“เพราะอะไรรู้ไหม”

“เพราะหนูอ่อนแอเหรอคะ”

นายหญิงใหญ่ส่ายหน้า

“เปล่าเลย เพราะเธอไม่ได้เตรียมใจต่างหาก”

อันจ้องหน้านายหญิงใหญ่

“…”

อันเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่นายหญิงใหญ่พูด ในทางกลับกันก็เหมือนจะไม่เข้าใจ

“ความรักมันสำคัญก็จริง แต่คนที่จะยืนอยู่เคียงข้างลูเซี่ยน คนที่จะต้องก้าวขึ้นมาอยู่บนจุดสูงสุดของตระกูล แค่ความรักมันไม่พอหรอก”

นายหญิงใหญ่พูดต่อไป อันนิ่งเงียบตั้งใจฟัง

อันพอเข้าใจในความหมายข้อนั้นดีที่สุด และนี่เป็นเหตุผลที่เธอกังวลมาตลอด กลัวไม่กล้าที่จะรักลูเซี่ยน เพราะเธอและเขาแตกต่างกันมาก การพบกันของพวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้เริ่มต้นด้วยดี เรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น มันทำให้อันไม่เข้าใจความคิดของลูเซี่ยน ว่าเขาต้องการอะไร เธอรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยไปตามอากาศ ไม่มั่นคงในความรู้สึกของตัวเองและความรู้สึกที่มีให้ลูเซี่ยน ทำให้อันเกิดความลังเลว่าจริง ๆ แล้วเธอรักลูเซี่ยนจริง ๆ หรือเปล่าในช่วงหนึ่ง แต่พอเธอไม่ได้เจอกับลูเซี่ยนในช่วง 1 ปีที่ผ่านมา ต่างคนต่างทำงาน ในใจของเธอก็ไม่เปิดใจรับใครเข้ามา พอกลับมาเจอกันอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งหมดมันพรั่งพรูออกมา นั่นทำให้เธอแน่ใจว่าเธอรักลูเซี่ยนจริง ๆ แต่ว่า เธอไม่มั่นใจว่าจะเป็นคนที่ยืนเคียงข้างลูเซี่ยนได้จริง ๆ นายหญิงใหญ่พูดต่อไปว่า

“นี่คงจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอสับสนและกังวลสินะ” อันพยักหน้ารับและยิ้มให้นายหญิงด้วยสายตาเศร้า

“เธอนะแข็งแกร่งกว่าฉัน”

“ไม่หรอกค่ะนายหญิงใหญ่ ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะสร้างให้ประโยชน์กับลูเซี่ยนได้ยังไง หรือต้องทำยังไงเพื่อแบ่งเบาภาระลูเซี่ยนได้ ทำอย่างไรให้เขาเหนื่อยน้อยลง เพราะที่ผ่านมาฉันเห็นลูเซี่ยนทำงานหนักตลอด”

“เธอคงรู้มาบ้างแล้วว่า ฉันกับอีคอนถูกทางตระกูลลีแยกออกมา ไม่ให้มายุ่งเกี่ยวในธุรกิจหรือมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับตระกูลลี เธอคิดว่าเพราะเหตุผลอะไร”

“ไม่ทราบค่ะ”

“เพราะฉันอ่อนแอเกินไป จนไม่สามารถเคียงข้างเขาได้ไงล่ะ  ถูกใช้ให้เป็นข้อแลกเปลี่ยนต่าง ๆ และอีคอนได้นิสัยของฉันไป นายใหญ่จึงตัดสินใจให้เราแม่ลูกไปอยู่อังกฤษ ไม่ให้มาบ้านใหญ่ถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น จะกลับมาได้ก็เฉพาะงานสำคัญเท่านั้น”

“แต่ว่า นายหญิงแข็งแกร่งนะคะ”

อันยังพูดย้ำคำเดิม ๆ นายหญิงส่ายหน้า

“ความแข็งแกร่งที่เธอพูดถึงคืออะไรละ มันใช้ไม่ได้กับตระกูลลีหรอกน่ะ ความแข็งแกร่งที่เธอพูดมันไม่เพียงพอที่จะยืนเคียงคู่กับเขาได้”

“แต่ถึงอย่างนั้นนายหญิงก็รักนายใหญ่ และนายใหญ่ก็รักและเป็นห่วงนายหญิงมากเช่นกัน”

นายหญิงยิ้มให้อันกับความใสซื่อที่อันยังไงเข้าใจในความหมายที่นายหญิงใหญ่กำลังจะบอก

