“เราไปอาบน้ำกันเถอะ”

“เอ๊ะ” อันพูดอย่างงุนงง

‘อาบน้ำ เรากับลูเซี่ยนนะเหรอ อาบด้วยกัน’

“ไม่เป็นไร ฉัน…” อันพูดไม่จบประโยค ลูเซี่ยนพูดแทรกขึ้น

“ไม่อยากอาบน้ำกับผมเหรอ รังเกียจผมมากสิน่ะ”

คำพูดที่ดูเหมือนจะน้อยใจของลูเซี่ยน มันทำให้อันใจอ่อนยอมปล่อยให้ลูเซี่ยนอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรต่อ ลูเซี่ยนแอบมองอันเล็กน้อย ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ชายหนุ่มค่อย ๆ ปลดเสื้อผ้าของเธอออก เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของลูเซี่ยนที่เขาเป็นคนใส่ให้เธอ

“หยุด…หยุดเถอะค่ะ ฉันถอดเองได้ คุณอยากอาบน้ำก็อาบก่อนได้ค่ะ อันไม่รีบ”

เธอดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา พยายามใช้มือดึงเสื้อมาปกปิดร่างกายเอาไว้ ไม่อยากให้ลูเซี่ยนเห็นร่างกายเปลือยเปล่า เธออายที่จะเผยผิวกายให้ลูเซี่ยนได้เห็น แม้ว่าเขาจะเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม

“อยู่นิ่ง ๆ สิ จะเอาแรงที่ไหนลุกขึ้นมาอาบน้ำเอง แค่แรงยกแก้วน้ำยังไม่มี” ลูเซี่ยนดุอัน

อันเลยอยู่นิ่ง ๆ ให้ลูเซี่ยนค่อย ๆ ถอดเสื้อเธอออก

‘ต้นเหตุมันเป็นเพราะใครกัน ที่ทำให้ฉันต้องอยู่ในสภาพนี้ละ’ อันได้แต่คิดในใจ

ลูเซี่ยนใช้สายตาสำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่าของอัน มันมีร่องรอยช้ำอยู่ตามเนื้อตัวของเธอจากการกระทำที่รุนแรงของเขา ลูเซี่ยนคิ้วขมวด โมโหตัวเองเล็กน้อย ที่ทำรุนแรงเกินไป ลืมตัวว่าเธอเป็นผู้หญิงร่างเล็ก ๆ คนนึง แต่ส่วนหนึ่งในใจเขาก็แอบดีใจที่รอยเหล่านั้นแสดงถึงความเป็นเจ้าของ

ลูเซี่ยนวางตัวอันลงในอ่างน้ำอุ่นที่อันไม่รู้ว่าถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ลูเซี่ยนปล่อยให้เธอแช่น้ำอยู่คนเดียวสักพัก ผ่อนคลายร่างกาย กลิ่นอโรมาที่

ลูเซี่ยนหยดลงในอ่าง ช่วยให้อันรู้สึกเบาสบายจากอาการล้า เขาเดินหายออกจากห้องน้ำไปสักครู่ เขาวางมันลงตรงโต๊ะหินอ่อนด้านข้างอ่างน้ำ ก่อนค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เผยให้เห็นรูปร่างของเขาทั้งหมด ผิวขาวเนียน กล้ามเนื้อสวยได้รูป อันเผลอมองดูรูปร่างเขาด้วยความเพลิดเพลิน ไม่รู้ตัวว่ามีสายตาหนึ่งกำลังมองเธออยู่เช่นกัน ลูเซี่ยนยิ้มมุมปากเล็กน้อย ตลกกับท่าทีไร้เดียงสาของอัน

อัน ตั้งแต่มีอะไรกับลูเซี่ยน เธอไม่เคยเห็นรูปร่างของเขาอย่างชัดเจน เป็นจริงเป็นจังเช่นนี้มาก่อน เขามักจะใส่เสื้อเอาไว้หรือมีเสื้อผ้าปกปิดผิวกายของเขาสักชิ้นไว้ตลอด มีแค่เธอที่เปลือยทั้งร่างกายให้เขาเห็น เธอมองเขาไม่วางตา

ทันทีที่เขาถอดเสื้อสีขาวออก ตรงกลางหลังมีรอยสักเป็นรูปนกอินทรีกางปีก ราวกับกำลังข่มขวัญศัตรู แต่ที่อันมองมันกลับเป็นรูปนกที่สวยมาก เหมือนมันกำลังบิน อันคิดแบบนั้น ลูเซี่ยนยิ้มมุมปากแล้วจะพูดว่า

