รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1162 ตำรับลูกกลอนมีปัญหาใหญ่ ทรมานกันถึงขั้นสติฟั่นเฟือน!

บทที่ 1162 ตำรับลูกกลอนมีปัญหาใหญ่ ทรมานกันถึงขั้นสติฟั่นเฟือน!

…………….

บทที่ 1162 ตำรับลูกกลอนมีปัญหาใหญ่ ทรมานกันถึงขั้นสติฟั่นเฟือน!

เย่คงต้องการสนทนากับหินแก่ชั่วช้าผ่านทรี

ทว่าเขาไม่ได้รับการตอบกลับจากหินแก่ชั่วช้า หินแก่ชั่วช้านั้นเจ้าเล่ห์เพทุบาย ขี้ระแวงเป็นที่สุด เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการเปิดใจคุยกับเขาง่าย ๆ

“ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิด…”

สีหน้าเย่คงราบเรียบ อธิบายเรื่องราวของแดนฝังศพรวมถึงห้ากองกำลังใหญ่ เขาหวังให้หินแก่ชั่วช้าเข้าร่วมแดนฝังศพ

ทว่าเขายังไม่ได้รับการตอบกลับจากหินแก่ชั่วช้า

“น่าเสียดาย…”

เขาสั่นศีรษะ รู้ดีว่าไม่อาจดึงหินแก่ชั่วช้ามาเป็นพวกได้แล้ว

ที่หินแก่ชั่วช้าไม่ตอบเป็นการแสดงจุดยืนแล้วยังไม่ต้องสงสัย หินแก่ชั่วช้าไม่ต้องการเข้าร่วมแดนฝังศพ

และความจริงก็เป็นเช่นนั้น

หินแก่ชั่วช้าไม่ต้องการเข้าร่วมแดนฝังศพจริง ๆ มันกลัวว่าทั้งหมดนี้คืออุบาย กลัวว่าเย่คงเพียงแต่หลอกล่อเขา กลัวว่าหลังเขาเข้าร่วมแดนฝังศพอาจถูกสังหาร

มันนั้นรอบคอบมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยเชื่อผู้ใดนอกจากตนเอง!

ถึงแม้ห้ากองกำลังและแดนฝังศพนั้นน่าประหวั่นพรั่นพรึง กระนั้นก็ใช่ว่ามันไม่มีความหวัง ขอเพียงมันระวังตัวมากพอให้ซ่อนตัวถึงตอนสุดท้าย ใช่ว่ามันไม่มีโอกาสให้ฉวยจนได้รับชัยชนะในที่สุด

ถึงอย่างไร ไม่ว่าจะเป็นห้ากองกำลังหรือแดนฝังศพลงท้ายก็ต้องกระทบกระทั่งกัน ขอเพียงมันอยู่รอดปลอดภัยไปถึงท้ายสุด ไม่แน่ว่าจะไม่เป็นฝ่ายเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เพียงผู้เดียว

หลังเย่คงรู้ว่าหินแก่ชั่วช้าคงไม่เข้าร่วม เขาหันมองทรี คราวนี้ไม่ได้ส่งวาจาไปถึงหินแก่ชั่วช้าผ่านทรี หากแต่กล่าวกับทรี “เจ้าเต็มใจเข้าร่วมแดนฝังศพหรือไม่”

ทรีมีความสามารถไม่เลว เขาหมายตานาง หลังนางเข้าร่วมแดนฝังศพต้องเป็นหนึ่งกำลังสำคัญด้วยแน่นอน

ถึงอย่างไรยามนี้ทรีก็มีพลังรบระดับอัครขั้นสิบหก กล้าแกร่งกว่าจ้าวแดนพิสุทธิ์ทั้งหลายรวมกันเสียอีก

“ข้า…ไปได้หรือ”

ทรีถามด้วยท่าทีเต็มตื้น

นางต้องอยากเข้าร่วมแดนฝังศพแน่นอน จะได้สลัดการควบคุมจากหินแก่ชั่วช้า ทว่านางทำได้จริงหรือ

ต้องรู้ว่า ร่างกายของนางไม่ใช่ของนาง หากแต่มาจากรูปปั้นหินไร้โฉมหน้าในวัดจิตรกรรมฝาผนัง อยู่ในการควบคุมของหินแก่ชั่วช้า

“ไยจึงไม่ได้”

เย่คงหัวเราะ น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความมั่นใจ เขายกมือปล่อยพลังมวลหนึ่งใส่ตัวทรี ทรีพลันรู้สึกว่าตนได้รับอิสรภาพ ไม่ถูกควบคุมอีกต่อไป ร่างกายเป็นของตนเองแล้ว

“ขอบคุณ!”