“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอถาม การเตรียมใจของเธอคืออะไร”

“หนูยังไม่รู้เลยค่ะ”

อันเงียบไปสักครู่ ก่อนตอบออกมาด้วยสีหน้าเศร้า

“… งั้นเหรอ ฉันให้เวลาเธอ 3 วัน คิดให้ได้ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดที่เธอมีให้กับลูเซี่ยน และการเตรียมใจของเธอคืออะไร ถ้าเธอยังหาคำตอบไม่ได้ ก็กลับไปซะ เพราะฉันไม่อยากเห็นตัวฉันอีกคนที่จะทำให้ลูเซี่ยนต้องลำบาก  ฉันว่าเธอเหมาะสมกับลูเซี่ยนกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ แต่ถ้าในตระกูลลีมันไม่ใช่ และระหว่างที่อยู่ที่นี่อย่าออกไปไหนคนเดียว ต้องมีคนติดตามด้วยนะ”

นายหญิงลุกขึ้นเดินจากไป

‘เธอนะอ่อนโยนและแข็งแกร่ง แต่มันยังไม่พอหรอก’ นายหญิงใหญ่คิดในใจ

“สิ่งสำคัญ? เตรียมใจ? ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ”

อันมองถอดยาวออกไปในสระน้ำ มองดูปลาแหวกว่ายในสระ

แล้วเลขาบอดี้การ์ดขอตัวไปทำงานอย่างอื่นต่อ อันฝึกต่อด้วยตัวคนเดียวอยู่ในโรงฝึกเกือบ 2 ชั่วโมง เพราะเธออยากจำกระบวนท่าที่เลขาบอดี้การ์ดสอนให้คล้อง เหงื่อที่ออกมาจนเสื้อชุ่มหลังจากการเล่นคาราเต้ มันช่างให้ความรู้สึกโล่งและปลอดโปร่งเหมือนได้เอาความคิดที่หนักอึ้งออกไปจากสมองได้ช่วงระยะหนึ่ง

อันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในชุดกี่เพ้าสีชมพูปักลายดอกไม้อย่างสวยงามแล้วถักเปียเกล้าผมให้เข้ากับชุด ที่นี่เองก็มีธรรมเนียมปฏิบัติคือต้องใส่ชุดจีนเมื่ออยู่ที่บ้าน แต่ถ้าออกไปทำธุระค่อยเปลี่ยนเป็นชุดทางการ คือเป็นชุดสูทหรือชุดที่ดูเหมาะสมกับสถานที่และฐานะ อันนั่งพักอยู่ในห้องนั่งเล่น ไม่นานก็มีคนรับใช้ประจำตัวเอาน้ำชามาเสิร์ฟพร้อมขนมทานเล่น เธอชื่อ ชิงชิง เป็นคนรับใช้ประจำตัวของอันเมื่ออยู่ที่นี่

“ขอบใจนะชิงชิง ชาที่นี่อร่อยมาก ขนมนี้ก็อร่อย อร่อยไปหมดทุกอย่าง”

อันพูดชม ระหว่างจิบน้ำชาและกินขนม โดยชิงชิงนั่งอยู่ใกล้ ๆ คอยรินน้ำชาให้

“ค่ะ นี่เป็นชาเฉพาะของตระกูลลี ถ้าคุณอันชอบ ชิงชิงจะเอามาให้ดื่มบ่อย ๆ นะคะ ที่นี่ก็มีชาหลายหลายแบบถ้าชอบหรือสนใจชาแบบไหน คุณอิงบอกชิงชิงได้เลย ” ชิงชิงพูด

อันยิ้มให้ชิงชิง ก่อนจะกินขนมไป คิดไปพลาง อันยังคิดไม่ตก หาคำตอบไม่ได้ ถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

“เฮ้อ ชิงชิง สำหรับเธออะไรสำคัญที่สุดในชีวิตเหรอ”

อันตัดสินใจถามชิงชิง ชิงชิงไม่เข้าใจในสิ่งที่อันถามเท่าไหร่นัก แต่เธอก็ตอบมันอย่างภูมิใจ

“คงเป็นชีวิต”

“ชีวิต?”

