รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1184 โชคร้ายเกินไปแล้ว หรือว่ายังถูกคำว่าบิดาบุญธรรมเล่นงาน!

บทที่ 1184 โชคร้ายเกินไปแล้ว หรือว่ายังถูกคำว่าบิดาบุญธรรมเล่นงาน!

…………….

บทที่ 1184 โชคร้ายเกินไปแล้ว หรือว่ายังถูกคำว่าบิดาบุญธรรมเล่นงาน!

คุ้มค่า ทุกอย่างล้วนคุ้มค่าแล้ว เขามองออกว่าโอสถที่หลี่จิ่วเต้าหลอมออกมาพิเศษมาเพียงใด เมื่อหลอมกลั่นสำเร็จจะต้องประสบผลลัพธ์อันน่าอัศจรรย์อย่างถึงที่สุดแน่นอน

แม้ผู้แข็งแกร่งเช่นเขา ก็ยังต้องได้รับผลประโยชน์มหาศาลแน่นอน!

หานว่านเชียนตื่นเต้นสุดขีด การกล้ำกลืนความอัปยศอดสูอย่างหนัก ในที่สุดก็สิ้นสุดลง เขามองเห็นแสงสว่างแล้ว

ฟ้าดินเป็นเตาหลอม พลังเป็นเปลวเพลิง โอสถเตานี้พิเศษเหนือชั้นเกินไปอย่างแท้จริง กระทั่งยังไม่เป็นรูปร่างสมบูรณ์ก็ยังก่อให้เกิดนิมิตฟ้าดิน สั่นพ้องจังหวะเต๋าอันไม่อาจจินตนาการได้ เปี่ยมด้วยพลังสูงสุดหลั่งไหล!

การหลอมโอสถของหลี่จิ่วเต้าลื่นไหลประหนึ่งสายน้ำ ราวกับปรมาจารย์ด้านการหลอมโอสถ ซีมองอย่างตะลึงงันไปโดยสมบูรณ์ บุรุษตัวน้อยทรงพลังเกินไปแล้ว กระทั่งนางยังไม่อาจเข้าใจการหลอมโอสถของบุรุษตัวน้อยได้เลย พิเศษเหนือชั้นเกินไป ห่างไกลจากความเข้าใจของนาง

‘เวลาเอาคืนใกล้มาถึงแล้ว!’

เจ้าก้อนหินที่อยู่อีกด้านจับจ้องคนบ้าเขม็ง เอ่ยในใจด้วยความเกลียดชัง

ก่อนหน้านี้มันถูกลงมืออย่างดุร้าย ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้มันไม่เคยลืมเลือน เก็บเอาไว้ในใจเสมอ

มันกำลังรอให้คุณชายหลอมสุดยอดลูกกลอนบำรุงเสร็จสิ้น ส่งให้มันบรรลุถึงจุดสูงสุดการฝึกฝน จากนั้นก็จะไปแก้แค้นคนบ้า ทุบตีอย่างดุดัน

‘ข้าต้องการต่อสู้ในแนวหน้า กวาดล้างศัตรูให้ราบ!’

ดวงตาต้นหลิวเปล่งประกาย เอ่ยในใจอย่างหนักเน้น

นี่คือเป้าหมายที่มันตั้งมั่น อยากช่วยคุณชายขจัดปัญหา สังหารศัตรูทั้งหมด

น่าเสียดาย ขอบเขตความแข็งแกร่งของมันไม่อาจไล่ตามทัน ศัตรูส่วนใหญ่ที่ปรากฏตัวในภายหลังต่างน่าสะพรึงกลัวยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแก้ปัญหาให้คุณชายเลย มันยังต้องให้คุณชายคอยปกป้องเสียด้วยซ้ำ

แต่ทั้งหมดนี้ล้วนจบสิ้นโดยสมบูรณ์หลังคุณชายหลอมสุดยอดลูกกลอนบำรุงเสร็จ!

“ข้าจะสามารถ…สำแดงความไร้เทียนทานได้หรือไม่?”

อีกด้านหนึ่ง มัจฉาสัตมายาจับจ้องไปทางสุดยอดลูกกลอนบำรุงที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดีพร้อมพึมพำเสียงแผ่วเบา

‘ถุย ข้ายังคิดอันใดอีก!’

