“นั่นสิครับ”

ลูเซี่ยนพูดพร้อมหยิบแชมเปญขึ้นมาดื่ม อิงไม่รู้หรอกว่า การที่ลูเซี่ยนตัดสินใจทำเช่นนี้เพราะเหตุใด แอบคิดว่ามันเร็วเกินไปเหมือนกัน รู้จักกันไม่ถึงเดือน แล้ว… แต่นั่นมันก็ส่งผลดีกับเธอ เพราะเธอจะได้มีชื่อเสียง เงินทอง หน้าตาทางสังคมมากขึ้น

เสียงทุกคนในห้องโถงต้องฮือฮากันอีกครั้ง ตากล้อง ช่างภาพ นักข่าวต่างรีบรัวแฟลชด้วยสีหน้างงเป็นไก่ตาแตก สับสน มีคำถามอยู่ในหัวมากมาย เมื่อมีสาวสวยหน้าตาเหมือนอิงปรากฏตัวขึ้น ณ ห้องโถงของงาน เธออยู่ในชุดเดรสยาวผ้าลูกไม้สีชมพู ผ่าหลัง ปล่อยผมยาว แต่งหน้าโทนสีธรรมดา มีสีหน้าเรียบเฉย สงบเสงี่ยม แต่ดูสะดุดตามีเสน่ห์ชวนมอง เธอตื่นเต้นมากทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เมื่อมีกล้องมากมายมารุมถ่าย ยิ่งแฟลชห้อมล้อมเธอ อันพยายามมองหาพี่สาวฝาแฝด และนักข่าวก็พยายามเข้ามาทักทายเธอมากมาย แต่เธอเลือกที่จะไม่ตอบคำถาม เพราะไม่รู้จะต้องพูดอะไรออกไปบ้าง ส่วนใหญ่จะสงสัยว่าเธอเป็นใคร หน้าตาทำไมถึงเหมือนอิง ดาราสาวชื่อดังขนาดนี้ เธอยิ้มแต่ไม่พูดอะไร สักพักอิงเดินฝ่าเข้ามาหาอันท่ามกลางนักข่าว ลากตัวอันออกมา พร้อมบอกกับนักข่าวว่า รอประกาศบนเวทีนะคะ

อิงพาอันไปที่โต๊ะ ซึ่งลูเซี่ยนยืนรออยู่อยู่ก่อนแล้ว เขามองมาทางอันด้วยสายตาพึงพอใจในชุดที่เธอใส่ มันเหมาะกับอันมาก เขาตั้งใจสั่งตัดชุดนี้ให้อันเป็นพิเศษโดยเฉพาะ อันหลบสายตาดูเจ้าเล่ห์ของลูเซี่ยน ทำเป็นไม่สนใจ ยืนใกล้ ๆ อิง

“สวัสดีครับคุณอัน ไม่ได้เจอกันนานมากแล้วนะครับ”

ลูเซี่ยนทักเธอ เขายักคิ้วข้างหนึ่งใส่อัน เหมือนเป็นการบอกว่า ไม่เล่นไปตามบทหน่อยเหรอ

“นั่นสิคะ แต่ก็พึ่งเจอกันเมื่อคืนที่ห้องอิงถึงแค่แปบเดียวก็เถอะค่ะ” อันตอบ

อิงมองดูเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ รู้สึกไม่สบอารมณ์จึงชวนอันไปตักอาหาร และพูดกระซิบข้างหูเธอว่า

“คุณลูเซี่ยนเป็นของฉัน”

อันอึ้งไปเล็กน้อย จ้องหน้าอิง อันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องหึง เพราะในเมื่อตัวอันเองรู้ดีว่าเธอเป็นได้แค่ของเล่นแก้เหงาของลูเซี่ยน อิงคือตัวจริงต่างหาก

“เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” อิงบีบแขนอันเล็กน้อย

“รู้อยู่แล้ว”

“งั้นก็ดี”

อิงทำสีหน้าดุ ๆ ใส่อัน แล้วเดินไปหาลูเซี่ยน อันแค่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ อันมองหาของกินในงานไปเรื่อย ๆ ไม่อยากจะเข้าไปเป็นส่วนเกินกขค. ของคนแถวนั้น และไม่อยากกดดันตัวเองให้รู้สึกเศร้าเสียใจ

อันพยายามสร้างเพื่อนใหม่คุยกับแขกในงานที่เข้ามาทักทายอยู่พักหนึ่ง  ให้รอฟังจากปากของอิงเองดีกว่า เพราะถ้าหากเธอตอบอะไรไปแล้วผิดกับสิ่งที่อิงจะพูดมันอาจจะกระทบกับชื่อเสียงของอิงได้