“จ้องผมแบบนั้น ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ”  ก่อน ค่อย ๆ แทรกตัวเข้ามากอดอันทางด้านหลัง ตามด้วยถาดผลไม้ที่กำลังลอยอยู่ในอ่างน้ำ

“เอ่อ…”

“ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยไม่ใช่รึไง กินผลไม้รองท้องซะสิ” ลูเซี่ยนพูดก่อนจะยกไวน์ขึ้นมาดื่ม อันหันมามองเครื่องดื่มที่อยู่ในมือ ก่อนจะดื่มมัน มันอร่อย อันคิดในใจก่อนจะถามลูเซี่ยน

“นี่น้ำอะไรเหรอคะ”

“ชาแอปเปิล”

อันดื่มชวนดูน่าอร่อย มันแก้กระหายน้ำและช่วยให้เธอผ่อนคลาย อันหยิบผลไม้ในจานขึ้นมากิน เพราะความหิวเธอเลยกินเรื่อย ๆ ไม่ทันรู้ตัว เผลอพิงตัวลงบนตัวของลูเซี่ยนที่นั่งอยู่ด้านหลัง เขาคอยพยุงตัวเธอเอาไว้

ลูเซี่ยนมองดูกิริยาท่าทางที่กินอย่างอร่อย สลับกับผิวขาวเนียนใสของอันที่เต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาทำไว้ ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจกับรอยที่เขาฝั่งไว้บนร่างกายเธอ จนอยากจะสัมผัสมากกว่านี้ แต่วันนี้เขาตั้งใจว่าจะไม่ทำ กลัวร่างกายเธอบอบช้ำไปมากกว่านี้ เธอคงยังรู้สึกเหนื่อยล้าพอสมควร

เสียงครางในห้องน้ำมันดังก้อง ช่างกระตุ้นอารมณ์ของลูเซี่ยนเป็นอย่างดี นี่แหละข้อดีของห้องน้ำแคบ ๆ ที่ปิดทึบ

“ไม่ต้องกลัว ผมจะพยายามอ่อนโยนกับคุณให้มากที่สุด เพราะฉะนั้นช่วยอดทนหน่อยนะ”

เขาพยายามขยับสะโพกให้เบาและนุ่มนวลที่สุดเท่านี้จะทำได้ ตามแรงกำลัง

“อ๊ะ อึ๊”

อันส่งเสียงร้องออกมาไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกดีไปกับจังหวะการขยับตัว

“อึก รู้สึกดีจริง ๆ ทั้งร้อน ทั้งคับแน่นกำลังพอดี อืม จะไม่ไหวแล้ว”

ก่อนถึงช่วงสุดท้ายเขาได้เร่งจังหวะเร็วขึ้น

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา”

“อ่าาาา”

เขาครางออกมาและเขาถอนแกนกลางออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้มันปลดปล่อยเข้าไปข้างในตัวเธอ

ลูเซี่ยนป้องกันตัวเองดีเสมอ เขาจับเจ้าสิ่งนั้นขยับไปมาก่อนจะปล่อยออกมา มันกระเด็นเลอะไปทั่วแผ่นหลังของอัน ลูเซี่ยนวางตัวเธอลงในน้ำอีกครั้ง หลังปลดปล่อยมันออกมาครั้งนึง แน่นอนว่ามันไม่พอระงับความต้องการของเขา เขาพยายามหักห้ามใจให้มากที่สุด ลูเซี่ยนค่อย ๆ ล้างตัวให้เธออีกครั้ง พร้อมกับจูบริมฝีปากของเธออย่างเร่าร้อน อุ้มเธอขึ้นจากน้ำและวางลงกับเตียงที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวปกปิดร่างบอบบางเอาไว้

ลูเซี่ยนมองร่างกายของอัน พยายามอดกลั้นอารมณ์ทั้งหมด ด้วยการถอนหายใจ ลูเซี่ยนค่อย ๆ เช็ดตัวเธอจนแห้ง อันหลบสายตาลูเซี่ยนด้วยความเขินอาย ปล่อยให้เขาเช็ดตัวเธอง่าย ๆ เธอกลายเป็นผู้หญิงไร้ยางอายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ปล่อยให้ผู้ชายมาเช็ดตัวให้

