รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1106 เตรียมการล่วงหน้าเพื่อแสดงความสามารถของเขาให้เห็น!

บทที่ 1106 เตรียมการล่วงหน้าเพื่อแสดงความสามารถของเขาให้เห็น!

……….

บทที่ 1106 เตรียมการล่วงหน้าเพื่อแสดงความสามารถของเขาให้เห็น!

ภายในหลุมดำ เสียงคำรามอันเจ็บปวดของจ้าวตี้ดังออกมาไม่หยุดหย่อน พลังด่างพร้อยมากมายหลั่งไหลเข้าไปสู่กายเขา เปลี่ยนแปลงร่างของเขา เทียบเท่ากับการก่อร่างสร้างใหม่

กระบวนการนี้เจ็บปวดเหลือคณา วิญญาณของเขา ร่างกายของเขาถูกฉีกออกและประกอบใหม่เรื่อย ๆ แล้วถูกฉีกออกประกอบใหม่อีกครั้ง

ระยะหนึ่งผ่านไป เขาถูกเปลี่ยนให้เป็นประเภทเดียวกันอย่างสิ้นเชิง ไม่เหลือเค้ามนุษย์ กลายเป็นสัตว์ประหลาดไร้คำนิยาม

เขามีศีรษะ ทว่าไม่ใช่ศีรษะมนุษย์ ดูคล้ายศีรษะกิ้งก่า แต่ก็ไม่เหมือนกับศีรษะกิ้งก่าทั่วไป เต็มไปด้วยฟองอากาศน่าขยะแขยง น้ำหนองไหลออกมาไม่หยุด

ไหนจะร่างกายที่ไม่เหลือเค้ามนุษย์เช่นกัน เลือดเนื้อแดงฉานเผยให้เห็นโทง ๆ อยู่ภายนอก ปราศจากเปลือกผิว บอกไม่ถูกว่ามีรูปลักษณ์อย่างไร มือเท้าก็หายไปกลายเป็นกรงเล็บคมกล้า เหลือขาเพียงข้างเดียว ซ้ำยังมีหางขนปุกปุยงอกออกมา ส่วนขนนั้นไม่ได้เรียบลื่น หากแต่แห้งกรังดุจเศษหญ้า

เขายกมือเรียกกระจกบานหนึ่งออกมาเพื่อดูสภาพตัวเองในยามนี้ เพียงแวบเดียวก็ต้องอาเจียน ต่อยกระจกระเบิดในหมัดเดียว

อัปลักษณ์ยิ่งนัก อัปลักษณ์จนเขาไม่อาจจ้องมองตรง ๆ ทว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นจริง ๆ แทบอยู่ในจุดสูงสุดของแสวงวิถีวรรณะเก้าแล้ว การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยยังเต็มไปด้วยพลังยิ่งใหญ่

เขาทนสภาพตัวเองในตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ใช้พลังสารพันเพื่อแปลงรูปลักษณ์เป็นมนุษย์

แต่ไม่ว่าเขาใช้พลังเท่าใดก็ไม่อาจกลายเป็นร่างมนุษย์ได้

“อย่าเปลืองแรงเสียเปล่าอีก”

สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวนั้นเอ่ย “เจ้ากลายเป็นหนึ่งในพวกเราแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลงรูปร่างได้ง่าย ๆ จำต้องค่อย ๆ จำแลงไปตามพลังที่เพิ่มขึ้น”

มันบอกอย่างชัดแจ้ง รูปร่างอย่างพวกมันเต็มไปด้วยศักยภาพ สามารถหมายมั่นปั้นมือในระดับสูงสุดของใต้หล้านี้

“จำแลงรูปมนุษย์ได้เมื่อใด”

จ้าวตี้ถามอย่างอดไม่ได้

เขาไม่ต้องการหมายมั่นปั้นมือในระดับสูงสุดของใต้หล้า ต้องการเพียงกลับมาอยู่ในรูปมนุษย์อีกครั้ง สภาพเขาในยามนี้แม้แต่ตัวเองเห็นแล้วยังอ้วก รับไม่ได้จริง ๆ

“ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราเองก็กำลังเสาะหาวิธี”

สัตว์ประหลาดไร้คำนิยามตัวนั้นเอ่ย

พวกมันเพิ่งมีสติปัญญาได้ไม่นาน ยังไม่รู้เรื่องของตนเองดีเท่าใด แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงพลังแฝงมหาศาลในตัว คล้อยตามการสำรวจคลำทางไปทีละนิด พวกมันย่อมต้องทรงพลังขึ้นกว่านี้แน่นอน

“กฎวิถีและสิ่งมีชีวิตในแต่ละอาณาจักรของดินแดนใหม่จะกลายเป็น ‘ปุ๋ย’ ของเรา ช่วยให้พวกเราแข็งแกร่งยิ่งขึ้น บัดนี้เริ่มลงมือได้!”

