท่านต้องมีคนที่คอยสนับสนุนท่านได้อย่างเต็มที่ ท่านจะได้วางใจและทำหน้าที่ของท่านให้ดี”

สิ่งที่เลขาพูดเหมือนเธอจะค่อย ๆ เข้าใจทีละนิด แต่ยังไม่ทั้งหมด สุดท้ายเธอคงต้องถามลูเซี่ยนแล้วแหละ

อันรีบอาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวไปกินข้าวเช้าพร้อมกันกับคนของตระกูลลีเหมือนปกติทุกวันที่อยู่ที่นี่ บรรยากาศในห้องอาหารมันก็ยังเต็มไปด้วยความเงียบและอึดอัดเหมือนเช่นทุกครั้ง

“อัน เดี๋ยวตอนบ่ายสามโมงมาพบฉันที่ห้องนะ ฉันอยากฟังคำตอบจากเธอ”

นายหญิงใหญ่พูดขึ้นระหว่างกินข้าว ท่ามกลางความเงียบ

“ค่ะ นายหญิงใหญ่”

เธอตอบแล้วกินข้าวต่อพร้อมกับถอนหายใจออกมาเป็นระยะ

สีหน้าเป็นกังวลของอันแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนในห้องต่างรับรู้ ความรู้สึกกดดัน เครียด กังวลของเธอ อันกินข้าวได้น้อยมากตั้งแต่มาที่ไต้หวัน แม้อาหารจะอร่อยแค่ไหน เธอไม่มีความอยากที่จะกินขึ้นมาสักนิด

อันช่วยคนรับใช้ล้างจานชามที่โรงครัว  จนลืมไปว่าเธอมีเรื่องจะคุยกับลูเซี่ยน

ทันทีที่เธอนึกขึ้นได้ อันรีบขอตัวไปตามหาลูเซี่ยน หวังว่าเขาจะยังไม่ออกไปทำงานเสียก่อน อันเดินออกไปตรงสวนหย่อมหน้าบ้าน เห็นลูเซี่ยนในชุดสูทสีดำกำลังขึ้นรถเพื่อออกไปประชุม อันวิ่งตามและเรียกลูเซี่ยนไปสุดเสียง แต่รถดำคันหรูแล่นออกไปจากหน้าบ้านเสียแล้ว อันยืนหอบเหนื่อยอยู่ตรงหน้าประตู

“ไม่ทัน”

อันพูดพร้อมกับมองดูรถที่แล่นไปไกลสุดลูกหูลูกตา จนลืมไปว่าตัวเธอออกมายืนพ้นประตูบ้านตระกูลลีเรียบร้อยแล้ว

ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน…

หมับ!

อันรับรู้ถึงแรงกระชาก ที่ฉุดเธอลอยจากพื้นเล็กน้อย อันตกใจมาก เธอนิ่งเกร็งไปชั่วขณะหนึ่ง

“ไม่ระวังตัวเลยนะสาวน้อย”

อันถูกชายนิรนามล็อกคอและใช้มีดจี้คอไว้

หรือว่าจะเป็นศัตรูทางธุรกิจของลูเซี่ยน เธอลืมนึกถึงคำเตือนของนายหญิงใหญ่ เพราะเธอไม่คิดว่าแค่เดินออกมาหน้าประตูจะโดนปองร้าย อันยืนตัวแข็งทื่อ

“ต้องการอะไร”

อันพยายามรวบรวมสติและพูดออกไปด้วยเสียงที่แข็งกร้าวเก็บความกลัวไว้ในจิตใจ

“ก็จับเธอเป็นตัวประกันนะสิ ในที่สุดก็จับจุดอ่อนของลูเซี่ยนได้สักที ที่นี่พวกเราก็จะได้ต่อรองส่วนแบ่งทางตลาดที่มากขึ้น เอาตะโกนเรียกคนข้างในออกมาสิ”

“…”

“นิ นายอยากได้หนังสือสัญญานั้นไปทำไม” อันถาม

“ฉันก็จะได้มีอำนาจในการค้าขายในตลาดอีกครั้งนะสิ”

“สัญญานั้นมันสำคัญมาก ถึงขนาดต้องเอาชีวิตคนหลายสิบคนมาเสี่ยงถึงที่นี่เลยเหรอ ทั้งที่รู้ว่าที่นี่มีอำนาจขนาดไหน”

“แน่นอน แต่ว่านะ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ตัวประกันอย่างเธอจะแส่เข้ามา หยุดพูดพล่ามสักที อยู่เฉย ๆ”

ชายคนนั้นรัดคออันแน่นกว่าเดิม จนแทบจะหายใจไม่ออก

‘น่ากลัว แต่ว่า…’

อันต้องการพูดมันออกไป

“การเตรียมใจของนายคืออะไร อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุด”

