เขาคงไม่อยากเห็นหน้าอันเท่าไหร่นัก ที่เธอไปทำลายงานเลี้ยงแสนสำคัญของเขา อันคิดในใจ

“…”

“ลูเซี่ยน คุณยังโกรธที่ฉันทำลายงานเลี้ยงคุณอยู่ใช่ไหม ฉันขอโทษ ฉันสัญญานะ ฉันจะไม่มายุ่งเรื่องของคุณกับอิงอีก ต่างคนต่างอยู่ ถ้าไม่อยากเห็นหน้ากันขนาดนั้น ฉันก็จะไม่มาให้เห็นอีกต่อไป เพราะฉะนั้นช่วยอิงนะ นะ แค่ครั้งนี้ ฉันขอร้อง คุณบอกแค่ที่อยู่ของอิงก็ได้ ฉันขอแค่นั้น แล้วที่เหลือฉันจัดการเอง”

อันขอร้องเขา ลูเซี่ยนถอนหายใจพูดว่า

“คิดว่าเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะตอนคุยโทรศัพท์ ว่าผมกับอิงเป็นแค่ว่าที่ ต่างคนต่างมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ แล้วดูเหมือนว่า อิงจะเป็นฝ่ายไปหาแกริคเองด้วยความเต็มใจ แล้วทำไมผมต้องช่วยละ ส่วนที่บอดี้การ์ดสองคนนั้นเลือดโชก มันเป็นเพราะความสะเพร่าส่วนตัวไม่เกี่ยวอะไรกับอิงหรือใครทั้งนั้น”

อันได้ยินชัดเต็มสองหูว่าบอดี้การ์ดพูดถึงอิงกับแกริค แล้วทำไมเขาถึงบอกว่าไม่เกี่ยว แล้วเรื่องที่อิงถูกลักพาตัวไป แม้ตอนแรกจริงอยู่ว่าเธอเต็มใจ แต่ถึงยังไง อิงก็กำลังเป็นคู่หมั้นของลูเซี่ยน เขาควรจะเป็นห่วงเธอให้มากกว่านี้

“แต่…อย่างน้อยคุณก็ต้องเป็นห่วงเธอบ้างสิ พวกคุณกำลังจะหมั้นกันนะ”

“อืม ไม่เลย”

ลูเซี่ยนพูดตอบอย่างไม่คิดอะไร

“เอ๊ะ งั้นคุณหมั้นกับเธอทำไม” ลูเซี่ยนไม่ตอบ

“…”

‘นี่มันเรื่องอะไรกัน’ อันคิดในใจ

“คุณลูเซี่ยน คุณเคยรักอิงบ้างไหม” อันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ทำไม คนจะหมั้นกันต้องรักกันด้วยเหรอ คนเราหมั้นกัน แต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ทั้งนั้นแหละ ผมได้ประโยชน์ด้านความสัมพันธ์ทางธุรกิจสื่อ ส่วนอิงได้มีหน้ามีตาในสังคมธุรกิจชั้นสูง แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วที่เราจะหมั้นกัน”

คำพูดเย็นชาถึงขั้วหัวใจ คิดอยู่ว่าเขาเป็นคนเย็นชา โหดเหี้ยมแต่ไม่คิดว่าจะร้ายกาจแบบนี้

“พูดอะไรนะ คนเราถ้าจะแต่งงานกันก็ต้องรักกันสิ มันทั้งชีวิตเลยนะ” การมีคนข้างกาย มันก็แค่สร้างจุดอ่อนให้ตัวเองเท่านั้นแหละ”

“แล้วคิดจะหมั้นกับอิงทำไม!”

อันพูดเสียงดังและเข้มขึ้น ปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดที่เข้ามาถาโถมจนเกินจะรับไหวออกมา เธอเสียใจที่ลูเซี่ยนทำเหมือนเธอไม่ใช่คนรู้จัก แล้วยังหมั้นกับพี่ทั้ง ๆ ที่ไม่มีความรู้สึกดีต่อกัน ไหนอิงถูกแกริคลักพาตัว แล้วไหนที่เขายังนิ่งเฉยไม่ช่วยอิง ที่สำคัญ สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด คือการหลงรักผู้ชายคนนี้

“ผมบอกไปแล้วว่า ผลประโยชน์ทางธุรกิจ”

“…แล้วอิงรู้รึเปล่าว่าคุณคิดอย่างนี้”

ลูเซี่ยนเงียบไม่ตอบ มันเป็นคำตอบที่ดีพอที่อันเข้าใจ

เพี๊ยะ!

