รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1110 บุกไปถึงดินแดนใหม่ ศึกใหญ่ปะทุ!

บทที่ 1110 บุกไปถึงดินแดนใหม่ ศึกใหญ่ปะทุ!

……….

บทที่ 1110 บุกไปถึงดินแดนใหม่ ศึกใหญ่ปะทุ!

ลานเล็กหมดคำเอื้อนเอ่ย ใต้หล้านี้คงมีเพียงป้าหวังกระมังที่คิดวางอุบายหลอกล่อคุณชายหุงข้าวสารเป็นข้าวสุก!

ทว่ามันไม่ได้เอ่ยให้มากความ ไม่เคยขัดป้าหวัง

มันรู้สึกว่าป้าหวังผู้นี้ตลกดี ได้ฟังคำบ่นพิรี้พิไรของป้าหวังสนุกไม่น้อย

‘น่าเสียดาย ป้าหวังไม่เคยก้าวสู่เส้นทางฝึกตน’

ลานเล็กเอ่ยในใจ

ป้าหวังในฐานะคนข้างบ้านคุณชายย่อมได้รับของดีไปไม่น้อย ทว่าของเหล่านั้นเมื่ออยู่ในมือปุถุชนก็เป็นเพียงแค่ของดาษดื่น

นี่คือพลังยิ่งใหญ่ของคุณชาย อยู่กับคนสามัญย่อมสามัญตาม อยู่กับคนบำเพ็ญย่อมวิเศษตาม

พวกอ้ายฉานเป็นกรณีพิเศษ ไม่เหมือนกัน พวกเขาได้รับคำอวยพรจากคุณชาย หากไม่มีคำอวยพรจากคุณชาย พวกอ้ายฉานย่อมไม่มีทางก้าวสู่เส้นทางฝึกตนได้

‘ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดคุณชายจะช่วยให้ป้าหวังก้าวสู่เส้นทางฝึกตนและให้นางพำนักข้างบ้านต่อไปหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นคงสนุกน่าดู’

ลานเล็กเอ่ยในใจยิ้ม ๆ

…

ขณะเดียวกัน พวกเมิ่งจีเริ่มปฏิบัติการแล้ว พวกเขานำเหล่าของวิเศษบุกไปยังดินแดนใหม่

พวกเขาหมายจะจัดการสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามเหล่านั้นในดินแดนใหม่ให้หมด!

“หากเป็นไปได้ จัดการบรรดาปรมาจารย์ดินแดนใหม่ไปด้วยเลย!”

เมิ่งจีเอ่ย “ปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านี้เน่าเฟะไปถึงกระดูกดำ พวกเขาไม่มีความคิดสำนึกสักนิด เก็บไว้รังแต่จะเป็นเภทภัย!”

“ไม่สู้แยกกันไปสองทาง!”

สุนัขดำเสนอ กลุ่มหนึ่งไปจัดการสัตว์ประหลาดไร้คำนิยาม กลุ่มหนึ่งไปจัดการปรมาจารย์ดินแดนใหม่

“มีเหล่าของวิเศษอยู่ด้วย เรื่องจัดการปรมาจารย์ดินแดนใหม่ย่อมไม่ใช่ปัญหา แยกกันไปสองทางได้!”

เมิ่งจีพยักหน้า เห็นด้วยกับข้อเสนอของสุนัขดำ

สุนัขดำเอ่ย

จากนั้น มันหันมองลูกวัวน้อยแล้วเอ่ย “พาลูกวัวไปด้วยแล้วกัน เทียบกันแล้ว ปรมาจารย์ดินแดนใหม่จัดการได้ง่ายกว่า”

แม้แต่ลานเล็กยังเอ่ยว่าสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามไม่ธรรมดา น่าพรั่นพรึงอย่างยิ่ง มันรู้สึกว่าให้ลูกวัวตามพวกเขาไปดีกว่า

“ได้!”

เมิ่งจีพยักหน้า ปล่อยให้ลูกวัวตามสุนัขดำและนักพรตอู๋เหลียงไป

ข้อจำกัดระหว่างดินแดนใหม่และดินแดนเก่าน้อยลงมากอย่างเห็นได้ชัด ถูกทำลายไปแล้วเสียส่วนใหญ่

ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น ข้อจำกัดที่เหลืออยู่ก็ยังส่งผลต่อพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่สามารถตรงไปยังดินแดนใหม่ได้ทันที

“มาเถิด ให้คู่หูกลิ่นสะท้านโลกันตร์ของเราเบิกทางให้ทุกคน ช่วยให้ทุกคนไปถึงดินแดนใหม่ได้ในพริบตา!”

