“7.30 อัดรายการข่าวบันเทิง 9.00 ถ่ายแบบแฟชั่นเสื้อผ้า 12.00 พักเที่ยง 14.30 ถ่ายละคร สุดท้าย 3 ทุ่ม งานปาร์ตี้ของลูเซี่ยน งานปาร์ตี้อะไร” อันถาม

“งานปาร์ตี้แสดงความยินดีให้กับโรงแรมของลูเซี่ยน ที่ติดท็อป 10 ของโลก อ้อ! ลืมบอก งานนี้เธอต้องไปด้วย”

“เอ๊ะ! อิงไม่อยากให้ฉันออกงานคู่กับเธอไม่ใช่เหรอ เพราะไม่อยากให้ความลับที่เราเป็นฝาแฝดต้องเปิดเผย”

อันถามเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่อิงกำลังทำ

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เธอควรจะได้มีชื่อเสียงเป็นของตัวเองบ้าง ไม่ต้องอยู่ใต้ร่มเงาฉันอีกต่อไปไง ไม่ดีเหรอ เธอเองตั้งแต่เด็กก็อยากเป็นดาราอยู่แล้วนิ นี่ไงโอกาสของเธอมาแล้วก็คว้าซะสิ ฉันเองก็มีเรื่องจะบอกเธอในงานนั้นด้วย อย่าสายละ”

“…”

เธอยิ่งไม่เข้าใจสิ่งที่อิงกำลังทำเข้าไปใหญ่ คนอย่างเธอนะเหรอจะเห็นอกเห็นใจอัน

“แต่…”

“หยุดถามสักที รำคาญ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว” อิงไล่

“ก็ได้ พรุ่งนี้จะมารับ 5.30 น.น่ะ”

“…”

“อิง”

“รู้แล้ว! ย้ำอะไรนักหนา ถ้าหมดธุระก็กลับไปได้แล้ว น่ารำคาญจริง ๆ เลย”

อิงไล่เธอ เธอยังมาหาพี่สาวได้ไม่ถึง 10 นาที อิงก็ไล่เธออย่างกับหมูกับหมา ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน น้องสาวคนนี้คงไม่มีความหมายในสายตาพี่เลยสินะ อันน้อยใจ

อันออกจากคอนโดของอิง เดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้าคอนโด

เธอพยายามตัดภาพที่ลูเซี่ยนจูบกับอิงออกไปจากสมอง อยู่ ๆ น้ำตาเธอก็คลอเบ้า เหมือนมีอะไรแหลมคมเข้ามาแทงในหัวใจ

‘เราคงต้องทำให้มันถูกต้องสักที พอดีกว่าเนอะ แล้วความลับละ จะทำยังไงกับมันดี’

อันคิดไปเรื่อย ระหว่างยืนรอรถแท็กซี่ที่คิดว่าคงผ่านมาสักคัน แต่แทนที่รถแท็กซี่จะมาจอดรับ กลับเป็นรถหรูสีดำคันหนึ่งจอดเทียบกับเธอ ก่อนจะเปิดกระจกเลื่อนลงเล็กน้อยพอให้เห็นคนด้านใน

‘ลูเซี่ยน’ อันพูดในใจ

ลูเซี่ยนเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย เขามาจอดทำไมตรงนี้ คิดว่ากลับไปแล้วเสียอีก เขายังต้องการอะไรจากเธออีก ในเวลานี้อันไม่อยากเจอหน้าเขาที่สุด

“รู้แล้ว แค่นี้ก่อนนะอิง” เสียงปลายสายคืออิงงั้นเหรอ

ถ้าหวานกันขนาดนี้ก็ขึ้นไปหาเธอต่อสิ ลูเซี่ยนไม่เคยมีรอยยิ้มแบบนั้นให้อันสักครั้ง อันรู้สึกน้อยใจจริง ๆ อันเดินหนีจากเขา ในเมื่อรถแท็กซี่ไม่มาง่าย ฉันเดินกลับเองก็ได้ อันเร่งฝีเท้าเดินไปตามฟุตบาท

อันพูดเสียงสั่น เธอไม่อาจกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้ และแกะมือของลูเซี่ยนออก แต่ลูเซี่ยนไม่สนใจ ยังกอดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แม้เธอจะออกแรงดิ้นเยอะแค่ไหนก็ตาม อันร้องไห้ตลอดทางกลับบ้านอยู่เงียบ ลูเซี่ยนก็คอยปาดน้ำตาให้เธอ ทำไมเขาไม่พูดหรืออธิบายอะไรให้เธอฟังสักนิด

“ทำไมไม่ไปอยู่กับอิงละ” อันถาม

“…” ไม่มีเสียงตอบจากลูเซี่ยน

“แล้วเมื่อไหร่จะทิ้งของเล่นชิ้นนี้สักที”

“…”

“อัน ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่า อย่าพูดแบบนั้น” ลูเซี่ยนพูดเสียงเข้ม

“แต่มันเรื่องจริง ถ้ามีอิงอยู่แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันไม่ได้หน้าด้านหน้าทนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีหรอกนะ”

“อัน ช่วยนั่งเงียบ ๆ ให้ผมรู้สึกสบายใจหน่อยได้ไหม”

ลูเซี่ยนพูด อันยิ่งไม่เข้าใจสิ่งที่เขากำลังทำ มันไม่ต่างอะไรจากอิงเท่าไหร่นัก ที่อยู่ ๆ อยากให้เธอไปออกงานด้วยกัน มีเรื่องอยากถาม อยากระบายทุกอย่างออกไป

อันนึกถึงริมฝีปากและรอยยิ้มที่เขายิ้มให้อิง อันนั่งนิ่งเก็บอาการ นั่งเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรออกมาต่อจากนั้น ลูเซี่ยนรู้ว่าเพราะอะไร แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไร เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่อันจะรู้ เขานั่งกอดอันไปเรื่อย ๆ จนถึงคอนโด ก่อนเธอจะเปิดประตูออก ลูเซี่ยนจับข้อมือเธอเบา ๆ

“จากนี้ อย่าเชื่อใจใคร นอกจากผม เข้าใจไหม”

“ทำไมคะ?”

“เข้าใจรึเปล่า” ลูเซี่ยนบีบข้อมืออันเล็กน้อย

“… เข้าใจแล้วค่ะ”

“เข้าใจว่าอะไร”

“เข้าใจว่า ห้ามเชื่อใจใครนอกจากคุณ”

“…”

ลูเซี่ยนเงียบ จ้องเข้าไปในตาของเธอ

“…”

อะไรทำไมอยู่ ๆ ก็เงียบ อันคิด

“นั่นรวมถึงทุกคนที่เธอรู้จัก แล้วก็พี่เธอด้วยนะ”

“เอ๊ะ”

พูดจบ ลูเซี่ยนปล่อยมือจากอัน แล้วรถก็เคลื่อนออกไป เธอไม่เข้าใจคำพูดของลูเซี่ยนอีกแล้ว มีเรื่องอะไรที่เธอไม่จำเป็นต้องรู้งั้นเหรอ อันมองรถของลูเซี่ยนจนสุดลูกตาก่อนจะเดินขึ้นคอนโด จนแล้วจนรอดเขาไม่คิดจะอธิบายอะไรให้อันฟัง

ภายในรถสีดำคันหรูที่พึ่งเคลื่อนออกจากคอนโดอัน

“จับตาดูอิงกับอันให้ดีด้วย” ลูเซี่ยนพูด

“ครับท่าน”