แต่เขาก็หยุดความคิดนั้นไปอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้เขาเผชิญความทุกข์มามากเกินไป ไม่สมควรจินตนาการเช่นนี้ เกรงว่าต่อให้เขากลืนกินสุดยอดลูกกลอนบำรุงเข้าไป ก้าวไปถึงยอดสุดของการฝึกฝน แต่ก็ไม่อาจผยองได้ จำเป็นต้องระมัดระวังเป็นอย่างดี ฝึกฝนวิธี ‘ซ่อน’ ต่อไป

อย่าได้ถามหาสาเหตุเลย นี่คือชะตากรรมของเขา!

‘เมื่อถึงยามนั้นข้าจะเอาชนะต้าเต๋อ จากนั้น…จัดการเขาได้หรือไม่?’

อ้ายฉานลอบมองดูต้าเต๋อ คิดคำนวณขึ้นมาในใจ

ด้วยสุดยอดลูกกลอนบำรุง พวกเขาล้วนก้าวขึ้นไปถึงจุดสูงสุดการฝึกฝน พลังอยู่ในระดับเดียวกัน นางจะลอบโจมตีต้าเต๋อ ผลักเขาลงแล้วเปลี่ยนข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุกได้หรือไม่?

‘ไม่ได้ผล!’

นางส่ายหัว รู้สึกว่าวิธีดังกล่าวไม่อาจประสบความสำเร็จ

ต้าเต๋อนับได้ว่าเจ้าเล่ห์เกินไป นางคิดลอบลงมือ แทบไม่มีโอกาสสำเร็จ

‘ต้องหาความช่วยเหลือ!’

นางตัดสินใจหาความช่วยเหลือ หากมีคนยื่นมือช่วยเหลือนาง เช่นนั้นทุกอย่างล้วนไร้ปัญหา

อีกด้านหนึ่ง ต้าเต๋อสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังวางแผนการใส่เขา ภายในใจเกิดความรู้สึกแย่เป็นอย่างยิ่ง

‘อ้ายฉาน!’

เขาครุ่นคิด รู้สึกว่าเป็นอ้ายฉานที่วางแผนการใส่เขาอีกครั้ง หรือว่านางอยากรอให้หลอมกลั่นสุดยอดลูกกลอนบำรุงจนเสร็จสิ้นแล้ว จากนั้นก็คิดลงมือบังคับจัดการเขา

‘นางน่าจะรู้ดีว่าตนเองไม่อาจต่อกรกับข้าได้ ถึงพลังเท่ากัน แต่ก็ต้องดูว่าใครเป็นผู้ใช้’

เขารำพึง

อ้ายฉานเทียบแล้วยังห่างไกลจากเขานัก เขาคิดว่าอ้ายฉานสมควรตระหนักจุดนี้ดี มีโอกาสอย่างมากที่จะตามหาความช่วยเหลือ

‘ต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ ข้าต้องชิงขอความช่วยเหลือก่อน!’

เขาวางแผนการในใจ

ชิงหาความช่วยเหลือก่อนจะได้ไม่ประสบเคราะห์ หากไม่เตรียมการเอาไว้แล้วอ้ายฉานมีคนช่วยจริง ๆ จุดจบของเขาจะต้องน่าเวทนาอย่างยิ่ง!

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเตรียมการรับมือเอาไว้ล่วงหน้า

“พวกเราทั้งสามควรหยุดแข่งขันกันได้แล้ว”

ขณะเดียวกัน ลั่วสุ่ยเดินเข้าไปหาเซี่ยเหยียนและหลิงอิน “ตำแหน่งของซีในใจคุณชายสำคัญเกินไป หากพวกเราสามคนเอาแต่แข่งขันกัน สุดท้ายได้จบสิ้นกันหมดแน่!”

นางยื่นข้อเสนอ สุดท้ายทั้งสามก็ตั้งพันธมิตรขึ้น!

ข้อเสนอดังกล่าวได้รับการเห็นพ้องจากเซี่ยเหยียนและหลิงอินทันที

อย่างไรเสียไม่ว่าผู้ใดก็มองออก ซีนั้นเป็นเอกถ้าพวกนางสามคนยังไม่ร่วมมือกันอีก สุดท้ายอาจไม่ได้รับสิ่งใดเลย

พวกนางตัดสินใจจับมือ ก่อตั้ง…พันธมิตรความรัก!

