รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] - บทที่ 1097 หลี่จิ่วเต้า ‘อสูรทรงพลังเช่นนี้ต้องอร่อยมากแน่ ๆ!’

บทที่ 1097 หลี่จิ่วเต้า ‘อสูรทรงพลังเช่นนี้ต้องอร่อยมากแน่ ๆ!’

……….

บทที่ 1097 หลี่จิ่วเต้า ‘อสูรทรงพลังเช่นนี้ต้องอร่อยมากแน่ ๆ!’

ใช่แล้ว ไม่เคยมีสักครั้งที่ออกโรงด้วยมาดไร้เทียมทาน!

ไม่ว่าครั้งใดมัจฉาสัตมายาล้วนมักประสบชะตากรรมแสนรันทด อย่าว่าแต่เล่นงานทุกผู้ให้ราบคาบ ถูกทุกผู้เล่นงานจนราบคาบมากกว่า!

แน่นอนว่าเขาเคยมีช่วงเวลารุ่งโรจน์เช่นกัน

เขาได้รับเลือกจากพลังของคุณชาย มีพลังไร้เทียมทานชั่วขณะ เวลานั้น แม้แต่ต้นหลิวและก้อนหินยังเก่งกาจไม่สู้เขา ท้ายที่สุดเขาก็กำราบศัตรูได้ทั้งปวง

ทว่าช่วงเวลารุ่งโรจน์เช่นนั้นเกิดขึ้นภายหลังจากที่เขาถูกเล่นงานอย่างอนาถ

หลังผ่านช่วงเวลารุ่งโรจน์นั้นมา เขาคิดว่าตัวเองดวงพลิกผันได้รับการยอมรับจากคุณชายแล้ว ภายหน้าย่อมไม่ตกที่นั่งลำบากอีก ได้มีมาดไร้เทียมทานทุกครั้งที่ออกโรงเฉกเช่นผู้ติดตามอื่น ๆ ของคุณชาย

และเพราะเหตุนี้ เขาจึงไม่เห็นดอกไม้ประหลาดอยู่ในสายตา กล้าเอื้อมเข้าไปเด็ด

ทว่าบัดนี้ดูแล้ว ดวงของเขาหาได้พลิกผันไม่ แต่ยังคงอเนจอนาถเช่นเดิม ไม่อาจไร้เทียมทานยามออกโรง!

‘ข้าจะไม่คิดเรื่องออกโรงด้วยมาดไร้เทียมทานอีกแล้ว!’

มัจฉาสัตมายาเอ่ยเสียงร่ำไห้ในใจ

ตัดสินใจแล้ว ต่อจากนี้หากได้พบศัตรูอีกจะรีบถอยไปอยู่ด้านหลังผู้อื่น ไม่กล้าคิดเรื่องเอาหน้าอีกแล้ว

“ขายหน้าจริง กลับมาได้แล้ว!”

ชางเหยาก้าวเข้าไปหยิกหูมัจฉาสัตมายาลากกลับมา

“ไปเถิด ไปล่าสัตว์กัน”

หลี่จิ่วเต้าหัวเราะเบา ๆ มั่นใจในของวิเศษทั้งหลายที่แลกมาจากบรรพจารย์ฝูมาก ไม่เกรงกลัวต่อศัตรูทั้งปวง

ถึงอย่างไรเหล่าของวิเศษก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังมาก่อน ล้วนเคยสำแดงอานุภาพสะท้านโลกันตร์ ไม่ว่าศัตรูหน้าไหนล้วนไม่ใช่คู่มือของเหล่าของวิเศษ

สถานที่ลับแห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาล ประดุจอาณาจักรเล็ก ๆ ทุกสิ่งภายในล้วนดึกดำบรรพ์ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของยุคแรกเริ่ม

