รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1171 ตาเฒ่า เจ้าเองก็ใช้การไม่ได้!

บทที่ 1171 ตาเฒ่า เจ้าเองก็ใช้การไม่ได้!

…………….

บทที่ 1171 ตาเฒ่า เจ้าเองก็ใช้การไม่ได้!

ผยองเกินไปแล้ว ปากเอ่ยจะตีพวกเขาตาย ดวงตาของคนบ้าทอประกายเย็นเยียบ ไม่เคยประสบกับการถูกดูหมิ่นเช่นนี้มาก่อน!

จวินอีที่อยู่ด้านข้างเองก็เต็มไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ เฒ่าเมามายผู้นี้มาจากที่ใด โอหังเกินไปแล้ว ถึงกลับกล้าเรียกคุณชายว่าเป็นลูกหมาลูกแมว!

เขาทนไม่ได้อีกต่อไป ตะโกนใส่เฒ่าเมามายทันทีว่า “เฒ่าเมามายมาจากที่ใดกัน เมาสุราจนฟั่นเฟือนแล้วหรือ? ดูไม่ออกว่าที่นี่คือที่ใด!”

เฒ่าเมามายไม่ใส่ใจจวินอี กระดกสุราลงคอหลายอึกใหญ่

ในสายตาของเขา จวินอีเป็นเพียงบ่าวรับใช้ตัวจ้อย เขาไม่ใส่ใจจะเสวนาอันใดกับบ่าวตัวจ้อยที่ไร้ฐานะใด

เขาแข็งแกร่งน่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุด ไม่เช่นนั้นคงไม่กล้าคิดฝันถึงสูตรโอสถ

ขณะเดียวกัน จ้าวแดนฝังศพยังให้ความเคารพกับเขา แสดงให้เห็นว่าตัวเขาไม่ได้ธรรมดาสามัญเลย

“ทั้งสองยังไม่เคลื่อนไหว อันใดกัน อยากถูกข้าตีจนตายหรือ?”

เขากล่าวอย่างไม่แยแส

“มีสูตรโอสถ แต่ขึ้นอยู่กับเจ้าว่ามีคุณสมบัติพอได้รับไปหรือไม่!”

คนบ้ากล่าวอย่างเย็นชา ลุกขึ้นยืนพร้อมเอ่ย “มา ไปต่อสู้ด้านนอก!”

เขาทะยานออกไปด้านนอกแดนพิสุทธิ์จวินเทียน ต้องการต่อสู้กับเฒ่าเมามาย อยากดูว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งเพียงใด

“เหตุใดจึงต้องสู้กับเจ้าด้วย เพียงแค่สุราถ้วยเดียวก็จัดการเจ้าได้”

เฒ่าเมามายเรียกถ้วยสุราออกมา เพียงพริบตาเดียวถ้วยสุราพลันทะยานออกนอกแดนพิสุทธิ์ตรงเข้าใส่คนบ้า

“โอหังเกินไปแล้ว!”

คนบ้าขบฟันด้วยโทสะ เขาเคยพบคนโอหัง แต่ไม่เคยพบผู้โอหังเช่นนี้มาก่อน คิดจัดการเขาด้วยสุราหนึ่งถ้วย เฒ่าเมามายเห็นเขาเป็นสิ่งใดกัน?!

พลังในร่างของเขาทั้งหมดปะทุออกมา พลังอันน่าสะพรึงกลัวพลุ่งพล่านบนจักรวาลดวงดารา เขาแข็งแกร่งยิ่ง ครอบครอบพลังขั้นยี่สิบแปดขอบเขตอัคร ตรงเข้าใส่ถ้วยสุราหมายทำลายสิ้น

ทว่าเขาก็ต้องตื่นตะลึง เฒ่าเมามายน่าหวาดกลัวสุดขีดจริง ๆ หนึ่งถ้วยสุราสามารถจัดการเขาได้โดยแท้

ถ้วยสุราขยายใหญ่ในพริบตา เขาถูกขังเอาไว้ด้านใน บนปากถ้วยสุรามีพลังพิเศษบางอย่างอยู่ ปิดผนึกถ้วยสุราเอาไว้สนิท

เขาพยายามทุกหนทางเพื่อจะออกไป แต่กลับไม่ได้ผล พลังที่เขาระเบิดออกมาไม่อาจกระทั่งสะเทือนถ้วยสุราได้

นี่ทำให้เขาตื่นกลัวอย่างถึงที่สุด วิหารโบราณลึกลับส่งสิ่งมีชีวิตมามากเท่าใดกัน? พลังที่เฒ่าเมามายครอบครองสยบเขาได้อย่างสมบูรณ์!