“สู้เพื่อความรักของพวกเรา สู้เพื่อกลายเป็นภรรยาของคุณชาย!”

“พันธมิตรความรักไร้เทียมทานในใต้หล้า ขจรขจายไปทั่วทิศ ปรารถนากลายเป็นจริง!”

“จะพูดหรือ? ต้องสู้สิ! ผู้ใดกล่าวกันว่าภรรยาเอกจะชนะเสมอ!”

พวกนางตัดสินใจ ก่อตั้งแผนการนามว่า…ปฏิบัติการภรรยาเอก!

“สตรีไม่คิดเป็นภรรยาเอก ไม่ใช่ภรรยาที่ดี!”

“ทุกสิ่งไม่แน่นอน ต่างมีม้ามืด เจ้ากับข้าย่อมมีโอกาส!”

พวกนางเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น รอจนหลอมกลั่นสุดยอดลูกกลอนบำรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยามก้าวไปถึงจุดสูงสุดการฝึกฝน พวกนางก็จะเริ่มแผน…ปฏิบัติการภรรยาเอก!

อีกด้านหนึ่ง ซีเกิดความกังขาขึ้นในใจ รู้สึกว่ามีคนต้องการวางแผนใส่นาง

สายตามองไปทางพวกลั่วสุ่ยสามคนด้วยความสงสัย หลังจากนั้นก็พลันเกิดความเข้าใจ

‘คิดต่อต้านภรรยาเอกหรือ?’

ซีแย้มยิ้มเอ่ยด้วยความมั่นใจ ‘ก็มาเถิด’

เวลาไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยาลูกกลอนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา มีจำนวนอยู่หลายสิบ แต่ละเม็ดโปร่งใส เปล่งประกายด้วยแสงนับไม่ถ้วน ดูแล้วเหนือชั้นอย่างถึงที่สุด

ยาลูกกลอนก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว การหลอมเสร็จสิ้นลง ทั่วทั้งแดนพิสุทธิ์จวินเทียนเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเย้ายวนของโอสถ อีกทั้งยังมีพลังอันไร้ที่สิ้นสุดโอบล้อมทั่วทั้งแดนพิสุทธิ์ ทำให้กลายเป็นแดนพิสุทธิ์อย่างแท้จริง เหนือชั้นกว่าเดิมในทุกด้าน

“ยอดเยี่ยม”

หลี่จิ่วเต้าแย้มยิ้มด้วยความพึงพอใจเต็มเปี่ยม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหลอมโอสถ ทั้งยังเป็นจำนวนมากถึงเพียงนี้ ผลลัพธ์เช่นนี้ไม่เลวเลย

ตู้ม!

ตอนนั้นเองพลันเกิดเสียงสั่นสะเทือนเลือนลั่น หลุมดำปรากฏออกมาพร้อมมีสีเขียวยื่นหมายคว้ายาลูกกลอนไป

ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างกะทันหันยิ่ง ทำให้ไม่คาดคิดโดยสิ้นเชิง

ทว่าร่างแปลงหานว่านเชียนยังตอบสนองทัน

‘มารดามันเถิด นี่คิดจะชิงยาลูกกลอนกันหรือ!’

เขาสบถในใจ ต้องการลงมือหยุดยั้ง แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ทัน จึงไม่ได้ลงมือ

เขาไม่อาจลงมือได้ ไม่เช่นนั้นจะต้องปลุกความสงสัยของหลี่จิ่วเต้าขึ้นมา เขาต้องถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน

‘ลองดูไปก่อน หลี่จิ่วเต้าไม่ได้ธรรมดาปานนั้น ไม่มีทางถูกฉกชิงโอสถไปเช่นนี้!’

ร่างแปลงหานว่านเชียนคิดในใจ “แน่นอน หากหลี่จิ่วเต้าไม่อาจรักษาโอสถเอาไว้ ต่อให้ข้าถูกเปิดเผยก็ไม่อาจปล่อยให้โอสถถูกชิงไปได้!”

