รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1163 ฆ่าข้าเถิด จวินอีใกล้ถูกเล่นจนตายแล้ว!
- Home
- รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]
- บทที่ 1163 ฆ่าข้าเถิด จวินอีใกล้ถูกเล่นจนตายแล้ว!
บทที่ 1163 ฆ่าข้าเถิด จวินอีใกล้ถูกเล่นจนตายแล้ว!
…………….
บทที่ 1163 ฆ่าข้าเถิด จวินอีใกล้ถูกเล่นจนตายแล้ว!
“พี่ใหญ่ยอดเยี่ยมที่สุด!”
สิ่งมีชีวิตนั่นมองจวินอีด้วยแววตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
“ไม่เป็น…”
จวินอียิ้ม ทว่ายังไม่ทันเอ่ยจบ เขา…ก็ถูกทุบตีอีกครั้ง!
สิ่งมีชีวิตตนนี้ประหนึ่งผีเข้าผีออก โจมตีชกเขาอีกครั้ง กระดูกทั่วทั้งใบหน้าแตกยับ จมูก ปากและหูมีเลือดทะลักออกมาไม่หยุด!
“อ๊ากกก!”
เขาใกล้จะบ้าจริง ๆ แล้ว สิ่งมีชีวิตตนนี้ด้านหนึ่งเอ่ยปากซาบซึ้ง อีกด้านกลับทุบตีเขา มีเช่นนี้ที่ไหนกัน นี่มันบ้ายิ่งกว่าในหมู่คนบ้าทั่วไปเสียอีก!
ยังดีที่มีพลังจากเข็มทิศล่าสมบัติปกป้องเขา ไม่เช่นนั้นเขาคงตายจนไม่อาจตายได้อีกแล้ว!
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังคงได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส น้ำตาผสมเลือดไหลออกมา
“เอ๋ พี่ใหญ่ร้องไห้ด้วยเหตุใด?” สิ่งมีชีวิตตนนั้นเบิกตากว้าง ถามด้วยความไม่เข้าใจ
ร้องเหตุด้วยเหตุใด?
ยังมีหน้ามาถาม!
ไม่ใช่เพราะถูกเจ้าทุบตีจนร้องไห้หรืออย่างไร!
จวินอีกัดฟันด้วยความชิงชัง แต่เขาพร่ำบอกตนเองว่าอย่าได้โกรธมากถึงเพียงนี้ อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเพียงคนบ้า!
เขาพยายามสงบสติอารมณ์ลง จากนั้นก็ถามสิ่งมีชีวิตตนนั้นด้วยรอยยิ้ม “เจ้ายังจำสูตรโอสถที่นำออกมาจากวิหารโบราณลึกลับได้หรือไม่?”
คนบ้านี่บ้าเกินไป เขาสาบานว่าหลังได้รับสูตรโอสถแล้ว เขาจะต้องหลีกหนีคนบ้าผู้นี้ ไม่ติดต่อยุ่งเกี่ยวอันใดอีก!
“จำได้” คนบ้าเอ่ย
จวินอีเต็มไปด้วยความประหลาดใจ อดเอ่ยออกมาไม่ได้ “เจ้าจำได้จริงหรือ?”
สิ่งมีชีวิตตนนี้บ้าไปเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังสติฟั่นเฟือนอย่างหนัก ดังนั้นเขาจึงสงสัยคำพูดที่ว่ายังคงจำสูตรโอสถได้
“จำได้แน่นอน ข้ายังจำสูตรโอสถนั่นได้ชัดแจ้ง ราวกับว่ามันถูกผนึกเอาไว้ในหัวของข้า ต้องการลืมก็ไม่อาจลืมได้” คนบ้ากล่าว
หลังฟังคนบ้าเอ่ย จวินอีก็รีบพูดว่า “เช่นนั้นสามารถบอกสูตรโอสถให้ข้าได้หรือไม่?”