“บอกแล้วว่าเจ้าไม่สามารถ”

ภายในแดนพิสุทธิ์ เฒ่าเมามายที่นั่งอยู่บนโต๊ะน้ำชาเอ่ยอย่างสงบนิ่ง

“ข้าคิดว่าเจ้าอาจต่อกรกับข้าได้สักสองกระบวนท่า”

เฒ่าเมามายหันไปมองหลี่จิ่วเต้า เขายิ้มจนเห็นฟันสีเหลืองเต็มปาก “เจ้าให้ความรู้สึกไม่อาจหยั่งถึงกับข้า ข้าสัมผัสถึงความผันผวนพลังในร่างเจ้าไม่ได้ เจ้า…แข็งแกร่งมากเพียงใด?”

ฟังวาจาของเฒ่าเมามายแล้ว หลี่จิ่วเต้าอยากหัวเราะออกมา

หากเฒ่าเมามายสัมผัสได้ถึงความผันผวนของพลังในร่างเขา เช่นนั้นคงเป็นเรื่องแปลกแล้ว เขาเป็นเพียงปุถุชนผู้หนึ่ง ไม่ได้เดินบนเส้นทางการฝึกฝน

เพราะเหตุนี้ เฒ่าเมามายถึงบอกว่าเขาให้ความรู้สึกไม่อาจหยั่งถึงหรือ?

แต่เฒ่าเมามายนับได้ว่ารู้สึกถูกต้องแล้ว เขาเป็นศัตรูที่น่าพรั่นพรึงอย่างแน่นอน เฒ่าเมามายคิดกำเริบเสิบสานต่อหน้าเขา นั่นย่อมไม่มีทางทำได้

“ไม่ได้แข็งแกร่งมากมาย”

หลี่จิ่วเต้าหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ทว่าเพียงพอทุบตีเจ้าจนตายได้”

“ได้”

เฒ่าเมามายไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมาแทน “เช่นนั้นพวกเรามาสู้กันสองกระบวนท่า ดูเสียว่าเป็นเจ้าตีข้าตาย หรือข้าตีเจ้าตายกันแน่!”

หลี่จิ่วเต้าจิบชาพลางกล่าวอย่างเฉยเมย “ขออภัย เจ้ายังไม่คู่ควรให้ข้าลงมือ”

นี่คือสบประมาทกันหรือ?

เฒ่าเมามายต้องการคว่ำโต๊ะ จับหลี่จิ่วเต้าลงไปกระแทกกับพื้น จากนั้นก็เหยียบหัวอีกฝ่ายเอาไว้ทำให้หลี่จิ่วเต้ากระจ่างชัดว่าตนเองแข็งแกร่งเพียงใด

“ถูกต้อง เฒ่าเมามายอย่างเจ้า ไฉนเลยคู่ควรให้คุณชายลงมือ ข้าเองก็ทำได้!”

จวินอีตามน้ำคำพูดของหลี่จิ่วเต้าทันที

เข็มทิศล่าสมบัติและกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวอยู่กับตัวเขา ยังไม่ได้คืนหลี่จิ่วเต้าไป

“เสียงดังเอะอะ!”

เฒ่าเมามายขมวดคิ้วตวาดเสียงเย็นเยียบ “บ่าวรับใช้ผู้นี้ กล้าโวยวายอันใดใส่ข้า!”

จั่วเหยียนที่อยู่ด้านหลังของหลี่จิ่วเต้าได้ยินเช่นนี้พลันโกรธเป็นอย่างยิ่ง

“มารดาเมินเถิด บ่าวรับใช้แล้วอย่างไร? บ่าวรับใช้ก็ดีกว่าเฒ่าเมามายอย่างเจ้า!”