โอสถของหลี่จิ่วเต้านั้นพิเศษเหนือชั้นเกินไป ทำให้เหล่าตัวแปรผิดแผกที่ซุ่มจับจ้องในความมืดไม่อาจนั่งเฉยได้

ผลออกมาดังคาด หลี่จิ่วเต้าไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง แสงทะยานจากร่างตัดมือสีเขียวขนาดใหญ่ในชั่วพริบตา เกิดเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากด้านในหลุมดำ

“แย่งอาหารจากปากเสือหรือ?”

สีหน้าหลี่จิ่วเต้าไม่แยแส คนผู้นี้บ้าไปแล้วจริง ๆ คิดอยากชิงโอสถของเขา!

คิดอันใดอยู่!

เขาโบกมือ ร่มกระดาษปรากฏขึ้นลอยไปยังฟ้าสูง จากนั้นขยายใหญ่อย่างรวดเร็วปกคลุมผืนฟ้าและดวงตะวันทั่วแดนพิสุทธิ์

“ให้ข้าดูเสียว่าผู้ใดมีความสามารถชิงโอสถไปจากมือข้าได้!”

เขากล่าวอย่างสงบนิ่ง ไร้ความหวาดเกรงต่อศัตรูใด ด้วยสมบัติที่บรรพจารย์ฝูมอบให้ ไม่มีผู้ใดสร้างคลื่นลมที่นี่ได้

“หลอมกลั่นเสีย ข้าจะคุ้มครองพวกเจ้าเอง”

เขากล่าวออกมาอย่างมั่นใจ บอกให้พวกซีหลอมกลั่นโอสถ

“ตกลง!”

พวกซีไม่ลังเล ต่างหยิบโอสถมาคนละเม็ด เริ่มทำการหลอมกลั่น

ร่างแปลงหานว่านเชียนเองก็ร่วมวงด้วย หยิบโอสถมาหนึ่งเม็ด กลิ่นหอมเย้ายวนของโอสถทำให้เขาเบิกบานใจ!

‘สุดท้ายก็ได้กินโอสถ!’

เขาตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด ในใจคิดว่ากลิ่นหอมถึงเพียงนี้ โอสถจะต้องเหนือชั้นและมีรสชาติยอดเยี่ยมอย่างมาก

จากนั้นเขาไม่คิดอันใดอีก กลืนโอสถทั้งหมดเข้าปากไปทันที

“@(#￥!”

โอสถเข้าปาก เขาเพิ่งเคี้ยวมัน ทันใดนั้นพลันสบถยกใหญ่ออกมาในใจ เกือบพ่นโอสถทิ้ง!

มารดามันเถิด นี่ก็ ‘กลิ่นหลอกหลวง’ หรือ!

เขาสบถในใจไม่หยุด เกิดอันใดขึ้นกับหลี่จิ่วเต้ากันแน่ อาหารที่เขาทำ สุราที่เขาบ่ม ต่างรสชาติเหมือนปัสสาวะและอุจาระก็ช่างมันเถิด แต่ไยโอสถที่หลอมออกมายังมีรสชาติเหมือนปัสสาวะอุจาระไม่มีผิด?!

เขาไม่อาจทนได้อย่างแท้จริง!

‘อดทนไว้!’

สุดท้ายเขาก็ยังอดทนฝืน กลืนยาทั้งหมดลงไปโดยตรง ไม่กล้าเคี้ยวมันอีก

อย่างไรเสียนี่คือโอสถอันเหนือชั้น สามารถทำให้ความแข็งแกร่งของเขาพุ่งทะยานอย่างบ้าคลั่ง ปัสสาวะอุจาระก็ปัสสาวะอุจาระเถิด

‘ไย…จึงไม่รู้สึกอันใด?!’

เขาเต็มไปด้วยความสงสัย หลังจากโอสถเข้าไปในท้อง เขาก็เตรียมเริ่มการหลอมกลั่น ทว่ากลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดในร่างกาย ไม่มีพลังใดจากโอสถเลย

สิ่งนี้ทำให้เขาคับข้องใจอย่างยิ่ง

บัดซบ เขาพยายามฝืนกลั้นความขยะแขยง กินโอสถเม็ดนี้ลงไปเพื่อเพิ่มพูนความแข็งแกร่งตัวเอง แต่ผลลัพธ์กลับไม่มีอันใดอย่างนั้นหรือ?!

เขาใกล้เป็นบ้าแล้วจริง ๆ เกิดเรื่องผิดพลาดที่ใดกัน!

ฟิ้ว!