และต้นไม้โบราณลักษณะนี้มีอยู่เกลื่อนกลาด กลิ่นอายดึกดำบรรพ์เข้มข้นมากจริง ๆ

หลี่จิ่วเต้าเริ่มชอบสถานที่นี้เข้าแล้ว

กล่าวตามตรง เขาเคยไปเยือนมาแล้วหลายอาณาจักร หลายสถานที่ ทว่าไม่เคยมีที่ใดดึกดำบรรพ์เท่านี้มาก่อน เขาชอบสิ่งแวดล้อมที่นี่ แน่นอนว่าความชอบนี้แฝงไว้ด้วยความกระหายผจญภัย

สถานที่นี้เป็นดั่งมู่อวี่ว่า น่าสยดสยองอย่างแท้จริง แม้แต่วัชพืชดาษดื่นยังย่ามใจไม่ได้ แฝงไว้ซึ่งพลังน่าพรั่นพรึง

ตลอดทั้งทางที่ผ่านมา พวกเขาถูกโจมตีมาไม่น้อย มีทั้งการโจมตีจากวัชพืช และการโจมตีจากต้นไม้เสียดฟ้า รวมถึงการโจมตีจากมดด้วย…

นั่นเป็นมดแดงที่คล้ายคลึงมดธรรมดา มีขนาดเท่ากัน เริ่มแรกไม่เป็นที่สนใจของพวกเขา ทว่าหลังจากจั่วเหยียนเผลอเหยียบโดนมดแดงตัวหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ พวกเขาถึงได้รับรู้ความน่ากลัวของมดแดงชนิดนี้

มดแแดงชนิดนี้ตบตาญาณสัมผัสได้อย่างสิ้นเชิง แข็งแกร่งระดับมู่อวี่ ต้นหลิวยังไม่รับรู้ถึงความน่าครั่นคร้ามของมดแดงมาก่อน

หลังจั่วเหยียนเหยียบโดนมดแดง มดแดงพลันแสดงความน่าสะพรึงกลัวออกมา ขยายตัวใหญ่เท่าช้าง อ้าปากกลืนจั่วเหยียนเข้าไปทั้งตัว

จั่วเหยียนผู้ถูกกลืนกินเกือบออกมาไม่ได้ ในนั้นมีพลังสยดสยองเจือไว้ด้วย เขาต้านไม่ได้เลย เกือบกลายเป็นอาหารในท้องมดแดงแล้วจริง ๆ

ยังดีที่ช่วงเวลาคับขัน หลี่จิ่วเต้าลงมือ กระบี่ฉุนจวินเปล่งแสงเจิดจ้า ฟาดฟันมดแดงในพริบตา จั่วเหยียนถึงรอดออกมาได้

เขาตกใจแทบแย่

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นปรมาจารย์ดินแดนใหม่ผู้หนึ่ง แม้จะยังคืนพลังไม่เต็มที่ แต่ก็อยู่ในระดับแสวงวิถีวรรณะหนึ่งแล้ว

สุดท้ายยามอยู่ที่นี่ มดแดงแสนไม่เข้าตายังเกือบจบชีวิตเขาลงได้!

เขาใจเสาะไปหมดแล้ว!

ไม่นึกสงสัยเลยว่าต่อให้พลังสูงสุดของเขากลับมา ก็ไม่อาจเอาตัวรอดในที่แห่งนี้ได้ เพราะที่นี่สยดสยองจนจินตนาการไม่ออก!

“ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?!”

เขาอกสั่นขวัญแขวน ทุกอย่างในสถานที่นี้พลิกโฉมโลกทัศน์ของเขา เกินว่าที่เขาจะเข้าใจได้

โฮก!