เสียงหายใจของลูเซี่ยน เธอรู้ว่าเขาพยายามยับยั้งห้ามใจตัวเองอย่างถึงที่สุด ที่ปลดปล่อยในห้องน้ำ มันไม่เพียงพอ อันมีความคิดอะไรบางอย่าง มันทำให้เธอหน้าแดงกัดริมฝีปากแน่นแสดงถึงความกังวล ลำบากใจ ลูเซี่ยนสังเกตเห็น คิดว่าเธอคงกลัวเขา ลูเซี่ยนเลยเดินไปหยิบเสื้อในตู้ของเขาออกมา จะใส่ให้อัน แต่อยู่ ๆ ก็หยุดชะงักฝีเท้ายืนนิ่งมองดูหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง จนแทบจะกระโจนไปคว้าเธอมาจับกดอีกรอบ

เมื่ออยู่ดี ๆ อันยกขาแล้วค่อย ๆ แยกขาออก ใช้มือสองข้างปิดของลับของตน หลับตาเพราะความเขินอาย พูดว่า

“จะทำก็ได้นะ ฉันไม่เจ็บหรอก แต่ช่วยทำเบา ๆ หน่อยนะ แบบเมื่อวานไม่เอาแล้ว”

คำพูดของอัน ทำเส้นของความยับยั้งของลูเซี่ยนขาด เขาโยนเสื้อไว้กับพื้น เขายกขาของอันให้สูงขึ้นลอยเหนือพื้นเตียง ดึงมือที่ปกปิดออกของสงวนออก ก่อนจะใช้ลิ้นสัมผัสตรงกลีบสงวนด้วยความกระหาย ลิ้มรสชาติของมันอย่างเมามัน ใช้นิ้วมือสัมผัสเข้าไปข้างใน สร้างความเสียวซ่านให้อันเป็นอย่างดี ก่อนจะขึ้นมาสัมผัสกับก้อนเนื้อตรงหน้าอกชูช่อตอบรับเขา

“ผู้หญิงไร้ยางอาย ไปเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน”

ลูเซี่ยนพูด พร้อมจูบพรมร่างกายอัน

“จากคนแถว ๆ นี้”

ลูเซี่ยนยิ้มออกมาอย่างพอใจในสิ่งที่อันพูด

“เธอเป็นคนเรียกร้องเองนะ ถ้าเจ็บ หรือร้องไห้ออกมา บอกให้หยุด ผมก็ไม่หยุดนะ”

ทันทีที่เขาพูดจบและเตรียมพร้อมอันเสร็จ เขาเข้าไปสัมผัสด้านในของอันทันที เขาพยายามอ่อนโยนและเบามือที่สุด แต่พอใกล้จะถึงจุด เขามักจะควบคุมแรงไม่อยู่เสมอ คงทำให้เธอเจ็บอยู่บ้าง ทั้งสองต่างสุขสมกันอยู่นานสองนาน ลูเซี่ยนมองดูหญิงสาวที่นอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดอย่างพึงพอใจ เขากำลังลูบไล้แผ่นหลังเธอ

“เธอคือผู้หญิงของผม จะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้อง”

อีกทางด้านหนึ่ง….

“นี่นะเหรอผู้หญิงที่ลูเซี่ยนกำลังควงอยู่”

ชายหนุ่มชาวจีนพูด ขณะดูรูปถ่ายลูเซี่ยนกับอิงที่ยืนเคียงคู่ในงานปาร์ตี้เมื่อคืน เขานั่งอยู่ในห้องกว้างขนาดใหญ่ มีบอดี้การ์ดชุดดำสองคนยืนประกบซ้ายขวา และมีคนไทยคนหนึ่งกำลังนั่งพูดคุยกับแกริคด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม

“ครับท่าน”

“มีเสน่ห์ไม่เบาเลยน่ะ ผู้หญิงที่ชื่อ อิง ณภัสสร”

แกริคยิ้มออกมาเหมือนมีแผนบางอย่างในใจ

“…”

“เอาล่ะ ไหน ๆ ก็มาถึงไทยแล้ว เราไปทักทายเธอคนนั้นกันหน่อยดีกว่า ไปสืบดูว่าเธอทำอะไร ที่ไหนบ้าง”

แกริคลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินผิวปากออกจากห้อง มีลูกน้องตามประกบหลัง