“บัดนี้ได้เวลาอันสมควรแล้วขอเชิญคุณลูเซี่ยน ลี ขึ้นมาบนเวทีเพื่อกล่าวเปิดงานครับ”

ทันทีที่ลูเซี่ยนประกาศออกไป เสียงเฮดังขึ้นพร้อมกับความดีใจและความตกใจของใครหลาย ๆ คน แน่นอนว่ารวมถึงอันด้วย เธอยืนนิ่ง เหมือนภาพเบลอไปช่วงขณะหนึ่ง หูอื้อไม่ค่อยได้ยินเสียง เหมือนสัมผัสทั้งห้าจู่ ๆ ก็ดับลง เธอไม่ทันได้ตั้งตัวกับเรื่องอะไรแบบนี้ มันเร็วเกินไปที่จะตั้งรับ

อันดึงสติกลับมาปรบมือให้กับภาพตรงหน้าที่ลูเซี่ยนและอิงยืนกอดกัน ยิ้มแย้มต่อหน้าสื่อ นักข่าวมากมายต่างรัวคำถามใส่อิงกับลูเซี่ยน ในช่วงเวลานี้สำหรับอัน เป็นช่วงเวลาที่นาฬิกามันเดินช้าเกินไป

‘เจ็บจัง ทำไมหัวใจ ฉันถึงเจ็บละ เรารู้อยู่แล้วนิว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นสักวัน’

อันคิดในใจ อิงสะกิดเธอ เพื่อเรียกสติเธอคืนมา เมื่อมีนักข่าวกำลังถามคำถามอัน

“คุณอันละครับ รู้มาก่อนรึเปล่าว่าคุณลูเซี่ยนกับคุณอิงจะหมั้นกัน” นักข่าวคนหนึ่งถามเธอ

“ไม่ทราบมาก่อนเลยค่ะ พึ่งมารู้เหมือนกันพร้อมกับพี่ ๆ นักข่าวทุกคน”

อันตอบไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“แล้วรู้สึกยังไงบ้างคะ”

“ตอนแรกก็ตกใจนะคะ แต่ตอนนี้ก็รู้สึกดีใจไปกับพี่อิงที่ได้เจอคนดี ๆ อยู่ข้างกาย พี่อิง เห็นเธอดูเข้มแข็งอย่างนี้ แต่จริง ๆ แล้วลึก ๆ เค้าอ่อนไหวง่ายมาก เมื่อเห็นเธอมีความสุข อันก็มีความสุขค่ะ”

อิงเข้ามากอดอัน หลังจากฟังสิ่งที่อันพูดจบ ไม่มีใครในโลกนี้ที่รู้จักตัวตนของอิงดีไปกว่าอันอีกแล้ว

“ขอบคุณน่ะ”

อิงพูดด้วยสีหน้ามีความสุข น้ำตาคลอ ๆ เบ้าตา พร้อมกับจ้องหน้าอัน

“มีอะไรอยากบอกกับคุณลูเซี่ยนและคุณอิงไหมคะ” อันมองหน้าอิงสลับกับลูเซี่ยน

“ค่ะ ก่อนอื่นก็ดูแลพี่สาวของอันให้ดี ๆ นะคะ เรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง ปกป้องดูแลเธอให้ดี อย่าให้เธอต้องเจ็บปวด ทรมาน หรือร้องไห้ ทำให้เธอมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มในทุก ๆ วัน อย่างที่บอกแหละค่ะ เธอเป็นคนที่ส่วนลึก ๆ แล้วอ่อนไหวง่าย คอยรับฟังเธอให้มาก ๆ ขอให้รักกันนาน ๆ นะคะ”

อันจ้องหน้ามองลูเซี่ยน เธอต้องการบอกเขาเป็นพิเศษแล้วยิ้มให้อย่างไม่มีอคติใด ๆ อยู่ในใจเลยแม้แต่น้อย เธอแสดงความยินดีจากใจจริง

“แล้วคุณอันอยากรับงานแสดงบ้างไหมครับ”

อันยิ้มแล้วตอบไปว่า

“ตอนเด็ก ๆ อันมีความฝันที่อยากจะเป็นนักแสดงเหมือนกับใครหลาย ๆ คน แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ อันอยากเป็นคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากกว่ากับสิ่งที่ตัวเองรักอีกหนึ่งอย่างก็พอแล้วละคะ”

อันตอบคำถามนักข่าวไปเรื่อย ๆ ก่อนเริ่มพิธีการอื่น ๆ ต่อ ทั้งสามเดินลงจากเวที หาเครื่องดื่ม รับประทานอาหาร และพูดคุยกับแขกในงานอย่างเป็นกันเอง