จั่วเหยียนด่าชุดใหญ่ไม่หยุด

เขาเป็นบ่าวรับใช้ก็จริง แต่จวินอีไม่ใช่ เฒ่าเมามายเหยียดหยามบ่าวรับใช้ ทำให้เขาหมดความอดทนทันที

“พูดได้ดี”

หลี่จิ่วเต้าหัวเราะ ยกมือขึ้นเรียกกระบี่ฉุนจวินส่งให้จั่วเหยียน “เช่นนั้นเจ้าลงมือแทนข้า”

จั่วเหยียนที่ได้รับกระบี่ฉุนจวินมาอดตื่นเต้นขึ้นไม่ได้ รีบร้อนกล่าวว่า “ขอบพระคุณคุณชายที่ให้โอกาสข้าได้ลงมือ!”

“น่าเสียดายนัก ข้าเองก็อยากสอนบทเรียนให้เฒ่าเมามายผู้นี้!”

จวินอีเอ่ยด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย

นี่คืออันใดกัน? บ่าวรับใช้สองคนยังคิดแย่งชิงกัน!

เขาอยากจะพูดเหลือเกิน บ่าวรับใช่สองคนนี้ตาบอดหรือ? ไม่เห็นว่าคนบ้าถูกเขากำราบด้วยสุราหนึ่งถ้วยรึ?

“พอได้แล้ว!”

เขาตบลงบนโต๊ะ เอ่ยกับหลี่จิ่วเต้าด้วยโทสะเปี่ยมล้น “เดิมทีข้าต้องการทิ้งหนทางรอดให้เจ้าสักสาย ทว่าเจ้ายืนกรานรนหาที่ตาย เช่นนั้นก็อย่าได้โทษข้า!”

แต่เขาเพิ่งพูดจบ สีหน้าก็พลันแปรเปลี่ยน

มารดามันเถิด นี่มันโต๊ะอันใดกัน? บัดซบ แข็งเกินไปแล้ว!

ทั้งมือของเขาแทบใช้การไม่ได้ ทำให้เขาเกิดความสงสัยในชีวิต

“ตาเฒ่า มาเสีย เจ้าต้องการสังหารข้าไม่ใช่หรือ? ไป ไปสังหารข้าด้านนอกกัน!”

จั่วเหยียนถือกระบี่ฉุนจวินกลับหลังทะยานออกไปด้านนอกดินแดน รอให้เฒ่าเมามายออกมาสู้กับเขา

แต่เฒ่าเมามายไม่ขยับแม้แต่น้อย เขาจะลดตัวไปสู้กับบ่าวรับใช้ได้อย่างไร? ไม่มีทางเป็นไปได้ เช่นนั้นนับเป็นการเสียเกียรติฐานะเขาเกินไปแล้ว

กระทั่งคนบ้าต้องการต่อสู้ด้วย เขายังไม่ลงสนาม เพียงแค่ส่งถ้วยสุราออกไป

เขาเมินเฉยต่อจั่วเหยียน จับจ้องมองหลี่จิ่วเต้าเขม็ง

หลี่จิ่วเต้าสมควรตาย พูดชัดเจนว่าไม่สู้กับเขา แต่กลับลอบลงมือในเรื่องเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นแล้วโต๊ะตัวหนึ่งจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? ต้องเป็นหลี่จิ่วเต้าที่ลอบส่งพลังเข้าไปในโต๊ะ ส่งผลให้เขาประสบเคราะห์!

“ตาเฒ่า ออกมาเสีย เหตุใดจึงไม่กล้าออกมาเล่า? กลัวตายด้วยเงื้อมมือบ่าวรับใช้อย่างนั้นหรือ? ใช่แล้ว ตาเฒ่าเช่นเจ้า ข้าตีได้เป็นร้อยคน เจ้าไม่กล้าออกมาสู้ ข้าเองก็เข้าใจได้”

จั่วเหยียนเอ่ยเสียดังลั่น

เดิมทีเฒ่าเมามายต้องการลงมือกับหลี่จิ่วเต้าโดยตรง แต่เมื่อได้ยินเสียงที่จั่วเหยียนตะโกนออกมาจากด้านนอกดินแดน เขาพลันเปลี่ยนใจต้องการสังหารจั่วเหยียนแทน

อย่างไรเสียการสังหารจั่วเหยียนก็ไม่เสียเวลาอันใดสักนิด

“ตายเสีย!”

เขาตวาดอย่างเย็นชา วาจาของเขามีกฎเกณฑ์แผ่ออกมา ทันทีที่เสียงของเขาเพิ่งจางหาย ด้านนอกดินแดนบนจักรวาลดวงดาราก็พลันเกิดพลังอันน่าสะพรึงกลัวเข้ากลืนกินจั่วเหยียน

“เห็นหรือไม่ นั้นคือสิ่งที่จะเกิดกับเจ้าต่อจากนี้!”

