รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1165 เข็มทิศล่าสมบัติกับกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวไม่ได้ผล ต้องจบสิ้นแล้วหรือ?!
- Home
- รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]
- บทที่ 1165 เข็มทิศล่าสมบัติกับกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวไม่ได้ผล ต้องจบสิ้นแล้วหรือ?!
บทที่ 1165 เข็มทิศล่าสมบัติกับกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวไม่ได้ผล ต้องจบสิ้นแล้วหรือ?!
…………….
บทที่ 1165 เข็มทิศล่าสมบัติกับกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวไม่ได้ผล ต้องจบสิ้นแล้วหรือ?!
จับ ‘ลูกท้อ’ ได้แล้ว!
คนบ้าตั้งใจบีบมันอีกครั้งด้วยความภาคภูมิใจ
“อ๊าก!!!”
จวินอีกรีดร้องออกมากึกก้องทั่วจักรวาลดวงดารา เขาน่าเวทนาเกินไปแล้ว แก่นชีวิตถูกคนบ้าเล่นงานอย่างโหดเหี้ยมอีกครั้ง!
ก่อนหน้านี้แก่นชีวิตของเขาถูกคนบ้าเตะจนแหลก คราวนี้ถูกคนบ้าบีบ!
“พี่ พี่ใหญ่! ปล่อยแก่นชีวิตข้าไปเถิด!”
เขาร้องไห้อ้อนวอนคนบ้า
“อัปลักษณ์อย่างเจ้าพูดอันใด! ไฉนข้าจะมีน้องชายอัปลักษณ์อย่างเจ้า!”
คนบ้ากล่าวอย่างชิงชัง บดขยี้แก่นชีวิตของจวินอีทันที
จวินอีกู่ร้องไห้ออกมา แม้เขาจะสร้างแก่นชีวิตขึ้นมาใหม่ได้ แต่แก่นชีวิตนั้นสำหรับบุรุษมีความหมายอย่างมาก เป็นศักดิ์ศรีใหญ่ที่สุด เขารู้สึกอัปยศจนไม่อาจทนไหว!
สิ่งมีชีวิตจากสำนักหยิน ซากสุสาน และตำหนักสูญหายต่างมองจวินอีด้วยสายตาเห็นใจ พวกมันล้วนเป็นบุรุษเพศ รู้ดีว่าถูกบีบแก่นชีวิตนั้นเจ็บปวดเพียงใด!
“ไม่…อย่าตีข้านะ! เสี่ยวเจี๋ยเป็นเด็กดี!”
ขณะนั้นเอง คนบ้าลงไปกุมหัวตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างกะทันหัน ท่าทางหวาดกลัวมาก ตัวสั่นระริกไม่หยุด
ลมหายใจที่แผ่ออกมาจากร่างของเขาอ่อนแรงลง รอบกายไม่มีพลังกดดันอันแข็งแกร่งอยู่ สภาพย่ำแย่เป็นอย่างยิ่ง รู้สึกหวาดกลัวมาก!
ดวงตาฉิงอวิ๋นเปล่งประกายทันที นี่อาจเป็นโอกาสดีในการพาตัวคนบ้าไป!
“ไม่มีผู้ใดตีเจ้า เสี่ยวเจี๋ยไปกับข้าเถิด!”
นางรีบตรงไปหาคนบ้าอย่างรวดเร็ว พยายามใช้โอกาสนี้พาคนบ้าไป!
“เจ้าพาไปไม่ได้!”
หลานเยียนเคลื่อนไหว ตรงไปทางคนบ้าเช่นเดียวกัน นางมองออกว่าสภาพคนบ้าไม่ดีนัก เป็นโอกาสดีในการพาตัวคนบ้าไป
ตู้ม!
จักรวาลดวงดาราสั่นสะเทือน สิ่งมีชีวิตจากสำนักหยิน ซากสุสาน และตำหนักสูญหายต่างลงมือ หมายใช้โอกาสนี้พาตัวคนบ้าไป
การปะทะชุลมุนเกิดขึ้นทันที!
“ตาย!”
จวินอีถือใบไม้แห้งเหี่ยวไว้ในมือพุ่งตรงเข้าไป
เขาแค้นชิงชังคนบ้า ทว่าจำต้องพาคนบ้าไปด้วย เพราะคุณชายยังรอสูตรโอสถอยู่!
“ไม่มีที่ให้เจ้าสอดมือ!”
“ศักดิ์ศรีบุรุษไม่เหลือแล้ว ชีวิตเจ้ายังมีความหมายอันใด? ไปเสีย!”