อยู่ ๆ อันก็ถามหัวหน้าแก๊งที่ใช้มีดจอคอเธอ ในคำถามเดียวกับที่นายหญิงใหญ่ถามเธอ

มันใช่คำถามที่จะมาถามกันตอนนี้ที่ไหนกัน อันพูดพล่ามออกมาราวกับคนกำลังจะตายถามคำถามที่ยังค้างคาใจที่ผุดขึ้นมาในสมอง ชายคนนั้นแปลกใจ ทุกคนที่นั่นก็แปลกใจ

“การเตรียมใจอะไรไม่มีหรอก ฉันแค่ต้องการหนังสือนั้นเท่านั้น”

ชายคนนั้นตอบคำถามอัน แบบขอไปที ไม่สนใจในรายละเอียดของคำถาม เหมือนเธอตอนแรก ๆ

“… ฮึ”

ดูเหมือนว่าเขาจะมาตระกูลลีแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านี่คือตระกูลลี ผู้คุมอำนาจทั้งหมดเอาไว้ ขอแค่ได้พูดสิ่งที่ต้องการออกมาเท่านั้น

“ขำอะไร”

ชายคนนั้นใช้มีดจี้คอเธอจนมีเลือดซึมออกมาจากมีดที่สัมผัสคอเธอเบา ๆ มีดมีคมมากขนาดแค่แตะยังสร้างแผลตรงคอเธอได้

“เพราะนายงี่เง่ายังไงละ”

อันพูดจบ ใช้กระบวนท่าที่เลขาบอดี้การ์ดสอนเธอไว้ป้องกันตัวเมื่อวานมาใช้ ไม่คิดว่าจะได้ใช้เร็วขนาดนี้ อันจับล็อกตัวคนที่จับเธออยู่ทุ่มลงกับพื้นตอนทีเผลอ ทำให้ชายคนนั้นก้มฟุบหน้านอนกับพื้น เพราะความเจ็บและจุกในเวลาเดียวกัน

ทุกคนบริเวณนั้นตกใจเมื่อเห็นอันจับคนทุ่มลงพื้น ไม่คิดว่าเธอจะทำได้จริง ๆ แล้วอันก็รีบล็อกข้อมือคนนั้นไว้ไม่ให้ขยับ และทันทีที่เขาขยับตัวหรือดิ้น มันอาจทำให้แขนเขาหักได้ทันที

“คนอย่างนายคิดจะเอาชนะคนตระกูลลีได้งั้นเหรอ น่าขำสิ้นดี คนที่ไม่มีแม้แต่การเตรียมใจ ลอบกัดคนอื่น ตระกลูลีไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ถ้าคิดจะมาใช้ฉันเป็นตัวประกันละก็เลิกหวังไปซะเพราะอย่างที่บอก ฉันไม่ใช่คนพิเศษหรือสำคัญต่อตระกูลลี แต่ฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายฉันด้วยเหตุผลไร้สาระพวกนี้ จำไว้ด้วย”

อันทำเสียงเข้มหน้าตาขรึม ดุดัน ในที่สุดเธอก็เข้าใจในสิ่งที่ทุกคนพูด โดยเฉพาะสิ่งที่นายหญิงใหญ่บอก เราต้องแข็งแกร่ง ไม่เผยจุดอ่อน จนเป็นตัวถ่วงคนที่เรารัก เราต้องดูแลตัวเองได้

ระหว่างที่เธอล็อกแขนชายคนนั้นอยู่ ต่างฝ่ายต่างชักอาวุธออกมาเพื่อปกป้องคนของตน ลูเซี่ยนเข้ามาประชิดตัวอัน ส่วนเลขาบอดี้การ์ดก็คอยคุ้มกัน

“คิดว่าที่นี่ถิ่นใคร”

นายใหญ่พูด ปรากฏว่าฝ่ายที่เข้ามาถูกล้อมเอาไว้และยอมถอยออกไปในที่สุด

หลังจากเหตุการณ์สงบ…

อันนั่งทำแผลที่คอ ซึ่งลูเซี่ยนเป็นทำแผลให้เธอด้วยความรู้สึกโกรธและเป็นห่วงอัน แต่สีหน้าเขากลับดูนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ ตั้งแต่จบเรื่อง

“ใครใช้ให้ออกไปข้างนอก”

อยู่ ๆ ลูเซี่ยนพูดเสียงดัง ทำให้อันและคนรับใช้ที่อยู่ใกล้ ๆ สะดุ้ง

“ฉันกำลังจะไปหาคุณ เห็นคนที่คล้าย ๆ คุณนั่งรถออกไป ก็เลยวิ่งตาม…”

อันพยายามพูดอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่มีเสียงมาขัดจังหวะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตู คนรับใช้คนหนึ่งเข้ามา พูดว่า นายใหญ่ต้องการพบอันกับลูเซี่ยน…