ถังขยะตะโกน หมายจะแสดงความสามารถ

ทว่าทันทีที่มันพูดจบก็ถูกพวกเมิ่งจีห้ามไว้

เส้นทางที่ถังขยะและกระโถนฝ่าออกไปย่อมต้องเป็นเส้นทางอันเต็มไปด้วยกลิ่น!

พวกเขายอมล่าช้านิดหน่อยดีกว่าต้องก้าวเดินบนเส้นทางอาบกลิ่นเช่นนั้น

“ให้เป็นหน้าที่พวกเราเถิด”

ถ้วยกระเบื้องพิถีพิถันทั้งแปดผนึกกำลัง พริบตาเดียวก็สร้างเส้นทางตรงไปยังดินแดนใหม่ได้

พวกเขาก้าวเดินบนเส้นทางนี้ เพียงไม่นานก็มาถึงดินแดนใหม่!

สุนัขดำและนักพรตอู๋เหลียงรวมถึงลูกวัวแยกกับพวกเมิ่งจี พวกเขามุ่งหน้าไปจัดการปรมาจารย์ดินแดนใหม่

แน่นอนว่าบรรดายอดศาสตราก็ไปกับพวกเขาด้วย

แม้ว่าสุนัขดำและนักพรตอู๋เหลียงเรียกราชันทมิฬกับนักพรตอัษฎสมบูรณ์ออกมาช่วยสู้ได้ ทว่าพลังของราชันทมิฬและนักพรตอัษฎสมบูรณ์ยังไม่มากพอให้ต่อกรกับปรมาจารย์ดินแดนใหม่

เพราะเรื่องราวกับราชันทมิฬและนักพรตอัษฎสมบูรณ์ยังอีกไกลกว่าจะจบ ยังเหลือภาคสาม ในภาคที่สามนี้ พวกเขาถึงจะมีกำลังรบสูงส่ง

และภาคที่สามที่ว่า หลี่จิ่วเต้ายังไม่ได้จรดพู่กันเริ่มเขียน

พวกเมิ่งจีมายังอาณาจักรตามชายขอบดินแดนใหม่ เพื่อจัดการกับสัตว์ประหลาดไร้คำนิยาม

อาณาจักรชายขอบดินแดนใหม่ถูกสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามรูปร่างต่าง ๆ ยึดครอง ภาพการณ์น่าเวทนาชวนสะท้านเกิดขึ้นอยู่ทั่ว ทุกอาณาจักรถูกโลหิตย้อมเป็นสีแดง เห็นแล้วรู้สึกแย่เป็นหนักหนา

“ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ฆ่าให้หมด!”

สีหน้าเมิ่งจีเย็นชา จิตสังหารพลุ่งพล่าน สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามเหล่านี้อำมหิตเหลือเกิน ไม่เหลือชีวิตแม้เพียงตนเดียว ตั้งใจฆ่าล้างบางให้สิ้นซาก!

จากนั้น พวกเขาแยกกันไปพร้อมยอดศาสตราของตน เข้าไปยังอาณาจักรต่าง ๆ เพื่อจัดการสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามเหล่านั้น สังหารให้เกลี้ยง!

…

ขณะเดียวกัน จักรพรรดิหมากล้อมหวงหลงรวมตัวกับพวกสุนัขดำ

เมิ่งจีเล่าแผนทั้งหมดให้เขาฟัง เขาเลือกไปสนับสนุนพวกสุนัขดำ จัดการปรมาจารย์ดินแดนใหม่ทั้งหลาย

“พี่สุนัขดำ มากับข้า ปรมาจารย์ดินแดนใหม่ทั้งหมดอยู่ที่เมืองตี้ตู!”

ที่เขาเลือกเป็นกองหนุนให้พวกสุนัขดำเป็นเพราะเขารู้ตำแหน่งของบรรดาปรมาจารย์ดินแดนใหม่

“ได้เลย!”

พวกสุนัขดำเคลื่อนไหว มุ่งหน้าไปยังเมืองตี้ตูอย่างรวดเร็ว

…

อีกด้าน จ้าวตี้กำลังกลืนกินอาณาจักรแห่งหนึ่งในแถบชายขอบดินแดนใหม่

“โอกาสมาแล้ว เจ้าไปบอกปรมาจารย์ดินแดนใหม่พวกนั้นว่าเจ้าพวกดินแดนเก่ามา ให้พวกเขาฉวยโอกาสนี้เข้าไปยังดินแดนเก่าเสีย”

เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหูจ้าวตี้ มาจากสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามสยดสยองตัวหนึ่ง

ครานั้น เป็นสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวนี้ที่เจรจากับจ้าวตี้ มันเรียกตนเองว่า…หลง

“ได้!”