“ได้ พี่ใหญ่เป็นคนดีถึงเพียงนี้!”
คนบ้าแย้มยิ้มไร้เดียงสากล่าวกับจวินอี “แต่แม้ข้าไม่รู้เรื่องราวอันใด ในหัวของข้ายังบอกว่าสูตรโอสถมีความสำคัญอย่างมาก ไม่อาจพูดออกมาได้ตามใจชอบ! แน่นอน การบอกพี่ใหญ่ย่อมไม่มีปัญหาสักนิด พี่ใหญ่มานี่หน่อยเถิด ข้าจะกระซิบบอกสูตรโอสถกับท่าน”
หลังจากได้ยิน จวินอีก็รีบเดินเข้าไปหาพร้อมยืนหัวเข้าใกล้
“ข้าจะตี!”
เขาเพียงได้ยินคนบ้าตะโกนเสียงดัง ต่อยเข้าใบหน้าจนจวินอีตัวหมุนล้มลงบนพื้น!
“บัดซบ!”
จวินอีไม่ทันป้องกัน มารดามันเถิด เขาถูกทุบตีอีกแล้ว!
“อ๊ากกก!”
อวัยวะภายในของเขาแทบจะระเบิดออกมาด้วยแรงโทสะ ใบหน้าที่ถูกตบบวมราวกับหัวสุกร เขาโง่งมเกินไปแล้ว กับคนบ้าผู้นี้เขายังกล้ายื่นหัวเข้าไปหาอีก?!
เขาทั้งโกรธทั้งอัดอั้นตันใจ น้ำตาพลันไหลออกมาอีกครั้ง
“เอ๋ เหตุใดพี่ใหญ่จึงร้องไห้อีกแล้ว?”
คนบ้าถามด้วยความไม่เข้าใจ
จวินอีมองคนบ้าด้วยความรู้สึกซับซ้อน ไม่ต้องกล่าวเลยว่ามีอารมณ์มากมายปนเปเพียงใด
เขาตบปากตัวเองอย่างแรง กล่าวกับตนเองว่าอย่าได้โง่เขลาเกินไปและถูกทุบตีอีกครั้ง!
“พี่ใหญ่ เหตุใดท่านจึงตีตัวเอง!”
“ไม่มีอันใด ข้าเพียงชอบตีตนเอง!”
จวินอีเอ่ยทั้งน้ำตา
“โอ้ พี่ใหญ่ชอบถูกทุบตี เช่นนั้นให้ข้าช่วยพี่ใหญ่”
คนบ้าแย้มยิ้ม พุ่งตรงไปหาจวินอี
“ห๊า อย่า!”
จวินอีรีบตะโกนออกมา ทว่ายังคงสายเกินไป การโจมตีของคนบ้ามาถึงตัวของเขาแล้ว คนบ้ากระแทกเขาล้มลงพื้นทั้งยังนั่งทับอยู่บนร่าง ตบใบหน้าเขาอย่างแรงทันที!
ทั้งใบหน้าของเขาแหลกลาญ กลายเป็นก้อนเนื้อและเลือด กระทั่งสติยังเริ่มพร่าเลือน!
คนบ้าแข็งแกร่งเกินไป พลังของเข็มทิศล่าสมบัติไม่อาจสกัดกั้นอย่างสมบูรณ์ ทำได้เพียงรับประกันให้เขาไม่ตาย
“เอ๋ ไยข้าถึงกำลังตีพี่ใหญ่เล่า?”
ตอนนั้นเองคนบ้าพลันส่งเสียงร้องออกมากะทันหัน รีบกระโดดออกจากร่างจวินอี ราวกับลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ไปแล้ว
เขาขอโทษจวินอีไม่หยุด “พี่ใหญ่เป็นคนดีถึงเพียงนี้ เหตุใดข้าถึงตีพี่ใหญ่ได้ อ๊ากกก ข้าช่างสารเลวเสียจริง!”
