อันถามลูเซี่ยนอย่างมีความหวัง ทันทีที่เธอตื่น เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดึงผ้าห่มสีขาวปกปิดเนื้อตัว

“ผมบอกเหรอว่าจะช่วย”

ลูเซี่ยนมองไปที่อันด้วยสายตาเย็นยะเยือก

“เอ๊ะ”

“ผมบอกคุณว่าผมช่วยได้ ถ้ามีข้อแลกเปลี่ยน”

“ใช่ ก็ให้ไปแล้วไง”

“ผมไม่ได้บอกคุณสักคำว่าที่ทำลงไปคือข้อแลกเปลี่ยน ผมแค่อยากระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมาทั้งวันก็เท่านั้น ข้อแลกเปลี่ยน มันไม่มีมาตั้งแต่ต้นแล้ว เธอคิดเองเออเองทั้งนั้น”

“…”

“ฮึ…แค่ขู่ ให้ความหวังนิดหน่อยก็ติดกับ ไม่คิดจะดูถึงจุดประสงค์ที่ซ้อนอยู่ข้างในแม้แต่นิดเดียว คิดอะไรตื้น ๆ เพราะอย่างนี้ไง เธอถึงโดนหลอกได้ง่าย”

อันน้ำตาไหล เธอไม่ควรหลงเชื่อคำพูดของลูเซี่ยนตั้งแต่แรก อะไรกันผู้ชายไร้หัวใจ

อันรีบลุกขึ้นจากเตียงใส่เสื้อผ้า เสียแรงที่เผลอใจคิดว่าเขาจะจริงใจกับเธอบ้าง

อันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันสุดจะทน อันเปิดประตูออกพร้อมน้ำตา ร้องไห้ออกมา มันสุดเกินกว่าที่จะรับไหวแล้ว อันร้องไห้เหมือนเด็กร้องไห้งอแง

ปัง!

ลูเซี่ยนรีบผลักประตูกลับไป

“จะไปไหน”

ลูเซี่ยนพูดเสียงเข้ม ยืนขวางประตูไว้ เขายังต้องการอะไรอีก

เพี๊ยะ!

อันตบหน้าลูเซี่ยน มองลูเซี่ยนด้วยความโกรธทั้งน้ำตา

“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปหรอก”

ลูเซี่ยนโยนเธอขึ้นเตียงอีกครั้ง

“ปล่อยฉันนะ คนใจร้าย คนไม่มีหัวใจ”

อันร้องไห้ ดิ้นสุดแรง ไม่ยอมให้ถูกกอดเหมือนเช่นที่ผ่านมา พยายามต่อสู้กับแรงของลูเซี่ยนที่กดเธอไว้กับพื้นเตียง แม้ผิวจะขึ้นเป็นรอยแดงช้ำ หรือผิวหนังถลอกแค่ไหน อันก็ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ถ้ามันทำให้เธอหลุดพ้นจากเงื้อมมือผู้ชายคนนี้ อันทั้งพยายามกัด ถีบลูเซี่ยน เท่าที่จะทำได้

ลูเซี่ยนเองรู้ดีว่าอันโมโหและโกรธที่สุด เธอกำลังขัดขืนการสัมผัสของเขาอย่างสุดแรงกว่าที่เคยเป็น ผิวแดงช้ำที่เกิดขึ้น เขารู้ว่าเธอเจ็บ รอยฟันที่เต็มแขนของเขา ลูเซี่ยนก็เจ็บไม่น้อย ถึงอย่างนี้เขาก็ไม่สนใจ ตอนนี้เขากลัวแค่ว่า แรงที่ลูเซี่ยนใช้เพื่อทำให้อันหยุดดิ้น อาจทำให้เธอแขนหักได้ เขาเองก็ไม่ได้อยากทำให้อันเจ็บปวดนักหรอก เพราะมันก็ทำให้เขาเจ็บไปไม่น้อยกว่ากันที่เห็นเธอเจ็บ เขาเลยเปลี่ยนจากใช้กำลังแข็งกร้าว เป็นการเล้าโลม

ลูเซี่ยนตะบมจูบซอกคอ หน้าอก อย่างอ่อนโยนกว่าที่เคยทำ ถึงแม้อันจะยังดิ้นอยู่ก็ตาม ก่อนจะใช้ริมฝีปากอุ่น ๆ จูบที่ริมฝีปาก และค่อย ๆ แทรกลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นนุ่ม ๆ ของเธอ

“อือ อืม”

อันส่งเสียงครางเพราะรู้สึกเคลิบเคลิ้ม แรงเธอค่อย ๆ อ่อนลง กลายเป็นร่างกายที่อ่อนปวกเปียกรู้สึกไปกับรสสัมผัสที่ลูเซี่ยนกำลังมอบให้ แต่ใช่ว่าเธอจะยอม อันกัดริมฝีปากลูเซี่ยน พอให้เขารู้สึกเจ็บจนเอาริมฝีปากออกไป

“โอ๊ย ร้ายนักนะ”

ลูเซี่ยนพูด คิดว่าเขาจะยอมโดนทำฝ่ายเดียวเหรอ ลูเซี่ยนจูบเธออีกครั้งและกัดลิ้มฝีปากเธอเช่นกัน

อันยกมือขึ้นปิดปากที่โดนกัด มันเจ็บ น้ำตาอันคลอร้องออกมา มองลูเซี่ยนด้วยความเสียใจ ลูเซี่ยนยิ้มอ่อนโยนให้อัน เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นรอยยิ้มนั้น อันทำตัวไม่ถูก น้ำตาที่ไหล ๆ อยู่ ก็หยุดซะดื้อ ๆ ลูเซี่ยนค่อย ๆ จูบซับน้ำตาอันอย่างช้า ๆ ทั้งสองข้าง จูบหน้าผาก ไล่มาเรื่อย ๆ จนถึงแก้มทั้งสองข้าง จมูก สุดท้ายก็ริมฝีปาก อันนิ่งไปไม่มีการตอบโต้ ลูเซี่ยนค่อย ๆ สัมผัสเธออย่างนุ่มนวล

“ไม่!”

อันได้สติใช้มือผลักตัวลูเซี่ยน มันเป็นสิ่งจอมปลอม!

“…”

ลูเซี่ยนไม่พูดอะไร แม้เธอจะดิ้น เขาพยายามเล้าโลมเธอต่อไป

“ปล่อยฉัน ฉันจะไปช่วยอิง ข้อร้องพอเถอะ”

“…”

“ลู…อือ”

ลูเซี่ยนจูบเธออย่างดูดดื่ม กลืนคำพูดทั้งหมดของอัน

สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ต่อลูเซี่ยน ไม่สามารถต้านทานแรงของลูเซี่ยนได้ทั้งทางตรงและทางอ้อม อยู่ภายใต้อ้อมกอดของลูเซี่ยนอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขาอ่อนโยนเกินไปจนอันต้องเป็นฝ่ายร้องขอเขา ให้เขาทำเร็ว ๆ อันแทบจะทนไม่ไหวแล้ว กับบทรักหลังศึกทะเลาะกันเมื่อกี้

‘ไม่เข้าใจการกระทำของลูเซี่ยนเลยจริง ๆ’