หลังได้ยินวาจาของหลง จ้าวตี้หยุดทุกอย่างแล้วรีบติดต่อปรมาจารย์ดินแดนใหม่ตนอื่น

เขาบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างปรมาจารย์ดินแดนใหม่และหยวนอู้ให้หลงทราบ หลงรู้แผนการพวกเขา ที่สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามทั้งหมดกลืนกินแต่เพียงอาณาจักรตามชายขอบดินแดนใหม่ก็เพื่อให้สอดคล้องกับแผนการของปรมาจารย์ดินแดนใหม่ตนอื่น

หากไม่ใช่เช่นนั้น หลงคงนำทัพสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามเหล่านี้บุกไปยังอาณาจักรศูนย์กลางของดินแดนใหม่แล้ว

ถึงอย่างไร กฎวิถีของอาณาจักรศูนย์กลางดินแดนใหม่สมบูรณ์กว่า สิ่งมีชีวิตในนั้นแข็งแกร่งกว่า เป็นประโยชน์ต่อพวกเขามากกว่าอาณาจักรตามชายขอบดินแดนใหม่เป็นหนักหนา

“เข้าใจแล้ว!”

หลังปรมาจารย์ดินแดนใหม่ตนอื่นได้รับแจ้งจากจ้าวตี้ก็เดินทางออกจากเมืองตี้ตูอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเล

ยามพวกสุนัขดำไปถึง ได้คลาดกับพวกเขา

“หนีไปหมดแล้ว!”

สุนัขดำเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน พวกเขาค้นเมืองตี้ตูจนทั่วก็ไม่พบปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านั้น

“พวกเขาเพิ่งไปจากที่นี่ ยังมีพลังปราณหลงเหลืออยู่ ลองไล่ตามไปดูก็ได้!”

ผ้าเช็ดโต๊ะเอ่ย มันตามพวกสุนัขดำมาที่นี่ สัมผัสได้ถึงร่องรอยพลังปราณของเหล่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่ที่คั่งค้างอยู่ในที่แห่งนี้

ต้องยอมรับว่ามันมีพลังกล้าแกร่ง

ก่อนปรมาจารย์ดินแดนใหม่จากไปได้ลบล้างพลังปราณและร่องรอยของพวกเขาทิ้งอย่างระมัดระวัง กระนั้นมันยังจับสัมผัสได้

จากนั้น ประกายพิเศษส่องสว่างทั่วกายของมัน กฎวิถีสูงส่งถักทอพวยพุ่งนับคณา หมายจะสะกดรอยตามพลังปรารณและร่องรอยที่ปรมาจารย์ดินแดนใหม่ทิ้งไว้!

ทว่าเวลานั้นเอง ภาพร่างสยดสยองร่างหนึ่งปรากฏตัวที่นี่ หยุดยั้งการไล่ตามของมัน

นี่คือสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวหนึ่งผู้ถูกหลงส่งมา อยู่ตัดปัญหาที่อาจตามปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านั้นไปทีหลัง

“ฆ่า!”

ไม่มีอันใดให้พูดกันอีก ผ้าเช็ดหน้าระเบิดม่านแสงเจิดจ้า บุกไปหาสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวนั้น!

สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวนั้นส่งเสียงคำราม น่าประหวั่นพรั่นพรึงเหลือคณา เข้าห้ำหั่นกับผ้าเช็ดโต๊ะทันที!

มันน่ากลัวเหลือเกิน อยู่เหนือขอบเขตแสวงวิถีขึ้นไป มีกำลังรบระดับปัจฉิม!

พลันศึกใหญ่อุบัติอยู่ในที่แห่งนี้ ผ้าเช็ดโต๊ะตั้งใจพาสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวนั้นออกไปในอวกาศ ไม่ได้เปิดฉากการต่อสู้ในเมืองตี้ตู

ในเมืองตี้ตูมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก หากเปิดศึกที่นี่ สิ่งมีชีวิตในเมืองตี้ตูต้องถูกสังหารในเสี้ยวลมหายใจ!

ตู้ม!

เวลานั้น ห้วงมิติบิดเบี้ยว สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวแล้วตัวเล่าก้าวออกมา บุกไปหาพวกสุนัขดำ

“เจ้านักพรตเฒ่าไร้คุณธรรม ออกมาขุดหลุมศพได้แล้ว!”

นักพรตอู๋เหลียงตะโกนเรียกนักพรตอัษฎสมบูรณ์ออกมาร่วมสู้

“เจ้าต่างหากที่ไร้คุณธรรม!”

นักพรตอัษฎสมบูรณ์ออกจากหนังสือขณะที่ก่นด่าไปด้วย จากนั้น หลังเขาเห็นสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามบุกมาหาเขา เขาก็หนีกลับเข้าไปในหนังสืออีกครั้ง

“เจ้าเด็กเลวสมควรถูกมีดเฉือนเป็นพันครั้ง ไร้คุณธรรมสิ้นดี! ใช้นักพรตเฒ่าผู้นี้เป็นนักสู้อีกแล้ว! ปัญหาคือให้เป็นก็ได้ แต่จะให้นักพรตเฒ่าผู้นี้จัดการสัตว์ประหลาดชวนคลื่นเหียนเช่นนั้นรึ! ข้าไม่ยอมหรอก!”

