ทันทีที่พูดจบ เขาเดินออกไปเฝ้าหน้าห้อง และมีสองคนคอยดูอยู่ในห้อง

เวลาล่วงผ่านไปหลายชั่วโมง จากท้องฟ้าช่วงมุ้งมิ้ง กลายเป็นท้องฟ้าดำมืดสนิท และเปลี่ยนเป็นสีฟ้าครามอีกครั้ง แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างในห้องที่อันนอนอยู่ อันหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน หลังกลับมาจากพูดคุยกับแกริค เพราะอาการเหนื่อยและอ่อนเพลียสะสมมาตั้งแต่คืนก่อน ไม่รู้สึกตัวว่าแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดและจัดห้องให้กลับมาอยู่ในสภาพปกติอีกครั้งตอนไหน ภาพที่จำได้ล่าสุดคือ มีบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าเธออยู่ในห้อง ไม่วางตา เคร่งขรึมตลอดเวลา ทำให้อันรู้สึกอึดอัด และด้วยความที่อันเบื่อ เธอเลยชวนบอดี้การ์ดคุย ถามคำตอบคำ แล้วเธอฟุบหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

เช้าวันถัดมา อันรู้สึกตัวเริ่มขยับตัวไปมาบนที่นอน แสดงให้รู้ว่าอันกำลังจะตื่น ลูเซี่ยนที่กลับมาถึงบ้านเมื่อประมาณหกโมงเช้า นั่งมองอันบนโซฟาหนังริมหน้าต่างอ่านเอกสารบางอย่างในมือฆ่าเวลา รออันตื่น ในตำแหน่งเดียวกับที่สามารถเห็นใบหน้าที่หลับสนิทได้อย่างชัดเจน

ลูเซี่ยนจ้องอันไม่วางตาอยู่บนโซฟา เป็นสายตาที่นิ่งสงบ ยากที่จะรู้ความคิดในจิตใจ อันค่อย ๆ รู้สึกตัว เหลือบมองเห็นลูเซี่ยนนั่งนิ่งในชุดสูทสุดหรู ผมปล่อยลงมาไม่ได้เซตเอาไว้เหมือนปกติ คลายเนกไท ปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกง แขนเสื้อพับขึ้นถึงศอก ดูเหมือนว่าเขาพึ่งเคลียร์ธุระเสร็จแล้วรีบกลับมาดูเธอ คงไม่มีเวลาได้พักผ่อนหรือแม้แต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า

อันลุกขึ้นนั่งบนเตียง ตัวเกร็ง ไม่กล้าขยับตัว อันหลบสายตาลูเซี่ยนที่จ้องเธอไม่วางตา อันกลัวว่าเขาจะจับพิรุธอะไรได้ หรือจะต่อว่าเธอที่คิดจะหนี แน่นอนว่าเธอเตรียมใจไว้ระดับหนึ่งที่จะโดนลูเซี่ยนต่อว่า หรือโดนทุบตี หรือถูกจับขังไว้แล้ว เธอพร้อมรับโทษ อันหลับตาปี๋

บรรยากาศภายในห้องนิ่งเงียบสงัดอยู่ไปพักใหญ่  เดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“เป็นไง หนีออกไปแล้ว คุยอะไรกับแกริคบ้าง”

อันตกใจ นิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่ลูเซี่ยนพูด เขารู้ได้ยังไงว่าเธอหนีไป

“พูดอะไร”

“…แค่นั้น”

“อืม…ฉันถามเขาถึงอิง เขาตอบว่าฉันว่า เธอสบายดีไม่ต้องห่วง เขาไม่ยอมให้ฉันเจออิง และเขาดูไม่สนใจฉันเลยสักนิด”

“…” ลูเซี่ยนจ้องเธอ

“เขาอยากเจอเธอเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ”

ลูเซี่ยนสงสัยเหมือนเขารู้ว่าอันมีอะไรที่กำลังปกปิดเขาอยู่

“ใช่ ตอนที่ฉันคุยกับแกริค เขาบอกว่าจะขายอิงเข้าไปในตลาด ถ้า…”

“ถ้าอะไร”

“ถ้าลูเซี่ยนไม่นำของมาให้ ฉันไม่รู้หรอกว่าของอะไร เพราะฉะนั้นช่วยอิงเถอะนะ”

เธอขอร้องลูเซี่ยน เธอไม่ได้บอกบอกความจริงทั้งหมด เพราะเธอต้องการหาหนังสือสัญญาที่แกริคต้องการให้เจอ แล้วเอาไปให้แกริค เขาจะได้ปล่อยอิงสักที

อันไม่รู้หรอกว่าหนังสือนั้นมันมีมูลค่ามากมายแค่ไหน เธอกำลังหลงกับดักที่แกริควางไว้ ลูเซี่ยนลุกขึ้นจากโซฟา เดินเข้ามาหาอัน อันเกร็งตัวหลับตา คงคิดว่าเขาต้องทำร้ายเธอแน่ ๆ แต่ไม่ใช่ ลูเซี่ยนดึงเธอขึ้นจากที่นอน พาลงไปกินอาหารเช้าข้างล่าง