มันเอ่ยกับจ้าวตี้ “เจ้าชี้แจงให้สหายของเจ้าทราบด้วย บอกพวกเขาว่าอย่าขัดขวางเรา หนนี้ เราจะออกโรงอย่างพร้อมเพรียง!”

พลังด่างพร้อยไม่ได้มีสัตว์ประหลาดไร้คำนิยามแค่มันตัวเดียว แต่ยังมีอีกมากมายหลายตัว มีทั้งสัตว์ประหลาดที่กล้าแกร่งกว่ามัน และสัตว์ประหลาดตัวเล็กที่เพิ่งพัฒนาสติปัญญา เพิ่งจำแลงรูปร่างออกมา

สัตว์ประหลาดตัวเล็กเหล่านั้นไม่ได้ทรงพลังนัก ไม่อาจบาดเจ็บแม้แต่น้อย ง่ายจะเกิดเรื่อง

“ได้! ข้าจะไปจัดการ!”

จ้าวตี้พยักหน้าพลางเอ่ย

เขาติดต่อปรมาจารย์ดินแดนใหม่ตนอื่น บอกกล่าวสถานการณ์ด้านเขาให้ทราบ อีกทั้งไถ่ถามถึงสถานการณ์ด้านโน้นจากเหล่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่

“ไม่สู้จะราบรื่นเท่าใด!”

ปรมาจารย์ดินแดนใหม่ตนอื่นตอบ

ดูเหมือนหยวนอู้จะไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา หรืออาจอยู่ห่างไกลจากทะเลนิโรธจนไม่อาจรับรู้ถึงสถานการณ์ด้านนี้ สุดท้ายพวกเขาก็ไม่เคยได้รับการตอบกลับ

นอกจากนี้ ทะเลนิโรธยังคงน่าประหวั่นพรั่นพรึงเหลือแสนอย่างเคย ต่อให้พวกเขาคิดหาวิธีนับคณาก็ไม่อาจย่างกรายบนทะเลนิโรธ

“เดี๋ยวก่อน…มีปฏิกิริยาตอบกลับมาแล้ว!”

เวลานั้นเอง ปรมาจารย์ดินแดนใหม่ตนหนึ่งเอ่ยเสียงดีใจ ประกายประหลาดพราวระยับอยู่ในส่วนลึกของทะเลนิโรธ นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ลมหายใจต่อมา ทั่วทั้งทะเลนิโรธพลันเดือดดาลขึ้นมา คลื่นสยดสยองซัดสาด พลังน่าครั่นคร้ามไหลเวียน

“มาเถิด ข้ารู้จุดประสงค์การมาของพวกเจ้าแล้ว”

เสียงหนึ่งดังในใจเหล่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่ ปรมาจารย์ดินแดนใหม่ทั้งหลายพลันตื่นเต้นขึ้นมา

แม้ว่าจะผ่านไปแล้วเนิ่นนาน แต่พวกเขายังจดจำเสียงนี้ได้ เสียงนี้คือเสียงที่เคยบงการพวกเขาในอดีต!

และมันเป็นเสียงของหยวนอู้

หยวนอู้ต้องการพบพวกเขา!

“ได้!”

“พวกเรามาแล้ว!”

พวกเขาดีใจมาก ในที่สุดก็ได้สนทนากับหยวนอู้แล้ว แม้ว่าหยวนอู้จะไม่ใช่คนดี ทว่าศัตรูของศัตรูคือมิตร พวกเขาหวังว่าจะได้เข้าเป็นพวกเดียวกับหยวนอู้

จากนั้น พวกเขาพากันก้าวไปบนทะเลนิโรธ

ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้พบเจอกับอุปสรรคใดอีก และมาถึงส่วนลึกทะเลนิโรธได้สบาย ๆ

ในส่วนลึกของทะเลนิโรธ พวกเขาได้เห็นน้ำวนอันน่าสะพรึง ปริภูมิเวลาและห้วงมิติล้วนบิดเบี้ยว พวกเขาจ้องมองวังวนสยดสยอง คล้ายว่าจะเห็นสถานที่อัศจรรย์แห่งหนึ่งราง ๆ ในนั้นมีกฎวิถีสูงส่งพวยพุ่ง จังหวะแห่งเต๋ายิ่งใหญ่ไหลเวียน ทุกอย่างล้วนอยู่เหนือจินตนาการพวกเขา!

ที่นั่นคือสถานที่พำนักของหยวนอู้!

ผู้เดินหมากเบื้องหลังหยวนอู้คือจ้าวแดนพิสุทธิ์ทั้งหลาย!

ที่นั่นเป็นสถานที่ซึ่งเหล่าจ้าวแดนพิสุทธิ์เบิกทางก่อตั้งเหนือแดนพิสุทธิ์จวินเทียน!