นักพรตอัษฎสมบูรณ์ส่งเสียงดังออกจากหนังสือไม่หยุด

สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวนั้นเห็นแค่ปราดเดียวก็พะอืดพะอมแทบบ้า แต่นี่จะให้เขาไปต่อสู้หรือ อย่าล้อเล่นหน่อยเลย! ให้ตายเขาก็ไม่ยอม!

ตู้ม!

อีกด้าน ราชันทมิฬบุกออกจากหนังสืออย่างองอาจ ล่อเหล่าสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามออกไปยังอวกาศ เข้าห้ำหั่นของเหล่าสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามอย่างดุเดือด

“เจ้านักพรตเฒ่าไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”

ราชันทมิฬตวาด จากนั้น นักพรตอัษฎสมบูรณ์พุ่งออกจากหนังสือ เข้าร่วมการต่อสู้

นักพรตอัษฎสมบูรณ์กลัวในตัวราชันทมิฬอย่างยิ่งยวด ไม่กล้าขัดใจมันแม้แต่น้อย!

“ฆ่า!”

สุนัขดำ นักพรตอู๋เหลียง จักรพรรดิหมากล้อมหวงหลง และลูกวัวน้อยก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามจำนวนหนึ่งก็ตามมาด้วย

เหล่าสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามแท้จริงไม่ได้น่าพรั่นพรึงนัก อยู่ในระดับที่พวกเขารับมือไหว จึงถูกพวกเขาล่อออกไปนอกอาณาจักรและต่อสู้ที่นั่น

…

หนึ่งในอาณาจักรที่ดินแดนใหม่

“เกิด…อันใดขึ้น?!”

ซีและเต่าชราได้รับแรงสะเทือน ข้างนอกนั่นเต็มไปด้วยคลื่นพลังจากศึกใหญ่

ก่อนหน้านี้พวกเขาฝึกฝนมาตลอด ไม่รู้เลยว่าเกิดอันใดขึ้นในดินแดนใหม่

อาณาจักรนี้ไม่ได้อยู่ในแถบชายขอบ ไม่ได้ถูกสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามรุกราน

ทว่าไม่นาน พวกเขาก็รับรู้ทุกอย่าง

พวกเขาคลี่แผ่ญาณสัมผัส เพียงไม่นานก็รู้จากปากสิ่งมีชีวิตอาณาจักรนี้ว่าเกิดอันใดขึ้น!

พลังด่างพร้อยปะทุ กลายเป็นสัตว์ประหลาดไร้คำนิยาม ยึดครองอาณาจักรตามชายขอบดินแดนใหม่ กลืนกินกฎวิถีและสิ่งมีชีวิตทุกตนในอาณาจักรชายขอบ

ส่วนผู้ที่รับมือกับสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามอยู่มีภูมิหลังอย่างไร สิ่งมีชีวิตอาณาจักรนี้ไม่ทราบ

“ไปเถิด พวกเราก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย!”

ซีไม่ลังเล พาเต่าชรารุดหน้าไปยังอาณาจักรชายขอบ ตรงไปสังหารสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามเหล่านั้น

สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามกลืนกินสิ่งมีชีวิต นางไม่อาจนิ่งดูดาย

…

“ไปกันเถิด พวกเราไปสังหารเจ้าพวกนั้นกัน!”

เสียงของหลงเย็นเยียบ หมายหัวพวกเมิ่งจี พาจ้าวตี้บุกเข้าไปสังหาร

…

อีกด้าน เหล่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่ออกจากดินแดนใหม่โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง มุ่งหน้าไปยังดินแดนเก่าอย่างรวดเร็ว

“ในเมื่อดำรงอยู่ในการเดินหมาก พลังของผู้ติดตามเขาคงมีเท่านี้กระมัง!”

“ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องน่ายินดีที่คาดไม่ถึงอยู่ด้วย!”

“ใช่แล้ว! เดิมพวกเขาเพียงต้องการใช้การปะทุของพลังด่างพร้อยเป็นข้ออ้าง ใช้โอกาสนี้ส่งดินแดนใหม่เข้าไปปะปนอยู่กับดินแดนเก่า หารู้ไม่ พวกเขาเป็นฝ่ายบุกมาเอง!”

“พอดีเลย เป็นประโยชน์ต่อการแทรกซึมเข้าไปในดินแดนเก่าของเรา ด้านดินแดนเก่าคงไม่เหลือกำลังแล้ว!”

……….