นางกล่าวขอบคุณเย่คงรัว ตื้นตันเหลือคณา นางได้รับชีวิตใหม่ หินแก่ชั่วช้าไม่อาจควบคุมนางอีกแล้ว

“ไม่ต้องขอบคุณ”

เย่คงคลี่ยิ้ม “ไปกันเถิด”

จากนั้น เขาพาทรีและจ้าวแดนพิสุทธิ์ทั้งหลายอย่างหรูเยวียไปจากที่นี่ กลับไปยังที่ตั้งแดนฝังศพ

“บัดซบ!”

“อ๊ากกก!”

หลังพวกเย่คงไปแล้ว เสียงคำรามกราดเกรี้ยวดังออกจากมุมมืดไม่หยุด

พวกเขาคือสิ่งมีชีวิตจากห้ากองกำลังใหญ่ หมายตาทรีไว้เช่นกัน ติดตามทรีมาตลอด ใช้ทรีเป็นเหยื่อเพื่อสังหารปัจเจกชนอื่น

อนิจจา แผนของพวกเขาพังเพราะเย่คง เย่คงพาตัวทรีไปด้วย

พวกเขาได้รับข่าวว่าเย่คงมีพระบัญชาจากจ้าวแดนฝังศพ รู้ว่าพวกเขาสกัดเย่คงไม่ได้ เพราะอย่างนี้ถึงไม่ได้โผล่ออกไป

หาไม่แล้วอย่างไรพวกเขาก็ไม่ยอมให้เย่คงพาทรีไปด้วย!

พวกเขาเดือดดาลเหลือแสน พากันรายงานสถานการณ์นี้ต่อเบื้องบนในกองกำลังของตน พวกเขาอยากให้เบื้องบนประทานศาสตราทรงพลังมาให้ ป้องกันไม่ให้สมาชิกแดนฝังศพดึงปัจเจกชนอื่นเข้าร่วมอีก

“ไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องพวกนี้ คนของแดนฝังศพไม่กล้าทำตามอำเภอใจ พวกเขามีขอบเขต ที่พาไปมีเพียงปลาซิวปลาสร้อย ผู้ที่เก่งกาจจริง ๆ พวกเขาไม่ทำ และไม่กล้าดึงไปเป็นพวก”

“บัดนี้ยังไม่ใช่เวลาเปิดฉากสงครามกับแดนฝังศพ”

เบื้องบนจากกองกำลังของพวกเขาตอบกลับมา ให้พวกเขาอย่าใส่ใจนัก

ปลาซิวปลาสร้อยจำนวนหนึ่งถูกแดนฝังศพพาไปด้วยไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่มีทางเกิดผลกระทบอันใด

“ได้!”

หลังได้รับการตอบกลับ พวกเขาไม่ได้ถือสาเรื่องนี้อีก ทำหน้าที่ของตนต่อไป กำจัดปัจเจกชนอื่น ๆ ชะล้างสมรภูมิตัดสินสุดท้าย ทำให้แน่ใจว่าในศึกตัดสินสุดท้ายมีเพียงกองกำลังของพวกเขา

…

ขณะเดียวกัน จวินอีเดินทางตามการชี้ทางของเข็มทิศล่าสมบัติอย่างรวดเร็ว สุดท้าย เขาก็มาถึงสถานที่ที่เข็มทิศล่าสมบัติชี้

“ยังมีชีวิตอยู่จริงหรือ!”

เขามีหน้าตาตะลึง ท่าทางไม่อยากเชื่อ เขาได้เห็นสิ่งมีชีวิตผู้นำตำรับลูกกลอนออกจากวิหารโบราณลึกลับในสถานที่นี้!

ตามที่ลือกันว่า วิหารโบราณลึกลับมองว่าสิ่งมีชีวิตตนนี้ทำลายสมดุล จึงปลิดชีพเขา และในอดีตพวกเขาก็ได้เห็นร่องรอยการตายอย่างอนาถของสิ่งมีชีวิตตนนี้

คิดไม่ถึงเลย สิ่งมีชีวิตตนนี้ยังไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่ เขามองปราดเดียวก็จำสิ่งมีชีวิตตนนี้ได้!

เวลานี้ สิ่งมีชีวิตตนนั้นกำลังนั่งขัดสมาธิ ฝุ่นผงเต็มกาย ไม่รู้ว่าไม่ได้ขยับเขยื้อนมานานเท่าใดแล้ว

“ผู้อาวุโส!”

เขาคำนับสิ่งมีชีวิตตนนี้อย่างนอบน้อมเพื่อปลุกให้ตื่น

สิ่งมีชีวิตตนนี้ถูกส่งมาก่อนข้า ถือเป็นผู้อาวุโสสำหรับเขาแน่นอน

ทว่าดูเหมือนสิ่งมีชีวิตตนนี้ไม่ได้ยินเสียงของเขา ไม่เคยตอบรับอันใด ยังคงหลับตาสนิท นั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้น

“ผู้อาวุโส!”