เขามองและพูดกับหลี่จิ่วเต้า

“เกิดอันใด? เฒ่าเมามายอย่างเจ้ากำลังเอ่ยวาจาไร้สาระอะไรอยู่!”

ทว่าเฒ่าเมามายพลันคาดไม่ถึง จั่วเหยียนที่ถูกพลันอันน่าสะพรึงกลัวกลืนกินยังคงไม่ตาย!

สีหน้าเฒ่าเมามายแปรเปลี่ยนทันที ก่อนหน้านี้เขาใช้ความตายของจั่วเหยียนมาข่มขู่หลี่จิ่วเต้า แต่จั่วเหยียนกลับยังสบายดี!

ใบหน้าชราของเขาไม่อาจทนรับได้

แต่จะเป็นไปได้อย่างไร?

บ่าวรับใช้ตัวจ้อยจะแข็งแกร่งได้เพียงใดกันเชียว เขาลงมือก็สามารถสังหารตายได้ในพริบตา

ทว่าก็อดเบนสายตาออกไปด้านนอกดินแดนไม่ได้ ม่านตาหดแคบลง ปัญหาอยู่กับกระบี่ที่หลี่จิ่วเต้าส่งให้จั่วเหยียน!

ยามนี้ร่างของจั่วเหยียนถูกปกคลุมไปด้วยแสงกระบี่เปล่งประกาย พลังที่เขาเพิ่งปลดปล่อยออกมาถูกพลังกระบี่ฉุนจวินสกัดกั้นเอาไว้!

หลี่จิ่วเต้าไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง ไม่แปลกใจเลยที่เขามองหลี่จิ่วเตาไม่ออก!

แน่นอน เขาย่อมไม่อาจปล่อยไปเช่นนี้ได้

ลำแสงสองเส้นพุ่งออกจากดวงตาของเขา เกิดภาพนิมิตเลือนรางอันน่าหวาดผวา พุ่งตรงเข้าใส่จั่วเหยียน

หากไม่สามารถฆ่าจั่วเหยียนได้ นั่นก็นับว่าน่าอับอายขายหน้าเกินไปแล้ว เขาต้องสังหารจั่วเหยียนให้ได้!

ชิ้ง!

จั่วเหยียนฟันกระบี่ฉุนจวินในมือออก ลำแสงทั้งสองถูกทำลายทันที

“ตาเฒ่า เจ้าเองก็ใช้การไม่ได้”

จั่วเหยียนเยาะเย้ย

“รนหาที่ตาย!”

แววตาเฒ่าเมามายทอประกายดุร้าย ตบฝ่ามือไปทางจั่วเหยียน!

ฝ่ามือของเขาทะลวงผ่านความว่างเปล่าตรงไปถึงด้านนอกดินแดนในพริบตา ขยายขนาดใหญ่มโหฬาร ปกคลุมทั่วจักรวาลดวงดารา กดใส่ร่างของจั่วเหยียน

เขาโกรธมาก ฝ่ามือนี้เต็มไปด้วยพลังอันแข็งแกร่ง ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะกล่าวว่าฝ่ามือนี้สามารถสังหารยอดฝีมือเช่นคนบ้าได้โดยตรง

ทว่ากลับเกิดเรื่องนอกเหนือความคาดหมายของเขา กระบี่ฉุนจวินระเบิดแสงกระบี่ออกมานับไม่ถ้วน ทำลายฝ่ามือของเขาสิ้น!

ฝ่ามือจำแลงของเขาเกิดรอยแตกราวจำนวนมาก จากนั้นก็พลันแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ!

สีหน้าเขามืดครึ้มลง ไม่ต้องกล่าวเลยว่าไม่พึงพอใจเพียงใด บ่าวรับใช้ตัวจ้อย ไม่ตายก็แล้วไปเถิด แต่กระทั่งบาดเจ็บยังทำไม่ได้?!

นี่ทำให้เขาไม่อาจทนรับไหว!

“ตาย!”

