“ไม่ต้องกลัวหรอก เพราะลูเซี่ยนเป็นคนขอฉันหมั้นเอง ส่วนไอเรื่องที่รู้จักดีหรือไม่ดี ดู ๆ กันไปก็ได้ เขาเองก็เป็นนักธุรกิจโรงแรมชื่อดัง มีสาขาอยู่ทั่วโลก มีหน้าตาในสังคม เขาคงไม่ทำอะไรวู่วามหรอกนะ”

“…”

ลูเซี่ยนขออิงหมั้นงั้นเหรอ อันคิดในใจ อันรู้สึกสมเพชตัวเองที่เป็นได้แค่ของเล่นของเขา

อันคิดว่า อิงคงไม่รู้เรื่องที่ลูเซี่ยนมีธุรกิจอีกหนึ่งอย่างอยู่ด้านหลังในเงามืด เธอควรจะทำยังไงดี ที่จะเตือนอิงให้รับรู้เรื่องนี้

“อืม คือว่านะอิง ฉันคิดว่าเธอน่าจะถามลูเซี่ยนหน่อยไหม ว่าเขามีอะไรที่ยังไม่ได้บอกเธออีกรึเปล่า” อันพูดอย่างลังเลใจ

“หมายความว่าอะไร เธอรู้อะไรมา”

อิงเริ่มสงสัยในสิ่งที่อันพูด แต่เธอพูดออกไปไม่ได้เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายกับตัวของอิงและคนรอบข้าง มันเป็นความลับระหว่างลูเซี่ยนกับอัน

“ไม่มีอะไรหรอก”

อันยิ้มแห้ง ๆ อันอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนอยู่ริมปากเหว ไม่มีที่ให้พักพิง หันไปทางไหนก็เจอแต่ขอบเหว

‘ไม่เป็นไร’ อันคิดในใจปลอบตัวเอง

“คุยกับเธอแล้วปวดหัวจริง ๆ ไปที่อื่นเลยไป รำคาญ”

อิงพูดก่อนหันหลังให้อัน ลูเซี่ยนแม้จะคุยอยู่กับคนอื่นแต่สายตาของเขาไม่ได้ละออกไปจากภาพของอิงและอันที่กำลังคุยกันเลย ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะมีปัญหากัน ก่อนเขาจะขอตัวออกจากวงสนทนาแล้วเดินมายังโต๊ะที่อันและอิงยืนอยู่

อันนิ่ง ครุ่นคิดเรื่องในหัวที่มันเยอะแยะไปหมด ตีกันไปมายุ่งเหยิง มันอึดอัดใจ จนอยากพูดทั้งหมดออกไป อันตัดสินใจที่จะพูดออกไปในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง…

“อิง…” อันพูด

“…”

“อิง ฉันว่านะ เธออย่าพึ่งรีบหมั้นกับลูเซี่ยนเลยดีกว่า ลองศึกษากันไปอีกสักพักดูก่อนไหม”

อันหัวเราะเบา ๆ อยู่คนเดียวเหมือนเธอกำลังสติแตก

ในที่สุดทุกอย่างก็กระจ่างชัดเจน ความรู้สึกกดดันที่มีมาทั้งหมดมันโล่งเบาสบาย เธอน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่า การคิดแทนคนอื่น ความหวังดี สิ่งที่ทำไปทั้งหมด มันสูญเปล่า

ในเมื่อเขาไม่คิดจะฟังหรือสนใจเราเลยสักครั้ง เราไม่ใช่คนสำคัญตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราไม่มีสิทธิ์เลือก เราก็เป็นได้แค่ตัวประกอบในละครของเขา แล้วทำไมเราต้องแคร์ความรู้สึกของเขาด้วย อันคิดในใจ

น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมา อันปาดมันออกช้า ๆ ไม่ให้เลอะอยู่บนใบหน้าแสนสวย ก่อนจะเผชิญหน้าตรง ๆ กับลูเซี่ยน ไม่หลบสายตาเขาอย่างที่เคยเป็นมาตลอด อันจ้องมองไปในดวงตาของลูเซี่ยน ด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก ไร้ซึ่งอารมณ์เศร้า หรือเสียใจอย่างที่เป็นมา

อันพึมพำกับตัวเอง ดังพอที่ลูเซี่ยนได้ยินสิ่งที่เธอพูด

“นี่นะเหรอสิ่งที่บอกให้เชื่อใจกัน นี่คงเป็นจุดจบของของเล่นแก้เหงาสิน่ะ คิดอยู่ว่าจุดจบระหว่างเรามันอยู่ตรงไหน ในที่สุดก็รู้สักที พอแล้วละ เจ็บเกินพอแล้ว”

