และแล้วก็มาถึง…วันนี้เป็นวันดีที่จะลอบเข้าไปในห้องทำงานของลูเซี่ยน เพราะวันนี้ลูเซี่ยนไม่อยู่ตั้งแต่เช้า และวันนี้ยังเป็นวันหยุดของอันอีกด้วย

อันรื้อเอกสารต่าง ๆ ในลิ้นชักที่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ที่แยกเป็นหมวดหมู่อย่างชัดเจน บนโต๊ะทำงานของลูเซี่ยนมีเพียงคอมพิวเตอร์เครื่องเดียวเท่านั้น ห้องทำงานของลูเซี่ยนเปรียบเสมือนห้องสมุดขนาดย่อมที่มีหนังสือยาก ๆ เกี่ยวกับธุรกิจเสียส่วนใหญ่ มีทั้งภาษาจีนและอังกฤษ อันรื้อเอกสารทั่วห้องแต่ไม่เจอหนังสือสัญญานั่นเลย

‘ของสำคัญแบบนี้ ใครจะวางไว้โจ่งแจ้งกันละ’

อันคิดในใจ เธอไม่ย่อท้อที่จะหาต่อไป ไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาเย็นชา สงบนิ่ง เรียบเฉยคอยมองการกระทำของเธออยู่สักครู่หนึ่งแล้ว ชายหนุ่มนักธุรกิจในชุดสูทสีน้ำเงิน ยืนพิงประตู มองดูอันกำลังรื้อข้าวของของตน

“หานี่อยู่เหรอ”

เสียงเข้มดุดันพูดขึ้น อันสะดุ้ง รีบหันไปมองลูเซี่ยนที่ยืนถือแฟ้มเอกสารฉบับหนึ่ง

“ลูเซี่ยน”

อันเรียกชื่อเขา อันยืนเกร็งมีสีหน้าหวาดกลัวลูเซี่ยน พยายามคิดหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง แต่ทำไปก็เท่านั้นเพราะเขาดูออกว่าเธอต้องการอะไร

“…”

“อยากได้มันไปทำไม”ลูเซี่ยนถาม พร้อมจ้องหน้าเธอ อันหลบตาเขา

“…” อันไม่ตอบอะไร

“รู้ไหมว่าหนังสือนี่คืออะไร”

“ไม่รู้”

“แล้วต้องการมันไปทำไม”

“เพราะมันสามารถช่วยอิงได้”

“…งั้นเหรอ ฉันให้มันกับเธอก็ได้น่ะ”

“เอ๊ะ จริงเหรอ”

อันได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกดีใจ เดินเข้าไปหาลูเซี่ยน

“แต่…ถ้าเธอยอมแลกได้ระหว่างพี่สาวเธอ 1 ชีวิต กับคนบริสุทธิ์อีกนับ พัน ๆ คน แสน ๆ คน หรือเป็นล้าน ๆ คน ที่จะต้องตายด้วยหนังสือสัญญาเล่มนี้ไหมล่ะ”

ลูเซี่ยนพูด อันหยุดเท้า อันไม่เข้าใจสิ่งที่ลูเซี่ยนกำลังพูด  ไม่ให้สิ่งที่ไม่ควรจะมีของโลกอีกฝั่งนึงเข้ามา”

“ในโลกนี้ มีคนมากมายที่หวังครอบครองหนังสือนี้เต็มไปหมด มีทั้งคนที่ต้องตายหรือทั้งตระกูลต้องล่มสลายมาแล้ว มันเป็นหนังสือที่ใช้แก้ไขอำนาจของตนเอง เพิ่มอำนาจให้มีพื้นที่ในส่วนแบ่งของตลาดมากขึ้นหรือผูกขาดการซื้อขายไว้กับตน พอเมื่อมีอำนาจมากขึ้น ก็สามารถทำในสิ่งที่ต้องการให้เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ ยังไงล่ะ ความโลภในเงินตรา อำนาจ ชื่อเสียงต่าง ๆ ไม่นานความสมดุลของตลาดก็หายไป กลายเป็นการผูกขาด สินค้าสิ่งผิดกฎหมายต่าง ๆ ในตลาดมืดจะมีให้เห็นบ่อยขึ้น หาได้ง่ายมากขึ้น การจะแก้จากสิ่งถูกให้เป็นสิ่งผิด และแก้จากสิ่งผิดให้เป็นถูก มันก็ง่ายดายราวกับดีดนิ้ว”

“…หมายความว่ายังไง” อันถาม

“หมายความง่าย ๆ ว่าถ้าอยู่ ๆ  แต่คนที่ชนเธอกลับเป็นลูกหลานคนมีอำนาจ เธออาจกลายเป็นฝ่ายผิดเพราะขับรถประมาทได้ ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา ที่พวกเขาจะสร้างขึ้นให้ตัวเองรอดพ้นจากความผิด”

“คนอย่างคุณ…อือ”