เหล่าร่างเงาเยาะเย้ย เปิดฉากโจมตีจวินอี
เมื่อกล่าวถึงศักดิ์ศรีบุรุษ ใบหน้าของจวินอีพลันเย็นเยียบ เจ้าพวกสมควรตายนี่นับได้ว่าเอาเกลือมาถูแผลของเขาอย่างแท้จริง!
“พวกเจ้าคิดจริงหรือว่าสามารถหยุดยั้งข้าได้?!”
จิตสังหารจวินอีเย็นยะเยือก พยัคฆ์ไม่สำแดงฤทธิ์ จึงคิดว่าเป็นแมวป่วยอย่างนั้นหรือ?
คนเหล่านี้คิดว่าตนเองหยุดยั้งเขาเอาไว้ได้จริงหรือ?
น่าขำตาย พลังของใบไม้แห้งเหี่ยวเขายังไม่ทันได้สำแดงออกมา!
เสียงฟิ้วดังขึ้น เขาเรียกใช้พลังอันแข็งแกร่งของใบไม้แห้งเหี่ยวออกมา ใบไม้แห้งเหี่ยวแปรเปลี่ยนเป็นกระบี่ทอประกายในมือของเขา!
สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ล้วนมีพลังขอบเขตอัครขั้นยี่สิบ แข็งแกร่งน่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุด ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับใบไม้แห้งเหี่ยวที่ระเบิดพลังออกมา เห็นได้ชัดว่ามีช่องว่างขนาดใหญ่!
หัวของสิ่งมีชีวิตตนหนึ่งถูกใบไม้แห้งเหี่ยวตัดออกทนัที กำจัดสิ้นจนตายลงไปอย่างสิ้นเชิง!
เฮือก!
สิ่งมีชีวิตที่เหลือสูดลมหายใจเย็นเยียบ ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นโดยสิ้นเชิง!
นี่คือขอบเขตอัครขั้นยี่สิบ แข็งแกร่งน่าสะพรึงกลัว จะถูกสังหารลงด้วยหนึ่งกระบี่ได้อย่างไร ทว่าเรื่องดังกล่าวกับเกิดขึ้นจริง ๆ ทั้งยังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา!
ทันใดนั้นเอง ภายในใจพวกเขาพลันบังเกิดความหวาดกลัว ไอเย็นยะเยือกแล่นพล่านไปตามสันหลัง ใบไม้แห้งเหี่ยวน่ากลัวเกินไป ในเมื่อสังหารสิ่งมีชีวิตตนนั้นได้ในหนึ่งกระบี่ ย่อมสังหารพวกเขาได้ในหนึ่งกระบี่เช่นเดียวกัน!
“ถอย!”
พวกเขาสูญสิ้นความหาญกล้าที่จะต่อกร ถอยกลับไปทันที น่าเสียดาย จวินอีไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป!
“ตาย!”
จวินอีฟันกระบี่ออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา แสงกระบี่พุ่งเข้าใส่สิ่งมีชีวิตที่เหลือทันที!
โลหิตพลันสาดกระเซ็นไปทั่ว สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นถูกแสงกระบี่สังหารตายตกอย่างสิ้นเชิง!
พวกหลานเยียนทั้งห้าต่างตกตะลึงกับฉากนี้ พวกเขายุติการประมืออย่างรวดเร็ว มองไปยังจวินอีด้วยความระแวดระวังเต็มเปี่ยม
ใบไม้เล็ก ๆ กลับน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?!
ภายในใจพวกเขาตื่นตระหนกยิ่ง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ประมุขมหากองกำลังทั้งห้าต่างกริ่งเกรงหลี่จิ่วเต้าจนต้องจับตาดูรอวางแผนการ ไม่กล้าลงมือกับหลี่จิ่วเต้าโดยตรง
ขณะเดียวกัน หลี่จิ่วเต้าหาตัวคนบ้าพบก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ!
คนเขาน่าสะพรึงกลัวยิ่ง กระทั่งใบไม้แห้งเหี่ยวหนึ่งใบยังมีพลังไม่อาจจินตนาการได้!
“ฆ่าเขาก่อน!”
“ตาย!”
พวกหลานเยียนทั้งห้าต่างสัมผัสได้ถึงแรงคุกคามมหาศาล พวกเขาต่างตระหนักได้เป็นอย่างดี พุ่งเข้าโจมตีจวินอีร่วมกันทันทีอย่างไม่ลังเล
พวกเขาล้วนกระจ่างแจ้งยิ่ง หากไม่สังหารจวินอี พวกเขาคงไม่อาจพาคนบ้าไปได้!