“ไม่โทษเจ้า ผิดที่ข้า!”
จวินอีกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า
“ไฉนจะเป็นความผิดพี่ใหญ่ เห็นได้ชัดว่าเป็นข้าที่ผิด! พี่ใหญ่ดีเกินไปแล้ว แม้ถูกข้าตีก็ยังไม่ถือสา! ฮือออ พี่ใหญ่เป็นเช่นนี้ ยิ่งทำให้ข้าไม่อาจให้อภัยตนเอง!”
คนบ้าร้องไห้ไปพูดไปกับจวินอี
อีกทั้งยังจับมือจวินอีพร้อมบอกให้ตีเขา
“พี่ใหญ่ตีข้าเถิด หากท่านตี ภายในใจของข้าจะได้รู้สึกดีขึ้น”
คนบ้าขอร้อง
“เช่นนั้นขออภัยอย่างยิ่ง ข้า…จะตีเจ้า!”
จวินอีกันฟันกำหมัดชกใส่ใบหน้าของคนบ้าอย่างแรง
ทว่าคนบ้ากลับลงมือเร็วยิ่งกว่า ตบเข้าหน้าจวินอีจนหัวคะมำลงพื้น
“เจ้า!”
จวินอีร้องไห้อีกครั้งทันที พูดเสียดิบดีให้ตีได้ แล้วเหตุใดจึงตีเขาเล่า!
จิตใจของเขาพังทลายลงสิ้นเชิง เขาใกล้ถูกคนบ้าเล่นจนตายแล้ว!
“เอ๋ ไยหัวพี่ใหญ่จึงจมดินเล่า?”
ความทรงจำของคนบ้าสับสนยุ่งเหยิง เอ่ยคำถามโจมตีจิตใจจวินอีอีกครั้ง
ครั้งนี้จวินอีไม่ได้พูดอันใด เพียงเว้นระยะห่างจากคนบ้าให้เพียงพอ เขาไม่ต้องการถูกทุบตีอีกแล้ว!
หากโดนทุบตีครั้งแรก ร่างกายของเขาอาจทนได้ แต่จิตใจของเขาไม่อาจทนได้!
“พี่ใหญ่เดินไปไกลเพียงนั้นด้วยเหตุใดหรือ? มานี่เถิด พี่ใหญ่ไม่ต้องการรู้สูตรโอสถหรือ?”
“ข้าไม่ไป!”
จวินอียืนกราน “เจ้าพูดจากตรงนั้น ข้าก็ได้ยิน”
เขาจะไปทำอันใด? หาเรื่องถูกทุบตีหรือ?
ตลกตาย หากเขาเข้าไปหา คนบ้าจะต้องทุบตีเขาอีกแน่นอน!
“ไม่ได้ เสียงในหัวบอกกับข้าว่าสูตรโอสถสำคัญอย่างยิ่ง ไม่อาจแพร่งพรายออกไปตามใจชอบ ข้าได้แต่กระซิบบอกสูตรโอสถกับพี่ใหญ่”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้แล้ว คนบ้าก็มองจวินอีด้วยสายตาเจ็บปวด “พี่ใหญ่รังเกียจข้าหรือ? ถึงไม่เต็มใจที่จะเข้าใกล้ข้า!”
จากนั้นเขาก็เริ่มร้องไห้พร้อมตะโกนออกมา “ฮือออ…ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ไม่ชอบข้า รังเกียจเสี่ยวเจี๋ย…”
“บัดซบ! เจ้ายังร้องไห้อีก! ควรเป็นข้าที่ร้องไห้ไม่ใช่หรือ!”
จวินอีร่ำไห้อย่างไรน้ำตา เหตุใดจึงดูเหมือนเป็นเขาที่รังแกคนบ้า เห็นได้ชัดว่าเขาต่างหากที่เป็นเหยื่อ ถูกคนบ้ารังแก!