ในอดีตเขาเคยเป็นหนึ่งในสมาชิกแดนพิสุทธิ์จวินเทียน ต่อมาได้รับเลือกโดยจ้าวแดนพิสุทธิ์ ถูกพาตัวออกจากแดนพิสุทธิ์จวินเทียน และเข้าร่วมในกระดานหมาก

ต่อมา หลังบรรดาจ้าวแดนพิสุทธิ์ไปจากแดนพิสุทธิ์จวินเทียนเคยพำนักที่นี่อยู่ระยะหนึ่ง

ทว่าเหล่าจ้าวแดนพิสุทธิ์ไม่ได้อยู่นานนักก็ไปจากที่นี่ จนบัดนี้ยังไม่มีข่าวคราวใด

เขาเองก็ได้รับกำลังรบระดับผู้เดินหมากจากจ้าวแดนพิสุทธิ์ที่นี่ จนก้าวสู่ขอบเขตแกนนภา

“ครานั้น ทุกคนขนานนามให้ขอบเขตนี้ว่าแกนนภา และมองว่าเหล่าจ้าวแดนพิสุทธิ์อยู่ในขอบเขตนี้…”

หยวนอู้พึมพำกับตนเอง

เมื่อครั้งเขายังเป็นสมาชิกแดนพิสุทธิ์ ได้เข้าร่วมวาระตั้งชื่อขอบเขตนี้ด้วย

“หลังข้าบรรลุขอบเขตนี้ ข้าคิดว่าจ้าวแดนพิสุทธิ์ก็อยู่ในขอบเขตนี้เช่นกัน ทว่าความจริงเป็นเช่นนั้นจริงหรือ”

หลังศึกใหญ่ปะทะฉินอี๋อินอุบัติ เขาก็คลางแคลงใจอย่างแท้จริง

ก่อนหน้านี้ เขาทึกทักเอาเองว่าเขาได้กลายเป็นผู้เดินหมาก กลายเป็นบุคคลระดับเดียวกับจ้าวแดนพิสุทธิ์ หลังได้ประมือกับฉินอี๋อิน ความคิดนี้ในใจเขาเริ่มสั่นคลอน

บรรดาจ้าวแดนพิสุทธิ์ย่อมต้องสยดสยองกว่านี้ เขายังคงเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง เพียงแต่จากหมากตัวเล็กเป็นหมากตัวสำคัญ

“บางที เหล่าจ้าวแดนพิสุทธิ์อาจตั้งใจบ่มเพาะให้ข้าหยิ่งยโส พวกเขาปล่อยให้ข้าทึกทักเอาว่ามีพลังกล้าแกร่งระดับเดียวกับพวกเขา แท้จริงแล้วหาใช่เช่นนั้นไม่!”

เขารู้สึกเอาเองว่าได้ครอบครองพลังระดับผู้เดินหมาก แท้จริงแล้วยังห่างชั้นอีกไกล บรรดาผู้เดินหมาก จ้าวแดนพิสุทธิ์ไม่เคยสำแดงพลังสูงกว่านั้นให้เขาเห็น แต่สำแดงเพียงพลังระดับแกนนภาเท่านั้น จงใจให้เขาเกิดความรู้สึกคิดไปเองแบบผิด ๆ

“ขอบเขตของเหล่าผู้เดินหมาก จ้าวแดนพิสุทธิ์ต้องสูงกว่าขอบเขตแกนนภาแน่นอน”

เขาเอ่ยด้วยความแน่ใจ

โดยเฉพาะหลังเขาเข้าใจแล้วว่าบัดนี้เขายังคงเป็นหมากตัวหนึ่ง ก็ยิ่งมั่นใจในความคิดนี้

“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ พวกเรายินดีเป็นพรรคพวกของท่าน รับใช้ท่านด้วยกำลังทั้งหมดที่มี!”

“ขอท่านโปรดให้โอกาสพวกเราด้วย!”

ในส่วนลึกของทะเลนิโรธ เหล่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่พากันคุกเข่ารำ่ร้อง

หลังหยวนอู้ได้ยินเสียงของบรรดาปรมาจารย์ดินแดนใหม่ก็หยุดความคิดฟุ้งซ่าน

เขามองปรมาจารย์ดินแดนใหม่ทั้งหลายผ่านน้ำวน สายตาเต็มไปด้วยความดูแคลน

ปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านี้อ่อนแอเกินไป แข็งแกร่งไม่สู้สิ่งมีชีวิตในแดนลับภายใต้แดนพิสุทธิ์จวินเทียนด้วยซ้ำ

ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตตัวใดในแดนลับต่าง ๆ ล้วนสังหารปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านี้ได้ง่ายดาย