ขณะเดียวกัน ร่างของพวกซีปรากฏแสงสว่างสุกใสระเบิดออกมา ขอบเขตของทุกคนทะยานขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

ไม่ถึงชั่วอึดใจ พวกซีก็พากันขึ้นไปถึงขอบเขตอัคร!

อีกทั้งยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

หลี่จิ่วเต้ากล่าวไม่ผิด โอสถที่หลอมออกมาถือเป็นสุดยอดลูกกลอนบำรุงอย่างแท้จริง ทำให้ซีก้าวไปถึงระดับสูงสุดในการฝึกฝน!

ดวงตาร่างแปลงหานว่านเชียนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ผลของโอสถน่าอัศจรรย์สะท้านฟ้าเกินไปแล้ว!

ก่อนหน้านี้พวกซีห่างไกลจากขอบเขตอัครเสียจนไม่รู้ว่าห่างไกลเพียงใด ทว่าหลังกินโอสถเข้าไปแล้ว เพียงอึดใจกลับก้าวขึ้นถึงขอบเขตอัคร ช่างน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

แต่ด้วยเหตุใดกัน ไยโอสถจากเตาเดียวกันจึงแตกต่างเพียงนี้ พวกซีกินเข้าไปพัฒนาขึ้นอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด แต่เขากลับไม่มีอันใดเกิดขึ้น?!

‘มารดามันเถิด ข้าคงไม่ได้เคราะห์ร้ายถึงเพียงนั้น เลือกโอสถเสียจากบรรดาในเตามา!’

เขาคิดว่ามีโอกาสอย่างมากที่ตนจะเลือกโอสถเสียออกมา ดังนั้นหลังจากกลืนโอสถเข้าไปแล้วจึงไม่มีการเคลื่อนไหวอันใดสักนิด

แน่นอน ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้น โอสถที่เขานำออกมาถูกพวกฉินอี้อินแทนที่ด้วย ‘มูลแพะ’ อย่างลับ ๆ

‘ขอหลี่จิ่วเต้าอีกเม็ดดีหรือไม่?’

ร่างแปลงหานว่านเชียนอดคิดในใจไม่ได้

‘อย่างไรเสียโอสถที่ข้ากินไปไม่มีผลอันใด ไม่ต้องสงสัยเลย ต้องเป็นโอสถเสียแน่!’

สุดท้ายเขาตัดสินใจขอหลี่จิ่วเต้าอีกเม็ด

“คุณชาย เม็ดที่ข้ากินไปเป็นโอสถเสีย…”

เขาเดินไปหาหลี่จิ่วเต้า แสร้งทำเป็นเก้อเขิน

“โอสถเสีย?”

หลี่จิ่วเต้าขมวดคิ้ว เขายังทำผิดอีกหรือ? ถึงได้มีโอสถเสียปรากฏขึ้นมาในหมู่ยาลูกกลอน

“ใช่แล้วคุณชาย ข้ากินโอสถเข้าไปแล้วไม่มีปฏิกิริยาอันใด ความแข็งแกร่งไม่ได้เพิ่มขึ้น” ร่างแปลงหานว่านเชียนกล่าว

หลี่จิ่วเต้าไม่ได้ถามอันใดอีก อย่างไรเสียนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาหลอมโอสถ ปรากฏโอสถเสียย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก

“เช่นนั้นเจ้าเลือกอีกเม็ดเถิด” เขากล่าวกับร่างแปลงหานว่านเชียน ให้อีกฝ่ายเลือกโอสถ

“ขอบคุณคุณชาย!”

ร่างแปลงหานว่านเชียนเอ่ยขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นเขาก็พินิจเลือกดูโอสถที่เหลืออย่างระมัดระวัง

‘ไม่มีโอสถเสีย ทุกเม็ดต่างสมบูรณ์ เปี่ยมด้วยพลังน่าอัศจรรย์!’

หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว เขาพลันเอ่ยในใจ ไม่มีโอสถเสียอยู่แล้ว

จากนั้นเขาก็เลือกโอสถเม็ดหนึ่งใส่เข้าไปในปากทันที

เขากัดลงไปหนึ่งคำ รสชาติยังคงเหมือนปัสสาวะอุจาระ เขารู้สึกย่ำแย่ขึ้นมาในใจโดยฉับพลัน

สุดยอดลูกกลอนบำรุงที่แท้จริงไม่อาจรสชาติเหมือนปัสสาวะอุจาระ นี่น่าจะเป็นโอสถเสียอีกหนึ่งเม็ด!