“เจ้าสาบานว่าจะไม่ตีข้า เช่นนั้นข้าจึงจะเข้าไป!”
เขาเอ่ยกับคนบ้า
แต่หลังจากพูดจบเขาก็เสียใจภายหลัง คำสาบานของคนบ้าเชื่อถือได้หรือ?
ดูเหมือนว่าเขาจะถูกคนบ้าทรมานจนเสียสติแล้ว จึงเริ่มพูดเรื่องบ้า ๆ ออกมา!
“ข้าสาบานว่าจะไม่ตีพี่ใหญ่!”
คนบ้าตะโกน “ข้าไม่ตีพี่ใหญ่เด็ดขาด! เพื่อให้พี่ใหญ่เชื่อถือ ข้าจะตัดมือและเท้าตนเองออก!”
จากนั้นเสียงฉัวะดังขึ้น มือและเท้าคนบ้าต่างถูกฟันขาดกระเด็นไปอีกทาง
‘ตัดมือและเท้าตนเอง? เหอะ ต่อให้เจ้าทำลายทั้งร่างของตนเอง ข้าก็ยังไม่เชื่อเจ้า!’
จวินอีคิดในใจอย่างชิงชัง
ทว่าเพื่อให้ได้รับสูตรโอสถ เขาก็ยังต้องเอาหัวเดินเข้าไปใกล้
ครั้งนี้เขาเตรียมตัวป้องกัน ใช้เข็มทิศล่าสมบัติปิดใบหน้าเอาไว้ เผื่อคนบ้าผู้นี้จะตบหน้าเขาอีก
“ข้า…จะตี!”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาอีกครั้ง คนบ้าเริ่มลงมือ มิหนำซ้ำครั้งนี้ยังดุดันกว่าเดิม!
คนบ้าเตะจวินอีเข้ากลางหว่างขาเสียงดัง!
คนบ้าไม่มีเท้าแล้ว แต่ยังมีขาอยู่!
“อ๊าก…แตกแล้ว!”
จวินอีร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ได้ยินเสียงแตกออกมา บริเวณที่ถูกเตะเละยับเยิน!
“อ๊ากกก!”
เขาโกรธจนระเบิดออกมา ขยับร่างให้มั่นคง มองดูคนบ้าอย่างชิงชังจากบนฟ้า
มารดามันเถิด คนบ้าอย่างถึงที่สุด ไม่ว่าพูดอย่างไรเขาก็ไม่มีทางเข้าใกล้คนบ้าผู้นี้อีก!
คิดดูแล้วเขาก็โง่งมยิ่งนัก ต้องการให้คนบ้าบอกสูตรโอสถออกมาให้ตนเอง!
คนบ้าผู้นี้เสียสติโดยสิ้นเชิง เช่นนั้นจะบอกสูตรโอสถได้อย่างไร!
เขาโง่เกินไปจริง ๆ สมควรหาหนทางอื่นเพื่อให้ได้สูตรโอสถมา!
‘ใช้ใบไม้แห้งเหี่ยวปราบคนบ้า จากนั้นค่อยค้นวิญญาณหาสูตรโอสถโดยตรงจากความทรงจำ!’
ดวงตาของเขาสว่างวาบ คิดว่าพลังของใบไม้แห้งเหี่ยวน่าจะเพียงพอต่อการปราบปรามคนบ้า
“ไม่ได้”
ทว่าเขาก็ส่ายหัวแล้วล้มเลิกความคิด
คนบ้าผู้นี้น่าหวาดกลัวเกินไป ต่อให้ใบไม้แห้งเหี่ยวเพียงพอต่อการสยบ แต่ตัวเขาก็ยากยิ่งที่จะค้นวิญญาณได้สำเร็จ คนบ้าผู้นี้เสียสติไปแล้ว วิญญาณสมควรสับสนวุ่นวาย เขาคิดใช้พลังวิญญาณเข้าไปย่อมยากเย็น
นอกจากนี้ถึงเขาจะค้นวิญญาณได้สำเร็จ ก็ไม่คิดว่าตนเองจะได้รับสูตรโอสถ
สูตรโอสถนั้นพิเศษเกินไป ทั้งยังมีปัญหาใหญ่ เช่นนั้นเขายังสามารถดึงสูตรโอสถมาจากความทรงจำคนบ้าได้หรือ?