เขาโจมตีอีกครั้ง ฝ่ามือที่พังทลายลงไปฟื้นฟูกลับมาดังเดิม จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นเรียกหอกยาวพุ่งเข้าใส่จั่วเหยียน

นี่คือศาตราที่เขาขัดเกลาขึ้นมาด้วยตนเอง แม้ไม่ใช่ศาสตราที่แข็งแกร่งสุดบนร่าง แต่ก็สามารถสังหารจั่วเหยียนได้อย่างง่ายดาย

ทว่าหลังจากนั้นสีหน้าของเขาก็มืดมนยิ่งขึ้น

ทันทีที่หอกยาวของเขาถึงตัวจั่วเหยียน มันพลันถูกตัดออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยแสงกระบี่!

นี่มันอันใดกัน? กระทั่งหอกยาวที่เขาหล่อหลอมขึ้นมาด้วยตนเองยังไม่ได้ผล?

สิ่งนี้ไกลเกินความคาดหมายของเขาจริง ๆ

ใบหน้าของเขายิ่งไม่อาจทนรับไหว ล้มเหลวในการสังหารบ่าวรับใช้ตัวจ้อยถึงสามครั้งสามครา สำหรับเขาแล้วนับเป็นเรื่องอับอายขายหน้าอย่างถึงที่สุดโดยไม่ต้องสงสัย!

“ตาเฒ่า ดื่มสุราปลอมให้น้อยลงเถิด ดูสิ เจ้ากลายเป็นเช่นไรแล้ว ประหนึ่งคนโง่งมไม่มีผิด!”

จั่วเหยียนยืนอยู่บนจักรวาลดวงดาราเอ่ยออกมาอย่างเหยียดหยาม ทำให้เฒ่าเมามายโกรธเสียจนดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร!

“ตาย!”

เขาอ้าปากพ่นน้ำออกมาอย่างแรงพุ่งใส่จั่วเหยียน

นี่คือบ่อตัดชีพ ศาสตราที่เขาหล่อหลอมขึ้นมาเอง ทรงพลังน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าหอกยาว!

ภายในบ่อตัดชีพไม่มีน้ำ แต่เป็นเพียงเลือดจำนวนมากจากสิ่งมีชีวิตที่ถูกสังหารจนเต็มบ่อ

พริบตาเดียวบ่อตัดชีพไปถึงด้านนอกดินแดน โลหิตในบ่อพลุ่งพล่านอย่างดุเดือด ควบแน่นกลายเป็นรูปร่างต่าง ๆ มีทั้งมนุษย์ อสูร สัตว์ประหลาดและอื่น ๆ พากันพุ่งรุมล้อมจั่วเหยียน

ในหมู่พวกมัน สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวสุดครอบครองพลังขั้นสามสิบขอบเขตอัคร คัดลอกความแข็งแกร่งครั้งมีชีวิตของมันมาได้อย่างสมบูรณ์

สิ่งมีชีวิตโลหิตก่อนหน้านี้เป็นสัตว์ประหลาดอันทรงพลังที่ถูกส่งมาในกลุ่มเดียวกับเฒ่าเมามาย หลังจากนั้นก็ถูกเฒ่าเมามายสังหาร

คนบ้ามองอย่างตื่นตะลึง สัมผัสได้ถึงความน่าหวาดกลัวของสัตว์ประหลาดตนนั้นได้อย่างชัดเจน หัวใจของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

ยามนั้นเขาได้รับการยกย่องว่ามีโอกาสกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดในตอนท้าย ทว่าคิดย้อนจากตอนนี้แล้ว นับว่าเป็นเรื่องตลกอย่างแท้จริง

บรรดาสิ่งมีชีวิตที่ถูกส่งเข้ามา มีตัวตนที่แข็งแกร่งกว่าเขามากดำรงอยู่ เขาไม่อาจถูกเรียกว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดได้!

‘น่ากลัวเกินไปแล้ว ข้าได้รับความช่วยเหลือจากสูตรโอสถของวิหารโบราณลึกลับยังไม่ได้การ คนพวกนี้น่าสะพรึงกลัวนัก ฝึนฝนกันมาอย่างไร!’

เขารู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก วิหารโบราณลึกลับนำสิ่งมีชีวิตน่าตื่นตะลึงเหล่านี้มาจากที่ใด อีกทั้งวิหารโบราณลึกลับต้องการเลี้ยง ‘กู่’ แบบใด?

ผู้แข็งแกร่งเช่นเฒ่าเมามายเองยังไม่ถึงระดับที่วิหารโบราณลึกลับต้องการอีกหรือ?

