1 ปี 7 เดือนจากเหตุการณ์เลวร้าย

อันและอิงกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติเช่นเดิม อิงรับงานแสดง และมีรับงานนอกเหมือนเดิม ส่วนอันก็เขียนบทความอาหารลงนิตยสาร และเริ่มมีการรับงานในวงการบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นงานที่ต้องการถ่ายแบบเป็นคู่ เป็นแขกรับเชิญคู่ หรืองานอีเว้นท์ที่ออกเป็นคู่บ้าง ใช้ชีวิตปกติเหมือนทุก ๆ วัน แต่ที่ต่างออกไปคือ หัวใจรู้สึกขาดอะไรบางอย่างที่สำคัญไป

ไต้หวัน…

ชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่ในห้องทำงาน กำลังฟังเลขาบอดี้การ์ดรายงานผลประกอบการประจำปี ที่ผลออกมาโตขึ้นในทุก ๆ ปี รวมไปถึงการประชุมและตารางงานต่าง ๆ ในแต่ละวัน ลูเซี่ยนเองก็ทำงานตามปกติและดูเหมือนงานจะยุ่ง ๆ มากขึ้น เพราะต้องไปต่างประเทศเพื่อเข้าร่วมงานสำคัญต่าง ๆ และการขยายสาขาของร้านอาหารและโรงแรม ไหนจะธุรกิจเบื้องหลังที่ต้องคุม เพื่อป้องกันความโกลาหล หรือกลุ่มคิดต่อต้าน

แต่…สิ่งที่เลขาบอดี้การ์ดสังเกตได้ในระยะหลัง หลังจากที่เกิดเหตุการณ์อิงถูกลักพาตัว เขาดูยุ่งกับงานมากขึ้น พอ ๆ กับยุ่งผู้หญิง และเริ่มสูบบุหรี่จากแต่ก่อนไม่สูบ และดื่มหนักขึ้น พักผ่อนน้อยลง เลขาบอดี้การ์ดคนสนิทดูเป็นห่วงสุขภาพเจ้านายอยู่ไม่น้อย

วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เจ้านายของเขาดูหงุดหงิดตั้งแต่เช้า หลังกลับมาจากโรงแรมหลังนัดกินข้าวกับเซเลบสาวคนหนึ่งเมื่อคืน เหมือนว่าระดับความต้องการของลูเซี่ยนไม่มีทีท่าจะทุเลา มีแต่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม จนเป็นเหตุให้เขาหงุดหงิดและสูบบุหรี่จนเกือบจะหมดซองในเช้านี้ เห็นทีว่าถึงขีดจำกัดของเจ้านายเสียแล้ว เลขาบอดี้การ์ดมีความคิดหนึ่งที่ต้องการเสนอนายของตน พูดขึ้นว่า…

“ท่านลูเซี่ยน นี่ก็ 1 ปีกว่าแล้วที่เราไม่ได้ไปเยี่ยมสาขาที่ไทยเลย”

“ไทย… หนี๋เจินดูแลอยู่นิ ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร ผลประกอบการไม่ตกเขาก็รายงานผลมาให้ดูตลอด”

ลูเซี่ยนพูด ลูเซี่ยนเก่งและหัวไว เขารู้ทุกการเคลื่อนไหวของธุรกิจที่เขาทำอยู่ แม้จะไม่ได้ลงไปดูด้วยตัวเอง

“อย่างน้อยก็ไปเยี่ยมเยือนสาขาบ้างนะครับ เผื่อมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างในทางที่ดีขึ้นแล้วได้ไอเดียใหม่ ๆ มาต่อยอดสาขาใหม่ที่ฮอกไกโด”

เลขาพูดเสร็จก็หยิบวารสารประเทศไทยเล่มล่าสุดที่เหน็บอยู่ในแฟ้มส่วนตัวขึ้นมา เป็นภาพที่อิงและอันถ่ายแฟชั่นชุดไทยเพื่อโปรโมทผ้าไทย วางไว้บนโต๊ะของลูเซี่ยน