อีกทั้งถ้าพวกเขาไม่ร่วมมือกัน ก็ย่อมถูกจวินอีสังหารจนหมดแน่!
พวกเขาล้วนไม่มีผู้ใดมั่นใจว่าตนเองจะสังหารจวินอีโดยลำพังได้!
ตู้ม!
ทันใดนั้นเองทั่วท้องจักรวาลดวงดาราพลันระเบิดออกเต็มไปด้วยหลุมดำ พวกหลานเยียนทั้งห้าแข็งแกร่งน่าสะพรึงกลัว ต่างอยู่ในขอบเขตอัครขั้นยี่สิบสาม ห่างไกลจากเหล่าสิ่งมีชีวิตก่อนหน้ามาก!
“มาเถิด ให้ข้าร่ายรำเพื่อเจ้า!”
หลานเยียนแย้มยิ้มงดงามบนใบหน้า นางเริ่มร่ายรำต่อหน้าจวินอี!
“เพลิดเพลินไปกับการร่ายรำของข้า!”
ท่วงท่าร่ายรำอันสง่างามชวนให้คนตื่นตะลึง แน่นอน นางไม่ได้ร่ายรำให้จวินอีจริง ๆ แต่นี่คือไพ่ตายของนาง…ระบำมรณา ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดรอดจนนางร่ายรำจบได้!
ระหว่างการร่ายรำ พลังของนางทะยานขึ้นสูงอย่างบ้าคลั่ง ขณะเดียวกันยังมีพลังพิเศษไหวกระเพื่อมรบกวนจิตใจของจวินอีตลอด
จวินอีไม่อาจต้านได้ทัน จิตใจได้รับผลกระทบอย่างหนัก ดวงตาเลื่อนลอย ประหนึ่งสิ้นสติไปแล้ว
ท่าทางเช่นนี้นับเป็นอันตรายถึงชีวิต กลิ่นหอมกำจาย หลานเยียนร่ายรำพุ่งร่างมาทางเขาพร้อมฝ่ามือเรียวดุจหยก
จวินอียังไม่ได้สติ จึงไม่ตอบสนองอันใดต่อการเผชิญหน้าฝ่ามือที่พุ่งเข้ามา ราวกับไม่เห็นฝ่ามือดังกล่าว
อย่างไรเสียเขาก็ยังอ่อนแอเกินไป ผลกระทบจากระบำมรณาของหลานเยียนส่งผลกระทบต่อจิตใจเขาอย่างมาก
จวินอีไม่อาจต้านทานได้ จมลงสู่ห้วงภวังค์ทันที
เคร้ง!
เมื่อหลานเยียนกำลังฟาดฝ่ามือใส่ร่างจวินอี ใบไม้แห้งเหี้ยวพลันส่งเสียงปลุกจวินอีขึ้นมา!
หลังจากได้สติกลับคืนมา จวินอีก็พลันตอบสนองอย่างรวดเร็ว ใช้กระบี่ใบไม้ฟาดออกไป!
เสียงฉัวะดังขึ้น มือดุจหยกของหลานเยียนถูกกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวตัดออก เลือดพุ่งกระฉูดจากบาดแผล!
หลานเยียนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในดวงตาคู่งามทอประกายไหวระริก ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง!
นางไม่คาดคิดเลยว่ากระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวจะดุดันถึงเพียงนี้!
ต้องรู้ว่านางไม่ได้ประมาทแม้แต่น้อย แม้จิตใจจวินอีได้รับผลกระทบอย่างหนักก็ยังคงไม่ลดความระมัดระวัง อีกทั้งยังรอบคอบมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ใส่พลังทั้งหมดลงไปในฝ่ามือต้องการจะสังหารจวินอีทันที
พลังของนางเพิ่มขึ้นเป็นทวี แต่ผลลัพธ์คือนางยังคงอ่อนแอเป็นอย่างมากต่อหน้ากระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยว มือหยกของนางถูกตัดขาดโดยตรง
“ทะเลสูญหาย!”
ขณะนั้นเองฉิงคงพลันสำแดงมหาวิชา มหาสมุทรใหญ่เทียมฟ้าปรากฏขึ้น จมจักรวาลดวงดาราด้วยพลังที่ไม่อาจจินตนาการถึง!
ด้วยพลังระดับนางแล้ว วิชาอาคมใดล้วนง่ายดายเพียงชี้นิ้วก็สำแดงได้ทันที
ทว่ามหาวิชานี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น นางยังต้องประทับตราและสวดคาถาจึงจักสำแดงออกมาได้อย่างสมบูรณ์ แสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามหาวิชานี้น่าสะพรึงกลัวมากเพียงใด!