ทว่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านี้อ่อนแอส่วนอ่อนแอ แต่อย่างไรก็ยังมีประโยชน์

อย่างเช่นในอดีต ปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านี้ทำหน้าที่ได้สมบูรณ์ ลากปิตาจารย์หลี่ลงเหวในช่วงเวลาสำคัญ จนพ่ายแพ้ในการเดินหมากครานั้น

เวลานี้ เหล่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่ก็ยังเป็นประโยชน์ได้บ้าง

และนี่เป็นเหตุผลที่เขายอมพบเหล่าปรมาจารย์ดินแดนใหม่

“ในอดีตพวกเจ้าช่วยข้า ข้าย่อมไม่ทอดทิ้งพวกเจ้า”

เขาปริปาก เสียงนั้นดังออกจากน้ำวน “ปิตาจารย์หลี่ผู้นั้นกำลังหวนคืน เรื่องนี้พวกเจ้าคงทราบกันแล้ว เขาไม่ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง”

“แต่พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”

“เขายังอยูในการเดินหมาก สถานการณ์ก็เป็นเฉกเช่นวันวาน มีหลายเรื่องที่เหนือการควบคุม!”

“ข้าต้องการให้พวกเจ้าช่วยข้าสักอย่าง!”

เขาเอ่ยอีกว่า “ข้าต้องการให้พวกเจ้าไปยังดินแดนเก่า หาร่างจริงของเขาให้เจอ แล้วทำลายร่างจริงของเขาอีกครั้ง!”

ดินแดนเก่าเป็นแดนกำเนิดของปิตาจารย์หลี่ หากปิตาจารย์หลี่หวนคืนกลับมาย่อมต้องเริ่มจากดินแดนเก่า

เป็นเช่นที่เขาว่า ปิตาจารย์หลี่ในยามนี้ย่อมเป็นเหมือนวันวาน เขากำลังเล่นเดินหมากกับบรรดาจ้าวแดนพิสุทธิ์ หลาย ๆ เรื่องยังอยู่เหนือการควบคุม

และเวลาเช่นนี้ หากหาร่างจริงของปิตาจารย์หลี่เจอ และสังหารร่างจริงปิตาจารย์หลี่ดั่งครั้งอดีต ย่อมเพิ่มความได้เปรียบให้กับการเดินหมากด้านจ้าวแดนพิสุทธิ์

ถึงอย่างไร ในอดีตพวกเขาก็ทำเช่นนั้น

“พวกเรา…ทำได้หรือ?!”

ปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านี้ถามเสียงสั่นเครือ ไม่แน่ใจเลยจริง ๆ

พวกเขาได้เห็นความน่าพรั่นพรึงของฉินอี๋อินมาแล้ว ร่างจริงไม่ได้มา ลำพังเสียงฉินเสียงหนึ่งยังเปี่ยมไปด้วยพลังแสนสยอง เกินกว่าที่พวกเขาจะสู้ไหว

“แน่นอนว่าได้!”

หยวนอู้เอ่ย “พวกเจ้าไม่ต้องกลัว ทำตามที่ข้าบอกก็พอ! ข้าไม่ได้สั่งให้พวกเจ้าสังหารร่างจริงของเขาเสียเดี๋ยวนี้ แต่ให้รอจนถึงเวลาแล้วค่อยลงมือ”

ในอดีต เขาสั่งให้ปรมาจารย์ดินแดนใหม่เหล่านี้ลงมือกับปิตาจารย์หลี่ในช่วงเวลาสำคัญที่สุดของการเดินหมาก

แน่นอนว่าเวลานั้น เขาได้รับคำสั่งจากบรรดาจ้าวแดนพิสุทธิ์

หากไม่มีคำสั่งจากบรรดาจ้าวแดนพิสุทธิ์ เขาก็ไม่รู้ว่าการเดินหมากไปถึงขั้นไหนแล้ว

“ช่วงเวลาที่ต้องลงมือข้าจะบอกพวกเจ้าทีหลัง!” เขาเอ่ย

ตามหาร่างจริงปิตาจารย์หลี่มีความจำเป็นอย่างยิ่งยวด เขามองว่า ถึงคราวสำคัญอีกครั้งของการเดินหมากนี้ เหล่าจ้าวแดนพิสุทธิ์อาจต้องการกำจัดร่างจริงปิตาจารย์หลี่อีกครั้ง

เขาจำต้องเตรียมการให้พร้อมล่วงหน้า!

เช่นนี้แล้วจึงจะเป็นการแสดงความสามารถของเขาให้ประจักษ์ ช่วยให้เขาเป็นที่ยอมรับของบรรดาจ้าวแดนพิสุทธิ์ กลายเป็นหนึ่งในจ้าวแดนพิสุทธิ์และผู้เดินหมากหลังฉากจริง ๆ

……….