ผลลัพธ์เป็นดังคาด หลังจากที่โอสถตกลงไปในท้องของเขา ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใด ไร้พลังเหนือชั้นปรากฏขึ้น

‘มารดามันเถิด อะไรกัน ข้าเลือกได้โอสถเสียอีกเม็ด!’

เขาสบถในใจอีกครั้ง รู้สึกตนเองโชคร้ายเกินไปแล้ว เลือกได้โอสถเสียอีกครั้ง!

‘โอสถดีจำนวนมาก มีเพียงส่วนน้อยเป็นโอสถเสีย แต่โอสถเสียเหล่านั้นถูกปกคลุมด้วยลมหายใจของโอสถดี ทำให้ข้าไม่อาจสัมผัสได้ แยกแยะโอสถดีและโอสถเสียไม่ออก!’

เขาลอบกัดฟันคิดในใจ ‘ข้ายังถามหลี่จิ่วเต้าอีกครั้งได้หรือไม่?’

สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจถามอีกครั้ง

อย่างไรเสียครั้งนี้เขาก็เลือกโอสถเสียจริง ๆ

“คุณชาย ครั้งนี้เป็นโอสถเสียอีกแล้ว…”

เขาเอ่ยด้วยใบหน้าทุกข์ตรม ประหนึ่งใกล้จะร้องไห้

ครั้งนี้เขาไม่ได้เสแสร้ง รู้สึกอยากร้องไห้ออกมาจริง ๆ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นโอสถดี แต่เขากลับเลือกโอสถเสียมาสองครั้งติดต่อกัน ความโชคร้ายนี้ทำให้เขาทนรับไม่ไหว!

‘หรือว่ายังได้รับการพิฆาตจาก ‘บิดาบุญธรรม’ กัน!’

เขาอดคิดในใจไม่ได้ นึกถึงเจ้าหลวงขึ้นมา ยามนั้นเขาตอบรับการเรียก ‘บิดาบุญธรรม‘ จากสิ่งมีชีวิตต่ำต้อยเช่นเจ้าหลวง หลังจากนั้นจึงถูกพิฆาต โดนเยว่อู๋หมิงโจมตีด้วยวิธีสกปรก ทั้งแทงก้น ทั้งใช้อิฐ!

ยามนั้นเขาเกือบถูกเยว่อู๋หมิงจัดการจนสูญสิ้น ไม่ง่ายเลยที่จะหนีพ้นได้

ตอนนี้เขาก็ยังโชคร้าย เลือกโอสถเสียติดต่อกันสองครั้ง เขาอดรู้สึกไม่ได้ว่าตนเองยังถูกดวง ‘บิดาบุตรธรรม’ พิฆาตไม่จบสิ้น

‘คนผู้นั้นเป็นใครกัน? เหตุใดจึงมีพลังพิฆาตคนที่สะพรึงกลัวเพียงนี้!’

อารมณ์ของเขาย่ำแย่อย่างถึงที่สุด ยังไม่อาจหลุดพ้นจากการพิฆาตของคำว่า ‘บิดาบุญธรรม’ ได้!

หากเป็นเช่นนี้ ยังคงถูกพิฆาตอยู่ นั่นอาจหมายความว่าหลังจากนี้เขาต้องเผชิญความโชคร้ายไปตลอดกาลจนกระทั่งตาย!

“โอสถเสียอีกแล้วหรือ?”

หลี่จิ่วเต้าไม่ได้สงสัยหรือซักไซร้อันใด “ไม่เป็นไร โอสถเสียหนึ่งหรือสองเม็ดนับเป็นเรื่องปกติยิ่ง เจ้ายังเลือกโอสถเม็ดอื่นได้”

“ขอบคุณคุณชาย!”

ร่างแปลงหานว่านเชียนขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า เลือกโอสถอีกครั้งอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นเขาก็เลือกโอสถอีกเม็ด

“คราวนี้อย่าได้เป็นโอสถเสียอีกเลย!”

เขาภาวนาในใจ หวังว่าจะไม่ได้เลือกโอสถเสียมาอีก

…………….