อันตบหน้าลูเซี่ยน ด้วยความโกรธถึงขีดสุด นี่เป็นครั้งที่สองที่อันตบหน้าลูเซี่ยน

“คุณคิดจะใช้พี่ของฉัน เพื่อทำเรื่องแบบนี้งั้นเหรอ แค่คุณทำร้ายฉันยังไม่พอ คุณจะเอาพี่ฉันเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำไม”

อันร้องไห้ออกมา การมาพบเขาในรอบหลายสัปดาห์หลังจากการเหยียดหยามครั้งนั้น แล้วยังมารู้ความจริงเรื่องนี้อีก อันไม่สามารถเก็บความรู้สึกที่อัดอั้นทั้งหมดไว้ได้

“ช่วยได้จริงเหรอ”

อันพูดขึ้นเหมือนมีความหวัง ลูเซี่ยนยกไหล่ข้างหนึ่ง เหมือนกับบอกว่า คิดว่าฉันคนนี้คือใครละ ลูเซี่ยนเดินไปหยิบไวน์ในตู้เย็นขึ้นมาดื่มอย่างสบายใจ ไม่ทุกข์ร้อน นี่ไม่ใช่เวลาที่จะทำแบบนั้นสักนิด อันร้อนใจจะเป็นบ้าอยู่แล้ว และเธอก็ไม่อยากอยู่กับลูเซี่ยนสองต่อสองนานสักเท่าไหร่ ความสัมพันธ์ที่คิดว่าจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเมื่อก่อน มันไม่มีเหลืออีกต่อไป เพราะลูเซี่ยนเป็นคนทำลายความสัมพันธ์นั้นเองกับมือ หลายครั้งต่อหลายครั้ง

“งั้นก็ช่วยสิ” อันพูด

ลูเซี่ยนแบมือเชิงขออะไรสักอย่าง หรือไม่ก็มีอะไรเป็นของแลกเปลี่ยน

“อะไร”

“คิดว่าคนอย่างผมจะช่วยคนฟรี ๆ งั้นเหรอ”

‘คนเห็นแก่ตัว’ อันคิด

“… ไหนคุณบอกว่า หมั้นกันเพราะผลประโยชน์แค่นั้นยังไม่พอเหรอ”

“ใช่หมั้น แต่ตอนนี้เจ้าตัวไม่อยู่ ไปกับผู้ชายอีกคนไหนต่อไหน คิดว่ายังจะมีประโยชน์กับผมอีกงั้นเหรอ แถมยังต้องมาสร้างความเดือดร้อนให้คุณอีก เอาเข้าจริง ผมไม่เดือนร้อน ร้อนรน จนปัญญาขนาดที่จะหาคนใหม่ที่มีชื่อเสียงพอ ๆ กับอิงมาหมั้นกับผม ”

“…”

เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนคนนี้ เขาไม่มีหัวใจของความเป็นคนอยู่เลยสักนิด อันกำมือแน่น ทั้งตัวเธอมีเงินไม่ถึงหมื่น ถ้าเอาพวกเครื่องประดับ และทรัพย์สินของอิงไปขายคงได้เยอะอยู่

“แล้วอยากได้อะไร เงินอยากได้เท่าไหร่ ล้าน สิบล้าน ร้อยล้าน” อันพูดไปเรื่อย ๆ

ลูเซี่ยนยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เธอพูด

“เรื่องเงินผมไม่ต้องการ ผมหาเงินได้มากกว่าที่คุณหาได้เป็นร้อยเท่า พันเท่า”

“แล้วยังต้องการอะไร เพราะฉันไม่มีอะไรที่คุณต้องการ”

“คุณก็รู้หน้าที่ของตัวเองดีนะอัน ลองอ้อนวอนให้ผมใจอ่อนดูหน่อยเป็นไง”

เธอรู้ว่าสิ่งที่ลูเซี่ยนพูดหมายถึงอะไร เธอกำมือแน่น

“แล้วแต่คุณนะ ผมแค่เสนอให้เท่านั้น”

“ฉันไม่คิดจะยุ่งกับพี่เขยหรอกนะ”

“ถ้าทางคุณจะไม่เข้าใจที่ผมพูดก่อนหน้านี้ ว่าอิงกับผมไม่ได้เป็นอะไรกันก็แค่ผลประโยชน์ ถึงจะมีแผนหมั้นก็เถอะ แต่เธอเป็นคนละกรณี เธอเป็นของเล่นของผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

“ซึ่งคุณก็มีอะไรกับอิงได้เหมือนกัน”

อันนึกถึงภาพจูบอย่างดูดดื่มในคืนนั้น

“แล้วตอนนี้อยู่ให้มีป่ะล่ะ ก็ต้องเป็นหน้าที่ของน้องสิ เคยทำแทนตลอดไม่ใช่เหรอ แต่แค่สถานการณ์ตอนนี้มันกลับกัน เธอจะทำหรือไม่ทำก็ได้ ผมไม่เดือดร้อน แต่พี่สาวคุณผมไม่รู้นะ ถ้าคุณช้าไปแม้แต่ก้าวเดียวอาจจะสายเกินไป รีบตัดสินใจซะ”

“…”

อันหลับตานิ่ง ก่อนตัดสินใจเธอเข้าไปหาลูเซี่ยนที่นั่งจิบไวน์

เธออยากช่วยอิง ถึงเธอจะร้ายกับอันแค่ไหนแต่ยังไงอิงก็คือพี่สาวสายเลือดเดียวกัน อันหยุดอยู่ตรงหน้าลูเซี่ยน

“สุดท้ายแล้ว ของเล่นชิ้นนี้ที่คุณเอาแต่ดูถูกเหยียดหยามก็ยังมีประโยชน์สินะ” อันพูด

“…”

“รักษาสัญญาที่พูดไว้ด้วยละ” อันพูด

“…”

“ตอบสิ” ลูเซี่ยนพยักหน้าเชิงตอบตกลงรึเปล่าน่ะ