อันน้ำตาไหลรินออกมาจากความอัดอั้น ริมฝีปากของลูเซี่ยนประกบปากอันอย่างนุ่มนวล ปิดคำพูดทั้งหมดของอันให้กลืนหายไป

พวกเขาจูบอย่างอ้อยอิ่งสักครู่หนึ่ง ลูเซี่ยนละริมฝีปากออกมา มองหน้าอันที่เปื้อนน้ำตา

“ผมต้องทำโทษเธอ ที่กล้าคิดจะชิงหนังสือนี้ไป และไม่ฟังที่ผมพูด”

ลูเซี่ยนลากเธอไปที่ห้องนอน ใช้เนกไทผูกข้อมือเธอไว้กับหัวเตียง ก่อนเล้าโลมอันอย่างนุ่มนวล

“อืม อือออ”

เสียงครางของอัน แสดงถึงความรู้ดี สุขสมกับรสสัมผัสที่ลูเซี่ยนกำลังมอบให้

“นิ ถ้ารู้สึกดีก็ไม่ใช่การลงโทษสิ”

ลูเซี่ยนละริมฝีปากจากหน้าท้องแบนราบเงยหน้าขึ้นพูด ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง หยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายอันที่ร่างกายเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้า ตรงข้อมือทั้งสองข้างถูกผูกไว้หัวเตียง อันพยายามปิดร่างกายโดยงอเข่าเข้าหาตัว แต่ภาพที่ออกมามันกลับดูเย้ายวน

แชะ แชะ

“ไม่นะ อย่า” อันพูดด้วยน้ำเสียงพร่า พร้อมบิดกายไปข้างหนึ่ง ปกปิดส่วนล่อแหลม

“…”

ลูเซี่ยนมองใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอ ผ่านเลนส์กล้อง เขาเองแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว อยากเข้าไปสัมผัสด้านในที่นุ่มนิ่ม ร้อนระอุและรองรับของเขาได้อย่างลงตัวเร็ว ๆ แต่เขายังอยากจะแกล้งเธอต่ออีกหน่อย ลูเซี่ยนถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ ไม่ฟังคำร้องห้ามของอัน แถมยังจัดท่าถ่ายรูปให้อันอีก

“สีหน้าแบบนี้ อย่าให้ใครเห็นละ นอกจากผม” ลูเซี่ยนพูด

“ใครที่ไหนอยากจะเห็นคนอื่นโป๊ น่าอายแบบนี้” อันพูด

“อ่ะ รูปนี้ใช้ได้ ปริ้นตั้งไว้บนโต๊ะทำงานดีไหม” ลูเซี่ยนพูดพร้อมยื่นรูปภาพนั้นให้อันดู

“ไม่…”

“นั่นสินะ งั้นเอาแปะผนังในห้องนอนแล้วกัน”

“หยุดน่ะ มันน่าอาย ไม่เอา”

ลูเซี่ยนยิ้มออกมา พอใจกับผลลัพธ์ที่ต้องการ อย่างน้อยเขาก็แกล้งให้เธอหน้าแดงและร้องไห้ได้ การลงโทษสิ้นสุดแล้ว ต่อไปคือความหรรษาในกามรมณ์

ลูเซี่ยนโยนกล้องไว้ข้าง ๆ เตียง ค่อย ๆ กลับมาเล้าโลมอัน จับนิด จับหน่อย ให้หญิงสาวพอเริ่มรู้สึกดี ก่อนเปลี่ยนไปสัมผัสบริเวณอื่นต่อ ให้เธอรู้สึกทนไม่ไหว จนต้องร้องขอให้ลูเซี่ยนสัมผัสมากขึ้น

“หยุดแกล้งสักที ทนไม่ไหวแล้ว อือ อ๊ะ”

อันพูดเสียงสั่น หายใจแรง พร้อมขยับตัวไปมา อยากให้ลูเซี่ยนสัมผัสเธอเร็ว ๆ ลูเซี่ยนยิ้ม เล้าโลมเธอต่อ ไม่สนใจคำขอของอัน

“เวลาแบบนี้ต้องพูดว่าอะไร หือ”

ลูเซี่ยนพูด ขณะที่กำลังจูบพรมชิมรสหอมหวาน เตรียมพร้อมร่างกายอันให้พร้อมก่อนรับตัวเขาเข้าไป หลังจากช่วงนี้ห่างหายไปหลายสัปดาห์

“อือ รีบ ๆ มาทำให้รู้สึกดีได้แล้ว”

อันพูดและบิดกายไปมา ลูเซี่ยนละจากการเล้าโลมขึ้นมาจูบอันอย่างดูดดื่มพร้อม ๆ กับสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในร่างกายหญิงสาว

“อ๊ะ อือ”

ทั้งสองได้เริ่มบทเรียนกามารมณ์ อยู่ในห้วงของความใคร่ไปอีกหลายชั่วโมง