มหาวิชาทะเลสูญหายน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง กระทั่งเจ้าตำหนักสูญหายเคยตกลงไป ยังหายไปชั่วครู่ ไม่อาจออกมาได้
เจ้าตำหนักสูญหายถือเป็นหนึ่งในตัวตนอันน่าพรั่นพรึงที่สุดอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงไม่อาจเป็นเจ้าตำหนักสูญหายได้
ทว่าเมื่อจมลงไป เขากลับไม่อาจออกมาได้ชั่วขณะ แสดงให้เห็นว่าทะเลสูญหายของฉิงคงน่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุด!
“เขาไม่มีทางออกมาได้ หลงอยู่ด้านในนั้นไปตลอดกาลจนตาย!”
ฉิงคงกล่าวด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม
ด้านใน จวินอีกำลังประสบปัญหาใหญ่จริง ๆ เขากำลังหลงอยู่ด้านในจริง ๆ!
ทะเลกว้างใหญ่ไพศาล ไกลสุดลูกหูลูกตา เขาทะยานสูงขึ้นไม่หยุด หลังจากนั้นก็อดสูดลมหายใจเย็นเยียบไม่ได้
ทะเลสูญหายไร้ขอบเขตอย่างแท้จริง เขาราวกับเป็นเพียงฝุ่นธุลี เล็กจ้อยจนไม่อาจเปรียบได้ พุ่งตัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กลับไม่ได้ผลอันใด ทำอย่างไรก็ประหนึ่งยืนนิ่งอยู่กับที่ ยังคงอยู่ในทะเลสูญหายไม่อาจออกไปได้
เขาตะโกนออกมาเสียงดัง กระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวฟันลงไปยังทะเลสูญหาย เขาต้องการใช้พลังกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวเพื่อทำลายทะเลสูญหาย
แต่เขากลับไม่ประสบความสำเร็จ กระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวฟันออกไปด้วยพลังอันไม่อาจจินตนาการได้ สามารถสังหารสิ่งมีชีวิตขั้นยี่สิบขอบเขตอัครได้นับพันคน ทว่าเมื่อพลังตกสู่ทะเลสาบสูญ ประหนึ่งโยนหินลงในมหาสมุทร ไม่อาจสร้างได้กระทั่งคลื่นกระเพื่อม!
“น่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้!”
รูม่านตาของเขาหดตัวลง คาดไม่ถึงว่ากระทั่งกระบี่ใบไม้แห้งเหี่ยวก็ยังไม่ได้ผล!
สิ่งนี้ทำให้เขาเกิดความสับสนวุ่นวายในใจ อดกังวลไม่ได้
“อย่าตระหนก! สงบไว้!”
เขาเตือนตัวเองว่าอย่าได้ตื่นตระหนก ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องจบสิ้นลง หลงอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล!
“เข็มทิศล่าสมบัติ! ใช่ ข้ายังมีเข็มทิศล่าสมบัติ!”
ทันใดนั้นเองดวงตาของเขาพลันเบิกกว้าง นึกถึงเข็มทิศล่าสมบัติขึ้นมา เขายังใช้เข็มทิศสมบัติเพื่อนำทางได้!
เขาคิดถึงสูตรโอสถในใจ ให้เข็มทิศล่าสมบัตินำทางไปหา
สูตรโอสถอยู่กับคนบ้า ส่วนตัวคนบ้าอยู่ด้านนอก หากใช้พลังของเข็มทิศล่าสมบัติย่อมพาเขาออกไปจากทะเลสาบสูญได้
ทว่าหัวใจเขาพลันจมดิ่งลงทันที!
ดูเหมือนว่าเข็มทิศล่าสมบัติเองก็…ไร้ผล!
ด้านบนเข็มทิศล่าสมบัติปกคลุมด้วยหมอกหนา มองไม่เห็นสิ่งใด หรือว่าไม่อาจพยากรณ์ผลลัพธ์ออกมาชี้นำทางเขาได้?
“บัดซบ!”
เขาสบถเสียงดัง รู้สึกคับข้องใจอย่างถึงที่สุด
หากเข็มทิศล่าสมบัติใช้ไม่ได้ผล เช่นนั้นเขาก็จบสิ้นแล้ว ไม่อาจออกจากทะเลสูญหาย หลงทางอยู่ที่นี่ชั่วนิรันดร์!
“มารดามันเถิด กลุ่มคนน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้มาจากที่ใดกัน!”
เขาสบถด้วยสีหน้ามืดครึ้ม
…………….