‘ใช่ มันก็ต้องสำคัญอยู่แล้วสิ’ อันคิดในใจ

“ค่ะ ชีวิตที่ยอมมอบให้ตระกลูลี”

“ทำไมละ”

“เพราะที่นี่เป็นที่ที่ให้ชีวิตของฉัน ฉันเป็นเด็กกำพร้าถูกทิ้งตั้งแต่เด็ก นายใหญ่ไปเจอฉันที่กำลังขโมยของกิน ท่านเลยให้โอกาสฉันมาทำงานที่นี่ต้องขอบคุณนายใหญ่ ไม่งั้นป่านนี้ฉันคงไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหนแล้ว บุญคุณนี้ต้องตอบแทนด้วยชีวิตเป็นร้อยเท่าพันเท่า”

“โห ด้วยชีวิตเลยเหรอ ไม่กลัวเหรอที่ยอมมอบชีวิตให้ทั้งชีวิตเหมือนกับตายทั้งเป็นเลยนะ”

ชิงชิงส่ายหน้า

“ไม่กลัวค่ะ ตอนที่ฉันยังไม่ถูกเก็บมา ตอนนั้นมันน่ากลัวยิ่งกว่า ไม่มีข้าวจะกิน ต้องขอ ต้องลักขโมย ไม่รู้ว่าถูกจับหรือถูกฆ่าที่ไหน ในเมื่อนายใหญ่ให้ชีวิต ตอบแทนด้วยชีวิตเป็นสิ่งที่ควรทำที่สุด นายใหญ่บอกเราทุกคนว่า เขาเปรียบเสมือนต้นไม้ที่ยืนอย่างมั่นคง แต่ไม่สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองได้ ต้องอาศัยน้ำ ดิน อากาศ แสงแดด ตระกูลกูลลีเปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่ เราทุกคนเปรียบเสมือนน้ำ ดิน อากาศและแสงแดดที่คอยทำให้ต้นไม้เติบโต แข็งแรงมั่นคง เราคือส่วนหนึ่งที่ทำให้ต้นไม้เติบโต เมื่อต้นไม้แข็งแรง และสมบูรณ์ ก็จะกลายเป็นร่มเงาให้ทุกคนได้การพึ่งพิง ออกดอกออกผลต่อไป ทุกคนต่างมีหน้าที่ที่สำคัญของตนเอง จะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปไม่ได้ และทุกคนก็มีอิสระที่จะโบยบินบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ท่านเลยให้ตระกูลลีของเราเป็นมีสัญลักษณ์เป็นรูปนกอินทรี คือทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องทำ แต่ก็มีอิสระในสิ่งที่จะทำ ภายใต้กฎเกณฑ์ของจริยธรรมและจิตสำนึกที่มีคุณธรรม ดังนั้นชีวิตนี้ฉันยอมแลกได้เพื่อให้ต้นไม้ต้นนี้แข็งแรง และโบยบินไปพร้อมกัน”

อันพยักหน้ารับเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ

“อืม…เฮ้อ”

อันพยักหน้า ก่อนถอนหายใจออกมาเหมือนเดิม

“…”

ชิงชิงเงียบ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายของตนที่ทำสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา เธอพูดอะไรผิดไปรึเปล่า

“แล้วจากนี้ชิงชิงทำอะไรต่อเหรอ”

“ก็เตรียมอาหารให้คุณอัน จัดดอกไม้ รดน้ำต้นไม้ เตรียมน้ำอุ่นสำหรับตอนค่ำ”

“งั้นฉันขอตามไปด้วยสิ อยู่คนเดียวมันรู้สึกเหงานะ”

ชิงชิงยิ้ม ให้อันทำตามใจเธอ

“แขกของเรา ตอนนี้ทำอะไรอยู่”

นายใหญ่ถามบอดี้การ์ดข้างกาย ขณะที่กำลังนั่งเล่นหมากรุกอยู่กับลูเซี่ยน

“กำลังจัดดอกไม้อยู่ครับ”

“จัดดอกไม้?”

“ครับ ดูเหมือนเธอจะตามติดคนรับใช้ประจำตัว คอยช่วยชิงชิงทำงานนะครับ แล้วเหมือนตอนเช้าก็ให้บอดี้การ์ดช่วยสอนคาราเต้อยู่ในโรงฝึกตั้งนานสองนาน”

“หืม แปลกคน แทนที่จะมาตามติดแก กลับติดคนรับใช้ซะงั้น” นายใหญ่พูด

“ปล่อยเธอไปเถอะครับท่านพ่อ”

ลูเซี่ยนตอบอย่างสบายใจ ไม่ทุกข์ร้อน ใจเย็นกว่าปกติ ซึ่งปกติลูเซี่ยนก็ใจเย็นจนเดาความคิดแทบไม่ออกอยู่แล้ว จนนายใหญ่เองก็เริ่มสงสัยในความรักของลูเซี่ยน ว่าตกลงรักกันจริงรึเปล่า