จวินอีร้องเรียกอีกครา

คราวนี้ สิ่งมีชีวิตตนนั้นเคลื่อนไหว ม่านแสงลอยขึ้นจากตัว ดวงตาที่หลับสนิทเปิดออก ฝุ่นผงหายไปจนสิ้น!

“เจ้าเรียกข้าหรือ”

เขาหันมองจวินอีและถาม

จวินอีมึนงงไปเล็กน้อย รู้สึกว่าสิ่งมีชีวิตตนนี้ดูไม่ปกติ

สถานที่นี้ปราศจากสิ่งมีชีวิตตนอื่น เขาต้องเรียกสิ่งมีชีวิตตนนี้อยู่แล้ว!

“ใช่แล้วผู้อาวุโส!”

กระนั้นเขายังตอบเสียงนบนอบ

“ผู้อาวุโสเป็นชื่อข้าหรือ” สิ่งมีชีวิตตนนั้นทอดมองจวินอี ถามด้วยท่าทางจริงจัง

“ห๊ะ”

จวินอีอึ้งงัน สิ่งมีชีวิตตนนี้ดูไม่ปกติจริง ๆ หาไม่แล้วไยจึงเอ่ยวาจาเช่นนี้!

เขาตระหนักได้ในพริบตาว่าตำรับลูกกลอนนั้นมีปัญหาจริง สิ่งมีชีวิตนนี้เจอเหตุการณ์เหนือคาดหมายเพราะตำรับลูกกลอนนั้นจริง ๆ!

“ผู้อาวุโส ท่านเป็นอันใดไป”

เขาเอ่ยถามสิ่งมีชีวิตตนนั้น

“เหอะ ๆ ๆ…”

หารู้ไม่ สิ่งมีชีวิตตนนั้นกลับหัวเราะเสียงพิลึกชวนพิศวง ตะโกนลั่น “ข้าไม่ใช่ผู้อาวุโส ข้าคือจ้าวแห่งวิหารโบราณ! สมาชิกทั้งหมดในวิหารโบราณล้วนเป็นข้ารับใช้ของข้า!”

ตู้มมม!

เสียงระเบิดสยดสยองดังไม่หยุด พลังน่าครั่นคร้ามเหลือคณาพวยพุ่งออกจากสิ่งมีชีวิตตนนี้ สถานที่นี้ระเบิดแหลกลาญ กลายเป็นซากปรักหักพัง

“ไม่ ๆ ๆ ข้าไม่ใช่จ้าวแห่งวิหารโบราณ ข้าคือจ้าวแห่งใต้หล้า สรรพสิ่งในใต้หล้าล้วนเป็นข้ารับใช้ของข้า ต่างต้องทำตามคำสั่งข้า!”

สิ่งมีชีวิตตนนั้นหัวเราะร่วน ท่าทางคล้ายวิกลจริต พลังน่าครั่นคร้ามยิ่งขึ้นพวยพุ่งออกมา

พลังระดับนี้น่ากลัวเกินไป ต่อให้จวินอีอยู่ในขอบเขตอัครขั้นสิบเก้าแล้วยังรับไม่ไหว ชาวาบไปทั้งหนังศีรษะ ตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด!

กระทั่งเขามีวี่แวววิถีสลาย ร่างกายและวิญญาณต่างพากันสลายโดยควบคุมไม่อยู่!

ยังดี ช่วงเวลาคับขันมีพลังไหลออกจากเข็มทิศล่าสมบัติปกป้องเขาไว้ วี่แววที่วิถีเขาจะสลายถึงหยุด

“น่ากลัวเกินไปแล้ว!”

เขาตกตะลึงอย่างยิ่งยวด เหงื่อเย็นไหลโซมทั่วกาย สิ่งมีชีวิตตนนี้น่าพรั่นพรึงยิ่งนัก ต้องรู้ว่า สิ่งมีชีวิตตนนี้ยังไม่ได้ลงมือกับเขา นี่เป็นเพียงพลังที่ไหลออกมาเท่านั้นยังส่งผลให้เขาวิถีสลายอย่างคุมไม่อยู่

หากสิ่งมีชีวิตตนนี้ลงมือกับเขา เขาต้องถูกสังหารในพริบตาแน่!

พลังที่สิ่งมีชีวิตตนนี้มีน่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด!

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าดูเป็นคนน่าสนุก มาเถิด มาเล่นเป็นเพื่อนข้า!”

สิ่งมีชีวิตตนนั้นคลี่ยิ้มให้จวินอี

จากนั้น เสียงดังตู้ม เขาบุกไปหาจวินอี!