หากความแข็งแกร่งถึงระดับต้องการ เฒ่าเมามายจะต้องถูกวิหารโบราณลึกลับนำตัวออกไปนานแล้ว

ฟิ้ว!

แสงกระบี่ทอประกาย จั่วเหยียนไร้ความหวั่นเกรง ถือกระบี่ฉุนจวินฟันใส่กลุ่มโลหิต

กระบี่ฉุนจวินน่าหวาดกลัวจนทำให้คนตกใจตายได้ โลหิตที่ควบแน่กลายเป็นรูปลักษณ์ต่าง ๆ ถูกกระบี่ฉุนจวินทำลายไปครึ่งหนึ่งทันที!

กระทั่งสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังสุดยังถูกกระบี่ฉุนจวินฟันใส่อย่างต่อเนื่องจนไม่อาจเข้าใกล้ได้

รูม่านตาของเฒ่าเมามายหดแคบลงอีกครั้ง กระทั่งบ่อตัดชีพยังไม่ได้ผลหรือ?

ฉับ!

จั่วเหยียนถือกระบี่ฉุนจวินดุดันอย่างยิ่ง ภายใต้แสงกระบี่วาววับ โลหิตที่ควบแน่นกลายเป็นรูปลักษณ์ต่าง ๆ ถูกทำลายทิ้ง!

รวมถึงสัตว์ประหลาดที่ครอบครองพลังขั้นสามสิบขอบเขตอัครด้วย!

ขั้นสามสิบขอบเขตอัคร นี่คือพลังอันน่าสะพรึงกัลวอย่างถึงที่สุด เหล่าจ้าวแดนพิสุทธิ์ไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นที่รองเท้าต่อหน้าพลังดังกล่าว!

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ากระบี่ฉุนจวินแล้วกลับอ่อนแอ่อย่างถึงที่สุด ไม่อาจกระทั่งยื้อเวลา ถูกกระบี่ฉุนจวินกวาดล้างสิ้น!

เสียงสะเทือนเลือนลั่นดังขึ้น จั่วเหยียนฟันกระบี่ไปทางบ่อตัดชีพ แม้ภายในบ่อตัดชีพจะระเบิดพลังออกมาเต็มที่ก็ยังไม่อาจหยุดยั้ง ถูกกระบี่ฉุนจวินตัดเป็นเสี่ยง ๆ!

“ต่อกรยากเพียงนี้?!”

หัวใจเฒ่าเมามายจมดิ่งอย่างถึงที่สุด เพียงต้องการสังหารบ่าวรับใช้ผู้หนึ่ง กลับประสบความล้มเหลวหลายครั้ง

เขาอดให้ความสำคัญกับหลี่จิ่วเต้ามากขึ้นไม่ได้

ก่อนหน้านี้เขาประเมินหลี่จิ่วเต้าเอาไว้สูงมากแล้ว แต่ดูจากตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขายังประเมินหลี่จิ่วเต้าต่ำเกินไป!

กระบี่ฉุนจวินเป็นหลี่จิ่วเต้าที่นำออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะต้องทรงพลังน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่า

“ตาเฒ่า เจ้าใช้การไม่ได้จริง ๆ กระทั่งบ่าวรับใช้อย่างข้ายังสังหารไม่ได้! หากข้าเป็นเจ้าคงหาต้นไม้ผูกคอตายไปแล้ว!”

จั่งเหยียนเหยียดยิ้มพลางเอ่ย “จำเป็นต้องหาต้นไม้หักด้วย หาต้นไม้ธรรมดาไม่ได้ เพราะเจ้าไม่มีคุณสมบัติเช่นนั้น!”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว เจ้าพูดถูกต้อง ตาเฒ่านี้คู่ควรเพียงต้นไม้หักเท่านั้น ไม่คู่ควรกับการใช้ต้นไม้ธรรมดา!”

จวินอีเอ่ยต่อ

“รนหาที่ตาย!”

เฒ่าเมามายโกรธจนไม่อาจระงับได้ ลงมืออีกครั้ง เขาต้องสังหารจั่วเหยียนให้ได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มีหน้าอยู่บนโลกใบนี้แล้วจริง ๆ!

นอกจากนี้ยังมีบ่าวรับใช้สมควรตายอย่างจวินอีอีกคน!

…………….