เป็นไปไม่ได้มากเกินไป!
เขามองคนบ้า ชั่วขณะนั้นพลันอับจนหนทางขึ้นมาจริง ๆ
‘พาไปหาคุณชาย!’
สุดท้ายเขาตัดสินใจพาคนบ้าไปหาหลี่จิ่วเต้า เขาเชื่อว่าหลี่จิ่วเต้ามีความสามารถที่จะดึงสูตรโอสถมาจากความทรงจำคนบ้าได้
คิดถึงตรงนี้แล้ว เขาก็เอ่ยกับคนบ้า “เสี่ยวเจี๋ยเด็กดี ข้าจะพาเจ้าไปพบใครบางคน”
“ตกลง”
คนบ้าตอบรับทันที เพียงชั่วอึดใจ มือและเท้าที่ถูกตัดขาดพลันทะยานกลับมารวมกันอีกครั้ง
“เจ้าเดินนำหน้า ข้าตามหลังคอยบอกทาง!”
จวินอีกล่าวกับคนบ้า
เขาไม่กล้าเดินไปพร้อมคนบ้าจริง ๆ และก็ไม่กล้าให้คนบ้าเดินตามหลัง มีเพียงแต่ให้คนบ้าเดินนำหน้าเขาจึงสบายใจได้บ้าง
“ตกลง ข้าฟังพี่ใหญ่!”
คนบ้าตอบด้วยรอยยิ้ม เดินนำไปด้านหน้าโดยมีจวินอีตามหลัง
แน่นอน จวินอียังคงรักษาระยะห่างไว้ แม้คนบ้าอยู่ด้านหน้าเขาก็ไม่อาจวางใจได้โดยสมบูรณ์
“เฮ้ ดูทวนของข้า!”
ผลลัพธ์เป็นเช่นนั้น หากไม่บ้าเช่นนั้นก็คงไม่ใช่คนบ้า คนบ้าใช้พลังควบแน่นออกมาเป็นทวนยาวปากลับหลังมาทันที ทะลวงผ่านร่างจวินอีจนกลายเป็นหลุมโลหิตขนาดใหญ่!
“สวรรค์ ฆ่าข้าเสีย!”
จวินอีร่ำไห้ทันที เขามีลางสังหรณ์ว่าระหว่างทางพาคนบ้าไปหาหลี่จิ่วเต้า เขาไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบ คนบ้าจะต้องเล่นงานเขาจนไม่ตายก็เกือบตาย!
ตู้ม!
ทันใดนั้นสายฟ้าสายหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันฟาดใส่จวินอีทันที!
อีกทั้งยังมีร่างจำนวนมากพุ่งออกมาจากความมืดประหนึ่งภูตผี ต่างล้วนดุร้ายเป็นอย่างยิ่ง ลงมือโจมตีจวินอีโดยตรงทันที
เสียงฟิ้วดังขึ้น แสงกระบี่นับไม่ถ้วนทะยานออกมา สายฟ้าก่อนหน้านี้ไม่ได้โจมตีโดนร่างของจวินอี แต่ถูกใบไม้แห้งเหี่ยวสกัดกั้นเอาไว้!
“มาจากที่ใดกัน!”
ประกายตาจวินอีดุร้าย กำใบไม้แห้งเหี่ยวในมือก้าวตรงไปต่อสู้ด้านหน้า
เขาถูกคนบ้าเล่นจนจะตายแล้ว คนพวกนี้มาก็ดี ให้เขาได้ใช้ระบายอารมณ์เสีย!
…………….