เวลานั้นเอง เสียงอสูรคำรามดังออกมาสะเทือนเลือนลั่น เหล่านกในที่แห่งนี้ตระหนกจนบินว่อนไร้ทิศทาง พสุธาคล้ายสั่นไหว หมียักษ์สีดำตัวหนึ่งปรากฏ ตัวใหญ่ดุจขุนเขา รูปลักษณ์ต่างจากหมีทั่วไป แผ่นหลังมีปีกอันสวยสดงดงามสองข้าง

มันเยื้องย่างเข้ามาช้า ๆ แผ่นดินสั่นคลอน เพียงไม่นานก็ประชิดตัวพวกหลี่จิ่วเต้า

ทว่ามันไม่เห็นพวกหลี่จิ่วเต้าในสายตา ไม่แยแสสักนิด ราวกับพวกหลี่จิ่วเต้าเป็นเพียงแมลงตัวน้อย ไม่น่าใส่ใจแม้แต่น้อย

“เห็นพวกเราเป็นแมลงตัวน้อยจริง ๆ รึ?!”

ก้อนหินกัดฟัน หมียักษ์สีดำตัวนี้ตรงมาหาพวกเขา เห็น ๆ ว่าจะเหยียบพวกเขาไว้ใต้เท้า

ฟ้าดินพลันอับแสง ฝ่าเท้าประหนึ่งขุนเขาของหมียักษ์สีดำกำลังจะทับลงบนหัวพวกหลี่จิ่วเต้า เหยียบพวกเขาไว้ใต้เท้า

จั่วเหยียนกลัวจนปัสสาวะแทบราด เขาไม่สงสัยเลยว่าหากถูกเหยียบด้วยฝ่าเท้านี้ เขาจะสลายเป็นจุณ ตายลงอย่างสิ้นเชิง

เวลานั้นเอง หลี่จิ่วเต้าลงมือ กระบี่ฉุนจวินกวัดแกว่งพร้อมด้วยประกายกระบี่นับคณา แทงทะลุฝ่าเท้าหมียักษ์สีดำในพริบตา หยดเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วราวกับฝนโลหิต!

ตึง!

หมียักษ์สีดำเจ็บจนล้มลงกับพื้น ฝุ่นดินปลิวว่อน แผ่นดินสะเทือนไม่หยุดหย่อน เกิดรอยร้าวยาวขึ้นมากมาย ประดุจห้วงเหวลึกล้ำมหาศาล

“เจ้าแมลงต่ำต้อย เจ้าอยากตายแบบไหน!”

มันคำรามกราดเกรี้ยวไม่หยุด สยดสยองเป็นหนักหนา ลมหายใจประหนึ่งพายุ ต้นไม้โบราณเสียดฟ้ากระเด็นออกไปต้นแล้วต้นเล่า!

หลี่จิ่วเต้าขมวดคิ้วน้อย ๆ ใช้มือปิดจมูก อสูรเหล่านี้ไม่แปรงฟันบ้างหรือไร กลิ่นปากเหม็นเหลือเกิน เขาเกือบจะอาเจียนออกมาอยู่แล้ว

มือหยิบหญ้าไป่เซียงต้นหนึ่งออกมา กลิ่นหอมสมุนไพรรัญจวนใจแผ่กำจาย ปมคิ้วของชายหนุ่มคลายออก ไม่ปิดจมูกอีกต่อไป

“เท่านี้ก็ดีขึ้นมาก!”

เขาเอ่ยยิ้ม ๆ ดีขึ้นในที่สุด เมื่อครู่เหม็นมากจริง ๆ

หญ้าไป่เซียงต้นนี้ไม่ธรรมดาเช่นกัน ปลูกขึ้นจากดินวิเศษที่เขาแลกมาจากบรรพจารย์ฝู เป้าหมายเพื่อสกัดกลิ่นหอมปรุงเป็นชานมไป่เซียง

คิดไม่ถึงเลยว่าหญ้าไป่เซียงจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในเวลานี้ ดูท่า ต่อไปเขาต้องปลูกหญ้าไป่เซียงให้มาก

นี่ทำอะไร?

รังเกียจมันว่าปากเหม็นหรือ?!