จวินอีตระหนก รีบเรียกใบไม้แห้งเหี่ยวออกมารับมือศัตรู ทว่าระหว่างที่สิ่งมีชีวิตตนนี้บุกมากลับชะงักงันเสียเฉย ๆ!

“ฮือ ๆ ๆ…”

ที่ชวนอ้าปากค้างคือ หลังสิ่งมีชีวิตตนนี้หยุด ได้ร่ำไห้สะอึกสะอื้น ปากร้องไปว่า “อย่าตีข้า เสี่ยวเจี๋ยเป็นเด็กดีที่สุดแล้ว ท่านอยากให้ข้าทำอะไรข้ายอมทำหมด!”

เกิดอะไรขึ้น?!

“ไม่ใช่ว่าสติฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ?!”

เขาเอ่ยด้วยหน้าตาพิลึก ท่าทางของสิ่งมีชีวิตตนนี้ดูอย่างไรก็เป็นบ้าไปแล้ว

เป็นผลให้เขาเชื่อไม่ลง

ตัวตนสยดสยองปานนี้ กลับวิกลจริตไปแล้วหรือ

พูดไปผู้ใดจะเชื่อ!

ต่อให้เขาเห็นกับตาก็ยังไม่เชื่อ!

“ตำรับลูกกลอนนี้มีปัญหาใหญ่!”

เขาเอ่ยอย่างอดไม่ได้ รู้สึกว่าตำรับลูกกลอนนี่แหละที่ทรมานสิ่งมีชีวิตตนนี้จนสติฟั่นเฟือน

อีกด้าน สิ่งมีชีวิตตนนั้นยังคงร้องไห้ จวินอีเห็นแล้วสงสาร เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ผู้อาวุโส อย่าร้องไห้อีกเลย ไม่มีผู้ใดตีท่าน!”

“ห๊ะ จริงหรือ”

“ใช่แล้ว ที่นี่มีเพียงข้ากับผู้อาวุโส ไม่มีผู้อื่นอยู่!”

จวินอีกล่าว

สิ่งมีชีวิตตนนั้นหันมองรอบ ๆ ก่อนจะหัวเราะร่วน “จริงสิ ไม่มีผู้อื่นอยู่ ผู้ที่ตีข้าไปแล้ว! ดีจังเลย!”

ทว่าเขาหยุดหัวเราะหลังจากนั้น สีหน้าหม่นหมองเหลือคณา หันมองจวินอีด้วยท่าทางน่าสงสาร “แต่ผู้ที่ตีข้าอาจกลับมาอีก! เจ้าปกป้องข้าได้หรือไม่ เสี่ยวเจี๋ยไม่อยากโดนตีอีกแล้ว!”

ตัวตนน่าครั่นคร้ามระดับนี้กลับอยู่ในสภาพเช่นนี้ ความรู้สึกของจวินอียากจะพรรณนาออกมาจริง ๆ

เขาเอ่ยอย่างทนไม่ไหว “ข้าปกป้องท่านได้ จากนี้ไปท่านไม่ต้องโดนตีอีกแล้ว!”

แต่แล้วสิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือ สิ่งมีชีวิตตนนี้กลับหวดหมัดใส่เขา!

เขาตั้งตัวไม่ทันสักนิด ถูกหมัดนั้นต่อยเข้าอย่างจัง กระเด็นออกไปในบัดดล ร่างทั้งร่างถูกเล่นงานจนผิดรูปทรง อย่าให้เอ่ยเลยว่าสะบักสะบอมเพียงใด!

ยังดี เขายังมีพลังเข็มทิศล่าสมบัติคอยคุ้มกัน หาไม่แล้วต้องถูกเล่นงานจนร่างระเบิดในหมัดเดียวแน่!

“เจ้า!”

เขาบันดาลโทสะ ดวงตาพ่นไฟ หมอนี่บ้าไปแล้วจริง ๆ เมื่อครู่ยังขอร้องให้เขาอยู่ปกป้อง ลมหายใจต่อมาก็ซัดหมัดใส่เขา!

“ฮือ ๆ ๆ พี่ชายอย่าดุข้า เจ้าว่าจะปกป้องข้าไม่ใช่หรือ”

สิ่งมีชีวิตตนนี้คุกเข่ากับพื้น เอ่ยเสียงสะอื้นด้วยท่าทางน่าสงสาร ราวกับผู้ที่ถูกต่อยคือเขาเสียอย่างนั้น

“เขาเสียสติไปแล้ว ไยข้าต้องถือสา…”

เห็นท่าทางน่าสงสารเช่นนี้ของสิ่งมีชีวิตตนนี้แล้ว หัวใจจวินอีอ่อนยวบ

“ไม่ต้องร้อง ไม่ต้องร้อง ข้าจักปกป้องเจ้าเอง!”

เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยนกับสิ่งมีชีวิตตนนั้นอีกครั้ง

…………….