อันเดินออกไปจากห้องโถงอย่างสง่าผ่าเผยด้วยศักดิ์ศรีของตน เธอจะไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย้ำความรู้สึกเธอได้อีกต่อไป ลูเซี่ยนทำหน้านิ่งเฉย ซ่อนความรู้สึกบางอย่างข้างในเอาไว้ เขาเห็นได้ชัดว่า อันกำลังเปลี่ยนไปจากที่เคยเป็น กลายเป็นอันที่เขาไม่รู้จักและเขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น แต่มันยังไม่ถึงเวลาที่จะคุย เพราะมีเรื่องที่สำคัญกว่ารออยู่

อันเดินจากไปพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขา จากนั้นไม่นาน ลูเซี่ยนก็ไปส่งอิงที่คอนโด แล้วกลับมาพักที่โรงแรม สะสางงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ แม้ว่าเขาจะมีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนปกติ แต่จิตใจของลูเซี่ยนอดคิดไม่ได้ถึงคำพูดที่อันพูดทิ้งไว้ เขาเองก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในงานของเขา จากที่อิงเล่าให้ฟัง อันพยายามพูดบางอย่างเกี่ยวกับเขาให้อิงฟัง ซึ่งลูเซี่ยนเดาได้ว่าเรื่องอะไร แต่เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า ว่าที่คู่หมั้น ดาราสาวสวยชื่อดังจะเป็นผู้หญิงที่ไม่สนใจใครเลยจริง ๆ แม้กระทั่งทำให้น้องสาวของตนเป็นที่อับอายต่อสายตาแขกในงาน มันออกจะเกินไป

วันต่อมาหลังจากจบงานเลี้ยง ข่าวของอิงและอันถูกตีขึ้นหน้าหนึ่ง สร้างเสียงฮือฮาดังไม่แพ้กัน มีข่าวทั้งดีและไม่ดี โดยเฉพาะอันจะถูกโจมตีอย่างหนัก ถูกมองว่าเป็นคนที่อิจฉาพี่ตัวเอง จนต้องทำลายงานปาร์ตี้ที่สำคัญ ไปไหนมาไหนเธอถูกตราหน้าว่าเป็นคนอิจฉาพี่ตัวเอง เพื่อนร่วมงานก็มองเธอเป็นคนไม่ดีไปด้วย มีบ่อยครั้งที่ถูกแฟนคลับอิงเข้ามาด่าอันต่อหน้าต่อตา และบริษัทที่อันทำงานก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน ยังดีที่อันไม่ถูกไล่ออกจากงาน เพราะผลงานและความดีความชอบที่ผ่านมา

ผ่านไปราว ๆ ไม่กี่อาทิตย์ ข่าวที่เกิดขึ้นเริ่มซาไป จนไม่เป็นที่พูดถึงเหมือนแต่ก่อน แต่ไม่ว่าจะมีข่าวอะไรออกมาส่งผลกระทบกับอัน อันไม่สนใจ เธอยังใช้ชีวิตเหมือนปกติ แต่ต่างจากเดิมตรงที่เธอไม่ต้องปลอมตัวอีกต่อไปแล้ว เธอเป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่ ไม่ต้องใส่แว่นหนา ๆ ใส่เสื้อป้า ๆ อันได้ใส่เสื้อผ้าที่เธออยากใส่ ไปไหนแบบไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ หรือคอยระวังตัวอีกต่อไป ในงานด้านวงการบันเทิงมีหลายค่ายดัง ๆ ติดต่อให้เธอแสดงหนัง แต่เธอก็ปฏิเสธไปทุกครั้งอย่างชัดเจน

“หืม นี่นะเหรอฝาแฝดอิง ถ้าอยู่ด้วยกันคงแยกไม่ออก” แกริคนำรูปอิงกับอันนำมาเทียบกัน

“ครับท่าน”

“แต่ดูเหมือนว่า พี่น้องคู่นี้จะไม่ถูกกันนิ” แกริคพูด

“ครับ หรือเราจะเอาพี่น้องคู่นี้มาใช้ประโยชน์ดีไหมครับ”

ลูกน้องคนหนึ่งของแกริคพูดเสนอ

“อืม…คนน้องไม่น่าสนใจเท่าไหร่ คนที่น่าสนใจจริง ๆ น่าจะเป็นคนพี่ต่างหาก”

แกริคพูดขึ้น ขณะนั่งอยู่ในห้องทำงานในโรงแรมแห่งหนึ่งในประเทศไทย มีบอดี้การ์ดคอยห้อมล้อม

“ฉันอยากคุยกับอิง ณภัสสรเป็นการส่วนตัว ช่วยนัดเธอให้ฉันหน่อย” แกริคพูดออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิท ลูกน้องโค้งรับคำสั่ง