หมียักษ์สีดำได้เห็นฉากนี้พลันยิ่งทวีความโมโห ความพยาบาทในตัวพลุ่งพล่าน สายตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

เสียงดังตู้ม มันลงมือทันที อุ้งเท้าหมีมโหฬารฟาดใส่หลี่จิ่วเต้า!

เจ้าแมลงเดนตายตัวนี้ บังอาจหยามเกียรติมันปานนี้ มันทนไม่ได้ ต้องให้หลี่จิ่วเต้าชดใช้อย่างสาหัส!

กระบี่ฉุนจวินเปล่งแสง ตวัดฟาดฟัน กฎแห่งกระบี่สูงส่งน่าครั่นคร้ามถักทอ ปะทะกับอุ้งเท้าหมีของหมีดำ!

เสียงดังพรวด อุ้งเท้าหมีดำถูกกระบี่ฉุนจวินตัดลงมา!

หมียักษ์สีดำอึ้งงัน กระบี่อะไรกัน เหตุใดถึงสยดสยองเพียงนี้ กายเนื้อแสนกล้าแกร่งของมันราวกับไร้ตัวตนเมื่ออยู่เบื้องหน้ากระบี่เล่มนี้!

ปีกบนหลังมันสยาย บินขึ้นบนฟ้าในพริบตา ไม่กล้าปะทะซึ่งหน้ากับกระบี่ฉุนจวินอีกแล้ว!

ตู้ม!

มันอ้าปากพ่นอสนีบาตสะท้อนเป็นม่านแสงสารพัน น่าประหวั่นพรั่นพรึงเป็นหนักหนา ถล่มไปทางกระบี่ฉุนจวิน

มู่อวี่ตึงไปทั้งร่าง จิตใจหวาดผวา นางรู้สึกได้ว่าอสนีบาตนี้สยดสยองเหลือแสน หากนางถูกอสนีบาตนี้ฟาดผ่าจักต้องตายไปอย่างสมบูรณ์ เป็นการตายที่ไม่อาจคืนชีพได้อีก!

กระบี่ฉุนจวินสำแดงความไร้เทียมทานได้เป็นที่ประจักษ์ จำแลงหมื่นกระบี่ด้วยเพียงหนึ่ง เจตจำนงกระบี่สูงส่งซัดสาด ทำลายอสนีบาตนี้จนราบคาบในทันใด!

พึ่บ!

สองปีกบนหลังหมียักษ์กระพือ ขนของมันร่วงหล่น แต่ละเส้นล้วนน่าครั่นคร้ามถึงขีดสุด ราวกับกลายเป็นศาสตราเต๋าไร้เทียมทาน ฟาดฟันไปทางกระบี่ฉุนจวิน!

มันน่ากลัวอย่างแท้จริง ลำพังขนนกที่ร่วงหล่นลงมาก็พอให้สังหารกำลังรบระดับแสวงวิถีขึ้นไปแล้ว

อนิจจา ต่อให้มันน่ากลัวเพียงใดก็ไร้ผล สยดสยองไม่เท่าหลี่จิ่วเต้า

กระบี่ฉุนจวินที่หลี่จิ่วเต้าบัญชาด้วยตนเองแฝงไว้ด้วยพลังเกินจินตนาการ ขนนกที่จู่โจมเข้ามาถูกกระบี่ฉุนจวินบั่นทอนแหลกเหลวทั้งหมด!

มิหนำซ้ำกระบี่ฉุนจวินยังบุกเข้าไป จ่อแนบลำคอหมียักษ์สีดำในพริบตา!

หมียักษ์สีดำขวัญหนีดีฝ่อ รับรู้ถึงพลังสยดสยองไร้ที่สิ้นสุดจากกระบี่ฉุนจวิน สัมผัสถึงอันตรายถึงชีวิต!

หากกระบี่ฉุนจวินฟาดฟัน มันต้องถูกสังหารทันทีแน่นอน!

คนโหดเหี้ยมจากไหนกัน!

มันตื่นตระหนกอย่างยิ่งยวด!

ตัวตนระดับมันไฉนเลยจะถูกปลิดชีพได้ทันที!

ทว่ามันสัมผัสถึงภัยที่คุกคามชีวิตได้จากกระบี่ฉุนจวินได้อย่างแจ่มชัด กระบี่ฉุนจวินสังหารมันได้จริง ๆ!

“ท่านผู้ยิ่งใหญ่โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

มันคุกเข่าดัง ‘ตุบ’ โขกศีรษะให้หลี่จิ่วเต้าไม่หยุด วิงวอนหลี่จิ่วเต้าให้ปล่อยมันไป

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ฆ่าเจ้า”

หลี่จิ่วเต้าถามหมียักษ์สีดำ “ข้อขอถามเจ้า อสูรสยดสยองที่สุดในสถานที่นี้คือตัวไหน”

เขาไม่ได้เอาชีวิตหมียักษ์สีดำก็เพื่อเอาข้อมูลจากหมียักษ์สีดำว่าอสูรตัวใดในที่นี้ดุดันที่สุด

“บรรพมังกรเก้ากรงเล็บ มันดุดันที่สุด!”

หมียักษ์สีดำไม่กล้าปิดบัง รีบบอกชื่ออสูรดุดันที่สุดในที่แห่งนี้ออกไป

“เทียบกับบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ ข้าไร้น้ำยาสิ้นดี มันจามครั้งเดียวก็ฆ่าข้าได้แล้ว!”

มันกล่าวต่อ

บรรพมังกรเก้ากรงเล็บเป็นอสูรระดับเจ้าในบริเวณนี้ ไม่มีอสูรใดกล้าเทียบเคียงบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ ล้วนสู้ไม่ได้

“เก่งกาจเพียงนั้นเชียว”

หลี่จิ่วเต้าตาเป็นประกาย “บรรพมังกรเก้ากรงเล็บทรงพลังเช่นนี้ ยามได้กินต้องอร่อยมากแน่ ๆ”

อะไรนะ!

คนผู้นี้ริคิดกินบรรพมังกรเก้ากรงเล็บเชียวหรือ?!

หลังหมียักษ์สีดำได้ยินคำกล่าวของหลี่จิ่วเต้าก็ตกใจจนแทบเป็นลม

สวรรค์ บรรพมังกรเก้ากรงเล็บสยดสยองปานใด สิ่งที่มันกล่าวออกไปไม่ได้ล้อเล่น บรรพมังกรเก้ากรงเล็บคร่าชีวิตมันได้ด้วยการจามครั้งเดียว

“ดี ๆ วันนี้เราจะกินบรรพมังกรเก้ากรงเล็บกัน”

หลี่จิ่วเต้าหัวเราะ เอ่ยถามหมียักษ์สีดำต่ออีกว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าบรรพมังกรเก้ากรงเล็บอยู่ที่ใด”

“รู้!”

หมียักษ์สีดำไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย มันยังไม่อยากตาย เพราะหลี่จิ่วเต้าฆ่ามันได้หากต้องการ

อสูรทุกตัวในที่นี้รู้จักอาณาเขตของบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ ไม่มีอสูรใดกล้าเข้าใกล้อาณาเขตของมัน ที่นั่นเป็นสถานที่ต้องห้าม ผู้ใดไปล้วนต้องตาย ไม่อาจรอดกลับมา

“ดี เชิญนำทางด้านหน้า”

หลี่จิ่วเต้าเอ่ย

บรรพมังกรเก้ากรงเล็บเก่งกาจถึงเพียงนี้ ให้พวกมู่อวี่กินต้องได้รับประโยชน์มหาศาลแน่นอน เขาให้หมียักษ์สีดำนำทางอยู่ด้านหน้า

……….